Αγαπημένο βιβλίο

Λορένα

Πολεμίστρια του Φωτός
Ποιο να είναι άραγε το αγαπημένο σας βιβλίο, παλιά και τώρα; Που να διαβάστηκε ξανά και ξανά..

Εμένα μικρή ήταν, "Η καλύβα του μπάρμπα Θωμά". Δεν θυμάμαι βιβλίο να έχω διαβάσει περισσότερες φορές από αυτό. Το διάβασα σίγουρα πάνω από 15 φορές (μάλλον πολύ περισσότερες) και πάντα με γοήτευε και με συγκινούσε.

Δεν ξέρω γιατί. Πιθανόν με τραβούσαν τέτοιου είδους ιστορίες, που δεν είχαν ευχάριστο τέλος, και δεν θυμάμαι πόσες φορές δάκρυσα, με το θάνατο της μικρής Εύας, του πατέρα της, και του μπάρμπα Θωμά. Μα όλοι οι καλοί, πέθαναν σε αυτό το βιβλίο… :ωιμέ:

Το πήρα και πολύ μικρή, πρέπει να ήμουν γύρω στα 8 νομίζω.. και μάλλον πρέπει να μου έπεσε βαρύ, την πρώτη φορά. Μετά.. μου άρεσε!

Στα πρόσφατα χρόνια, ξεχώρισα, ένα κλασσικό βιβλίο το "Τζέην Έυρ" της Σαρλότ Μπροντέ. Ξέρω.. ξέρω, κλασσικό, αλλά μου αρέσει η κλασσική λογοτεχνία. Αν και πάει καιρός, από τότε που έχω να το διαβάσω, το είχα ψάξει τότε, σε όλες τις εκδόσεις του, και το διάβασα σε 4 από αυτές.

Την Τζεην Έυρ, την έχω στην βιβλιοθήκη μου. Ο μπάρμπα Θωμάς όμως, δυστυχώς, έγινε φύλλο και φτερό.. Ζήτημα να υπάρχουν σε καμιά αποθήκη, κάποιες σελίδες του. Πρέπει να ήταν από τις εκδόσεις Άγκυρα, με ένα κόκκινο.. ή βαθύ ροζ εξώφυλλο, νομίζω. Πάααει, να ήταν και άλλο!

ΥΓ που ειναι η φατσούλα, με το κλάμμα; ε? :τσκτσκ:
 
Στα πρόσφατα χρόνια, ξεχώρισα, ένα κλασσικό βιβλίο το "Τζέην Έυρ" της Σαρλότ Μπροντέ. Ξέρω.. ξέρω, κλασσικό, αλλά μου αρέσει η κλασσική λογοτεχνία.
Το διαβάζω τώρα!! :)
Αγαπητέ αναγνώστη, εύχομαι ποτέ κανείς να μη βρεθεί στη δική μου θέση. Εύχομαι κανείς ποτέ να μη νιώσει ό,τι ένιωσα, να μην κλάψει ποτέ με τόσο πικρά δάκρυα. Και ποτέ να μην αναγκαστεί να υψώσει την προσευχή του στον Ουρανό με τέτοια απελπισία και αγωνία, όση βγήκε από τα δικά μου πικρά χείλη. Γιατί ποτέ δεν εύχομαι σε κανένα να νιώσει ότι γίνεται έρμαιο στα χέρια του κακού, προσφέροντας τέτοια απέραντη αγάπη.

Την Τζεην Έυρ, την έχω στην βιβλιοθήκη μου. Ο μπάρμπα Θωμάς όμως, δυστυχώς, έγινε φύλλο και φτερό.. Ζήτημα να υπάρχουν σε καμιά αποθήκη, κάποιες σελίδες του. Πρέπει να ήταν από τις εκδόσεις Άγκυρα, με ένα κόκκινο.. ή βαθύ ροζ εξώφυλλο, νομίζω. Πάααει, να ήταν και άλλο!
Εκδόσεις "Δαμιανού", 23-4-76 λέει η αφιέρωση της μαμάς... (τηλέφωνο εκδοτικού οίκου... 6ψήφιο!)

