Αγαπημένα αποσπάσματα από βιβλία

@Ιαβερης @Λένκοβιτς
Το αγαπημένο μου απο όσα έχω διαβάσει ως τώρα..Το Έγκλημα και τιμωρία έρχεται δεύτερο..

Κι εμένα "Ο Ηλίθιος" είναι το αγαπημένο μου. Με αυτό το βιβλίο τον γνώρισα και τον αγάπησα για τη γραφή του.
 
ΛΟΧΑΓΟΣ 'Οπως θα έχεις προσέξει πιθανόν, η αντίληψή μου για το τί εστί ζωή συνοψίζεται σε μία λέξη: Διαγραφή. Δηλαδή, να σβήνεις και να προχωράς. Από πολύ νωρίς είχα φτιάξει ένα σάκο, και εκεί μέσα έχωνα όλες τις ταπεινώσεις. Μόλις ο σάκος γέμιζε, τον πέταγα στη θάλασσα. Δεν πιστεύω να υπάρχει άνθρωπος που να έχει υποστεί τόσες ταπεινώσεις όσο εγώ. 'Οταν όμως τις έσβηνα και προχωρούσα, έπαυαν να υπάρχουν.

ΚΟΥΡΤ Πρόσεξα ότι έχεις πλάσει μια ζωή με ψευδαισθήσεις. Για σένα και τους γύρω σου.

ΛΟΧΑΓΟΣ Πώς αλλιώς θα μπορούσα να επιβιώσω; Πώς θα άντεχα; (Πιάνει την καρδιά του)

ΚΟΥΡΤ Πώς αισθάνεσαι;

ΛΟΧΑΓΟΣ 'Ασχημα. (Παύση) 'Επειτα έρχεται μια στιγμή που η ικανότητα να πλάθεις τη ζωή με ψευδαισθήσεις, όπως λες, σε εγκαταλείπει. Τότε η πραγματικότητα εμφανίζεται μπροστά σου ολόγυμνη... Αυτό είναι τρομερό.



518
 
Λόγια της τρέλας, Νίκος Τζαβάρας.
9 Ιανουαρίου (1920).
Ένα τριγωνικό κομμάτι του αποσπάστηκε από το οπίσθιο μέρος του κεφαλιού. Μαζί με τον ήλιο κοιτάζει μέσα του όλος ο κόσμος. Αυτό τον νευριάζει, αποσπά την προσοχή του από την εργασία, κι ακόμη θυμώνει γιατί ακριβώς ο ίδιος έχει αποκλειστεί από τη θεατρική παράσταση.
Φραντς Κάφκα, Ημερολόγια.

Μόλις άρχιζε να ηλιοβασιλεύει μαζευόμασταν πολλοί ασθενείς στην πλατεία του Ψυχιατρείου, με τα βλέμματα προς τα έξω στην πύλη, γιατί το ονειρό μας ήταν πως να ξεμπερδεύουμε από δω, μ' αυτές τις καταστάσεις. Ο ήλιος βασίλευε και εμείς μαζευόμασταν στην πλατεία, όπως τα πουλιά και τα ζώα, σκεπτόμενα που και πως να περάσουν τη νύχτα τους. Τα ερωτήματα που δέρναν το μυαλό μας ήταν πολλά. Τι θα γίνουμε εμείς; Αν θα μείνουμε για πάντα εδώ μέσα, αν θα γίνουμε καλά. Πότε θα φανεί κανένας δικός μας να μας φέρει λίγα τσιγάρα και παρηγοριά. Ώσπου ξαφνικά ακούγονταν οι δυνατές φωνές του φύλακα της πύλης: "Εμπρός, στα κρεβάτια σας!"
Απόστολος Κελεσίδης, Ηλιοβασίλεμα--Ψυχιατρείο Θεσσαλονίκης.
 
