Εγώ όταν διαβάζω δεν παραλείπω καθόλου κείμενο, αν δεν παλεύεται επιμένω στην αρχή και αν συνεχίζει έτσι, απλά το παρατάω. Μετά από κανένα χρόνο μπορεί να αποφασίσω να το ξαναπιάσω. Εξάλλου πως μπορείς να πεις ότι σου άρεσε ένα βιβλίο όταν έχεις παραλείψει κείμενο, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σου αρέσει ο τρόπος που γράφτηκε το βιβλίο; Αυτό το είχα πάθει με τον Άρχοντα, πολύ περιγραφή... Αν βέβαια έχει πολύ δράση και υπάρχει κανένα κεφάλαιο που είναι λίγο άσχετο, το προσπερνάω και μετά γυρίζω και το διαβάζω.
"Πηδάτε" όταν διαβάζετε;
- Thread starter Χρυσηίδα
- Start date
Ακριβώς καπως έτσι αισθάνθηκα πρόσφατα που το διάβασα.Και όχι μόνο σε δύο κεφάλαια δυστυχώς...
Επίσης, το βιβλίο που ανυπομονούσα να τελειώσει και παρέλειπα αρκετά κομμάτια ήταν η Νανά του Εμίλ Ζολά.
Και εμένα γενικά δε μου αρέσει να πηδάω παραγράφους αλλά αν βρίσκω το βιβλίο απελπιστικά βαρετό πηδάω και ολόκληρα κεφάλαια
(αρκετά σπάνια όμως...)
Τώρα αν το βιβλίο έχει ενδιαφέρον αλλά περιέχει ατελείωτες περιγραφές συνήθως διαβάζω δυο τρεις λέξεις ανά σειρά όπως λέει και η Νηρηίδα και μετά αν δε βαριέμαι επιστρέφω και τις διαβάζω κανονικά.
Ποτέ όμως δεν έχω εγκαταλείψει βιβλίο όσο άθλιο και αν είναι)Θα διαβάσω όπως και να 'χει το τέλος γιατί με τρώει η περιέργεια να δω που το πάει ο/η συγγραφέας...
(αρκετά σπάνια όμως...)Τώρα αν το βιβλίο έχει ενδιαφέρον αλλά περιέχει ατελείωτες περιγραφές συνήθως διαβάζω δυο τρεις λέξεις ανά σειρά όπως λέει και η Νηρηίδα και μετά αν δε βαριέμαι επιστρέφω και τις διαβάζω κανονικά.
Ποτέ όμως δεν έχω εγκαταλείψει βιβλίο όσο άθλιο και αν είναι
)Θα διαβάσω όπως και να 'χει το τέλος γιατί με τρώει η περιέργεια να δω που το πάει ο/η συγγραφέας...
Last edited:
Εμένα δεν μου αρέσει να παραλείπω ούτε μία λέξη από το κείμενο. Απλώς, όταν κάπου με παρακουράζει το βιβλίο κάνω ένα scanner reading. Διαβάζω δηλαδή ορισμένα σημεία που με κουράζουν γρηγορότερα απ' ό,τι συνηθίζω. Αλλά δεν παραλείπω ούτε γραμμή, γιατί δεν θέλω να χάνω τίποτα από αυτά που γράφει ο συγγραφέας.
Αν το κάνω κάποια στιγμή γιατί βιάζομαι να δω τι θα γίνει με την πλοκή, σίγουρα θα επιστρέψω να διαβάσω αυτά που άφησα πριν ακόμα γυρίσω τη σελίδα... Μάλλον έχω πρόβλημα γιατί μου είναι αδύνατο να διαβάσω κάτι αν δεν το διαβάσω ολόκληρο. Αλλά αυτό το κόλλημα το έχω μόνο με τα βιβλία, αν είναι οδηγίες χρήσης διαβάζω ότι χρειάζομαι μόνο, απόδειξη ότι τις προάλλες έκοψα το χέρι μου με γυαλί γιατί είχα διαβάσει τις μίσες 
Τη Νανά την παράτησα στη μέση, με κούρασε απίστευτα. Οπότε προτίμησα να τη βάλω στο ραφάκι και, αν νιώσω ποτέ ψυχικά έτοιμη, μπορεί να την πιάσω πάλι από την αρχή (αν και χλωμό το κόβω).
