Νομίζω ότι ανήκω στη μειοψηφία που έχει προσηλυτιστεί πλήρως στην ιδέα των ακουστικών βιβλίων. Πλέον ο μεγαλύτερος όγκος της ανάγνωσής μου γίνεται μέσω αυτών, καθότι η ώρα που κάθομαι για να διαβάσω είναι αναλογικά πολύ λιγότερη από όση ακούω. Στην αρχή ξεκίνησα απλά για να εξετάσω το επίπεδο των αγγλικών μου, αλλά πλέον νομίζω ότι δε θα μπορούσα να τα στερηθώ. Μου έχει τύχει να ακούσω βιβλίο που ανήκει σε κάποια σειρά, και στη συνέχεια να διαβάσω το επόμενο, και να μου φανεί απίστευτα άνευρο και ξερό. Οι αγγλόφωνοι αφηγητές έχουν φτάσει σε ένα αδιανόητο επίπεδο αξιοσύνης σ΄αυτόν τον τομέα - μόνο από τη φωνή που τους προσδίδει ο εκφωνητής μπορείς να σχηματίσεις μια γνώμη για τους χαρακτήρες του βιβλίου. Έχω εθιστεί σε βαθμό που έχω αγαπημένους αφηγητές (ναι, δεν είναι όλοι εξίσου ικανοί) και μπορεί να ακούσω ένα βιβλίο που δε θα με συγκινούσε υπό κανονικές συνθήκες, αλλά χάρη σ' αυτόν (ή και αυτήν) θα του δώσω μια ευκαιρία (σπανίως έχω απογοητευτεί). Εξάλλου, ένα ουκ αμελητέο προτέρημά τους είναι ότι εκμεταλλεύομαι για διάβασμα πολλές ώρες που διαφορετικά θα πήγαιναν χαμένές. Φαντάζομαι ότι δεν είναι κάτι που ταιριάζει σε όλους, αλλά για μένα είναι από τα πιο θετικά πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου ως αναγνώστης. Και γενικότερα, νομίζω - λίγοι μπορούν να πουν ότι περιμένουν εναγωνίως την ώρα του σιδερώματος για να μάθουν αν το έκανε ο μπάτλερ τελικά.