Από το διάταγμα του Πέτρου Α': "Όποιος εγκαταλείψει τη θέση του, θα τιμωρηθεί παραδειγματικά...θα περάσει μπροστά από την παράταξη, θα τον φτύνουν στο πρόσωπο, θα εκτελεστεί".
Από τη διαταγή του Λαϊκού Κομισαριάτου Στρατιωτικών και Ναυτικών: "Αν κάποια μονάδα υποχωρήσει αυτοβούλως, πρώτος θα τυφεκιστεί ο κομισάριος, δεύτερος ο διοικητής". Κι ακόμη: "οι δειλοί, οι φιλοτομαριστές και οι προδότες δεν θα αποφύγουν τη σφαίρα. Αυτό το εγγυώμαι προσωπικά ενώπιον ολάκερου του Κόκκινου στρατού".


554
 
Ο Μαρά ήταν "ο φίλος του λαού." Ο Ροβεσπιέρος αγαπούσε, ναι, αγαπούσε με έρωτα τρελό την "ανθρωπότητα" αυτή που τον έκανε να μανιάζει καθώς δεν εννοούσε να συμμορφωθεί στα στα σχήματά του. Και βρέθηκαν κι οι δύο τους, όχι παρά την αγάπη τους αυτή αλλά εξαιτίας της, να είναι οι πιο αιμοσταγείς χασάπηδες της πρόσφατης ιστορίας. "Ας προσέχει ο λαός τους ανθρώπους με τα χρυσά λόγια" έγραφε άλλοτε "την επαύριο μιας δεύτερης επανάστασης που έπαιρνε από την πρώτη τα περισσότερα από τα σύμβολά της. Ας δυσπιστεί στους ανθρώπους αυτούς που καταφτάνουν με τα χέρια τους γεμάτα πανάκειες και σας εκτοξεύουν: εμπρός, γρήγορα, επί το έργον αλλιώς σας σκοτώνω". Είκοσι χρόνια έχουν περάσει από τις φράσεις αυτές. Και η παραφροσύνη αυτή της καθαρότητας που εμφανίζεται πια μόνο υπό την βελγική - και άρα γελοιογραφική - μορφή της των μικρών κοριτσιών που σφουγγίζουν τα πεζοδρόμια με μαύρο σαπούνι ενώ βρέχει του καλού καιρού. Στο βάθος, πάντως, η θέση του παραμένει η ίδια. Εξακολουθούσε να βλέπει την πίστη στην πρόοδο, στη βελτίωση της ανθρώπινης ράτσας, στη γένεση ενός νέου κόσμου, απαλλαγμένου από το στοιχείο του λάθους και της δυστυχίας, το αποτελεσματικότερο μέσο να μπουν σε λειτουργία οι γκιλοτίνες.