Ποιο να είναι άραγε το αγαπημένο σας βιβλίο, παλιά και τώρα; Που να διαβάστηκε ξανά και ξανά..
Στο θέμα μας όμως...
Πολλά... πολλά τα αγαπημένα... Τι να πρωτοπεί κανείς!
Ο Τύραννος του Κρόνιν
Ο Γλάρος Ιωνάθαν του Richard Bach
Τα παιδιά του Άρχοντα του Γ. Μαγκλή
Ένας πραγματικός άνθρωπος του Μπόρις Μπολεβόϊ
Αν ο ήλιος πεθάνει της Οριάνα Φαλλάτσι
Οι Άθλιοι, Το φάντασμα της Όπερας... κι άλλα... κι άλλα...
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω ένα, μόνο ένα, θα έλεγα κατευθείαν Η Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση!
 
Δεν ξέρω αν θα μπορούσα να ξεχωρίσω ένα και μόνο βιβλίο ως αγαπημένο...

Όχι πως έχω διαβάσει και πολλά...

Σίγουρα όμως από αυτά που έχω επιλέξει ως τα καλύτερα δε θα μπορούσαν να λείπουν:
- Ο Καπετάν Μιχάλης του Καζαντζάκη
- Η μεγάλη χίμαιρα του Καραγάτση
- Το λάθος του Σαμαράκη
- Πούσι, Τραβέρσο, Μαραμπού οι ποιητικές συλλογές του Καββαδία

και από ξένη λογοτεχνία
- το Romancero Gitano του πολυαγαπημένου μου Lorca.

Όσον αφορά στην παιδική λογοτεχνία: ο Μικρός Πρίγκηπας!
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Το κοιτώ αυτό το νημάτιο αυτές τις ημέρες και πραγματικά διαπιστώνω πόσο πολύ δύσκολο μού είναι να ξεχωρίσω τό αγαπημένο μου βιβλίο. (Για άλλη μια φορά η Λορένα μάς βάζει δύσκολα! Θα πρέπει να το πληρώσει αυτό μια μέρα! :ρ)

Θα επανέλθω. Απλά ήθελα να πω πως, φίλη Υλαγιαλή, ονόμασες εδώ πολλά κλασικά και προσωπικά μου αγαπημένα. :μπράβο:

Και να σου πω και κάτι άλλο, κάθε φορά που διαβάζω το παρωνύμιό σου μέσ' στο μυαλό μου ξεκινά το όμορφο τραγούδι του Περίδη:
"Υλαγιαλή, Υλαγιαλή, Υλαγιαλήηηηηηηηηη, μέσα στην νύχτα με πηγαίνουν οι ανέμοι..."

Για ώρα! Και κάθε φορά! :χεχ:
 
Και να σου πω και κάτι άλλο, κάθε φορά που διαβάζω το παρωνύμιό σου μέσ' στο μυαλό μου ξεκινά το όμορφο τραγούδι του Περίδη:
"Υλαγιαλή, Υλαγιαλή, Υλαγιαλήηηηηηηηηη, μέσα στην νύχτα με πηγαίνουν οι ανέμοι..."

Για ώρα! Και κάθε φορά! :χεχ:
Κοίτα σύμπτωση.:χαχα::χαχα:

Από τα αγαπημένα μου τραγούδια...
 
Αν όμως έπρεπε να διαλέξω ένα, μόνο ένα, θα έλεγα κατευθείαν Η Μεγάλη Χίμαιρα του Καραγάτση!
Και να που μας εξηγήθηκε το εχιδναίο παρωνύμιο!
Και μάλιστα, εκτός από μεγάλη Χίμαιρα είσαι και χείμαρρος! Με 56 αναρτήσεις σε 12 μέρες, δεν σε προλαβαίνω!!! :ααργκ: :)))

Αγαπημένο βιβλίο, ε; Χμμμμ... Ε, μάλλον Το όνομα του ρόδου (Il nome della rosa) του Ουμπέρτο Έκο (Umberto Eco). Μία μόνο φορά το έχω διαβάσει, αλλά μου έχει κάνει τεράστια εντύπωση και το θεωρώ αριστούργημα.

