"Πολλοί διανοούμενοι πιστεύουν ότι διανοούμενος σημαίνει διατυπώνω ιδεολογίες ή τις επεξεργάζομαι ή τις μπλέκω και μετά τις παντρεύω, για να ερμηνεύσω τη ζωή σύμφωνα με απόλυτες αλήθειες και φόρμουλες.
Αυτό, χωρίς να νοιάζονται για την πραγματικότητα, για τον άνθρωπο, για τον ίδιο τον εαυτό τους, δηλαδή χωρίς να θέλουν να παραδεχτούν ότι κι αυτοί οι ίδιοι δεν είναι φτιαγμένοι μόνο από μυαλό: έχουν και μια καρδιά ή κάτι που μοιάζει με καρδιά, κι ένα έντερο και ένα σφιγκτήρα, επομένως συναισθήματα και ανάγκες ξένες προς την ευφυία, που δεν ελέγχονται από την ευφυία.
Αυτοί οι διανοούμενοι δεν είναι ευφυείς, είναι ηλίθιοι, και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι ούτε διανοούμενοι αλλά ιερείς μια ιδεολογίας.
Με την αμβλύνοια των ιερέων δεν αναγνωρίζουν ότι, αφού παντρεύτηκαν με την ιδεολογία, και ακόμη χειρότερα αν την παντρεύτηκαν με ένα γάμο που αποκλείει τη μοιχεία και το διαζύγιο, δεν είναι πια ελεύθεροι να σκέφτονται.
Γιατί όλα κλίνουν προς εκείνη τη λύση, όλα κρίνονται κάτω από κείνα τα σχήματα: από τη μια πλευρά η κόλαση κι από την άλλη ο παράδεισος, από τη μια πλευρά το θεμιτό κι από την άλλη το αθέμιτο.
Λοιπόν, για να δείξουν πως πράττουν σύμφωνα με τις ιδέες τους, γίνονται ασυνεπείς, ή μάλλον ανέντιμοι.
Πάρε το διανοούμενο της αριστεράς, το διανοούμενο που σήμερα είναι της μόδας ή καλύτερα το διανοούμενο που ακολουθεί τη μόδα από ευκολία, από φόβο ή από έλλειψη φαντασίας: αυτός θα είναι πάντοτε έτοιμος να καταδικάσει τις δικτατορίες της δεξιάς, καλοσύνη του, αλλά ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, τις δικτατορίες της αριστεράς.
Τις πρώτες τις ανατέμνει, τις μελετάει, τις πολεμάει με τα βιβλία και με τα μανιφέστα' τις δεύτερες τις αποσιωπεί, τις δικαιολογεί ή το πολύ πολύ τις κριτικάρει με αμηχανία ή με δειλία.
Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα ανατρέχοντας στον Μακιαβέλι: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ποιος σκοπός; Εκείνος μιας κοινωνίας όπως αυτοί την εννοούν, βασισμένης πάνω σε αφηρημένες αρχές, μαθηματικούς υπολογισμούς, δύο συν δύο κάνουν τέσσερα, θέση και αντίθεση ίσον σύνθεση, και δηλαδή χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι στα σύγχρονα μαθηματικά δύο συν δύο δεν κάνουν απαραίτητα τέσσερα, πιθανόν να κάνουν τριάντα έξι, ή χωρίς να λογαριάζουν ότι στην πιο προχωρημένη φιλοσοφία η θέση και η αντίθεση είναι το ίδιο πράγμα, ότι η ύλη και η αντιύλη είναι δυό όψεις της ίδιας πραγματικότητας;
Και χάρη στους λογαριασμούς τους, στο θλιβερό δηλαδή φανατισμό των ιδεολογιών, στην αυταπάτη ή μάλλον στη ψευδαίσθηση της εικασίας ότι το Καλό και το Ωραίο βρίσκονται από το ένα μόνο μέρος, ότι μια γενοκτονία ή μια δολοφονία ή μια κατάχρηση θεωρούνται παράνομα όταν συμβαίνουν στη δεξιά και γίνονται νόμιμα ή τουλάχιστον δικαιολογήσιμα όταν συμβαίνουν στην αριστερά.
Συμπέρασμα, η μεγάλη συμφορά της εποχής μας ονομάζεται ιδεολογία και φορείς της διάδοσής της είναι οι ηλίθιοι διανοούμενοι: οι κοσμικοί ιερείς που δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν ότι η ζωή (αυτό που εκείνοι ονομάζουν ιστορία) προβλέπει από μόνη της να αναπλάθει τους πνευματικούς αυνανισμούς τους, να αποδεικνύει επομένως το τεχνητό του δόγματος, το εύθραυστο, το φανταστικό.
Αν δεν ήταν έτσι, τότε γιατί τα κομμουνιστικά καθεστώτα θα επαναλάμβαναν τις ίδιες ατιμίες των καπιταλιστικών καθεστώτων; Γιατί θα είχαν τους ίδιους Ιωαννίνηδες, τους ίδιους Χατζηζήσηδες, τους ίδιους Θεοφιλογιαννάκους, τους ίδιους Ζαχαράκηδες των φασιστικών καθεστώτων; "
"'Ενας άντρας", Οριάνα Φαλάτσι.