Τον τελευταίο καιρό αγόρασα την αυτοβιογραφία του Matthew Perry την οποία την διαβάζω με πραγματικό ενδιαφέρον, ήταν πάντα ο αγαπημένος μου απο όλους απο όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Το άλλο που αγόρασα είναι το Ποτέ χωρίς την κόρη μου της Μπέτι Μαχμουντί και ανυπομονώ να το πιάσω κι αυτό.
Τον άφησα τον Παπαχελά γιατί με κούρασε έτσι όπως γράφει, και είναι το μυαλό μου εντελώς διάσπαρτο σε διάφορα...Ξεκίνησα βέβαια την Περηφάνια και Προκατάληψη και Ζόμπι και είναι οτι πρέπει...έχει πολύ γούστο και χιούμορ και ρέει εύκολα...
Έχω ξεκινήσει το ένα Σκοτεινό Δωμάτιο 1967-1974 του Παπαχελά και μου φαίνεται πολυ ενδιαφέρον και καλογραμμένο, σαν να διαβάζεις κατασκοπευτικό μυθιστόρημα. Και παροτι γυρίζω σκοτωμένη απο την δουλειά πάντα έχω όρεξη να διαβάσω έστω και λίγο.
@Πεταλούδα τους τελείωσα του Αχινούς, σαν σύνολο μου άρεσε αλλά δεν με ξετρέλανε κυρίως γιατί δεν με ένοιαζαν ιδιαίτερα οι χαρακτήρες αν και μπορούσα να ταυτιστώ σε σημεία μαζί τους. Για το γράψιμο της το ξεχωρίζω κυρίως και όχι τόσο για το πως εκτυλίσσεται η πλοκή.
Εδώ και λίγες μέρες διαβάζω το βιβλίο της Αλεξάνδρας Κ*, Πως φιλιούνται οι αχινοί, το οποίο μου αρέσει κάμποσο,με πολύ έντονο το συνειρμικό και σουρεάλ στοιχείο. Τα λατρεύω και τα δύο αυτά χαρακτηριστικά και μου αρέσει όταν τα συναντώ.
Κοντεύω να τελειώσω την Συντροφιά του Δαχτυλιδιού του αγαπημένου Tolkien και εξακολουθεί να με γοητεύει ο κόσμος που έπλασε (και να με τρομάζει ενίοτε). Στο σύμπαν του όλα είναι τόσο απτά, τόσο αληθινά που σε απορροφάει τόσο η μυθολογία αλλά και η ιστορία όπως ξετυλίγεται μπροστά σου.