Άλλα πολυαγαπημένα:

Ταξίδι στο κέντρο της Γης (Voyage au centre de la Terre) του Ιουλίου Βερν (Jules Verne). Πολλές λαίμαργες αναγνώσεις, σε οποιαδήποτε ηλικία.

Το Αιγαίο στις φλόγες ή Οι πειρατές του Αιγαίου (L'Archipel en feu), ξανά του Ιουλίου Βερν. Άκρως ενδιαφέρουσα ιστορία στην Ελλάδα των χρόνων της Επανάστασης.

Η υπέροχη τριλογία Τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ - Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τις θάλασσες - Η μυστηριώδης νήσος (Les enfants du capitaine Grant - Vingt mille lieues sous les mers - L'île mystérieuse) και πάλι του Ιουλίου Βερν! (πατέρα, οι παραινέσεις σου έπιασαν τόπο!)

Οι απίστευτες Ασκήσεις ύφους (Exercises de style) του Ραιυμόν Κενώ (Raymond Queneau), οι οποίες απαιτούν ολόδικό τους νημάτιο που θα δημιουργήσω προσεχώς.

Το απολαυστικότατο Παλτό (Шинель / Šinel') του Νικολάι Γκόγκολ' (Николай Гоголь / Nikolaĭ Gogol').

Η επώδυνη Μεταμόρφωση (Die Verwandlung) του Φραντς Κάφκα (Franz Kafka).

Η γλυκύτατη και νοσταλγική Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου.

Και μερικά λατρεμένα ξένα βιβλία που έχω διαβάσει στο πρωτότυπο:

Τα αλληγορικά Ταξίδια του Γκάλλιβερ - άντε καλά, Γκιούλλιβερ :μαναι: (Gulliver's Travels) του Τζόναθαν (Ιωνάθαν) Σουίφτ (Jonathan Swift).

Το πολύπαθο δημιούργημα του Φράνκενστάιν (Frankenstein), της Μαίρυ Σέλλεϋ (Mary Shelley).

Ο διάσημος βρικόλακας Δράκουλας (Dracula) του Μπραμ Στόουκερ (Bram Stoker)

Το αινιγματικά εφιαλτικό Στρίψιμο της βίδας (The Turn of the Screw) του Χένρυ Τζαίημς (Henry James)

Ο επίμονος, μεθοδικός, Υπέροχος Γκάτσμπυ (The Great Gatsby) του Φ. Σκοττ Φιτζέραλντ (F. Scott Fitzgerald).
 
Last edited:
- Η μεγάλη χίμαιρα του Καραγάτση
Μπορώ να διαφωνήσω; Όχι δηλαδή, πέστε μου! Μπορώ; :))))

Όσον αφορά στην παιδική λογοτεχνία: ο Μικρός Πρίγκηπας!
Φανταστικό!
Το οποίο είχα δει μια εκπληκτική παράσταση πέρσυ τέτοιο καιρό από τη θεατρική ομάδα "Περίακτοι", μαζί με τις κόρες μου. Πολύ συγκινητικό...
 
Και μάλιστα, εκτός από μεγάλη Χίμαιρα είσαι και χείμαρρος! Με 56 αναρτήσεις σε 12 μέρες, δεν σε προλαβαίνω!!! :ααργκ: :)))
Μα γιατί; :χμ: Αφού είμαι σε περίοδο ύφεσης! :ε;:

Η γλυκύτατη και νοσταλγική Λωξάντρα της Μαρίας Ιορδανίδου.
Συμφωνώ κι επαυξάνω.