572
 
Ήμουν έμπειρος στο κυνήγι και ήξερα από ποια γωνία πρέπει να πυροβολήσει κανείς εναντίον ενός ανύποπτου ελαφιού που βρίσκεται σε απόσταση τριακοσίων βημάτων. Η κατάσταση μιλούσε από μόνη της, η γεωγραφική τοποθέτηση του κυνηγού και των στόχων μου έδειχνε ακριβώς τι συνέβαινε μερικά βήματα πίσω από την πλάτη μου, μέσα στην καρδιά ενός ανθρώπου. Στόχευες επί μισό λεπτό, το ξέρω κι αυτό, ακόμα και χωρίς ρολόι, με ακρίβεια δευτερολέπτου, το ξέρω ακριβώς. Τα ξέρει κανείς όλα αυτές τις στιγμές. Ήξερα ότι δεν ήσουν καλός σκοπευτής κι ότι έφτανε να γυρίσω το κεφάλι μου λίγο στο πλάι και η σφαίρα θα περνούσε δίπλα, πετυχαίνοντας ίσως το ελάφι. Ήξερα ότι θα έφτανε μια κίνησή μου και η σφαίρα θα έμενε μέσα στο όπλο. Μα ήξερα επίσης ότι δεν μπορούσα να κουνηθώ, γιατί η τύχη μου δεν οριζόταν πια από τις αποφάσεις μου - κάτι είχε ωριμάσει και κάτι θα συνέβαινε, με όλους τους τύπους, όπως έπρεπε. Στεκόμουν έτσι, περιμένοντας τον πυροβολισμό, περίμενα να πατήσεις την σκανδάλη και να σκοτωθώ από μια σφαίρα προερχόμενη από το όπλο του φίλου μου. Η περίσταση ήταν τέλεια, ήμασταν χωρίς μάρτυρες, ήταν η πιο κατάλληλη περίσταση του λεγόμενου «τραγικού ατυχήματος» [...] γιατί εμείς ήμασταν θρυλικοί φίλοι, ο Κάστορας κι ο Πολυδεύκης, σύντροφοι στην ευτυχία και στη δυστυχία [...] κι αν με σκότωνες τότε, θα σου απλώνονταν όλα τα χέρια, θα πενθούσαν όλοι μαζί σου, γιατί δεν υπάρχει τραγικότερη μορφή στα μάτια του κόσμου από τον άνθρωπο που σκοτώνει τυχαία, άθελά του, τον φίλο του από την μοιραία βούληση μιας αρχαιοελληνικής θεϊκής προσταγής...

Το ελάφι είχε πια εξαφανιστεί ανάμεσα στα δέντρα κι εμείς συνεχίσαμε να στεκόμαστε ακίνητοι κάμποση ώρα ακόμα. Ίσως αν εκείνη τη στιγμή κοίταζα το πρόσωπό σου, θα τα μάθαινα όλα. Αλλά δεν τολμούσα να το κοιτάξω. Υπάρχει ένα είδος ντροπής, το πιο άβολο αίσθημα από όσα μπορεί να νιώσει κανείς στη ζωή του, ένα αίσθημα ντροπής που νιώθει το θύμα όταν αναγκαστεί να δει το πρόσωπο του φονιά του. [...] Γι' αυτό δεν κοίταξα το πρόσωπό σου, κι όταν πέρασε αυτή η παραλυτική μαγεία, ξεκίνησα στο μονοπάτι προς την κορυφή του λόφου. Ξεκίνησες κι εσύ, μηχανικά.

Γύρω στα μισά του δρόμου σου είπα πάνω από τον ώμο μου και χωρίς να κοιτάξω πίσω: «Έχασες την ευκαιρία». Δεν μου απάντησες. Αυτή η σιωπή ήτανε ομολογία.

«Οι Στάχτες» - Σάντορ Μάραϊ
 
"- Τό' χουμε ψηλά το κούτελό μας εμείς! Και το στεφάνι μας το κρατάμε αμόλευτο' όχι σαν μερικές - μερικές, που κερατώνουν τους άντρες τους να περπατάν και να κιντυνεύουν τα σύρματα του τραμ!"

Το 10, Καραγάτσης.

(Σαν να διαβάζω Τσιφόρο ένα πράμα.)
 
Το πώς αισθάνομαι για τη μουσική είναι μια άλλη υπόθεση. Δεν είμαι πραγματικά κουφός στον ήχο, αλλά ίσως να ήταν καλύτερα αν ήμουν. Η μουσική μπορεί να με συγκινήσει, μπορεί να μ' αγγίξει, μπορεί να με βασανίσει. Την ακούω σαν τον κακό και συγκεχυμένο ήχο μιας γλώσσας που μπορεί κανείς σχεδόν να καταλάβει, μιας γλώσσας που είναι φρικτά σχετική με τον ίδιο τον εαυτό του. 'Οταν ήμουν πιο νέος είχα ακούσει μουσική και είχα μείνει πολλές φορές άναυδος από τις μπερδεμένες συγκινήσεις καθώς και με την αίσθηση κάποιας σημαντικής εμπειρίας. Η γνήσια χαρά της τέχνης είναι μια κρύα φωτιά. Δεν θέλω ν' αρνηθώ ότι υπάρχουν μερικοί άνθρωποι - αν και είναι πολύ λιγότεροι απ' ό,τι θα πίστευε κανείς ακούγοντας τούς αυτοαποκαλούμενους experts - που απολαμβάνουν κάποια γνήσια και μαθηματικά αποσαφηνισμένη ευχαρίστηση απ' αυτούς τους ηχητικούς κυκεώνες. 'Ολο κι όλο που θέλω να πω είναι ότι, η μουσική, για μένα ήταν, πολύ απλά, μια δυνατότητα για ταξίδια της φαντασίας, για την εξωτερίκευση καυτών και μπερδεμένων συναισθημάτων. 'Ηταν τα σκουπίδια του μυαλού που γίνονται ακουστά.


