Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία
- Thread starter Λορένα
- Start date
Με μια υπέροχη συνανάγνωση να τρέχει αυτόν τον καιρό, ευκαιρία να θυμηθούμε παλιά νήματα. Το παρακάτω απόσπασμα ήταν το πρώτο, από αυτά που που έχω σημειώσει ως τώρα από το βιβλίο και όπως φαίνεται θα υπάρξουν κι άλλα:
"Κι αυτά τα σύννεφα στο νοτιά προμηνούσαν καταιγίδα. Του φάνηκε πως μύριζε βροχή και πέρασε απ' το μυαλό του η ιδέα πως τίποτε δε θα του άρεσε περισσότερο αυτή τη στιγμή από το να βραχεί, να μουσκέψει ως το κόκκαλο, να περπατάει χωρίς σταματημό σ' αυτό τον άγριο τόπο με τα λευκά βαμβακερά του ρούχα κολλημένα πάνω του και να βρέχεται όλο και πιο πολύ, πιο πολύ. Κοίταξε τα σύννεφα: σκοτεινά, αγριεμένα άλογα κάλπαζαν στον ουρανό. Μια άγρια καταιγίδα που ξεσπάει εκτός εποχής! Έτσι είναι κι ο έρωτας, σκέφτηκε, ο έρωτας που έρχεται πολύ αργά. Μόνο που μετά δεν τον ακολουθεί καμιά ήρεμη γαλήνη, όπως όταν στην ξαφνιασμένη γη γυρίζει πάλι η ευωδιά του δειλινού ή το απαλό ηλιόφωτο! Ο κ. Λαρυέλ βίασε περισσότερο το βήμα του. Κι όταν ένας τέτοιος έρωτας σε χτυπήσει σαν αστροπελέκι, όταν σε κάνει στραβό, τρελό, νεκρό - οι παρομοιώσεις δε θ' αλλάξουν τη μοίρα σου. Tonnerre de Dieu... Όσο και να λες με τι μοιάζει ο έρωτας που έρχεται αργά, η δίψα δε σβήνει."
"Κι αυτά τα σύννεφα στο νοτιά προμηνούσαν καταιγίδα. Του φάνηκε πως μύριζε βροχή και πέρασε απ' το μυαλό του η ιδέα πως τίποτε δε θα του άρεσε περισσότερο αυτή τη στιγμή από το να βραχεί, να μουσκέψει ως το κόκκαλο, να περπατάει χωρίς σταματημό σ' αυτό τον άγριο τόπο με τα λευκά βαμβακερά του ρούχα κολλημένα πάνω του και να βρέχεται όλο και πιο πολύ, πιο πολύ. Κοίταξε τα σύννεφα: σκοτεινά, αγριεμένα άλογα κάλπαζαν στον ουρανό. Μια άγρια καταιγίδα που ξεσπάει εκτός εποχής! Έτσι είναι κι ο έρωτας, σκέφτηκε, ο έρωτας που έρχεται πολύ αργά. Μόνο που μετά δεν τον ακολουθεί καμιά ήρεμη γαλήνη, όπως όταν στην ξαφνιασμένη γη γυρίζει πάλι η ευωδιά του δειλινού ή το απαλό ηλιόφωτο! Ο κ. Λαρυέλ βίασε περισσότερο το βήμα του. Κι όταν ένας τέτοιος έρωτας σε χτυπήσει σαν αστροπελέκι, όταν σε κάνει στραβό, τρελό, νεκρό - οι παρομοιώσεις δε θ' αλλάξουν τη μοίρα σου. Tonnerre de Dieu... Όσο και να λες με τι μοιάζει ο έρωτας που έρχεται αργά, η δίψα δε σβήνει."
Κάτω από το ηφαίστειο - Μάλκολμ Λόουρυ
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
«[...] μόνο ἡ Ἀλήθεια κ' ἡ Ἀγάπη ἔχει τὸ λόγο. Καὶ λοιπὸν εἶναι καιρὸς νὰ ψάξουμε πίσω ἀπὸ τὶς λέξεις ἂ θέλουμε νὰ βροῦμε τὴν
Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἀγάπη. Τί εἶναι αὐτὴ ἡ «Πατρίδα», ποὺ παρακαλεῖται νὰ μὴν ἀφήσει τὰ ὀρφανὰ τῶν νεκρῶν καὶ τὰ σπίτια τῶν ζωντανῶν ἐφέδρων νὰ πεθαίνουνε τῆς πείνας; [...] Εἶναι λάθος, λέει, μεγάλο λάθος, πὼς οἱ σκοτωμένοι γυρεύουν γιὰ ν' ἀπολυτρωθοῦνε νέες ἀνθρωποσφαγές, νέα φονικά, νέες ἀτιμώσεις γυναικῶν, νέες θηριωδίες. Ὄχι... Οἱ νεκροὶ εἶναι πιὰ μέσα στὴν οὐσία τοῦ Θείου. Εἶναι χωρὶς πάθη καὶ φανατισμούς. [...] Οἱ νεκροὶ δὲν πίνουν αἷμα. Πολὺ περισσότερο δὲν πίνουν τὸ αἷμα τῶν συναδέρφων τους. Κάθε νέος πόλεμος δὲν εἶναι γιὰ νὰ φέρει καμιὰ ξόφληση. Ἀνοίγει μονάχα νέες μερίδες γιὰ ξόφληση.»