Τα αλληγορικά Ταξίδια του Γκάλλιβερ - άντε καλά, Γκιούλλιβερ :μαναι: (Gulliver's Travels) του Τζόναθαν (Ιωνάθαν) Σουίφτ (Jonathan Swift).
Μα όχι, καλά το είπες στην αρχή. Γκάλλιβερ... ;)
Αυτό, ένα του Βερν, και ένα με τις περιπέτειες του Βασιλιά Αρθούρου τα έχω πάρει από Αγγλία σε κάτι εκδόσεις που φτάνουν πίσω μέχρι το 1900. Ένα από αυτά έχει πάει προς το παρόν για συντήρηση κι έπονται τα άλλα δύο. :)

Το πολύπαθο δημιούργημα του Φράνκενστάιν (Frankenstein), της Μαίρυ Σέλλεϋ (Mary Shelley).
Αν και ομολογώ πως σκιάχτηκα... είχα το θράσσος να το διαβάσω μια δεύτερη και μια τρίτη φορά. μπρρρρρρρρρρ... :))))
 

Λορένα

Πολεμίστρια του Φωτός
Γλωσσολάγνε.. αφού έχεις διαβάσει την τριλογία του Βέρν (Τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ - Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τις θάλασσες - Η μυστηριώδης νήσος) και ειδικά "την μυστηριώδη νήσο"...

να σου κάνω μια ερώτηση...?

Ερωτ. πρόσεξες με ποια σειρά στην τν, μοιαζει εκπληκτικα.. ? που γνωριζει και μεγάλη επιτυχία;

(Εγω όταν την πρωτόδα, νόμισα πως ηταν μεταφορά του βιβλίου)
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
το «Ταξίδι στην Ανατολή» του Έσσε

Πραγματικά είναι αδύνατο να ξεχωρίσεις ένα βιβλίο μονάχα για αγαπημένο! Γι' αυτό φυσικά είστε απόλυτα δικαιολογημένοι που ξεφύγατε –όμως όμορφα– καθώς το συγκεκριμένο νημάτιο ρωτάει για το αγαπημένο μας βιβλίο στον ενικό αν και, ακόμη και η ίδια η Λορένα που το ξεκίνησε, μας αναφέρει δύο!

Ξεκίνησα λοιπόν κι εγώ να γράφω έναν μακρύ κατάλογο από αγαπημένα βιβλία μα ξάφνου πήρα την απόφαση ν' αντισταθώ, αφού ακόμη κι αν αριθμήσω πολλά, θα υπάρξουν αγαπημένα που θα μείνουν απ' έξω.

Έτσι, για να ονομάσω ένα αγαπημένο, θα διαλέξω το πιο πολυδιαβασμένο μου που είναι το «Ταξίδι στην Ανατολή» (Die Morgenlandfahrt) του μεγάλου και αγαπημένου Έρμαν Έσσε (Hermann Hesse). Σίγουρα το έχω διαβάσει έξι-επτά φορές κι είναι πολύ πιθανό, αναλόγως με το υπόλοιπο ζωής που μού απομένει, να το διαβάσω άλλες τόσες.

Μικρό σε έκταση, εύκολο στην ανάγνωση δεν υστερεί σε αφηγηματική τεχνική καθώς αναπτύσσεται περίτεχνα οδηγώντας σε μια απρόσμενη ανατροπή. Είναι όμως και το χρώμα του. Το μαγικό τοπίο που πλάθεται με παιδιάστικα υλικά κι απέναντί του η συνοφρυωμένη ενήλικη καχυποψία.

Συμβαίνει στην ζωή μου ορισμένες φορές να κοιτώ και να διαπιστώνω πως βρίσκομαι στο Μόρμπιο Ινφεριόρε. Το κείμενο δε:
Chattorum r. gest. XC.
civ. Calv. infid. 49.

το έχω κολλημένο, ένα χαρτάκι, στην άκρη της οθόνης του υπολογιστή και για εμένα συμβολίζει την αυτογνωσία ή καλύτερα της έλλειψης αυτής, ούτως ή άλλως και τα δύο μια εντύπωση είναι.
 
Γλωσσολάγνε.. αφού έχεις διαβάσει την τριλογία του Βέρν (Τα παιδιά του πλοιάρχου Γκραντ - Είκοσι χιλιάδες λεύγες κάτω από τις θάλασσες - Η μυστηριώδης νήσος) και ειδικά "την μυστηριώδη νήσο"...

