Έχουν χαλάσει όλα τα καλά παιδικά μικι,γουινι κλπ και τα κάνανε ντεμέκ εκπαιδευτικά στο στυλ της Ντόρας...
δεν είναι "ντεμέκ εκπαιδευτικά".. επιτέλους, είναι πραγματικά εκπαιδευτικά. Είναι προφανές πως σε πολλά παιδικά όπως η Ντόρα, το στήσιμο γίνεται με κέντρο την εκπαίδευση και την ανάπτυξη του παιδιού.
Αυτά είναι που δεν μου αρέσουν (μαστοράκος κλπ) και βλέπω πως και τα αδέλφια μου δεν τα προτιμούν.Όταν είσαι παιδάκι τουλάχιστον αυτό ένιωθα εγώ,έχεις χρόνια να μάθεις πολλά πράγματα δεν βρίσκω λόγο να σου μάθει η Ντόρα αγγλικά απο τα 4.
Από αυτήν την άποψη δεν υπάρχει λόγος για οτιδήποτε. Όπως και να έχει, εγώ μαθαίνω στον γιο μου Αγγλικά από τα 4, είναι μια προσωπική μου επιλογή, και πάμε πολύ καλά. Φυσικά, τα πάντα τα μαθαίνουμε σαν κάτι το φυσικό και σαν παιχνίδι. Ούτως ή άλλως ένα παιδί επενδύεει πολύ χρόνο σε παιχνίδι ή θέαση τηλεόρασης. Γιατί να μην έχει ένα μέρος αυτών εκπαιδευτικό χαρακτήρα;
αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί υπάρχουν παιδικά που η παύση που κάνουν σε μια ερώτηση περιμένοντας και καλά να απαντήσει είναι για γέλια (εμένα τουλάχιστον δεν μου αρέσει).
Λέμε πως το πρόβλημα με την τηλεόραση είναι πως κάθεσαι και μοναχά δέχεσαι. Εδώ, πρώτη φορά στα σημερινά παιδικά, ενισχύεται η αίσθηση του διαλόγου και της συμμετοχής. Ρωτάει π.χ. η Ντόρα "τί σου άρεσε περισσότερο σήμερα;" και βλέπω τον γιο μου (στην παύση που δεν σου αρέσει) να απαντάει "εμένα μου άρεσε περισσότερο εκεί που το αυτοκίνητο πέρασε τα εμπόδια" και απαντά με ένα φιλικό γέλιο η Ντόρα λέγοντας "κι εμένα". Ή σε κάποιο σημείο προτείνει η Ντόρα στο παιδί να κουνήσει τα χέρια ή να κάνει κάποια άλλη κίνηση για να βοηθήσει κάποιον στο επεισόδιο και το παιδί συμμετέχει. Εσένα σου μοιάζουν χαζά, Μαργαρίτα, αλλά είναι φτιαγμένα πολύ σωστά.
Το "Μια Φορά κι Έναν Καιρό ήταν ο Άνθρωπος" ήταν από τα λίγα κινούμενα σχέδια που είχαν εκπαιδευτική αξία. Σήμερα υπάρχουν πολύ περισσότερα και μάλλον καλύτερα.
Σόφκι: "Οι Μικροί Αϊνστάιν" είναι απλά κο-ρυ-φή για εμένα. Κάθε φορά πιάνουν ένα θέμα κλασικής μουσικής και κάποιο γνωστό έργο τέχνης (π.χ. κάποιον πίνακα του Βαν Γκογκ) και το εντάσσουν πανέξυπνα μέσα σε μια ιστορία. Το παιδί κάνει γνωριμία με τις τέχνες, τις επιστήμες και τον κόσμο. Κεντρικό είναι το μήνυμα της συνεργασίας καθώς και μια θετική ματιά στην διαφορετικότητα καθώς, αν προσέξει κανείς, τα παιδιά ανήκουν σε ένα ευρύ φάσμα λαών και το καθένα έχει κι ένα διαφορετικό ταλέντο.
Άσε που τα ερεθίσματα είναι τόσα πολλά πλέον για τα σημερινά παιδιά, που αναγκαστικά και μη, αντιλαμβάνονται πολλά περισσότερα πράγματα από ότι εμείς παλαιότερα. 
με disney club και φυσικά POKEMON!!!