Αναγνωστικός Απολογισμός 2018

[Κόρτο Μαλτέζε]

Όπως θα παρατηρήσατε από την χριστουγεννιάτικη ατμόσφαιρα (ηλίθια πανάκριβη διακόσμηση στους δρόμους, ηλίθιες διαφημίσεις του τζάμπου, ηλίθιοι στο φέιμπουκ που μας φωτογραφίζουν τα βλαμμένα τους να στολίζουν χριστουγεννιάτικα δέντρα, ηλίθιες γιορτές με τριτοκλασάτους σκυλάδες για να φωταγωγηθούν τα δέντρα, ηλίθιοι γεροπαράξενοι στη λέσχη που γκρινιάζουν για τους ηλίθιους που στολίζουν για τα Χριστούγεννα κοκ) τα Χριστούγεννα πλησιάζουν απειλητικά. Και ώσπου να χωνέψεις από τα φαγητά των Χριστουγέννων έρχεται η πρωτοχρονιάτικη βαρυστομαχιά.

Το παρόν νήμα λοιπόν έχει σαν στόχο να μας δώσει χώρο για να πούμε τι διαβάσαμε μέσα στην χρονιά που τελειώνει (το 2018 αν θυμάμαι καλά), τι απ' αυτό που διαβάσαμε μας άρεσε και τι όχι.

 

[Φαροφύλακας]

Βουτηγμένο μέσα στο πνεύμα των Χριστουγέννων, σε βρίσκω, Κόρτο.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Το χριστουγεννιάτικο πνεύμα είναι το σπέσιαλ του καταστήματος.

Πλάκα πλάκα ήδη προβάρω στολές ξωτικού (λόγω ύψους) για τα Χριστούγεννα, αλλά εδώ το παίζω εναλλακτικός διανοούμενος που και καλά περιφρονεί τα Χριστουγεννιάτικα χούγια της πλέμπας...

 

[Βασίλισσα]

Δεν ξέρω βρε Κόρτο... όσα βιβλία διάβασα φέτος ήταν ηλίθια...

 

[Έλλη Μ]

Αν θυμάμαι καλά, το 2018 ξεκίνησε αναγνωστικά με κομιξ και βιβλία του Edward Gorey.

Από τα πιο ενδιαφέροντα ξεφυλλίσματα ήταν η Πόλη του Μαζερεελ.

Τα καλύτερα βιβλία που διάβασα το 2018 ήταν ο Αύγουστος και το Μαγικό Βουνό. Ακολουθούν βιβλία που ξαναδιάβασα, αλλά ας μην τα αναφέρω πάλι.. Εκείνο που δε μου άρεσε καθόλου ήταν Η αγωνία του τερματοφύλακα πριν από το πέναλτι, του Χαντκε, γι’ αυτό κι έμεινε στη μέση (και στην άκρη). Πολύ ωραία ήταν τα διηγήματα του Κιρόγα καθώς και Η ευτυχία μέσα στο έγκλημα, του Ωρεβιγύ. Το Homo Sapiens είχε, επίσης, ενδιαφέρον, αν και είχε κάποιες ιστορικές αστοχίες. Εκεινο για το οποίο ειχα μεγάλες προσδοκίες οι οποίες διαψεύστηκαν, ήταν Τα Βιβλιοπωλεία του Χορχε Καρριον.
Πολυ γλυκο, επισης, βιβλιο ηταν το Οριζόντιο υψος των περιστάσεων του Αργύρη Χιόνη.

Τώρα διαβάζω την Αννα Καρένινα.. Μάλλον πρώτα θα τελειώσει ο χρόνος και μετά το βιβλίο το οποίο είναι super extra πάρα πολύ καλό εως το 1/4 που το έχω προχωρήσει. Ζε σουί τρε εντυπωσιασμένη.