να σου κάνω μια ερώτηση...?

Ερωτ. πρόσεξες με ποια σειρά στην τν, μοιαζει εκπληκτικα.. ? που γνωριζει και μεγάλη επιτυχία;
Αγαπητή μου Λορένα θα σε απογοητεύσω... δεν παρακολουθώ τηλεόραση, και μάλιστα εδώ στην Κέρκυρα δεν έχω καν συσκευή! Μόνο για την κινηματογραφική κίνηση ενδιαφέρομαι. Είμαι τελείως αποκομμένος λοιπόν από το τηλεοπτικό σύμπαν... :μαναι:
Επειδή όμως γνωρίζω μερικούς τίτλους σειρών, έτσι εγκυκλοπαιδικά, θα ποντάρω στην τύχη: χμμμ... :ιδέα: το "Lost"; Αν ναι, τί κερδίζω; :)))
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Θελω να αποστασιοποιηθώ λίγο απο όλους σας. Το 99% των βιβλίων που έχω διαβάσει είναι φαντασίας. Ποτε δε με εχει τραβήξει κάποιο απο τα κλασσικά αριστουργήματα

Φυσικα και αν με ρωτήσει κάποιος, ειδικά πριν λίγα χρόνια, η αβίαστη και αυθόρμητη απάντηση είναι "Ο Άρχοντας των Δαχτυλιδιών". :γιούπι: αν και μπορω να δεχτω οτι καποια απο τα βιβλία που αναφέρατε είναι αντικειμενικά "ανώτερα", δυστυχώς όμως η "συμβατική" λογοτεχνία δεν με τραβάει ιδιαίτερα.

Πιστεύω κάποτε θα υπάρξει κάποιο βιβλίο που θα με γοητεύσει περισσότερο ή ισότιμα, και μάλλον αυτό θα είναι το Dune. Πάντως ο Άρχοντας είναι το μόνο στο οποιό έχω επενδύσει τόσο πολύ χρόνο και συναίσθημα!
 
Last edited:
Πάντως ο Άρχοντας είναι το μόνο στο οποιό έχω επενδύσει τόσο πολύ χρόνο και συναίσθημα!
Γιατί ήμουν τόοοοοσο σίγουρη πως αυτό θα απαντούσες; :ιδού:

(ψτ! πάντως σου άρεσε κι ένα άλλο... γιατί δεν τα λες όλα ε; ε; ε; :μουάχαχα: )
 

Οκτάνα

Ανάστροφη Ταξιδεύτρια
Εδώ και μέρες μπαίνω στο φόρουμ με διάθεση να γράψω κάτι, βρίσκω όμως τόσο ευχάριστα και ενδιαφέροντα τα όσα γράφετε όλοι, που τελικά καταλήγω να κάνω μια ωραία-ωραία ανάγνωση και βγαίνω. Απόψε όμως μπήκα αποφασισμένη να πω κι εγώ ποιά είναι τα δυο αγαπημένα μου βιβλία (αν και παραλίγο να ξεχαστώ πάλι διαβάζοντας για τον παπουτσωμένο γάτο κτλ...).
Σίγουρα λοιπόν, και χωρίς να χρειάζεται να το σκεφτώ πολύ, το αγαπημένο μου βιβλίο είναι η Ναυτία του Ζ.Π. Σαρτρ και ακολουθεί με μόνο μισό βηματάκι διαφορά Ο Ξένος του Α. Καμύ. Έχω διαβάσει αρκετά βιβλία της κλασικής λογοτεχνίας (ιδιαίτερα της αγγλικής) όμως κανένα δεν με συγκίνησε όσο αυτά τα δύο. Ίσως επειδή έχω μια ιδιαίτερη αδυναμία στους αντι-ήρωες. Ή ίσως πάλι επειδή δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευχαρίστηση απο το να διατυπώνει κάποιος με φοβερή ακρίβεια αυτά που εμείς δεν βρίσκουμε τρόπο να προσδιορίσουμε ούτε καν στη σκέψη μας.
Καληνύχτα
 
Κάποιος κύριος Αντέρωτας σχεδόν μου έκλεψε τη μπουκιά απ' το στόμα. Είμαι κι εγώ φίλος της φαντασίας. Επιστημονικής και μη. Ορίστε λοιπόν μερικοί από τους τίτλους που "μου είπαν κάτι"...