«Φαίνεται πὼς ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα θαυμάσιο πλάσμα, τυλιγμένο μέσα στὴν ἀχινοπροβιὰ τοῦ σκαντζόχερου. Ἡ σύμπτωση, ἢ ἕνα δυνατὸ περιστατικὸ σὰν ποὔναι ὁ πόλεμος, τινάζει καμιὰ φορὰ τὴν ἀγκαθόπετσα, κ' οἱ καρδιὲς σμίγουν καὶ συναγκρικιοῦνται...»
και τα δυο αποσπάσματα από το βιβλίο του Στράτη Μυριβήλη, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια
Ἀλήθεια καὶ τὴν Ἀγάπη. Τί εἶναι αὐτὴ ἡ «Πατρίδα», ποὺ παρακαλεῖται νὰ μὴν ἀφήσει τὰ ὀρφανὰ τῶν νεκρῶν καὶ τὰ σπίτια τῶν ζωντανῶν ἐφέδρων νὰ πεθαίνουνε τῆς πείνας; [...] Εἶναι λάθος, λέει, μεγάλο λάθος, πὼς οἱ σκοτωμένοι γυρεύουν γιὰ ν' ἀπολυτρωθοῦνε νέες ἀνθρωποσφαγές, νέα φονικά, νέες ἀτιμώσεις γυναικῶν, νέες θηριωδίες. Ὄχι... Οἱ νεκροὶ εἶναι πιὰ μέσα στὴν οὐσία τοῦ Θείου. Εἶναι χωρὶς πάθη καὶ φανατισμούς. [...] Οἱ νεκροὶ δὲν πίνουν αἷμα. Πολὺ περισσότερο δὲν πίνουν τὸ αἷμα τῶν συναδέρφων τους. Κάθε νέος πόλεμος δὲν εἶναι γιὰ νὰ φέρει καμιὰ ξόφληση. Ἀνοίγει μονάχα νέες μερίδες γιὰ ξόφληση.»
«Φαίνεται πὼς ὁ κάθε ἄνθρωπος εἶναι ἕνα θαυμάσιο πλάσμα, τυλιγμένο μέσα στὴν ἀχινοπροβιὰ τοῦ σκαντζόχερου. Ἡ σύμπτωση, ἢ ἕνα δυνατὸ περιστατικὸ σὰν ποὔναι ὁ πόλεμος, τινάζει καμιὰ φορὰ τὴν ἀγκαθόπετσα, κ' οἱ καρδιὲς σμίγουν καὶ συναγκρικιοῦνται...»
και τα δυο αποσπάσματα από το βιβλίο του Στράτη Μυριβήλη, Η δασκάλα με τα χρυσά μάτια
Κάθε πρωί, πολύ προτού χαράξει, έφευγε με το παλιό του ποδήλατο που έτριζε και πήγαινε στην πόλη, σ' ένα μεγάλο κτίριο. Περίμενε εκεί στην αυλή μαζί με τους άλλους συναδέλφους του για να του δώσουν μια σκούπα κι ένα καροτσάκι και να του ορίσουν τον δρόμο που έπρεπε να σκουπίσει.
Ο Μπέμπος αγαπούσε αυτή την ώρα, πριν από το ξημέρωμα, όταν η πόλη ακόμα κοιμόταν. Κι έκανε τη δουλειά του με κέφι και αυτοσυγκέντρωση. Το ήξερε πως η δουλειά αυτή ήταν απαραίτητη.
Κι όταν σκούπιζε τους δρόμους το έκανε πολύ αργά, αλλά δίχως να σταματήσει καθόλου. Σε κάθε του βήμα έπαιρνε μιαν ανάσα και σε κάθε ανάσα τραβούσε μια σκουπισιά. Βήμα-ανάσα-σκουπισιά. Βήμα-ανάσα-σκουπισιά. Στο μεταξύ, καμιά φορά, κοντοστεκόταν για λίγο και κοίταζε συλλογισμένος μπροστά του. Κι έπειτα συνέχιζε: βήμα-ανάσα-σκουπισιά...
Και καθώς προχωρούσε έτσι, μπροστά του ο βρώμικος δρόμος και πίσω του ο καθαρός, συχνά του έρχονταν σοφές σκέψεις. Ήταν όμως σκέψεις δίχως λόγια, σκέψεις που ήταν το ίδιο δύσκολο να τις εκφράσεις όπως να περιγράψεις κάποιο άρωμα το οποίο μόλις που το θυμάσαι ή ένα χρώμα που τ' ονειρεύτηκες. Μετά τη δουλειά, όταν πήγαινε στη Μόμο, της εξηγούσε τις μεγάλες του σκέψεις. Και, μια κι εκείνη ήξερε ν' ακούει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο, η γλώσσα του λυνόταν κι έβρισκε τις σωστές λέξεις.
