Βιβλία και τραγούδια

Σκεφτόμουν καιρό τώρα να ανοίξω αυτό το νήμα αλλά με αυτά και με εκείνα όλο τα αμελούσα.

Όταν διαβάζω κάποιο βιβλίο, ορισμένες φορές ακούω παράλληλα ράδιο -κυρίως στα ΜΜΜ για να μην ακούω τους τριγύρω μου. Έτσι, μου «κολλάει» κάποιο τραγούδι με το βιβλίο που διαβάζω και όποτε ακούω το τραγούδι, ακόμη και 2 χρόνια μετά (!!) μου φέρνει στο νου σκηνές από το βιβλίο. Αυτό όμως γίνεται ασυναίσθητα, δεν καταλαβαίνω ότι συνδυάζω κάποιο τραγούδι, παρά μόνο όταν το ακούω π.χ. στο αμάξι και μου έρχεται στη σκέψη το βιβλίο.
Πολλές φορές (τις περισσότερες μάλιστα) οι στίχοι δεν έχουν καμία σχέση με το περιεχόμενο του βιβλίου και πραγματικά δεν έχω ιδέα γιατί μου καρφώνεται.

Τρανό παράδειγμα: τη σειρά του Χάρι πότερ την έχω συνδυάσει με αυτό. Ουδεμία σχέση!!
Άλλες φορές ωστόσο οι στίχοι έχουν κάτι σχετικό με το περιεχόμενο του βιβλίου ή τους χαρακτήρες, π.χ. στο The quality of silence μου έχει κολλήσει αυτό, το οποίο ταιριάζει στο όλο κλίμα του βιβλίου.
Συμβαίνει και σε κάνεναν/καμία άλλο/η αυτό ή μόνο εγώ είμαι το κουλό της υπόθεσης;
Αν είμαι μόνο εγώ να το βάλω σε αυτό το νήμα :ρ
 
Αντε βρε, όλοι κουζουλοί είμαστε εδώ μέσα. Εμένα μου συμβαίνει να διαβάζω ένα βιβλίο και να μου σκάνε στίχοι στο μυαλό που σχετίζονται με το περιεχόμενο του βιβλίου. Για παράδειγμα πρόσφατα διάβασα τον Κάφκα στην ακτή του Μουρακάμι και οσο περισσότερο διάβαζα ξεπηδούσαν στο μυαλό μου οι παρακάτω στίχοι του Εμπειρίκου (που εγώ τους ήξερα απο το τραγούδι Θ. Παπακωνσταντίνου, Διάφανες αυλαίες).

“Είναι τα βλέφαρά μου διάφανες αυλαίες. Όταν τ'ανοίγω βλέπω εμπρός μου ό,τι κι αν τύχει. Όταν τα κλείνω βλέπω εμπρός μου ό,τι ποθώ.”


Οι οποίοι στίχοι βέβαια παρουσιάζουν in a nutshell το βιβλίο.
 
Ε, τουλάχιστον έχει κάποια σχετικότητα με το περιεχόμενο! Εγώ να ακούω rockabye baby, rockabye και να μου έρχεται ο Χαρι Πότερ στο μυαλό; :ρ Μωρέ το έχω φιλοσοφήσει το θέμα, θα άκουγα συνέχεια το ίδιο τραγούδι όταν το διάβαζα και δε θα το έπαιρνα χαμπάρι (μοιρολόγια να άκουγα και να διάβαζα, το ίδιο θα γινόταν :ιδού: )
 
Δεν είσαι μόνο εσύ, Βάγγυ! Εγώ μάλλον πρέπει να κάνω μια τσάρκα εκεί και μετά να έρθω απο δω γιατί δεν μπορώ να ακούσω πάνω από 4-5 τραγούδια στην σειρά (εκτός αν έχω πάει κάπου που παίζει μουσική και έχω προετοιμαστεί ψυχολογικά :))))). Όταν διαβάζω προτιμώ βαβούρα ή ομιλίες διότι μπορώ να τις μπλοκάρω. Μια φορά έτυχε να παίζει αυτό (:προσκυνώ:) από διπλανό υπολογιστή την ώρα που διάβαζα ένα ξενόγλωσσο "άρλεκιν" (δεν σας λέω ποιο, που να χτυπιέστε :ρ) και από τότε όποτε ακούω αυτό το τραγούδι, θυμάμαι μια συγκεκριμένη σκηνή απ'το βιβλίο.
 