ΑΣΤΕΡΙΞ
Ναι! Και δεν είναι ένα (ευτυχώς!). Αυτά τα εικονογραφήματα μού έχουν διαπλάσει τον τρόπο σκέψης και ζουν καθημερινά στο νου μου. Ό,τι έχει γραφτεί εκεί, βρίσκει εφαρμογή στην καθημερινότητά μου και όλα απομυθοποιούνται συνοδεία ξεκαρδιστικού γέλιου.

DUNE
Είναι το βιβλίο(να ήταν μόνο ένα...)-σταθμός για μένα. Πολιτική, στρατηγική, θρησκεία, κοινωνία. Δεν έχω διαβάσει ποτέ κατί ανάλογο σε επιστημονική φαντασία. Ένας πραγματικά φανταστικός κόσμος πολλά χρόνια μετά από εμάς. Χωρίς επιθέσεις στη γη από εμπορικούς ψευτοεξωγήινους. Είχα ξεκινήσει από το πρώτο κλασσικό (διπλός τόμος τότε) του πατέρα Frank Herbert. Και μετά ήρθαν και τα υπόλοιπα: Ο Μεσσίας του Dune, τα παιδιά του Dune, ο Θεϊκός Αυτοκράτορας του Dune. Ύστερα σταμάτησαν οι ελληνικές μεταφράσεις μέχρι που άλλαξε ο εκδοτικός οίκος. Και μετά άρχισε μια καταιγίδα εκδόσεων του πατέρα αλλά και του γιου Brian. Όμως τα τρία πρώτα είναι αυτά που με έχουν σημαδέψει.

Γαλαξιακή Αυτοκρατορία
Του επιστήμονα Ισαάκ Ασίμωφ. 6τομο μυθιστόρημα που με άφησε πολλές φορές χαζό κυρίως στους πρώτους τόμους. Έξυπνο και ευρυματικό. Η επιστήμη των μαθηματικών βρίσκει εφαρμογή στην κοινωνία.

1984 και Η Φάρμα των Ζώων
Του Τζωρτζ Όργουελ. Επίκαιρα όσο ποτέ. Ακόμη κι αν το πρώτο γράφτηκε για διαφορετικό πολιτικό σύστημα, δε νομίζω ότι διαφέρει από τις σημερινές συνθήκες, ενώ το δεύτερο είναι διαχρονικό.

Warcraft
Είναι σχετικά νέες εκδόσεις βασισμένες στο ομώνυμο ηλεκτρονικό παιχνίδι. Το διάβασα τελευταία, αλλά ομολογώ ότι θα ήθελα να έχω κάτι τέτοιο όταν ήμουν πιο μικρός. Ό,τι θα ήθελε να διαβάσει ένα παιδί που ξεφεύγοντας από τα Μίκυ Μάους, περνάει στον κόσμο της λογοτεχνίας. Νάνοι, ξωτικά, μάγοι, ξόρκια, ημίθεοι, το υπέρτατο κακό, δράκοι.

Ο μικρός Νικόλας
Των Sempe-Coscinny. Απίθανες καταστάσεις και γέλιο. Ο συγγραφέας έχει μπει στο πετσί του ρόλου. Ο μικρός Νικόλας και η παρεά του μου έχουν χαρίσει πολλές στιγμές αχαλίνωτου γέλιου.

Εκατό χρόνια μοναξιά
Του Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες. Προσπάθησα πολλές φορές να το διαβάσω όταν ήμουν μικρός, αλλά στάθηκε αδύνατο λόγω του ότι είναι αρκετά "βαρύ" για ένα πιτσιρίκι που ήθελε δράση. Το κατάφερα περίπου στα λυκειακά χρόνια. Άξιζε τον κόπο.