«Ξέρεις, Μόμο», της έλεγε τότε, «τα πράγματα είναι έτσι: έχεις καμιά φορά μπροστά σου έναν πολύ μεγάλο δρόμο. Σκέφτεσαι τι μακρύς που είναι, σκέφτεσαι πως ποτέ σου δε θα τα καταφέρεις». Κοίταζε μπροστά για λίγο αμίλητος κι ύστερα συνέχιζε: «Και τότε σε πιάνει το βιαστικό σου. Και βιάζεσαι όλο και πιο πολύ. Και κάθε φορά που σηκώνεις τα μάτια σου βλέπεις πως αυτό που βρίσκεται μπροστά σου δεν έχει καθόλου λιγοστέψει. Και βάζεις όλη σου τη δύναμη, σε πιάνει η απελπισία, στο τέλος λαχανιάζεις και δεν μπορείς άλλο. Κι ο δρόμος συνεχίζει ν' απλώνεται μπροστά σου. Δεν πρέπει να το κάνεις έτσι». Έμενε για λίγο συλλογισμένος κι έπειτα συνέχιζε: «Δεν κάνει να σκέφτεσαι ολόκληρο τον δρόμο, κατάλαβες; Πρέπει να σκέφτεσαι μονάχα το επόμενο βήμα, την επόμενη ανάσα, την επόμενη σκουπισιά». Κοντοστάθηκε πάλι προτού προσθέσει: «Τότε είναι που το χαίρεσαι. Κι είναι κάτι το σπουδαίο αυτό, γιατί τότε κάνεις καλά τη δουλειά σου. Κι έτσι πρέπει να γίνεται». Κι ύστερα από μεγάλη διακοπή συνέχιζε: «Και ξαφνικά βλέπεις πως βήμα βήμα έχεις σκουπίσει ολόκληρο το δρόμο. Ούτε που το κατάλαβες πως έγινε αυτό και δεν έχεις καν λαχανιάσει». Κουνούσε το κεφάλι του τελειώνοντας: «Αυτό είναι που έχει σημασία».
Σελ. 38-39
''Η Μόμο ή η παράξενη ιστορία για τους κλέφτες του χρόνου κι ένα παιδί που έφερε πίσω στους ανθρώπους τον κλεμμένο χρόνο τους - Μίχαελ Έντε''
Ο Μπέμπος αγαπούσε αυτή την ώρα, πριν από το ξημέρωμα, όταν η πόλη ακόμα κοιμόταν. Κι έκανε τη δουλειά του με κέφι και αυτοσυγκέντρωση. Το ήξερε πως η δουλειά αυτή ήταν απαραίτητη.
Κι όταν σκούπιζε τους δρόμους το έκανε πολύ αργά, αλλά δίχως να σταματήσει καθόλου. Σε κάθε του βήμα έπαιρνε μιαν ανάσα και σε κάθε ανάσα τραβούσε μια σκουπισιά. Βήμα-ανάσα-σκουπισιά. Βήμα-ανάσα-σκουπισιά. Στο μεταξύ, καμιά φορά, κοντοστεκόταν για λίγο και κοίταζε συλλογισμένος μπροστά του. Κι έπειτα συνέχιζε: βήμα-ανάσα-σκουπισιά...
Και καθώς προχωρούσε έτσι, μπροστά του ο βρώμικος δρόμος και πίσω του ο καθαρός, συχνά του έρχονταν σοφές σκέψεις. Ήταν όμως σκέψεις δίχως λόγια, σκέψεις που ήταν το ίδιο δύσκολο να τις εκφράσεις όπως να περιγράψεις κάποιο άρωμα το οποίο μόλις που το θυμάσαι ή ένα χρώμα που τ' ονειρεύτηκες. Μετά τη δουλειά, όταν πήγαινε στη Μόμο, της εξηγούσε τις μεγάλες του σκέψεις. Και, μια κι εκείνη ήξερε ν' ακούει με το δικό της ξεχωριστό τρόπο, η γλώσσα του λυνόταν κι έβρισκε τις σωστές λέξεις.
«Ξέρεις, Μόμο», της έλεγε τότε, «τα πράγματα είναι έτσι: έχεις καμιά φορά μπροστά σου έναν πολύ μεγάλο δρόμο. Σκέφτεσαι τι μακρύς που είναι, σκέφτεσαι πως ποτέ σου δε θα τα καταφέρεις». Κοίταζε μπροστά για λίγο αμίλητος κι ύστερα συνέχιζε: «Και τότε σε πιάνει το βιαστικό σου. Και βιάζεσαι όλο και πιο πολύ. Και κάθε φορά που σηκώνεις τα μάτια σου βλέπεις πως αυτό που βρίσκεται μπροστά σου δεν έχει καθόλου λιγοστέψει. Και βάζεις όλη σου τη δύναμη, σε πιάνει η απελπισία, στο τέλος λαχανιάζεις και δεν μπορείς άλλο. Κι ο δρόμος συνεχίζει ν' απλώνεται μπροστά σου. Δεν πρέπει να το κάνεις έτσι». Έμενε για λίγο συλλογισμένος κι έπειτα συνέχιζε: «Δεν κάνει να σκέφτεσαι ολόκληρο τον δρόμο, κατάλαβες; Πρέπει να σκέφτεσαι μονάχα το επόμενο βήμα, την επόμενη ανάσα, την επόμενη σκουπισιά». Κοντοστάθηκε πάλι προτού προσθέσει: «Τότε είναι που το χαίρεσαι. Κι είναι κάτι το σπουδαίο αυτό, γιατί τότε κάνεις καλά τη δουλειά σου. Κι έτσι πρέπει να γίνεται». Κι ύστερα από μεγάλη διακοπή συνέχιζε: «Και ξαφνικά βλέπεις πως βήμα βήμα έχεις σκουπίσει ολόκληρο το δρόμο. Ούτε που το κατάλαβες πως έγινε αυτό και δεν έχεις καν λαχανιάσει». Κουνούσε το κεφάλι του τελειώνοντας: «Αυτό είναι που έχει σημασία».