"Ο μαύρος πρίγκιπας", Iris Murdoch.
 
Η νυχτερίδα. Νεσμπο

... Είχε προσπαθήσει να πείσει τον Άντριου να έρθει μαζί, αλλά εκείνος είχε μουλαρώσει λέγοντας ότι ήταν χάσιμο πολύτιμου χρόνου, τον οποίο μπορούσε να αξιοποιήσει καλύτερα μπροστά στην τηλεόραση. «Δεν αστειεύομαι. Χάρι. Το να βλέπεις τηλεόραση σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση. Το να βλέπεις πόσο ανόητοι είναι γενικώς οι άνθρωποι στην τηλεόραση σε κάνει να νιώθεις εξυπνος. Και οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωπο που νιώθουν ἐξυπνοι αποδίδουν περισσότερο από εκείνους που νιώθουν κουτοί»...

Από τα 18 μου που έφυγα από το σπίτι μου, μέχρι τώρα που είμαι μεγάλος, δεν είχα - έχω συνδεμένη καν τηλεόραση στα σπίτια που εμένα και μένω. Η τηλεόραση είναι ένας λόγος που διαφωνούμε με την σύζυγο μιας και καμιά φορά παρασύρετε και θέλει να συνδέσουμε την κεραία.
Πως βλέπετε την άποψη του συγκεκριμένου χαρακτήρα στο απόσπασμα γι αυτό το θέμα;;
 
«Δεν αστειεύομαι. Χάρι. Το να βλέπεις τηλεόραση σου ανεβάζει την αυτοπεποίθηση. Το να βλέπεις πόσο ανόητοι είναι γενικώς οι άνθρωποι στην τηλεόραση σε κάνει να νιώθεις εξυπνος. Και οι επιστημονικές μελέτες δείχνουν πως οι άνθρωπο που νιώθουν ἐξυπνοι αποδίδουν περισσότερο από εκείνους που νιώθουν κουτοί»...

Ως χιουμοριστικό μπορώ να το δω. Πάντως, και εγώ έχω σταματήσει να βλέπω τηλεόραση τα τελευταία χρόνια. Την αντικατέστησε όμως το Netflix. Ούτε ειδήσεις δεν βλέπω, τίποτα. Μόνο ότι νέα παρακολουθώ μέσω ίντερνετ.
 
Μακαρι οι υπερβολικά ανόητοι να περιοριζονταν στην τηλεόραση ή να ένιωθα πιο έξυπνη επειδή υπάρχουν. Συνήθως άτυχη νιώθω ή θυμωμένη :ουχ:
Τωρα αν πρέπει να το πάμε Αμλετικά, να έχεις ή να μην έχεις 🤷‍♀️. Προσωπικά, δεν μπορώ χωρίς. Χρειάστηκε να καραντινιαστώ σε σπιτι φίλης, που η τηλεόραση γι' αυτήν είναι μια άχρηστη συσκευή, και τις ώρες που ήμουν μόνη μου, ερχόταν η στιγμή που ένιωθα πως κάτι έλειπε, και δεν μπορούσα να καταλάβω τι. Να ανήκω στην κατηγορία: "these soundaholics, these quietophobics"; (Νανούρισμα, Τσακ Πόλανικ), απολαμβάνω τη σιωπή όσο απολαμβάνω και την τηλεόραση, και νομίζω πως έχω βγει κερδισμένη από το "χαζοκούτι". Δεν ξέρω, νομίζω.
 