Η επέλαση του Σατανά
Του Dennis Wheatley. Δυνατή πλοκή και αποκρυφισμός. Μην το διαβάσει κανείς νύχτα με καταιγίδα αν δεν έχει γερά νεύρα.

Ο άνθρωπος-ζάρι
Του Luke Rhinehart. Ένα απρόοπτο βιβλίο που δείχνει τι μπορεί να κάνει ή να πάθει κανείς αν αφήσει την τύχη του στα ζάρια...


Αξίζει επίσης να αναφέρω τις συλλογές του Ν. Καββαδία (Πούσι, Τραβέρσο, Μαραμπού) όπως ανέφερε και η Υλαγιαλή, διηγήματα του Φρέντυ Γερμανού (Ούτε αλάτι ούτε πιπέρι κ.α.), τις Σταυροφορίες του Τσιφώρου, το Έγκλημα και Τιμωρία του Ντοστογιέφσκι.

Αλλά φτάνει! Είπαμε να αναφέρουμε τα αγαπημένα, μην το παρακάνουμε κιόλας...
 
Last edited:

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Αριστοτελη ελπίζω να τιμήσεις τη συζήτηση περι Dune που ξεκίνησα σε άλλο μέρος :)
 
ΑΣΤΕΡΙΞ
Ναι! Και δεν είναι ένα (ευτυχώς!). Αυτά τα εικονογραφήματα μού έχουν διαπλάσει τον τρόπο σκέψης και ζουν καθημερινά στο νου μου. Ό,τι έχει γραφτεί εκεί, βρίσκει εφαρμογή στην καθημερινότητά μου και όλα απομυθοποιούνται συνοδεία ξεκαρδιστικού γέλιου.
Συμφωνω απόλυτα! Από τα καλύτερα κόμιξ που έχουν γραφτεί. Τα έχω όλα στα Ελληνικά, και συλλέγω και ξένα τεύχη σε όσες γλώσσες και διαλέκτους είναι δυνατόν. Σχεδόν όλα υπέροχα, με εξαίρεση όμως αυτά που γράφτηκαν μετά το Ρόδο και ξίφος, που θεωρώ ότι προδίδουν το ύφος. Μέχρι εκεί, ακόμα και στις λίγες ιστορίες που σχεδίασε μόνος του ο Uderzo, θεωρώ ότι υπάρχει μία ομοιογένεια στο χιούμορ, τη θεματολογία, και το ύφος. Μετά όμως... και ειδικά με το τελευταίο, το Και ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι τους... πλήρης απογοήτευση. Και δεν έχω τίποτε εναντίον της επιστημονικής φαντασίας! Ίσα-ίσα, μου αρέσει πολύ. Απλώς τη θεωρώ ασύμβατη με το πνεύμα του Αστερίξ...

1984 και Η Φάρμα των Ζώων
Του Τζωρτζ Όργουελ. Επίκαιρα όσο ποτέ. Ακόμη κι αν το πρώτο γράφτηκε για διαφορετικό πολιτικό σύστημα, δε νομίζω ότι διαφέρει από τις σημερινές συνθήκες, ενώ το δεύτερο είναι διαχρονικό.
Μα πώς ξέχασα να συμπεριλάβω το αριστουργηματικό 1984 στα αγαπημένα βιβλία μου, ε; Πώς; Πώς;;;;;;!!!!! :νατώρα:
Τη Φάρμα τη ζώων την έχω στα υπόψιν. Έχω ακούσει και γι' αυτήν τα καλύτερα, μαζί μ' αυτά που γράφεις κι εσύ.


Εκατό χρόνια μοναξιά
Του Γκαμπριέλ Γκαρθία Μάρκες.
Γλωσσολαγνική λεπτομέρεια, αλλά νομίζω ότι ή θα πεις Γκ. Γκαρθία Μάρκεθ ή Γκ. Γκαρσία Μάρκες. Όχι καί τα δύο μαζί. Τα Ισπανικά c και z προφέρονται είτε μόνο /θ/ είτε μόνο /s/. Ωκεανίδα, αν έχω άδικο, αναμένω επίπληξη :)
 
Top