Σελ. 38-39
''Η Μόμο ή η παράξενη ιστορία για τους κλέφτες του χρόνου κι ένα παιδί που έφερε πίσω στους ανθρώπους τον κλεμμένο χρόνο τους - Μίχαελ Έντε''
~Η πτώση, Αλμπέρ Καμύ~
Μην πιστεύετε, κυρίως, τους φίλους σας, όταν σας ζητούν να είσαστε ειλικρινής μαζί τους. Ελπίζουν απλώς ότι θα τους βοηθήσετε να διατηρήσουν την καλή ιδέα που έχουν για τον εαυτό τους, προσφέροντάς τους μια επιπλέον βεβαιότητα που θα την αντλήσουν από την υπόσχεσή σας ότι θα είστε ειλικρινής. (...) Αν λοιπόν βρεθείτε σε μια τέτοια περίπτωση, μη διστάσετε*: υποσχεθείτε ότι θα πείτε την αλήθεια και αραδιάστε ψέματα όσο καλύτερα μπορείτε. Θα ανταποκριθείτε στον ενδόμυχο πόθο τους και θα αποδείξετε διπλά τη στοργή σας.*Αντίστροφη ψυχολογία
~Αμερικανική Λήθη, Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας~
Ακόμα ένας πρωτοπόρος
Ω παιδί, εσύ που είσαι τόσο προικισμένο και συνετό και σοφό. Είναι δυνατόν να μην έχεις αντιληφθεί ότι ο βαθμός στον οποίο αυτοί οι χωριάτες έχουν υπερεκτιμήσει τα όσα τους προσφέρεις σε έχει αναγκάσει να παριστάνεις κάποιον που γνωρίζεις πολύ καλά ότι δεν είσαι; Ασφαλώς, θα έχεις καταλάβει ότι η εκτίμησή τους πηγάζει ακριβώς από το γεγονός ότι δεν έχουν τη νοημοσύνη να αντιληφθούν τα όρια των δυνατοτήτων σου. Πόσος καιρός νομίζεις ότι θα περάσει ακόμα, μέχρι να δουν και αυτοί αυτό που βλέπεις κι εσύ, όταν κοιτάς βαθιά μέσα στην ψυχή σου; Ακόμα ένας πρωτοπόρος
Παλιό καλό νέον
Προς το τέλος της σχέσης μας είπε ότι έμοιαζα με ένα πανάκριβο ιατρικό ή διαγνωστικό μηχάνημα που έχει τη δυνατότητα να διακρίνει περισσότερα από όσα γνωρίζεις κι εσύ ο ίδιος για τον εαυτό σου στο πλαίσιο μιας σύντομης εξέτασης. Αλλά το μηχάνημα δε νοιάζεται για σένα, είσαι απλώς και μόνο μια ακολουθία από επεξεργασίες δεδομένων και κωδικών. Τα όσα αντιλαμβάνεται το μηχάνημα για εσένα δε σημαίνουν τίποτα για αυτό. Παρ' όλο που εκτελεί άψογα το ρόλο του. Η Μπέβερλι ήταν οξύθυμη, αλλά το μυαλό της έκοβε σαν ξυράφι. Δεν ήταν καλή ιδέα να την εκνευρίσεις. (...) Με ευχαρίστησε και είπε ότι χάρη σ' εμένα είχε ανακαλύψει τη διαφορά του να εισχωρεί κάποιος στον κόσμο σου και να σε γνωρίζει πραγματικά από το να εισχωρεί κάποιος και να αισθάνεσαι ότι σε έχουν βιάσει.Έχει μακροπερίοδο λόγο, που έχω καταλάβει ότι σου αρέσει, και πολλές φορές, έτσι όπως τελειώνει σε κάνει να ξύσεις το κεφάλι. Έχει και μια εμμονή με τις πληροφορίες, κι αυτό ίσως κάνει το έργο διαδραστικό επειδή θέλει συγκέντρωση για να κοσκινίσεις το κείμενο.
Επειδή πρώτα έμαθα για την ζωή του*, για τους λάθος λόγους (μου τράβηξε την προσοχή η αυτοκτονία του) σε δύο ιστορίες αγγίζει την τεχνική της πλαστοπροσωπίας. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε όλα τα έργα δεν έχουν μια δόση πλαστοπροσωπίας; Ο Πόλανικ σε αυτό που διαβάζω τώρα, λέει:
"Μπαίνοντας σε έναν χαρακτήρα μπορεί να φαίνεται ότι παίρνεις μια ανάπαυλα από το να είσαι εσύ. Αλλά κακά τα ψέματα, ποτέ δεν είσαι όχι εσύ"
(You're never not you, πως να το μεταφράσω αυτό αλλιώς; "πάντα είσαι εσύ";
)
Όλοι οι καλλιτέχνες (μα όλοι), δημιουργώντας δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σκαλίζουν το ξεραμένο τους αίμα.
*Στο Σενάριο γάμου του Ευγενίδη ο Μπάνκχεντ είναι βασισμένος στον Γουάλας. Και κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι ο Ευγενίδης το είχε αρνηθεί αλλά... μόνο φωτογραφία του Γουάλας δεν έχει μέσα στο βιβλίο
Επειδή πρώτα έμαθα για την ζωή του*, για τους λάθος λόγους (μου τράβηξε την προσοχή η αυτοκτονία του) σε δύο ιστορίες αγγίζει την τεχνική της πλαστοπροσωπίας. Αλλά αν το καλοσκεφτούμε όλα τα έργα δεν έχουν μια δόση πλαστοπροσωπίας; Ο Πόλανικ σε αυτό που διαβάζω τώρα, λέει:
"Μπαίνοντας σε έναν χαρακτήρα μπορεί να φαίνεται ότι παίρνεις μια ανάπαυλα από το να είσαι εσύ. Αλλά κακά τα ψέματα, ποτέ δεν είσαι όχι εσύ"
(You're never not you, πως να το μεταφράσω αυτό αλλιώς; "πάντα είσαι εσύ";
)Όλοι οι καλλιτέχνες (μα όλοι), δημιουργώντας δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σκαλίζουν το ξεραμένο τους αίμα.
