Βιβλία με θέμα εσωστρεφείς και μοναχικούς ανθρώπους

[Λένκοβιτς]

Σε καμία περίπτωση δεν εννοώ τους μοναχούς του 'Αγιου ΄Ορους και τα συναφή. Εννοώ βιβλία που ο ήρωας να είναι μοναχικός άνθρωπος, συνήθως από επιλογή και λόγω χαρακτήρα, ή εσωστρεφής, που δεν τα πάει καλά με τους ανθρώπους, τον κουράζει το πλήθος και η ψιλοκουβέντα, ίσως και στα όρια κάποιας διαταραχής κ.λ.π.

Κάποια ανάλογα βιβλία που έχω διαβάσει είναι:

1. Ψυχίατρος Τυπάλδος, του Γιώργου Κατσούλα.
2. Οι ακρωτηριασμένοι, του Χέρμαν Ούνγκαρ.
3. Αθώα πλάσματα, του Αλέξη Σταμάτη.
4. Τα βιβλία γενικότερα του Νέσμπο. Μου αρέσει ο χαρακτήρας του Χάρι Χόλε.
5. Θαμμένος ζωντανός, του 'Αρνολντ Μπέννετ.
6. Δόκτωρ Γκλας, του Hjalmar Soderberg.
7. Μόνος, του Στριντμπεργκ.
8. Η αφοσίωση του υπόπτου Χ, του Keigo Higashino.
9. 'Οταν έκλαψε ο Νίτσε, του Γιάλομ.
10. Δόκτωρ Πασαβέντο. του Enrique Vila - Matas.
11. 'Ολα τα ονόματα, του Σαραμάγκου.
12. Ροσάλντε, του 'Ερμαν 'Εσσε.
13. Ο ανθρωπάκος από το Αρχαγγέλσκ, του Ζορζ Σιμενόν.
14. Το τενεκεδένιο ταμπούρλο, του Γκίντερ Γκρας.
15. Το βιβλίο της ανησυχίας, του Πεσσόα.
16. Ο μοναχικός, του Ιονέσκο.
17. Το περιστέρι, του Ζίσκιντ.
18. Λευκές νύχτες, του Ντοστογιέφσκι.
19. Η εφεύρεση του Μορέλ, του Κασάρες.
20. Η ιστορία της θείας, του Πάτρικ Γουάϊτ.
21. Η τύφλωση, του Κανέττι.

 

[Λένκοβιτς]

Προσθέτω και: Η Λεωφόρος, του Τρεβάνιαν.

 

[ΚρίτωνΓ]

Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ, του Απόστολου Δοξιάδη
Είσαι και φαίνεσαι, του Νταβίντ Φοενκινός.

 

[Ιαβερης]

.. Κκλκκ

 

[Πεταλούδα]

Και το "Ο λύκος της στέπας" του 'Ερμαν 'Εσσε ταιριάζει εδώ.

 

[Λένκοβιτς]

Ο Θείος Πέτρος και η εικασία του Γκόλντμπαχ, του Απόστολου Δοξιάδη
Είσαι και φαίνεσαι, του Νταβίντ Φοενκινός.

Μπήκαν και τα δύο στη λίστα. Ευχαριστώ!

.. Κκλκκ

Θέλεις να γελάσεις; Για σιγουριά κοίταξα αν υπάρχει τέτοιο βιβλίο.

Και το "Ο λύκος της στέπας" του 'Ερμαν 'Εσσε ταιριάζει εδώ.

Πεταλούδα μου, το έχω διαβάσει.

 

[Δομάζ]

Ίσως δεν ταιριάζει απόλυτα στον τίτλο του νήματος, αλλά για το συναίσθημα την μοναξιάς.μου έρχεται πρώτο στο μυαλό το "ο Τζόνι πήρε το όπλο του", του Τραμπο Ντάλτον.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, όμως έγινε ταινία το 1971 και το είδα πριν μερικά χρόνια ως θεατρική παράσταση. Φυσικά, αγαπώ και το "one" των Metallica, που εμπνεύστηκε από την ταινία.

 

[Ιαβερης]

.. Κκλκκ

Παιδιά, σόρι λάθος. Συνήθως δεν κλειδώνω την οθόνη του κινητού μου γιατί βαριέμαι να πληκτρολογώ κωδικούς κάθε φορά οπότε μάλλον το κινητό απέκτησε δική του προσωπικότητα και ποστάρει μόνο του από τη τσέπη μου την ώρα που κάνω καλλιτεχνικό πατινάζ.