Γενικότερα προτιμώ να παρατήσω τελείως ένα βιβλίο από το να κάθομαι να το παιδεύω. Αν και καμιά φορά πιάνω τον εαυτό μου να... ενδίδει στην γρήγορη ανάγνωση
Last edited:
Αν το βιβλίο είναι τόσο βαρετό που ψάχνω να δώσω γρήγορο τέλος... Μου συνέβη το καλοκαίρι διαβάζοντας το Μόνο με τα ρούχα τους της Linda Grant.
Οι Κόβακς, μια οικογένεια Εβραίων αφήνει την Ουγγαρία, τη χώρα που γεννήθηκαν, εγκαίρως πριν αρχίσουν οι διώξεις, για τη Μεγάλη Βρετανία. Εκεί στο Λονδίνο, φέρονται ως πρόσφυγες, με κλειστές πόρτες, δειλία, υπακοή και τρόμο ακόμη κι όταν πια δεν κινδυνεύουν. Στον αντίποδα, βρίσκεται ο άσωτος αδελφός Κόβακς, που χάρη στο επιχειρηματικό του μυαλό, επιβιώνει, όχι με αποδεκτό τρόπο, αλλά έχοντας την ποιότητα ζωής που ονειρευόταν. Ώσπου ο δρόμος του συναντιέται με αυτόν της κόρης των Κόβακς, που ψάχνει να μάθει την ιστορία της οικογένειάς της κι εκείνος με τη σειρά του, θέλει να στείλει ένα μήνυμα στον (αντίπαλο) αδελφό του, αφηγούμενος τη ζωή του.
Σαν ιστορία ακούγεται καλή, αλλά προσωπικά με κούρασε.
Οι Κόβακς, μια οικογένεια Εβραίων αφήνει την Ουγγαρία, τη χώρα που γεννήθηκαν, εγκαίρως πριν αρχίσουν οι διώξεις, για τη Μεγάλη Βρετανία. Εκεί στο Λονδίνο, φέρονται ως πρόσφυγες, με κλειστές πόρτες, δειλία, υπακοή και τρόμο ακόμη κι όταν πια δεν κινδυνεύουν. Στον αντίποδα, βρίσκεται ο άσωτος αδελφός Κόβακς, που χάρη στο επιχειρηματικό του μυαλό, επιβιώνει, όχι με αποδεκτό τρόπο, αλλά έχοντας την ποιότητα ζωής που ονειρευόταν. Ώσπου ο δρόμος του συναντιέται με αυτόν της κόρης των Κόβακς, που ψάχνει να μάθει την ιστορία της οικογένειάς της κι εκείνος με τη σειρά του, θέλει να στείλει ένα μήνυμα στον (αντίπαλο) αδελφό του, αφηγούμενος τη ζωή του.
Σαν ιστορία ακούγεται καλή, αλλά προσωπικά με κούρασε.
η αληθεια ειναι οτι το κανω πολυ σπανια και μονο με ορισμενα σημεια που ειναι πολυ κουραστικα και εκεινη τη στιγμη δε τα μπορω.
αυτο που κανω εγω μερικες φορες και ειναι αρκετα χαζο... ειναι οταν μου αρεσει ενα βιβλιο πολυ,προχωραω μερικες σελιδες και διαβαζω 2-3 γραμμες απο εκει ωστε να ξερω περιπου την εξελιξη της ιστοριας!εχει τυχει να γυρισω και να διαβασω τι λεει στις τελευταιες σελιδες γιατι εχω μεγαλη αγωνια!!αρρωστια η κατασταση μου ε?ευτυχως το κανω πολυ σπανια!!
αυτο που κανω εγω μερικες φορες και ειναι αρκετα χαζο... ειναι οταν μου αρεσει ενα βιβλιο πολυ,προχωραω μερικες σελιδες και διαβαζω 2-3 γραμμες απο εκει ωστε να ξερω περιπου την εξελιξη της ιστοριας!εχει τυχει να γυρισω και να διαβασω τι λεει στις τελευταιες σελιδες γιατι εχω μεγαλη αγωνια!!αρρωστια η κατασταση μου ε?ευτυχως το κανω πολυ σπανια!!
Όπως και η Ρεγινόρα, έτσι κι εγώ διαβάζω όχι μόνο κάθε λέξη αλλά, αν είναι δυνατόν, κάθε γράμμα. Νομίζω μάλιστα ότι πάσχω από μια μορφή αναγνωστικής ιδεοψυχαναγκαστικής διαταραχής. Αν δεν καταλάβω απόλυτα τι λέει ο συγγραφέας, αν δεν φέρω στη φαντασία μου απολύτως αυτό που περιγράφει, αν δεν βάλω ένα πρόσωπο πάνω σε κάθε (μα κάθε) όνομα που αναφέρει, δεν συνεχίζω το διάβασμα - αντιθέτως γυρίζω πίσω και διαβάζω 2 και 3 φορές το ίδιο απόσπασμα. Αυτό το χούι με κάνει αργή αναγνώστρια. Φυσικά, θεωρώ "έγκλημα" τις παραλείψεις.