(Αυτα θυμαμαι απο μνημης. Το θαψιμο θα πεσει, αφου ανατρεξω στις σημειωσεις μου. )

 

[Ιαβερης]

Τα 3 καλύτερα βιβλία που διάβασα μέσα στο 2018 και είναι πλέον στα αγαπημένα μου είναι ο Στοουνερ και ο Αύγουστος του Γουίλιαμς και το Και Τώρα Ανθρωπάκο του Χανς Φάλαντα.
Αλλά καλά βιβλία που διάβασα κατά τη διάρκεια της χρονιάς είναι:
Η λεοπάρδαλη- Νέσμπο
Το Πέταγμα των Πελαργών- Γκρανζέ
Τοστ Ζαμπόν- Μπουκόφσκι. Οκ, το διάβασα για δεύτερη φορά όμως και πάλι με συγκίνησε ο γέρος.
Το Βαλς των δέντρων και του ουρανού- Γκενασιά
Ο λαβύρινθος των πνευμάτων- Θαφόν
Τολστόι ή Ντοστογιέφσκι- Στάινερ
Οι ομιχλογέννητοι - Σάντερσον.

Από την άλλη, διάβασα και αρκετά βιβλία που δεν μου άρεσαν τόσο πολύ κι από τα οποία θα αναφέρω μόνο δύο. Το πρώτο είναι το Μοναστήρι της Πάρμας του Σταντάλ για το οποίο είχα ΤΙΣ προσδοκίες μιας και το άλλο βιβλίο αυτού του συγγραφέα, το Κόκκινο και το Μαύρο, μου είχε αρέσει πάρα πολύ και περίμενα να γίνει το ίδιο και με το Μοναστήρι αλλά δεν. Το πάλεψα μέχρι τη μέση και το παράτησα κλαίγοντας τα λεφτά που έδωσα με τόση χαρά για να το αγοράσω. Το δεύτερο βιβλίο που με απογοήτευσε είναι η Ανάσταση του μέγιστου κατά τα άλλα Τολστόι. Μέχρι τη μέση ήταν καλό, από κει και μετά ζορίστηκα πολύ για να το διαβάσω.

 

[Ασάρα]

Να πω την αλήθεια το 2018 κυρίως ξαναδιάβασα παλιά βιβλία που είχα ήδη διαβάσει και διάβασα από καινούργια βιβλία, κυρίως κόμικ.

• Οι Φλιντστόουνς το κόμικ του 2016, μια πιο σκληρή ματιά στην ζωή της προϊστορικής οικογένειας. Βασικά δείχνει το πως ιδρύθηκε η πόλη του Μπεντροκ και το πως δημιουργήθηκε η κοινωνία τους. Οι Φλιντστόουνς είναι δυστυχισμένοι και στρέφονται στην υπερκατανάλωση για να γεμίσουν την άδεια ζωή τους, ενώ ο Φρεντ έχει υπαρξιακά προβλήματα. Δεν ήταν σάτιρα και ήταν αρκετά καταθλιπτικό, ειδικά όταν μαθαίνουμε τι συμβαίνει στις συσκευές ζώα των Φλιτνστόουν όταν δεν τις χρειάζονται.
• Η ζωή με τον Άρτσι, όπου χωρίζεται σε δύο παράλληλες ιστορίες, όπου στην μία ο Άρτσι παντρεύεται την Μπέτυ και στην άλλη την Βερόνικα. Ενώ υποτίθεται ότι βλέπουμε τι συνέβη στον Άρτσι και την παρέα του όταν τελείωσε το σχολείο, οι ήρωες εξακολουθούν να φέρονται σαν παιδιά. Δεν μου άρεσε γιατί η πλοκή ήταν υπερβολικά απλοϊκή
  Spoiler