 

[Ιαβερης]

Ίσως δεν ταιριάζει απόλυτα στον τίτλο του νήματος, αλλά για το συναίσθημα την μοναξιάς.μου έρχεται πρώτο στο μυαλό το "ο Τζόνι πήρε το όπλο του", του Τραμπο Ντάλτον.
Δεν έχω διαβάσει το βιβλίο, όμως έγινε ταινία το 1971 και το είδα πριν μερικά χρόνια ως θεατρική παράσταση. Φυσικά, αγαπώ και το "one" των Metallica, που εμπνεύστηκε από την ταινία.

Τι βιβλίο κι αυτό! Το διάβασα πρόσφατα και ήμουν συγκλονισμένος.

Επίσης λατρεύω Metallica.

 

[Λένκοβιτς]

"ο Τζόνι πήρε το όπλο του", του Τραμπο Ντάλτον.

Το έχω ήδη στη λίστα

 

[Μαρινέττα]

Επίσης μοναχικός είναι και ο κεντρικός χαρακτήρας του Τι ωραίο πλιάτσικο! που διαβάζω τώρα.

 

[Δομάζ]

Το έχω ήδη στη λίστα

Νομίζω υπάρχει και σε θεατρική παράσταση στο διαδίκτυο (που είναι και της μόδας)

 

[Λένκοβιτς]

Επίσης μοναχικός είναι και ο κεντρικός χαρακτήρας του Τι ωραίο πλιάτσικο! που διαβάζω τώρα.

Το έχω ήδη σταμπάρει.

 

[Αντέρωτας]

Αντέρωτας Σμπλουργκφ - Η Αυτοβιογραφία μου

Αλλα δεν την εχω γραψει ακομα. Προβλεπεται πολυ ενδιαφερουσα, συναρπαστικη και περιπετειώδης 🥱

 

[Καστάλια]

Η πέτρα της υπομονής του Atiq Rahimi για μένα ήταν ένα πολύ δυνατό βιβλίο. Μιλώντας στον κωματώδη άντρα της, ως την πέτρα από τον θρύλο όπου μιλάς για τα βάσανά σου και βρίσκεις μια ανακούφιση από την πίκρα σου, η πρωταγωνίστρια εκφράζει τα μύχια αισθήματα που είναι κοινά για πολλούς, αλλά ποτέ δεν εκδηλώνονται λόγω κοινωνικών, θρησκευτικών, εθιμοτυπικών ή άλλων περιορισμών.

 

[Έλεν]

Από τα αγαπημένα μου είναι το Jimmy Corrigan: The smartest kid on earth του Chris Ware. Μοναχικός και περίεργος και μελαγχολικός.

 

[Βασίλισσα]

Θα ήθελα να προσθέσω το Έγκλημα και Τιμωρία του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
Η ηρωίδα Έλεν Γκρεις απο τα αστυνομικά βιβλία του M.J. Arlidge.

 

[Λένκοβιτς]

Από τα αγαπημένα μου είναι το Jimmy Corrigan: The smartest kid on earth του Chris Ware. Μοναχικός και περίεργος και μελαγχολικός.

αχ, κρίμα να μην υπάρχει στα ελληνικά

Η ηρωίδα Έλεν Γκρεις απο τα αστυνομικά βιβλία του M.J. Arlidge.

Τέλεια, δεν τον έχω διαβάσει. Από ποιο βιβλίο του να ξεκινήσω όμως για να πιάσω την ιστορία από την αρχή;

 

[Βασίλισσα]

@Λένκοβιτς

dioptra εδώ έχει όλα τα βιβλία. Ξεκινάς με το Αμπε μπα μπλόμ. Από κάτω προς τα πάνω.

Αν είσαι συνηθισμένος σε κλασσικό αστυνομικό μυθιστόρημα τότε να σε προειδοποίησω.... αυτό είναι πολύ βρώμικο. Είναι η αγαπημένη μου σειρά κ ελπίζω να μεταφερθεί και στην μικρή οθόνη.

 

[Χανκ Μουντυ]

Θα μπορουσαμε να καταταξουμε στην κατηγορια του νηματος και το Άρωμα, αραγε;