*Στο Σενάριο γάμου του Ευγενίδη ο Μπάνκχεντ είναι βασισμένος στον Γουάλας. Και κάπου είχε πάρει το μάτι μου ότι ο Ευγενίδης το είχε αρνηθεί αλλά... μόνο φωτογραφία του Γουάλας δεν έχει μέσα στο βιβλίο
Κατοχυρώθηκε!
Και ναι, στο ξεραμένο αίμα δημιουργείς, χρειάζεται μια απόσταση ψυχική.
Φαντάζομαι εννοεί ότι δεν είσαι ο χαρακτήρας που φτιάχνεις, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχει έστω ψήγματα από εσένα. Ή τουλάχιστον αυτό πιστεύω εγώ.Ο Πόλανικ σε αυτό που διαβάζω τώρα, λέει:"Μπαίνοντας σε έναν χαρακτήρα μπορεί να φαίνεται ότι παίρνεις μια ανάπαυλα από το να είσαι εσύ. Αλλά κακά τα ψέματα, ποτέ δεν είσαι όχι εσύ" (You're never not you, πως να το μεταφράσω αυτό αλλιώς; "πάντα είσαι εσύ";
Όλοι οι καλλιτέχνες (μα όλοι), δημιουργώντας δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να σκαλίζουν το ξεραμένο τους αίμα.
Και ναι, στο ξεραμένο αίμα δημιουργείς, χρειάζεται μια απόσταση ψυχική.
Αυτό ακριβώς. Και μπορεί όντως ο χαρακτήρας που φτιάχνεις να μην εκφράζει καν δικές σου απόψεις, αλλά οι ανησυχίες ή εστω κατι έχουν κομμάτι από τον δημιουργό, δεν γίνεται αλλιώς. Η ψυχική απόσταση φαντάζομαι είναι απαραίτητη ώστε ο συγγραφέας να εξερευνά, και το έργο να εξελιχθει χωρίς προδιαγεγραμμένη πορεία.
Πολυ χαίρομαι! Επικοινώνησε μαζί μου αν θες να στο δανεισω
Πολυ χαίρομαι! Επικοινώνησε μαζί μου αν θες να στο δανεισω
Ακριβώς, χρειάζεται να εξερευνήσεις κι άλλα μονοπάτια, που δεν μπορείς ούτε να τα δεις όταν βρίσκεσαι "μέσα".Η ψυχική απόσταση φαντάζομαι είναι απαραίτητη ώστε ο συγγραφέας να εξερευνά, και το έργο να εξελιχθει χωρίς προδιαγεγραμμένη πορεία.
Πολυ χαίρομαι! Επικοινώνησε μαζί μου αν θες να στο δανεισω
Ωραία, όταν πάρει την σειρά του, θα επικοινωνήσω!
Πικρούτσικα Πικρούτσικα, Θάνος Κάππας.
Πλησιάζει μαθητής Γ΄γυμνασίου, με φόρμα συνεργείου, να με χαιρετήσει. Κύριε, εύχομαι καλό καλοκαίρι- από σας έμαθα το παραδόξως!
Τι, πώς, πού; τον ρωτάω. Μια φορά τον χειμώνα, μου λέει, μπήκατε στην τάξη και είπατε «είναι ζεστά, παραδόξως»· οπότε σκέφτηκα, να μια λέξη να τη λέω κι εγώ, να δείχνω μορφωμένος.
Δεν μπορώ να περιγράψω πώς αισθάνθηκα. Με κεραυνοβόλησε κεραυνός περηφάνιας, ξαφνικό σύγκρυο μέσα στον καύσωνα. Παραδόξως, ευτυχία.
Οι γυναίκες με τ'αλογίσια μάτια, Λειβαδίτης.
Τι παράξενο, αλήθεια! Οι άνθρωποι κουβεντιάζουν μόνο για όσα τους είναι απόμακρα και ξένα.
Τ'άλλα, αυτά που τους καίνε, μην αφίνοντάς τους τις νύχτες να κοιμηθούν
τα ζει καθένας μονάχος, μέσα στη σιωπή. Και πεθαίνοντας τα παίρνει μαζί του στον τάφο. Γι'αυτό κι οι νεκροί είναι αμίλητοι.
Πλησιάζει μαθητής Γ΄γυμνασίου, με φόρμα συνεργείου, να με χαιρετήσει. Κύριε, εύχομαι καλό καλοκαίρι- από σας έμαθα το παραδόξως!
Τι, πώς, πού; τον ρωτάω. Μια φορά τον χειμώνα, μου λέει, μπήκατε στην τάξη και είπατε «είναι ζεστά, παραδόξως»· οπότε σκέφτηκα, να μια λέξη να τη λέω κι εγώ, να δείχνω μορφωμένος.
Δεν μπορώ να περιγράψω πώς αισθάνθηκα. Με κεραυνοβόλησε κεραυνός περηφάνιας, ξαφνικό σύγκρυο μέσα στον καύσωνα. Παραδόξως, ευτυχία.
Οι γυναίκες με τ'αλογίσια μάτια, Λειβαδίτης.
Τι παράξενο, αλήθεια! Οι άνθρωποι κουβεντιάζουν μόνο για όσα τους είναι απόμακρα και ξένα.
Τ'άλλα, αυτά που τους καίνε, μην αφίνοντάς τους τις νύχτες να κοιμηθούν
τα ζει καθένας μονάχος, μέσα στη σιωπή. Και πεθαίνοντας τα παίρνει μαζί του στον τάφο. Γι'αυτό κι οι νεκροί είναι αμίλητοι.