Θα συμφωνήσω με τον αγαπημένο Νέσμπο αλλά όχι σε απόλυτο βαθμό. Έχω μεγαλώσει κολλημένη μπροστά απο μια τηλεόραση, λάτρης κυριως των σειρών και των ταινιών. Ωστόσο πια αποτελεί ένα απογοητευτικό μέσο. Υπάρχουν κάποιες λίγες εκπομπές που μαρέσουν κυρίως στην ΕΡΤ αλλά κατα γενική ομολογία όποτε την ανοίγω είναι για να νανουριστώ απο τον ήχο και το ατελείωτο πηγαινέλα ανάμεσα στα κανάλια. Νομίζω ότι εξαρτάται τι παρακολουθείς κι αν καταλαβαίνεις τι είναι αυτό που παρακολουθείς και γιατί το παρακολουθείς. Οπότε η στάση απεναντι στα προιόντα της τηλεόρασης είναι αυτή που υποδηλώνει την υποτιθέμενη ευφυία μας(που κι αυτή εμάς εξυπηρετεί). Εξάλλου το ίδιο συμβαίνει και στον πραγματικό κόσμο, εκτιθέμεθα σε ανθρώπους, πράγματα και κατατάσεις και κινούμαστε σύμφωνα με κάποιες εσωτερικές προσταγές ή ανάγκες.
 
Κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει άσπρο και μαύρο. Τηλεόραση δεν βλέπω γενικά αλλά πρέπει να παραδεχτώ ότι η Ετ 3 έχει πολύ ωραία ντοκιμαντέρ, το ερτφλιξ επίσης.
Πλέον στο σύγχρονο κόσμο που ζούμε, έχοντας ασπαστεί τον δυτικό τρόπο ζωής είμαστε εκτεθειμένοι σε πολύ μεγάλο όγκο αχρήστων πληροφοριών και μηδενικής γνώσης.Το να ξεχωρισεις τις χρήσιμες πληροφορίες είναι κουραστικό..
Το να μην ακούς τίποτα σημαίνει απομόνωση που είναι έξω από την ανθρώπινη φύση...
Οφείλουμε να βρούμε τη χρυση τομή ,τον μέσο δρόμο και κυρίως να είμαστε δραστήριοι και να μη βουλιάζουμε στο καναπέ κοιτώντας μια οθόνη.
Κόντρα στη τάση της εποχής!
Το οφείλουμε στον εαυτό μας και στους δικούς μας, για να είμαστε υγιείς.
Μάλλον βγήκα λίγο εκτός θέματος αλλά τα είπα και ξαλαφρωσα!!! :μιαμ:
 
"Πολλοί διανοούμενοι πιστεύουν ότι διανοούμενος σημαίνει διατυπώνω ιδεολογίες ή τις επεξεργάζομαι ή τις μπλέκω και μετά τις παντρεύω, για να ερμηνεύσω τη ζωή σύμφωνα με απόλυτες αλήθειες και φόρμουλες.

Αυτό, χωρίς να νοιάζονται για την πραγματικότητα, για τον άνθρωπο, για τον ίδιο τον εαυτό τους, δηλαδή χωρίς να θέλουν να παραδεχτούν ότι κι αυτοί οι ίδιοι δεν είναι φτιαγμένοι μόνο από μυαλό: έχουν και μια καρδιά ή κάτι που μοιάζει με καρδιά, κι ένα έντερο και ένα σφιγκτήρα, επομένως συναισθήματα και ανάγκες ξένες προς την ευφυία, που δεν ελέγχονται από την ευφυία.