  και το τέλος όπου ο Άρτσι δολοφονείται για να σώσει τον γκέϊ φίλο του ήταν ένας φτηνός εντυπωσιασμός
• Το Νέμεσις του Μαρκ Μίλλαρ ήταν ότι ακριβώς περίμενα: μια δήθεν ανατρεπτική αποδόμηση των υπερηρώων. Το έκανε ήδη ο Μουρ με τους Γουότσμεν και το έκανε πολύ καλύτερα.
• Η μετά θάνατον ζωή με τον Άρτσι, όπου οι κάτοικοι του Ρίβερντέηλ έρχονται αντιμέτωποι με μια επιδημία ζόμπι και προσπαθούν να επιβιώσουν. Ήταν πολύ καλό και περιμένω να διαβάσω την συνέχεια. Στην ουσία παρουσιάζει μια πιο σκοτεινή εκδοχή των χαρακτήρων καθώς περιπλανιόνται στην Αμερική και είναι ενδιαφέρον το πως συνδέονται και με δευτερεύοντες χαρακτήρες από τα κόμικ.
  Spoiler

  Η Τζόσι και το συγκρότημα της είναι ορφανά που ξεκίνησαν την καριέρα τους την δεκαετία του 1920 και μετά έγιναν βαμπίρ. Κάθε φορά το ρεπερτόριο τους άλλαζε με την εποχή.
• Τζαγκ: Η πείνα, όπου μαθαίνουμε τον λόγο για τον οποίο ο φίλος του Άρτσι, τρώει τον αγλέουρα. Είναι λυκάνθρωπος. Και η οικογένεια την Μπέτυ είναι κυνηγοί λυκανθρώπων. Ο Άρτσι θέλει να σώσει τον Τζαγκ ενώ η Μπέτυ πρέπει να τον σκοτώσει. Καλό αλλά όχι τόσο καλό όσο το Η μετά θάνατον ζωή με τον Άρτσι. Θυμίζει προχειρογραμμένο επεισόδιο του Σουπερνατουραλ.
• Βαμπιρόνικα. Η Βερόνικα Λοτζ γίνεται βρυκόλακας και προστατεύει το Ριβερντέηλ από τα κακά βαμπίρ. Μου άρεσε πιο πολύ από το προηγούμενο με τους λυκαθρώπους αλλά είναι λίγο προβλέψιμο.
• Ο Άρτσι συναντάει τον Punisher. Αυτό το κόμικ ήθελα να το διαβάσω εδώ και πολύ καιρό και τελικά το βρήκα. Το ωραίο με αυτό το κόμικ είναι ότι ο Άρτσι εξακολουθεί να είναι ο χαζοχαρούμενος έφηβος, που τρέχει πίσω από τα κορίτσια και ο Punisher εξακολουθεί να είναι ο αδυσώπητος τιμωρός που με κάθε τρόπο, όσο βάναυσος και να είναι, θα κυνηγήσει τους κακούς. Η επιτυχία αυτού του κόμικ οδήγησε και σε άλλες παράταιρες συναντήσεις, όπως ο Άρτσι και το Sharknado και ο Άρτσι και ο Predator αλλά δεν είχαν τόσο πλάκα.
• Το Όνειρο του Μισσισιπή του Τζορτζ Ρ.Ρ. Μάρτιν. Δεν θα έλεγα ότι είναι τόσο καλογραμμένο όσο τα βιβλία της σειράς "Το Τραγούδι της Φωτιάς και του Πάγου" και μερικοί χαρακτήρες φαίνονται μονοδιάστατοι. Όμως η πλοκή είναι ενδιαφέρουσα, μαθαίνεις αρκετά για τα ποταμόπλοια και τα μυστηριώση πλάσματα που συχνάζουν στον Μισσισιπή.
• Το Time is the Fire της Connie Willis, συλλογή διηγημάτων επιστημονικής φαντασίας και όχι μόνο. Κάποιες από τις ιστορίες ήταν αρκετά χιουμοριστικές και άλλες θλιβερές. Μου αρέσει πολύ η γραφή της και δεν απογοητεύτηκα.
• Κάτω από τον Ήλιο του Μεσονυκτίου. Δίσταζα να το ξεκινήσω. Είχα μείνει στην γενική και αόριστη δήλωση του Ούγκο Πρατ, ότι ο Κόρτο Μαλτέζε εξαφανίστηκε μετά τον εμφύλιο στην Ισπανία. Μου φαινόταν άκομψο να διαβάσω ιστορίες με τον συγκεκριμένο ήρωα γραμμένες από κάποιον άλλο από τον αρχικό συγγραφέα. Ο Πρατ έχει πεθάνει εδώ και χρόνια και ο Κόρτο ήταν η καλύτερη δημιουργία του.Οι ιστορίες του δεν ήταν απλά ιστορικές περιπέτειες ή φανταστικά επεισόδια. Αμφέβαλλα για το κατά πόσο ένας άλλος συγγραφέας θα μπορούσε να συνεχίσει από εκεί που τελείωσε ο Πρατ. Εν τέλει το διάβασα και δεν ήταν κακό. Καθόλου κακό. Το σενάριο ήταν γραμμένο από τον Juan Díaz Canales, που έχει γράψει και τις περιπέτειες του Μπλακσαντ και βάδιζε στα χνάρια του Πρατ.
• Ο Τρίτος Άνθρωπος, είχα δει την ταινία και ήθελα να δω αν το βιβλίο ήταν εξίσου καλό. Δεν ήταν. Το βιβλίο δίνει περισσότερες λεπτομέρειες αλλά ή πλοκή της ταινίας είναι καλύτερη δομημένη και δίνει μια πιο δυνατή εικόνα της μεταπολεμικής Βιέννης.