"γιατί σκοπός μας δεν ήταν μόνο η Ανατολή, ή μάλλον: η Ανατολή δεν ήταν μόνο μια χώρα και μια γεωγραφία, αλλά ήταν η πατρίδα κι η νιότη της ψυχής, ήταν παντού και πουθενά, ήταν η ένωση όλων των χρόνων."
Έρμαν Έσσε, "Ταξίδι στην Ανατολή"
Τραυματισμος του Αντριεή Μπαλκονσκη:
Τι είναι αυτό; Πέφτω; Τα πόδια μου λυγίζουν;
Σκέφτηκε κι έπεσε ανάσκελα. Άνοιξε τα μάτια του ελπιζωντας να δει πως έληξε η μάχη των Γάλλων με τον πυροβολητής και θέλοντας να μάθει αν ο πυροβολητής σκοτώθηκε κι αν τα κανόνια μας πάρθηκαν από τον εχθρό η διασώθηκαν.
Μα δεν είδε τίποτα...
Πανωθε του δεν υπήρχε τίποτα άλλο πια εκτός από τον ουρανό, ένα ουρανό ψηλό,όχι φωτεινό μα ανυπολόγιστα ψηλό με κάτι γκρίζα συννεφάκια που κυλούσαν ήσυχα.
Τι ήσυχα,τι γαληνεμενα τι επίσημα που είναι σκέφτηκε ο Μπαλκονσκη,όχι έτσι που τρέχαμε,ξεφωνιζαμε και μαχόμαστε.Οχι έτσι που με τέτοια μανία αλληλοτραβιοταν ο Γάλλος με τον πυροβολητη. Τα σύννεφα εντελώς αλλιωτικα κυλούν πάνω σε αυτό το ψηλό απέραντο ουρανό.
Ω πόσο ευτυχισμένος είμαι που τον γνώρισα επιτέλους.
Ναι όλα είναι τίποτα,όλα είναι απάτη, εκτός από αυτόν.
Μα μήτε καν κι αυτός υπάρχει εκτός από τη γαλήνη, εκτός από την ανάπαυση και δόξα το Θεό....
Του φαίνονταν τόσο τιποτένια όλα αυτά που απασχολούσαν τον Ναπολέοντα,του φαίνονταν τόσο ασήμαντος και ο ίδιος με εκείνη τη μικρολογη ματαιοδοξία του και τη χαρά της νίκης σε σύγκριση με κείνον τον ψηλό, δίκαιο και αγαθό ουρανό...
Απόσπασμα από το Πόλεμος και Ειρήνη του λ.τολστοη.
Τι είναι αυτό; Πέφτω; Τα πόδια μου λυγίζουν;
Σκέφτηκε κι έπεσε ανάσκελα. Άνοιξε τα μάτια του ελπιζωντας να δει πως έληξε η μάχη των Γάλλων με τον πυροβολητής και θέλοντας να μάθει αν ο πυροβολητής σκοτώθηκε κι αν τα κανόνια μας πάρθηκαν από τον εχθρό η διασώθηκαν.
Μα δεν είδε τίποτα...
Πανωθε του δεν υπήρχε τίποτα άλλο πια εκτός από τον ουρανό, ένα ουρανό ψηλό,όχι φωτεινό μα ανυπολόγιστα ψηλό με κάτι γκρίζα συννεφάκια που κυλούσαν ήσυχα.
Τι ήσυχα,τι γαληνεμενα τι επίσημα που είναι σκέφτηκε ο Μπαλκονσκη,όχι έτσι που τρέχαμε,ξεφωνιζαμε και μαχόμαστε.Οχι έτσι που με τέτοια μανία αλληλοτραβιοταν ο Γάλλος με τον πυροβολητη. Τα σύννεφα εντελώς αλλιωτικα κυλούν πάνω σε αυτό το ψηλό απέραντο ουρανό.
Ω πόσο ευτυχισμένος είμαι που τον γνώρισα επιτέλους.
Ναι όλα είναι τίποτα,όλα είναι απάτη, εκτός από αυτόν.
Μα μήτε καν κι αυτός υπάρχει εκτός από τη γαλήνη, εκτός από την ανάπαυση και δόξα το Θεό....
Του φαίνονταν τόσο τιποτένια όλα αυτά που απασχολούσαν τον Ναπολέοντα,του φαίνονταν τόσο ασήμαντος και ο ίδιος με εκείνη τη μικρολογη ματαιοδοξία του και τη χαρά της νίκης σε σύγκριση με κείνον τον ψηλό, δίκαιο και αγαθό ουρανό...
Απόσπασμα από το Πόλεμος και Ειρήνη του λ.τολστοη.