Αυτοί οι διανοούμενοι δεν είναι ευφυείς, είναι ηλίθιοι, και σε τελευταία ανάλυση δεν είναι ούτε διανοούμενοι αλλά ιερείς μια ιδεολογίας.

Με την αμβλύνοια των ιερέων δεν αναγνωρίζουν ότι, αφού παντρεύτηκαν με την ιδεολογία, και ακόμη χειρότερα αν την παντρεύτηκαν με ένα γάμο που αποκλείει τη μοιχεία και το διαζύγιο, δεν είναι πια ελεύθεροι να σκέφτονται.

Γιατί όλα κλίνουν προς εκείνη τη λύση, όλα κρίνονται κάτω από κείνα τα σχήματα: από τη μια πλευρά η κόλαση κι από την άλλη ο παράδεισος, από τη μια πλευρά το θεμιτό κι από την άλλη το αθέμιτο.

Λοιπόν, για να δείξουν πως πράττουν σύμφωνα με τις ιδέες τους, γίνονται ασυνεπείς, ή μάλλον ανέντιμοι.

Πάρε το διανοούμενο της αριστεράς, το διανοούμενο που σήμερα είναι της μόδας ή καλύτερα το διανοούμενο που ακολουθεί τη μόδα από ευκολία, από φόβο ή από έλλειψη φαντασίας: αυτός θα είναι πάντοτε έτοιμος να καταδικάσει τις δικτατορίες της δεξιάς, καλοσύνη του, αλλά ποτέ, ή σχεδόν ποτέ, τις δικτατορίες της αριστεράς.

Τις πρώτες τις ανατέμνει, τις μελετάει, τις πολεμάει με τα βιβλία και με τα μανιφέστα' τις δεύτερες τις αποσιωπεί, τις δικαιολογεί ή το πολύ πολύ τις κριτικάρει με αμηχανία ή με δειλία.

Σε μερικές περιπτώσεις μάλιστα ανατρέχοντας στον Μακιαβέλι: ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ποιος σκοπός; Εκείνος μιας κοινωνίας όπως αυτοί την εννοούν, βασισμένης πάνω σε αφηρημένες αρχές, μαθηματικούς υπολογισμούς, δύο συν δύο κάνουν τέσσερα, θέση και αντίθεση ίσον σύνθεση, και δηλαδή χωρίς να λαμβάνουν υπόψη τους ότι στα σύγχρονα μαθηματικά δύο συν δύο δεν κάνουν απαραίτητα τέσσερα, πιθανόν να κάνουν τριάντα έξι, ή χωρίς να λογαριάζουν ότι στην πιο προχωρημένη φιλοσοφία η θέση και η αντίθεση είναι το ίδιο πράγμα, ότι η ύλη και η αντιύλη είναι δυό όψεις της ίδιας πραγματικότητας;

Και χάρη στους λογαριασμούς τους, στο θλιβερό δηλαδή φανατισμό των ιδεολογιών, στην αυταπάτη ή μάλλον στη ψευδαίσθηση της εικασίας ότι το Καλό και το Ωραίο βρίσκονται από το ένα μόνο μέρος, ότι μια γενοκτονία ή μια δολοφονία ή μια κατάχρηση θεωρούνται παράνομα όταν συμβαίνουν στη δεξιά και γίνονται νόμιμα ή τουλάχιστον δικαιολογήσιμα όταν συμβαίνουν στην αριστερά.

Συμπέρασμα, η μεγάλη συμφορά της εποχής μας ονομάζεται ιδεολογία και φορείς της διάδοσής της είναι οι ηλίθιοι διανοούμενοι: οι κοσμικοί ιερείς που δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν ότι η ζωή (αυτό που εκείνοι ονομάζουν ιστορία) προβλέπει από μόνη της να αναπλάθει τους πνευματικούς αυνανισμούς τους, να αποδεικνύει επομένως το τεχνητό του δόγματος, το εύθραυστο, το φανταστικό.