 

[Βάγγυ]

Φέτος η χρονιά μου δεν είχε καθόλου ποσότητα, διάβαζα πολύ αραιά και που, κυρίως από το δεύτερο μισό της χρονιάς και έπειτα. Νομίζω είναι και μοιρασμένα φέτος, σε βιβλία που μου άρεσαν πολύ, σε βιβλία που ήταν καλά και πέρασα ευχάριστα την ώρα μου και σε βιβλία που δεν παλευόταν η ανάγνωσή τους. Έκλεισα «μέτωπα» από αρκετές σειρές:
Του Τιμωρούς του Sanderson, που εντάξει είναι Sanderson, εγγύηση και μόνο το όνομά του πλέον,
Τις περιπέτειες του αγαπημένου Χάρι Πότερ με αγαπημένο το κύπελλο της φωτιάς (αν κι έχω την εντύπωση ότι αυτό το διάβασα το '17),
Τους Αγώνες Πείνας, που αν εξαιρέσεις το δεύτερο μέρος που με ενθουσιάσε, τα άλλα ήταν χμ.. οκ,
Και την 8η Μέρα των N. French, που κλείνει την οχταλογία με τη λατρεμένη -αλτερ εγκο μου- Φρίντα Κλάιν (αν δεν είχα αγαπήσει τόσο αυτό το χαρακτήρα και το παρεάκι της, είχα να πω πράγματα που τώρα απλά τα προσπερνώ τιμής ένεκεν των χρόνων που πέρασα μαζί της).

Βιβλίο που με απογοήτευσε οικτρά -κι αυτό γιατί είχα προσδοκίες διαβάζοντάς το- είναι το Μικρό παριζιάνικο βιβλιοπωλείο, από τα λίγα βιβλία που έτρεξα μέχρι και σελίδες.

 

[Χρυσόστομος]

Φετος η αναγνωστικη χρονια δεν ηταν και η καλυτερη. Στα πενηντα κατι βιβλια που διαβασα περισσοτερα ηταν τα μετρια εως κακα βιβλια που διαβασα απο τα πολυ καλά. Αυτη η αισθηση μου εχει μείνει. Στα καλυτερα ηταν το "Εθιμα ταφης", το "HHhH", το "Ενας επικινδυνος δρομος" (η ευχαριστη εκπληξη της χρονιας καθως δεν το περιμενα να μου αρεσει τοσο πολύ), το "Στοουνερ", το τριτο βιβλίο της τριλογιας του Λαρσον και το "Πρεπει να μιλησουμε για τον Κεβιν" που το ειχα διαβασει στα πλαισια του προηγουμενου "Διαβασε ενα αγαπημενο μου βιβλιο". (Αληθεια που εισαι Αμαντα που μου το ειχες προτείνει; ).
Γελασα πολυ με τα "Ουγγρικα ψαρια" του Πλιωτα και την "Φορμολη" του Ανναν που μαζι με το αστυνομικο "Τα βατραχια" ηταν τα καλυτερα που διαβασα απο ελληνικη λογοτεχνια.
Μεγαλη απογοητευση απο την αποψη οτι ειχα προσδοκιες, ηταν ενα βιβλιο του Φιτσεκ και το "Στρατιωτες της Σαλαμινας" του Θερκας. Οπως και το "Υπνοβατης" της Καραπανου.
Τελος διαβασα και ορισμενα πολυ κακα βιβλια κυριως ελληνων συγγραφεων τα οποια τα παράτησα.