[Πρώτο Μέρος, κεφάλαιο IV Το έργο της αράχνης I (τα οχτάρια του απείρου)]
"Αυτή η τελευταία νύχτα του Οκτωβρίου χτυπούσε με έναν και μοναδικό παλμό, ο παράξενος ρυθμός της ακουγόταν μέσα από τα δέντρα, τη βροχή και τη λάσπη, μ’ έναν τρόπο, που υπερέβαινε τις λέξεις ή τη φαντασία: μια φαντασία παρούσα μέσα στο χαμηλό φως, στην αργή άφιξη του σκοταδιού, στις θαμπές σκιές, στη λειτουργία των κουρασμένων μυών˙ στη σιωπή, στ’ ανθρώπινα όντα, στην κυματιστή επιφάνεια του χαλικόδρομου˙ στα μαλλιά που κινούνταν με ρυθμό διαφορετικό από εκείνον των ξεφτισμένων ινών του σώματος, ανάπτυξη και παρακμή στις αποκλίνουσες πορείες τους˙ όλοι αυτοί οι χιλιάδες αντίλαλοι, όλος αυτός ο νυχτερινός φρενιτιώδης παλμός ήταν προφανώς μέρη ενός και μοναδικού ρυθμού που προσπαθούσε να καλύψει την απελπισία: πίσω από τα πράγματα εμφανίζονται άλλα πράγματα, σαν σκανταλιά, για να διαλυθούν και πάλι στον ορίζοντα μόλις χαθούν από το βλέμμα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση μιας πόρτας αφημένης ανοιχτής για πάντα: μια κλειδαριά που δεν θ’ ανοίξει πια. Στην περίπτωση μιας χαραμάδας: ένα χάσμα."
"Αυτή η τελευταία νύχτα του Οκτωβρίου χτυπούσε με έναν και μοναδικό παλμό, ο παράξενος ρυθμός της ακουγόταν μέσα από τα δέντρα, τη βροχή και τη λάσπη, μ’ έναν τρόπο, που υπερέβαινε τις λέξεις ή τη φαντασία: μια φαντασία παρούσα μέσα στο χαμηλό φως, στην αργή άφιξη του σκοταδιού, στις θαμπές σκιές, στη λειτουργία των κουρασμένων μυών˙ στη σιωπή, στ’ ανθρώπινα όντα, στην κυματιστή επιφάνεια του χαλικόδρομου˙ στα μαλλιά που κινούνταν με ρυθμό διαφορετικό από εκείνον των ξεφτισμένων ινών του σώματος, ανάπτυξη και παρακμή στις αποκλίνουσες πορείες τους˙ όλοι αυτοί οι χιλιάδες αντίλαλοι, όλος αυτός ο νυχτερινός φρενιτιώδης παλμός ήταν προφανώς μέρη ενός και μοναδικού ρυθμού που προσπαθούσε να καλύψει την απελπισία: πίσω από τα πράγματα εμφανίζονται άλλα πράγματα, σαν σκανταλιά, για να διαλυθούν και πάλι στον ορίζοντα μόλις χαθούν από το βλέμμα. Για παράδειγμα, στην περίπτωση μιας πόρτας αφημένης ανοιχτής για πάντα: μια κλειδαριά που δεν θ’ ανοίξει πια. Στην περίπτωση μιας χαραμάδας: ένα χάσμα."
Το τανγκό του Σατανά - Λάσλο Κρασναχορκάι (László Krasznahorkai)
Σαώρη
Θεραπεύτρια Μαγικών Πλασμάτων
– Tὸ κατάλαβα, παιδάκι μου, ὅμως ὁ νοῦς μου δὲν τὸ χωρεῖ. Μπρὲ Ἄννα, πόσα χρόνια πᾶνε ἀπὸ τότες ποὺ τελευταῖα εἴχαμε πόλεμο;
– Εἰκοσιέξι χρόνια στρογγυλά, μανούλα μου.
– Τί λές, μπρὲ παιδί μου, γιὰ πότε πέρασαν τὰ χρόνια!
– Τὰ χρόνια δὲν πέρασαν, μάνα μου, τὰ χρόνια δὲν περνοῦνε.
Ἁπλώνει τὸ χέρι της καὶ τῆς χαϊδεύει τὸ ρυτιδωμένο μάγουλο, τὰ κάτασπρα μαλλιά.
– Τὰ χρόνια στέκουνται. Ἐμεῖς περνοῦμε.
[ σελ. 176-7, Σάν τά τρελά πουλιά, Μαρία Ἰορδανίδου ]
– Εἰκοσιέξι χρόνια στρογγυλά, μανούλα μου.
– Τί λές, μπρὲ παιδί μου, γιὰ πότε πέρασαν τὰ χρόνια!
– Τὰ χρόνια δὲν πέρασαν, μάνα μου, τὰ χρόνια δὲν περνοῦνε.
Ἁπλώνει τὸ χέρι της καὶ τῆς χαϊδεύει τὸ ρυτιδωμένο μάγουλο, τὰ κάτασπρα μαλλιά.
– Τὰ χρόνια στέκουνται. Ἐμεῖς περνοῦμε.
[ σελ. 176-7, Σάν τά τρελά πουλιά, Μαρία Ἰορδανίδου ]
Από την Πετρούπολη μου έγραψαν ότι τον Ηλίθιο, αν και είναι πολλοί αυτοί που τον βρίζουν και παρά το γεγονός ότι έχει πολλές αδυναμίες, τον διαβάζουν όλοι με μεγάλο ενδιαφέρον (θέλω να πω - αυτοί που τον διαβάζουν). Αυτό ακριβώς χρειάζομαι. Σχετικά με τις αδυναμίες του, τώρα, είμαι απολύτως σύμφωνος με όλους τους επικριτές του. Και το κυριότερο - οργίζομαι τόσο πολύ με τον εαυτό μου γι' αυτές του τις αδυναμίες, που έτσι μου' ρχεται να κάτσω να γράψω κι εγώ μια κριτική εναντίον μου.
Επιστολή στη Σ. Α. Ιβάνοβα.
8/20 Μαρτίου 1869, Φλωρεντία.
Από το βιβλίο του: Εγώ, Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι - Εκμυστηρεύσεις & Στοχασμοί, από εκδόσεις Printa Εκ Βαθέων.
Επιστολή στη Σ. Α. Ιβάνοβα.
8/20 Μαρτίου 1869, Φλωρεντία.