Αν δεν ήταν έτσι, τότε γιατί τα κομμουνιστικά καθεστώτα θα επαναλάμβαναν τις ίδιες ατιμίες των καπιταλιστικών καθεστώτων; Γιατί θα είχαν τους ίδιους Ιωαννίνηδες, τους ίδιους Χατζηζήσηδες, τους ίδιους Θεοφιλογιαννάκους, τους ίδιους Ζαχαράκηδες των φασιστικών καθεστώτων; "


"'Ενας άντρας", Οριάνα Φαλάτσι.
 
Last edited by a moderator:
Η αγιότητα απαιτεί μεγάλη ή σχεδόν μεγάλη προσπάθεια· αλλά η αγιότητα εργάζεται σε πεδία που ήταν κάποτε υπαρκτά· είναι μια προσπάθεια να ανακτηθεί η έκσταση που υπήρχε πριν από την Πτώση. Όμως η αμαρτία είναι η προσπάθεια να κερδηθούν η έκσταση και η γνώση που ανήκουν μόνο στους αγγέλους· καταβάλλοντας αυτή την προσπάθεια, ο άνθρωπος γίνεται δαίμονας. Σου είπα πριν από λίγο πως ένας δολοφόνος δεν είναι γι' αυτό το λόγο αμαρτωλός· πράγματι, έτσι είναι, αν και ο αμαρτωλός είναι μερικές φορές δολοφόνος. Ο Ζιλ ντε Ρε, για παράδειγμα. Άρα καταλαβαίνεις ότι, ενώ το καλό και το κακό είναι αφύσικα σε σχέση με τον άνθρωπο όπως αυτός υπάρχει σήμερα -ως κοινωνικό και πολιτισμένο ον- το κακό, ωστόσο, είναι αφύσικο σε μεγαλύτερο βαθμό απ' όσο το καλό. Ο άγιος μοχθεί να ανακτήσει ένα δώρο που έχασε· ο αμαρτωλός επιδιώκει να αποκτήσει κάτι που ποτέ δεν ήταν δικό του. Με μια κουβέντα επαναλαμβάνει την Πτώση.


