Χέρμαν Ούνγκαρ (Hermann Ungar): "Οι ακρωτηριασμένοι"

[Λένκοβιτς]

Τίτλος: Οι ακρωτηριασμένοι
Πρωτότυπος τίτλος: Die Verstummelten
Συγγραφέας: Χέρμανν Ούνγκαρ (Hermann Ungar)
Γλώσσα: Ελληνικά
Μετάφραση: Βασίλης Πατέρας
Εκδόσεις: Ροές
Έτος πρώτης έκδοσης: 1923 (Γερμανικά)
Αριθμός σελίδων: 256
ISBN: 9789602835012

'Ενας άνδρας μοναχικός, συνεσταλμένος. 'Ολα πρέπει να είναι σε τάξη, δεν αντέχει τις αλλαγές στη ζωή του. 'Εχει φοβερές φοβίες για οτιδήποτε πάει να του χαλάσει τη σειρά ή το πρόγραμμά του. Ενίοτε, τα βράδια, κατατρύχεται από άσχημες σκέψεις και έχει ανάγκη για αυτές τις στιγμές να βρει ένα αποκούμπι για να μην αισθάνεται το τέρας της μοναξιάς, να μην θυμάται τα τρομακτικά αλλά αληθινά φαντάσματα της παιδικής του ηλικίας, της οικογένειάς του. 'Ενας άνθρωπος φοβισμένος πέρα για πέρα με μια αγαθότητα που δεν μπορεί να τον προστατεύσει από τη μανία των εκμεταλλευτών που τον περιτριγυρίζουν σαν γύπες. (Για μένα ήταν αριστούργημα).

Spoiler: Οπισθόφυλλο

Οπισθόφυλλο:
Ο υπάλληλος τραπέζης Φραντς Πόλτσερ, παγιδευμένος σε έναν ψυχρό εργασιακό κόσμο, έχει παραδοθεί στη μοιρολατρία και, ουσιαστικά, φυτοζωεί σε μια αέναα επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Το μόνο που τον συγκροτεί και τον συγκρατεί στη ζωή είναι η ακούραστη επιδίωξη της τάξης και της ασφάλειας, ως προστασίας από ένα εχθρικό και απρόβλεπτο, όπως το αντιλαμβάνεται, περιβάλλον. Εκείνο που του επιτρέπει να αντέχει τον αβάσταχτο βίο είναι η προβλεψιμότητα της κάθε ημέρας. Ο κόσμος είναι ο πιο άσπονδος εχθρός του.

Ο φόβος απέναντι σε κάθε αλλαγή τον ρίχνει στην αγκαλιά της σπιτονοικοκυράς του, της Κλάρας Πόργκες, μιας μαραμένης χήρας, η οποία ξέρει να εκμεταλλεύεται τις φοβίες του και τον εξουσιάζει πλήρως, μέχρι του σημείου της σεξουαλικής κακοποίησης.

Πυροδοτείται τότε μια λαίλαπα από γεγονότα, ένα κουβάρι από αδιέξοδα, θρησκευτικό φανατισμό, φιλαργυρία και βίαιη σεξουαλικότητα, που απειλεί να αφανίσει στο πέρασμά της όχι μόνο την τάξη αλλά και όλα τα πρόσωπα του μυθιστορήματος.

 

[Πίκος Απίκος]

Πολυ βαρετο βιβλιο. Σαν κακη απομιμηση του Καφκα. Κατα ενα περιεργο λογο ολο στις διαστροφες το γυρναει ο συγγραφεας.

 

[Έλλη Μ]

@Λένκοβιτς εγώ θα συμφωνήσω μαζί σου. Μ'αρεσε πάρα πολύ. Ειναι βιβλίο του μεσοπολέμου, με όλα τα χαρακτηριστικά γραφής εκείνης της περιόδου καθώς και όλης της γερμανοφωνης λογοτεχνίας του του '30+/-. Βραδυφλεγές κι αγχωτικό.