Από το βιβλίο του: Εγώ, Ο Φιόντορ Ντοστογιέφσκι - Εκμυστηρεύσεις & Στοχασμοί, από εκδόσεις Printa Εκ Βαθέων.
Σελ. 236-238 «Ακούστε με σας παρακαλώ» φώναξε ο Τζων και η φωνή του αντήχησε γεμάτη ειλικρίνεια, «ακούστε με για λίγο...» «Μην παίρνετε άλλο από αυτό, το σόμα. Είναι δηλητήριο! Δηλητήριο». «Πέτα το τρομερό δηλητήριο». Οι λέξεις «πετα το» πέρασαν στο μυαλό των Δέλτα παρά τη βλακεία τους. Μια θυμωμένη μουρμούρα ανέβηκε απ’ το πλήθος. «Έρχομαι να σας λεφτερώσω», είπε ο Άγριος «έρχομαι να...»Ο επί της τροφοδοσίας δεν κάθισε ν’ ακούσει περισσότερα. «Μα σας αρέσει η σκλαβιά;» τον άκουσαν να λέει καθώς έμπαιναν στο νοσοκομείο, «Σας αρέσει να είσαστε σαν μωρά, ναι σαν μωρά;» «Καλά λοιπόν, θα σας δείξω εγώ. Θα σας ελευθερώσω είτε το θέλετε είτε όχι». Και ανοίγοντας το παράθυρο που έβλεπε στην εσωτερική αυλή του Νοσοκομείου, πέταξε έξω τα πρώτα κουτάκια που βρήκε εμπρός του. «Ελεύθεροι, ελεύθεροι πια», φώναξε ο Άγριος και συνέχισε να πετάει τη σόμα απ’ το παράθυρο. Οι Δέλτα έπεσαν πάνω τους με μεγάλη φωνή.»
Αυτό το κομμάτι μπορείτε να το συγκρίνετε με μια συγκλονιστική σκηνή από το βιβλίο του Ken Ceysy «Στη Φωλιά του Κούκου» που παίχτηκε και ως ταινία τη δεκαετία του 70. Ο ασθενής McMurphy σε κάποια στιγμή ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα σε ένα νοσοκομείο, ρωτάει τους άλλους «αφού σας κακομεταχειρίζεται η νοσοκόμα Miss Rached, γιατί εσείς οι 3-4 που έχετε καθεστώς οικειοθελούς εισαγωγής δεν ζητάτε να φύγετε;». Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ακουστεί, πρέπει αμέσως να διαγραφεί από τη συνείδηση όλων αμέσως, γιατί προσκρούει στην Κεντρική Πεποίθηση «έχω ανάγκη για τιμωρία». Γι’ αυτό και πετάγονται όλοι ξαφνικά, ο ένας λέει γιατί δεν τους δίνουν τσιγάρα, ο άλλος γιατί δεν μένουν αρκετή ώρα στους θαλάμους τους, ξαφνικά ο ένας καίγεται από αποτσίγαρο ουρλιάζει, άλλοι πέφτουν πάνω του μη γνωρίζοντας τι του συμβαίνει, έρχονται οι νοσηλευτές και τους καθηλώνουν, μετά πέφτει ηλεκτροσόκ και τους κάνει φυτά για κάποιο διάστημα. Μετά ποιος θυμάται τα λόγια του Μακμέρφυ; Κανένας.
Σας θυμίζει μερικές Λέσχες Ανάγνωσης, όπου πολλοί θυμώνουν όταν σε κάποιον δεν αρέσει και τόσο το βιβλίο του αγαπητού συγγραφέα. Λένε «Μα, είναι νομπελίστας, Νίκο».
Αυτό το κομμάτι μπορείτε να το συγκρίνετε με μια συγκλονιστική σκηνή από το βιβλίο του Ken Ceysy «Στη Φωλιά του Κούκου» που παίχτηκε και ως ταινία τη δεκαετία του 70. Ο ασθενής McMurphy σε κάποια στιγμή ομαδικής ψυχοθεραπείας μέσα σε ένα νοσοκομείο, ρωτάει τους άλλους «αφού σας κακομεταχειρίζεται η νοσοκόμα Miss Rached, γιατί εσείς οι 3-4 που έχετε καθεστώς οικειοθελούς εισαγωγής δεν ζητάτε να φύγετε;». Αυτό είναι κάτι που δεν πρέπει να ακουστεί, πρέπει αμέσως να διαγραφεί από τη συνείδηση όλων αμέσως, γιατί προσκρούει στην Κεντρική Πεποίθηση «έχω ανάγκη για τιμωρία». Γι’ αυτό και πετάγονται όλοι ξαφνικά, ο ένας λέει γιατί δεν τους δίνουν τσιγάρα, ο άλλος γιατί δεν μένουν αρκετή ώρα στους θαλάμους τους, ξαφνικά ο ένας καίγεται από αποτσίγαρο ουρλιάζει, άλλοι πέφτουν πάνω του μη γνωρίζοντας τι του συμβαίνει, έρχονται οι νοσηλευτές και τους καθηλώνουν, μετά πέφτει ηλεκτροσόκ και τους κάνει φυτά για κάποιο διάστημα. Μετά ποιος θυμάται τα λόγια του Μακμέρφυ; Κανένας.
Σας θυμίζει μερικές Λέσχες Ανάγνωσης, όπου πολλοί θυμώνουν όταν σε κάποιον δεν αρέσει και τόσο το βιβλίο του αγαπητού συγγραφέα. Λένε «Μα, είναι νομπελίστας, Νίκο».