 

[Κουακέρος]

To 2018 θα το θυμάμαι για πάντα εξαιτίας του Stoner που μου έφτιαξε στην κυριολεξία το καλοκαίρι και τη γνωριμία με τον Fallada στον Πότη.
Αυτόν τον καιρό όμως αγόρασα PS4 στα παιδιά και όπως αναμενόταν έχω «κολλήσει» και παίζω με τις ώρες,μπόρα είναι όμως και θα περάσει!

 

[Έλλη Μ]

Στα πολυ καλα βιβλια του 2018 να αναφερω:

• τη Συνειδηση του Ζηνωνα του Σβεβο (ειδικα απο τη μεση και μετα, ηταν πολυ καυστικο).
• Το Δοκτωρ Γκλας του Soderberg
• Τον ποτη Φαλλαντα
• Το Αmericanah της Adichie
• Το πολυ αστειο this is going to hurt του Adam Kay
• Το εγκωμιο της σκιας, του Τανιζακι
• Η θεια Τουλα, του Ουναμουνο.
• Και φυσικα, τη Σωφρονιστικη αποικια.

Δεν μου αρεσε του Βερισιμο, Ο Μπορχες κι οι αιωνιοι ουρακοταγκοι. Επισης, στη μεση εμειναν ο Ζαν Μπαρουα και το πρωτο βιβλιο της 4λογιας της Νάπολης, Φερραντε.

 

[Χρυσόστομος]

[*]Τον ποτη Φαλλαντα

Ο Ποτης εξαιρετικό βιβλιο! Βασικα οτι εχει γραψει ο Φαλλαντα ειναι αριστουργημα. Κριμα που δεν εχουν μεταφραστει κι αλλα βιβλία του παρα μολις τρία.

 

[Κόμης]

Για μένα το 2018 ήταν μία πάρα πολύ καλή χρονιά όσον αφορά το αναγνωστικό κομμάτι. Διάβασα 3-4 εξαιρετικά non-fiction** βιβλία, όπως το How to Think του Alan Jacobs, το Factfulness του Hans Rosling, το 21 Lessons for the 21st Century του Yuval Harari, αλλά και 2 βιβλία του Taleb, όπου μία αναφορά του στον Καβάφη μου κίνησε την περιέργεια και με οδήγησε να διαβάσω τα Άπαντα Ποιητικά. Αλλά και η λογοτεχνία δεν πήγε άσχημα, με τα θαυμάσια M Train της Patti Smith, Ο Χρόνος Πάλι της Σώτης Τριανταφύλλου, The Hate U Give της Angie Thomas, την συλλογή ιστοριών The Machine of Death, με κεντρικό θέμα μία συσκευή που σου λέει τον τρόπο που θα πεθάνεις αλλά όχι το πότε ούτε άλλες λεπτομέρειες, και το It του King - για να ονομάσω αυτά που ξεχώρισαν περισσότερο. Διάβασα επίσης 2 καταπληκτικά comics, τον Συλλέκτη του Soloup, και το A Guide to Parenting by Three Guys with No Kids της ομάδας του Cyanide & Happiness (όσοι έχουν διαβάσει στριπάκια τους ξέρουν τι να περιμένουν!).
Γενικά, σχεδόν όλα τα βιβλία που διάβασα άξιζαν, με μοναδικές απογοητεύσεις μία κακή συλλογή υποτίθεται Χριστουγεννιάτικων Ιστοριών από τις εκδόσεις Ερατώ (εδώ μία μίνι κριτική που έγραψα: https://www.goodreads.com/review/show/2623062517), το αρκετά προβλέψιμο The Bridge του Iain Banks, και το comic Mysterious Melody, όπου ο Μίκυ κάνει την πρώτη του γνωριμία με τη Μίνι, και το οποίο περίμενα πολύ καλύτερο.