Αχ χαίρομαι λοιπόν που δεν είμαι η μόνη! :ρ Ελπίζω το τραγούδι να το άκουγες μόνο και να μην έβλεπες και το βίντεο κλιπ και σ' έρχεται κανένα ψάρι κατά νου. :χαχα: Αυτό που λες με τις ομιλίες, το κάνω κι εγώ αλλά όταν απευθύνονται σε μένα και δε με ενδιαφέρει αυτό που μου λένε. Η αδερφή μου, μάλιστα απορεί πως το κάνω. Μιλάει, μιλάει και σε κάποια φαση γυρνάει και μου λέει «πάλι σταμάτησες να μ' ακούς ε;» ε ψέματα να της πω; :ρ Αλλά παρόλο που μπορώ να απομονώσω την ομιλία, μου τη δίνει στα νευρα.... η βαριά αναπνοή. Και τι εννοώ. Διάβαζα ήσυχα κι ωραία και ήρθε στο δωμάτιο μου και την πήρε ο ύπνος δίπλα της κι έπαιρνε ανάσα τόσο θορυβώδες (δε ροχάλιζε) που μ' έσπασε τα νεύρα. Την ξυπνάω, τη λέω «σ' αγαπάω σε εκτιμάω, μπορώ να συγκεντρωθώ στο διαβασμά μου όταν μιλάς, αλλά αυτή την αναπνοή δεν την αντέχω με αποσυντονίζει, φύγε». Με κοιτούσε κάπως έτσι μην καταλαβαίνοντας τι λέω :ωιμέ: και μου λέει εγώ ήσυχη ήμουν κι έφυγε. :ρ
 
Όχι, είχα τα μάτια καρφωμένα στο βιβλίο! :μουάχαχα: Τι ακούω!; Πως δεν της είπες "Μπορείς να μην αναπνέεις;" :αγκαλιά:.
 
Ααα και μένα με εκνευρίζει αυτό με την αναπνοή. Καλά υπάρχουν στιγμές που μπορώ να μην θέλω άνθρωπο δίπλα μου και με εκνευρίζει και το γέλιο του και η πλάκα που θέλει να κάνει, και το βλεφάρισμα των ματιών και ουτω καθεξης. Και ο τρόπος που μασάει (ειδικά ο αδερφός μου που δεν κάνει θόρυβο αλλα κατι με εκνευρίζει παρ'ολα αυτά).
 
:χαχαχα::χαχαχα: Μα ρε Τσίου, ας αναπνέει πιο ήρεμα, αν ροχάλιζε δε θα με πείραζε! Ανωμαλίες παιδί μου... :ρ Ναι, ναι κι εμένα ο εκνευρισμός μου, όταν είναι κοντά η αδερφή μου, μεγαλώνει. (την αγαπώ όμως τη γλυκούλα :αγαπώ: ). Kι εγώ το έχω αυτό με το μάσημα, η μανούλα, λέει πως το έψαξε κι έχω μισοφωνία, κάτι τέτοια κουλά με έλεγε. Τη μάθαμε να λειτουργεί το λάπτοπ και μας έχει γίνει ειδικός σε όλα με τον Dr Google. :χαχα:
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Στο τρέιλερ του We need to talk about Kevin είχε αυτό το χαρούμενο τραγουδάκι. Είδα το τρέιλερ πρώτα, μετά την ταινία και στο τέλος διάβασα και το βιβλίο, που κατέληξε να γίνει ένα απ' τα αγαπημένα μου. Το τραγουδάκι αυτό το έχω συνδέσει απόλυτα με τη δραματική ιστορία μητέρας-γιου, με αποτέλεσμα όποτε το ακούω να μου προκαλεί ένα δυσάρεστο σφίξιμο στο στήθος.

To τρέιλερ. Αποτελεσματικότατη χρήση μουσικής!
 
Last edited:
Πω πω Ίζι, βάσανο μεγάλο γιατί είναι πολύ γλυκό το τραγουδάκι. Δεν είναι ανατριχιαστικό σαν το Rosemary's lullaby να πεις οκ.
(Βάγγυ, χαμογελάω με την μοντέρνα μαμά. Η δική μου έβαλε ίντερνετ χωρίς να έχει λαπτοπ ή άλλη συσκευή. Σαν το ανέκδοτο με τον Πόντιο που είχε 100 κούτες τσιγάρα αλλά δεν είχε φωτιά.)
 
Δεν ακούω μουσική όταν διαβάζω ,όμως έκανα μια εξαίρεση τώρα που διάβαζα τον Αποτυχημένο του Μπέρνχαρντ ,έβαλα να ακούω τις Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ από τον Γκλεν Γκούλντ ,αφού η αφήγηση περιστρέφεται γύρω από τον Γκούλντ και την ερμηνεία του στις Παραλλαγές Γκόλντμπεργκ.
 