Άρθουρ Μάχεν, Οι Λευκοί Άνθρωποι, εκδ. Αίολος
 
Και για την ειδική περιοχή διαβίωσης το 1908 ήταν ένας χρόνος άδειος απογυμνωμένος από κάθε ζεστασιά. Τότε κόπηκαν τα τελευταία μεγάλα δέντρα.Το τελευταίο κόκκινο πεύκο που στεκόταν σε αυτή τη γη επί τριακόσια χρόνια κόπηκε από το κέντρο του νησιού μανιτού,στη μέση της λίμνης μας.Μείναμε μόνο με θάμνους και όταν σταθήκαμε γυμνοί,αποκαλύφθηκε ποιοι΄ήμασταν αληθινά.Τα ψάρια αναζήτησαν βαθύτερα νερά για να αποφύγουν τους κορμούς που κάλυπταν την επιφάνεια της λίμνης ,σαν μια κολλώδης μάζα.Τα δέντρα μεταφέρθηκαν με πλοία στη Μινεάπολις, γδάρθηκαν και τεμαχίστηκαν σε σανίδια που οι άποικοι χρησιμοποίησαν για να χτίσουν τα σπίτια τους.
Η αρκούδα είχε φύγει προ καιρού, αλλά τώρα μας άφησαν και τα ελάφια .Ήταν πάντα τόσο ντροπαλά όσο τα κουνέλια.Ποτέ δεν έκαναν πολύ θόρυβο και ήταν πολύ ευγενικά.Τους ήταν δύσκολο να μας βλέπουν να πνιγόμαστε στη σκόνη που σκέπαζε τα πάντα.
Το 1918 πέθανε το τελευταίο βουβάλι και τώρα κανείς δεν πιστεύει ότι υπήρχαν βουβάλια σε εκείνη τη γη.Δεν πέθανε από όπλο ή βέλος αλλά από αφόρητη μοναξιά...Έφτασε στο κέντρο της πόλης και πέθανε στο δρόμο καθώς όλοι κοίταζαν με μισόκλειστα από τα μάτια από το ουίσκι.
Όταν άφησε τη τελευταία του πνοή ,μερικοί άντρες ήρθαν να κόψουν όσο κρέας μπορούσαν.Μόλις το άνοιξαν,υποχρεώθηκαν να κάνουν πίσω από τη δυσωδία της σάρκας.Το δέρμα αποσυντέθηκε.Κανείς δεν ήθελε να το αγγίξει,έτσι έμεινε όλη τη νύχτα.Όταν το πρωί κάποιος έφερε ένα ρυμουλκό που το έσερναν δύο άλογα ανακάλυψε ότι το βουβάλι είχε χαθεί
Το 1918 η μητέρα μου ονειρεύονταν μια γούνα μινκ,τόσο που ξεχνούσε να πάει στο πρακτορείο για να πάρει αλεύρι και λαρδί με το δελτίο.Στεκόμουν εκεί και την άκουγα,όπως ήταν ξαπλωμένη και τυλιγμένη με μια μάλλινη κουβέρτα στα μέσα Ιουνίου.Ήταν σκοτεινά και ακουμπούσε στον τοίχο μέσα σε ένα σωρό από παπλώματα φτιαγμένα από σαπισμένο ύφασμα.Τα είχα κόψει από τα παντελόνια μεθυσμένων ξυλοκόπων όταν βρίσκονταν έξω από τη μπυραρία της πόλης.Τα μάτια της μητέρας μου ήταν κλειστά και ο ιδρώτας από τη πείνα κολλούσε στο πρόσωπο της καθώς γύριζε από το ένα πλευρό στο άλλο. Μέσα στον ύπνο της ψελλίζει ''Το μόνο που ήθελα ήταν ένα μινκ παλτό''....

''Δεν κερδίζεις τίποτα σκοτώνοντας ένα νεκρό Ινδιάνο''
του Ντέιβιντ Τράουερ. Τίτλος πρωτότυπου ''Little''

Ο συγγραφέας είναι απόγονος της φύλης Οτζίμπουε. Σε αυτό το απόσπασμα περιγράφει το κατάντημα των απογόνων άλλοτε μια υπερήφανης φυλής Ιθαγενών της Αμερικής πολύ μετά την κατάκτηση από τον βάρβαρο λευκό. Τα εγκλήματα των ισχυρών λευκών έναντι ιθαγενών πληθυσμών και η εξαφάνιση του πολιτισμού τους παρουσιάζονταν πάντα αντίστροφα στον κινηματογράφο και τα media
Πχ όταν ήμουν 10 χρονών και βλέπαμε γουέστερν στην ασπρόμαυρη τηλεόραση με τα δύο κανάλια πάντα πιστευα ότι οι ινδιάνοι ήταν οι ''κακοί'' και τα γελαδινά αγόρια(cowboys) οι καλοί..
Τα χρόνια πέρασαν, τα κανάλια από 2 έγιναν 102 ,το ίντερνετ μας μεταφέρει παντού η πλύση εγκεφάλου όμως η ίδια. Οι ''κακοί τριτοκοσμικοί'' και οι ''σωτήρες από τη Δύση''.
 
"Ο κόσμος είναι διάσπαρτος με ακατανόμαστους τρόμους κι όσο λίγο κι αν τους καταλαβαίνει κανείς, οφείλει να 'ναι πάντα έτοιμος για ν' αναλάβει δράση οποτεδήποτε χρειαστεί."

Χ.Φ. Λάβκραφτ, Η περίπτωση τους Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ

Ε, πώς να μη λατρέψεις κάποιον που βλέπει έτσι τον κόσμο; Ε; Πως;
 
Top