 

[Έλλη Μ]

'Ενας άνδρας μοναχικός, συνεσταλμένος. 'Ολα πρέπει να είναι σε τάξη, δεν αντέχει τις αλλαγές στη ζωή του. 'Εχει φοβερές φοβίες για οτιδήποτε πάει να του χαλάσει τη σειρά ή το πρόγραμμά του. Ενίοτε, τα βράδια, κατατρύχεται από άσχημες σκέψεις και έχει ανάγκη για αυτές τις στιγμές να βρει ένα αποκούμπι για να μην αισθάνεται το τέρας της μοναξιάς, να μην θυμάται τα τρομακτικά αλλά αληθινά φαντάσματα της παιδικής του ηλικίας, της οικογένειάς του. 'Ενας άνθρωπος φοβισμένος πέρα για πέρα με μια αγαθότητα που δεν μπορεί να τον προστατεύσει από τη μανία των εκμεταλλευτών που τον περιτριγυρίζουν σαν γύπες. (Για μένα ήταν αριστούργημα).

Αυτό το βιβλίο αφορά εκείνους που αγαπούν τη γερμανόφωνη και –εν γένει- την κεντροευρωπαϊκή λογοτεχνία αλλά και αυτη του Μεσοπολέμου (Ροτ, Καφκα, Μούζιλ, Μαν, τον δικό μου αγαπημένο Γκομπρόβιτς κ.λπ). Κυρίως, γιατί δε θα τους πνίξει το υπαρξιακό Angst που κυριαρχεί σε ολόκληρο το βιβλίο (που, εν αντιθέσει με άλλους ομότεχνους του Ούνγκαρ, εδώ τεκμαίρεται, με πασιφανή τρόπο, με όρους ψυχ-).

Το κοινό που έχουν τα μυθιστορήματα αυτής της περιόδου όπως έχω πει, και ξαναπει και πει πάλι, είναι ο έκδηλος αμοραλισμός των ηρώων (βλεπε κι εκεί ). Μοιάζουν να είναι όλοι αήθεις. Είναι τα χρόνια μετα τον Μεγάλο Πόλεμο, λιγο πριν την άνοδο του ναζισμού στη Γερμανία (προφανώς, εχω μια ν εμμονούλα με το θέμα) ο οποίος μοιάζει να προοικονομείται σε μυθιστορήματα όπως αυτό, όπως στο Βερολίνο-Αλεξάντερπλάτζ, όπως στα βιβλία του Βάλζερ. Ατμόσφαιρα αποπνικτική, παρακμιακή, με επίκεντρο τις πρωτεύουσες της Κεντρικής Ευρώπης και ήρωες που αδυνατούν να βρουν λύση στα αδιέξοδα τους, τα ήσσονος και τα μείζονος σημασίας. Δηλαδή, τα πάντα όλα τα διλήμματα αντιμετωπίζονται με το ίδιο βάρος , την ίδια σοβαρότητα και τον ίδιο τρόμο που, σχεδόν πάντα, μοιάζει δυσανάλογος προς το πρόβλημα per se.

Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου, ο Φραντς (κι αυτός Φραντς), εργάζεται σε τράπεζα (Mon Dieu!!)) και είναι συνηθισμένος στην καθημερινή του ρουτίνα. Οποιαδήποτε παρέκκλιση αυτής, του προκαλεί άγχος και αναστάτωση. Περνά απαρατήρητος, του αρέσει να περνά απαρατήρητος. Αδυνατεί να συνδεθεί με οποιονδήποτε συναισθηματικώς, με εξαίρεση έναν παιδικό του φίλο (καταπιεσμένη σεξουαλικότητα). Σε αντίθεση με αυτό το, συναισθηματικώς ακρωτηριασμένο, πλάσμα ο φίλος (Καρλ) είναι στην κυριολεξία ακρωτηριασμένος, εξαιτίας μιας περίεργης ασθένειας που τον σκοτώνει λίγο λίγο και τον οδηγεί στην παράνοια.

Ο Φραντς νοικιάζει ένα δώμα στο σπίτι μιας χήρας με την οποία αρχίζει να αναπτύσσει μια περίεργη, νοσηρή σεξουαλική σχέση. Ο Καρλ μετακομίζει κοντά τους, γιατί θέλει να ξεφύγει από τη γυναίκα του, που νομίζει πως τον καταδιώκει. Από κοντά, θα χωθεί κι ο νοσοκόμος του, ένας πρώην χασάπης, νυν θρησκευαμενος ψυχάκιας. Κι όλα αυτά, με φόντο ένα γκρι, παρηκμασμένο, αστικό τοπίο.

Το βιβλίο είναι βίαιο και σκληρό, με έναν ύπουλο και βραδυφλεγή τρόπο. ΔΕ διαβάζεται μονοκοπανιά, παρόλη τη μικρή του έκταση. Όσο ελκυστικό είναι, άλλο τόσο σε απωθεί.