Τζονκαν, ετσι κι εγώ με τον Αποτυχημένο. Νομίζω οτι άκουσα την Τέχνη της Φούγκας αλλα και τις Παραλλαγές πάνω απο 20-30 φορές, όσο διήρκησε η ανάγνωση του βιβλίου.
 
Τα μεγάλα πνεύματα συναντιόνται .....το έχω ξανακάνει παλιά με το ''Μελαγχολικό κομμάτι της Δυτικής ακτής'' του Jean- Patrick Mancette, ο ήρωας ακούει West coast jazz -Τζέρρυ Μάλλιγκαν ,Μπαντ Σνακ ,Τσίκο Χάμιλτον- καθώς τρέχει με το αμάξι του στον περιφερειακό του Παρισιού. Έβαλα μια ανθολογία από τους παρακάτω και τους άκουγα ,σε χαμηλή ένταση, από τα ακουστικά καθώς διάβαζα το βιβλίο .
 
Μια πρόσφατη προσθήκη στο σετ βιβλίο-τραγούδι:
Ατσαλόκαρδος (B. Sanderson) - Him & I (G-Easy & Halsey).
To πώς και το γιατί, συνεχίζει να παραμένει άγνωστο, αλλά αυτή τη φορά είναι σε πολύ συγκεκριμένες σκηνές.
 
Συμβαίνει πολύ συχνά. Και ποτέ δεν έχουν την παραμικρή σχέση με το βιβλίο.

Μερικά παραδείγματα:

Το Πρέπει να μιλήσουμε για τον Κέβιν έχει συνδεθεί αιωνίως με αυτό:


Ο λυτρωτής -και γενικώς τα βιβλία με χαρακτήρα τον Χάρι Χόλε-:


Οι στυλοβάτες της γης με αυτό:


To 22/11/63 με αυτό:


Η πόλη και τα σκυλιά


-Δεν ακούω μόνο παιδικά τραδουδάκια, ακόμη κι αν έτσι φαίνεται:Ρ έτυχε απλώς.
 
Last edited by a moderator:
Δε γνωρίζω πόσοι θεωρούν την μουσική αναπόσπαστο κομμάτι της ανάγνωσης βιβλίων.

Προσωπικά, ίσως η πολύβουη καθημερινότητά μου σε μια μητρόπολη του κόσμου ή αυτήν καθαυτήν η αγάπη μου για την μουσική ή η αναγκαιότητα μιας αυστηρά εσωτερικής συγκέντρωσης ή η βούληση δημιουργίας ενός ακόμα σημείου αναφοράς -μνήμης- σε ένα αγαπημένο βιβλίο, έχει ως αποτέλεσμα οι νότες να είναι συνυφασμένες με το γύρισμα των σελίδων, να αποτελούν θέμεθλα ενός λογοτεχνικού ταξιδιού.

Χωρίς να δηλώνω σίγουρος για την ήδη ύπαρξη παρόμοιου/σχετικού νήματος, παραθέτω εδώ κάποια μουσικά άλμπουμ χωρίς στίχο -οι λέξεις υπό το ύψος των ματιών καλύπτουν το κενό της απουσίας του- για αυτούς που συμπνέουν με τα άνωθεν συναισθήματα ή που απλά επιθυμούν να μοιραστούν την εμπειρία:

Hania Rani - Esja [Preview]
Hauschka - A Different Forest [Preview]
Dirk Maassen - Sol [Preview]
Dirk Maassen - Zenith [Preview]
Ólafur Arnalds - Found Songs [Preview]
Fabrizio Paterlini - Autumn Stories [Preview]
Peter Broderick - Docile [Preview]
Nils Frahm - The Bells [Preview]
Ludovico Einaudi - Le Onde [Preview]

Στην εποχή των πολυπληθών streaming πλατφόρμων και των ποικίλων δυνατοτήτων για «κατέβασμα», η εύρεση τους δε θα αποτελέσει ιδιαίτερη πρόκληση. Σταδιακά επιφυλάσσομαι να προσθέσω περισσότερα στη λίστα (ίσως και κάποια πιο σκοτεινά και ηλεκτρικά από τα προγραφόμενα).
 
Last edited:
Ωωωω είσαι πολύ καλός!
Θέλω να δηλώσω εδώ, στο εξαιρετικά πρωτότυπο νήμα σου, ότι στα νιάτα μου, ήμουν ο μοναδικός από την παρέα μου που αγόραζε σάουντρακς ταινιών. Αγαπούσα παθολογικά τον Χανς ζιμμερ.
Αναλογικά σκεπτόμενος, πράγματι, θα έπρεπε να υπάρχουν και κομμάτια για ανάγνωση. Προφανώς χωρίς λόγια. Πολύ καλή η ιδέα σου @Αζαθοθ
 
Top