Ή θα διαβάσω αναλυτικά το κείμενο ή θα το αφήσω για το απώτερο μέλλον.
Πολλές φορές αυτοβασανίζομαι γιατί θέλω να μάθώ σαν τρελός τι γίνεται μετά και τότε διαβάζω ακόμα πιο αργά.
Λατρεύω την αναμονή.
Θα γίνω καλά γιατρέ μου;;;;
Πολλές φορές αυτοβασανίζομαι γιατί θέλω να μάθώ σαν τρελός τι γίνεται μετά και τότε διαβάζω ακόμα πιο αργά.
Λατρεύω την αναμονή.
Θα γίνω καλά γιατρέ μου;;;;
Δεν το συνηθιζω να "πηδαω"!Διαβαζω τα παντα απο την αρχη μεχρι το τελος,χωρις διακρισεις.Ναι,καμια φορα και τα περιεχομενα ή τις πληροφοριες της εκαστοτε εκδοσης! :p
Προσπερνουσα παραγραφους αλλα και κεφαλαια ολοκληρα οταν ημουν στην εφηβεια και δεν ειχα την υπομονη να διαβαζω μακροσκελεις περιγραφες, μονολογους και τα σχετικα. Θυμαμαι οτι με τον Βερν που, αναφερθηκε και πιο πριν, επεσε πολυ '' πηδημα'' ( ιδιαιτερα οταν αρχιζε να περιγραφει και την τελευταια βιδα που υπαρχει στο πλοιο κλπ ), με το '' Εκκρεμες του Φουκω'' και το '' Ονομα του Ροδου'' ( κουραστικες αναφορες, οπως μου φανηκαν τοτε φυσικα, σε χιλια δυο ιστορικα προσωπα και γεγονοτα )κατα την πρωτη τους αναγνωση οπως και σε αρκετα αλλα βιβλια που δεν θυμαμαι τωρα. Αργοτερα αυτο σταματησε, διαβαζω τα παντα, δεν παραλειπω τιποτα απολυτως, ιδιαιτερα αν προκειται για κλασσικο βιβλιο.
Θυμαμαι ομως δυο χαρακτηριστικες περιπτωσεις που ηθελα να κανω μια προσπεραση και να συνεχισω προς το ζουμι της υποθεσης. Η μια ειναι στην ’’ Παναγια των Παρισιων’’ και τον περιφημο τουριστικο οδηγο που εγραψε ο Ουγκω κι η αλλη στον ’’ Ηλιθιο’’ του κατα τ’ αλλα αγαπημενου μου Ντοστογιεβσκι, και τον υπερ-κουραστικο μονολογο του Ιππολυτου. Ηταν που ηταν αχωνευτος ο ηρωας, επρεπε να αντεξω και την λογοδιαρροια του. Παντως εσφιξα τα δοντια και τα διαβασα.
Α, τωρα το θυμηθηκα. Τελικα ’’ πηδαω’’ ακομα και σημερα οταν μες στο βιβλιο παρεμβαλλονται ποιηματα- τραγουδια και τα σχετικα, δεν τα διαβαζω ποτε! Χαρακτηριστικο παραδειγμα ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιων, ολη την δισκογραφια της Μεσης Γης εβαλε μεσα ο Τολκιν, που υπομονη να ασχοληθω μ’ αυτα!
Θυμαμαι ομως δυο χαρακτηριστικες περιπτωσεις που ηθελα να κανω μια προσπεραση και να συνεχισω προς το ζουμι της υποθεσης. Η μια ειναι στην ’’ Παναγια των Παρισιων’’ και τον περιφημο τουριστικο οδηγο που εγραψε ο Ουγκω κι η αλλη στον ’’ Ηλιθιο’’ του κατα τ’ αλλα αγαπημενου μου Ντοστογιεβσκι, και τον υπερ-κουραστικο μονολογο του Ιππολυτου. Ηταν που ηταν αχωνευτος ο ηρωας, επρεπε να αντεξω και την λογοδιαρροια του. Παντως εσφιξα τα δοντια και τα διαβασα.