Συνολικά οι αναγνωστικές περιπέτειες του 2018 εδώ: https://www.goodreads.com/user/year_in_books/2018/18265830

** Αλήθεια, ποια είναι η Ελληνική ονομασία του non-fiction? Εγώ προφορικά τα λέω "σοβαρά" βιβλία, κάνοντας και εισαγωγικά στον αέρα με τα δάχτυλά μου!

 

[Έλλη Μ]

Μη φαντασιας/λογοτεχνίας;

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

αφάνταστα;

 

[Πολύνιους]

"Σάνκια" - Ζαχάρ Πριλέπιν
από τα λίγα βιβλία που διάβασα, όμως ξετρελάθηκα!

"Το νορβηγικό δάσος" - Χαρούκι Μουρακάμι
δεν περίμενα κάτι τόσο σκοτεινό από τον Μουρακάμι. Από τα λιγότερο αγαπημένα μου του Μουρακάμι, όμως σε κάποια σημεία με πέθανε ο τύπος. Overload τρυφερών συναισθημάτων...

"Η επίκληση της γοητείας" - Γιάννης Μαυριτσάκης
ο καλύτερος σύγχρονος Έλληνας θεατρικός συγγραφέας που είχα τη μοναδική ευκαιρία να διαβάσω σε βάθος το κείμενό του.

"Το ένστικτο του θανάτου" - Ζακ Μεσρίν
ένα βιβλίο που θα μείνει για πάντα στη μνήμη μου. Η γεμάτη συγκινήσεις, εικόνες και σκέψεις για την κοινωνία αυτοβιογραφία ενός Γάλλου εγκληματία.

"Burn baby burn" - Κορίν Λακρουά
σύγχρονο γαλλικό θέατρο! Έγινε μακράν το αγαπημένο μου θεατρικό κείμενο. Οι δύο νεαρές πρωταγωνίστριες τα σπάνε.

Και νομίζω ήταν τα μοναδικά λογοτεχνικά βιβλία που διάβασα φέτος!!
Έχουν πέσει κάθετα οι επιδόσεις!

Επίσης ξεκίνησα και ακόμα διαβάζω (πού και πού) το βιβλίο "Το σύμπαν στα χέρια σας" του Κριστοφ Γκαλφαρ! Νομίζω είναι απίθανο για να έρθεις σε επαφή με τα μεγέθη του διαστήματος και τα κβαντικά φαινόμενα!!

Ελπίζω να πάνε καλύτερα τα πράγματα το λογοτεχνικό 2019!

 

[Σμίλα]

Δεν ήταν από τις πιο παραγωγικές αναγνωστικά χρονιές το 2018 για μένα, μέτρια θα έλεγα. Αρκετά αστυνομικά , περισσότερο ή λιγότερο καλά, τα οποία πάντα διαβάζω καθώς έχω ψώρα . Οπως είχε πει η Τσίου νομίζω σε μία ανάρτησή της, δεν θέλω και πολλά , ένα ή περισσότερα πτώματα και κάποιον να ψάχνει το δολοφόνο, ευχαριστημένη θα είμαι έτσι κι αλλιώς.
Τώρα, από άλλα βιβλία που τελείωσα μέσα στο 2018, ξεχωρίζω τον 'Στόουνερ' του Τζον Γουίλιαμς , 'Εγώ ο Κλαύδιος' του Ρόμπερτ Γκραίηβς και 'Ο αναρχικός των δύο κόσμων' της Ούρσουλα Λε Γκέν.