Α, τωρα το θυμηθηκα. Τελικα ’’ πηδαω’’ ακομα και σημερα οταν μες στο βιβλιο παρεμβαλλονται ποιηματα- τραγουδια και τα σχετικα, δεν τα διαβαζω ποτε! Χαρακτηριστικο παραδειγμα ο Αρχοντας των Δαχτυλιδιων, ολη την δισκογραφια της Μεσης Γης εβαλε μεσα ο Τολκιν, που υπομονη να ασχοληθω μ’ αυτα!
Εγώ πρέπει να είχα τρελά κέφια για Ντοστογιέφσκη, εκείνον τον καιρό, γιατί ο περίφημος μονόλογος του Ιππόλυτου δεν με κούρασε!!!Θυμαμαι ομως δυο χαρακτηριστικες περιπτωσεις που ηθελα να κανω μια προσπεραση και να συνεχισω προς το ζουμι της υποθεσης. Η μια ειναι στην ’’ Παναγια των Παρισιων’’ και τον περιφημο τουριστικο οδηγο που εγραψε ο Ουγκω κι η αλλη στον ’’ Ηλιθιο’’ του κατα τ’ αλλα αγαπημενου μου Ντοστογιεβσκι, και τον υπερ-κουραστικο μονολογο του Ιππολυτου. Ηταν που ηταν αχωνευτος ο ηρωας, επρεπε να αντεξω και την λογοδιαρροια του. Παντως εσφιξα τα δοντια και τα διαβασα.
Από εκεί και πέρα, το κεφάλαιο στο οποίο αναφέρεσαι στην Παναγία των Παρισίων, με τσάκισε ήδη από την αρχή και το πήδηξα κανονικότατα για να συνεχίσω με την ιστορία.
Τη μόνη φορά που θυμάμαι να πέρασα σελίδες είναι στο 1984 ή το τρίτο κεφάλαιο από To Βιβλίο του Goldstein ή κι από τα δύο κεφάλαια κάποιες σελίδες, γιατί με κούραζε τόσο που δεν το καταλάβαινα. Κ ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που το έκανα γιατί όλο αναρωτιέμαι αν έλεγε τελικά κάτι που έπρεπε να έχω διαβάσει- αν όντως είναι σημαντικό μέρος του βιβλίου να μου το πείτε να το διαβάσω κάποια στιγμή.
Καμιά φορά παραλείπω παραγράφους. Αυτό που έχω παρατηρήσει, όμως, είναι ότι τις περισσότερες φορές, αν αρχίσω να παραλείπω παραγράφους, σχεδόν σίγουρα θα παρατήσω και το βιβλίο. Και αυτό διότι δεν προσπερνάω εύκολα κείμενο, παρά μόνο όταν έχει προηγηθεί σερί βαρετών σελίδων και τότε, η παράλειψη μιας-δυο παραγράφων, απλώς σηματοδοτούν την αρχή του τέλους της σχέσης μου με το βιβλίο (και πάντοτε, εκνευρισμένος, κατηγορώ τον συγγραφέα που δεν έγραψε κάτι πιο ενδιαφέρον!)) )
)) )
:ξεφύλλισμα::ανάγνωση:
Μόλις πριν λίγο άρχισα να πηδάω σελίδες στο 1984 του Όργουελ και τελικά το παράτησα και διάβασα το τελευταίο 1/3 από περιληψη στον Παγκόσμιο Ιστό.
Δεν με άρεσε αυτό το βιβλίο.
Δεν με άρεσε αυτό το βιβλίο.
Ποτέ δεν προσπερνάω παραγράφους ή σελίδες, αντίθετα προσπαθώ να διαβάζω προσεκτικά κάθε λέξη. Και όταν νιώθω ότι προσπέρασα αφηρημένος κάποιες σειρές και δεν θυμάμαι καλά το νόημά τους (μου συμβαίνει ιδίως όταν διαβάζω νύχτα και νυστάζω), γυρίζω πίσω και τις ξαναδιαβάζω.
Χρονοβόρο, το ξέρω (κάπως έτσι έχω φτάσει μόλις στη σελ. 380 του "Δρ. Ζιβάγκο" εδώ και τέσσερις εβδομάδες), αλλά το προτιμώ από το να τελειώσω ένα βιβλίο και να μη θυμάμαι καλά τι έχω διαβάσει.
Χρονοβόρο, το ξέρω (κάπως έτσι έχω φτάσει μόλις στη σελ. 380 του "Δρ. Ζιβάγκο" εδώ και τέσσερις εβδομάδες), αλλά το προτιμώ από το να τελειώσω ένα βιβλίο και να μη θυμάμαι καλά τι έχω διαβάσει.