Βιβλία που σας σόκαραν

[Ιαβερης]

Ναι, φιλε Χρυσοστομε, ξερω οτι το βιβλιο βασιζεται σε αληθινη ιστορια κι αυτο ειναι το κατι επισης σοκαριστικο. Το American Crime το πετυχε το ματι μου στο imdb οταν εψαχνα πληροφοριες για το Κοριτσι της Διπλανης Πορτας. Ισως καποια στιγμη, οταν θα εχω παλι μαζοχιστικη διαθεση, να το δω.

 

[Απόστροφη Περιστροφή]

Διάβασα όλες τις παραθέσεις και περίμενα να δω το "σκορ" μου.. Πραγματικά, παρότι έχω διαβάσει αρκετά από αυτά που αναφέρατε, δεν μπορώ να θεωρήσω τον Μπουκόφσκι σοκαριστικό, θεωρώ πάντα ότι γράφει με μια βαθιά αγάπη στο διαφορετικό και το περιθώριο, ας πούμε, ή ακόμα και το "Βιβλίο των Βίτσιων" του Κορτώ, που φαίνεται ότι κινείται στο φαντασιακό, οπότε δεν φτάνει στο σημείο να με σοκάρει. Ούτε καν η "Ιστορία της Ο" ή τα "Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα", η "Μπέτυ" της Βακαλίδου κ.α. που αναφέρατε. Χρειάστηκε να φτάσω στην σελ. 12 και να δω την παράθεση του Χρυσόστομου, και ναι, θα συμφωνήσω απόλυτα...
Από την πρώτη στιγμή που είδα τη θεματολογία του νήματος, είχα ένα βιβλίο στο μυαλό μου και αυτό είναι το "Έντεκα χιλιάδες βέργες" του Απολλιναιρ. Να σημειώσω βέβαια, ότι δεν έχω διαβάσει ντε Σαντ, οπότε ίσως να μην είμαι τόσο αντικειμενική, αλλά πραγματικά, και μόνο που το σκέφτομαι τώρα, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι, και απορώ, πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου πως τελείωσα αυτό το βιβλίο. Δεν ξέρω καν πόσες φορές έφτασα στα όρια μου ή τα ξεπέρασα. Η διαφορά με τα προηγούμενα είναι ότι ο Απολλιναιρ γράφει με έναν τρόπο που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μαζί του στο βαγόνι του τρένου, τραβάς το κουρτινάκι στην άμαξα την ώρα που τα πάντα διαλύονται μέσα σου και σε μόλις ελάχιστες σελίδες. Το έχω καταχωνιάσει στο τελευταίο ράφι, στην μέσα σειρά της βιβλιοθήκης για να μην το βλέπω. Περισσότερο από όλα απόρησα με τη δύναμη του μεταφραστή να παραδώσει τη μετάφραση, εν προκειμένω του Κορτώ. Ήρωας!

 

[Μπου Ραντλι]

"Η Αίθουσα του Θρόνου" του Τάσου Αθανασιάδη επειδή με σόκαρε πραγματικά με τη φιλογερμανική της θέση...

Spoiler

Η ιδέα του να προσκυνάς το δήμιο σου, όταν έρχεται να σ'εξαγοράσει με τα λεφτά του μου είναι αποκρουστική...

 

[Μακρυγιάννης]

=Χρυσόστομος; "Εντεκα χιλιάδες βέργες" του Απολιναιρ.

Όταν το τελείωσα (μου πήρε μια μέρα), νόμιζα ότι ήμουν βρώμικος. Ασυναίσθητα πήγα και έκανα ντουζ. Νόμιζα ότι πονάω παντού, δεν μπορούσα να φάω. Ειλικρινά, κόντεψε να κάνω εμετό πολλές φορές.

 

[Μια]

Διάβασα το καλοκαίρι την "Βρώμικη τριλογία της Αβάνας" του Γκουτιέρες. Δεν θα σταθώ στο γεγονός ότι ο τρόπος που γράφει είναι καταπληκτικός ,δηλαδή η ταλεντάρα αυτού του τύπου στην γραφή δεν περιγράφεται και το προτείνω ανεπιφύλακτα.Δεν σου αφήνει και πολλές αμφιβολίες για την ζωή στην αβάνα που μάλλον δεν είναι ακριβώς ρούμι και χορός στις πλατείες κτλπ που φαντασιώνονται οι τουρίστες.Αλλά δυστυχώς ο τρόπος που αντιμετωπίζει τις γυναίκες είναι τουλάχιστον σεξιστικός .Και σοκαριστικός .Και εδώ δεν μπαίνουν ελαφρυντικά μιας κι ο συγγραφέας μιλάει σε πρώτο πρόσωπο και οι ιστορίες είναι αυτοβιογραφικές.Πορνογραφία καθαρή και χωρίς πολλούς συναισθηματισμούς. Κρίμα.Δεν είπα να γράψει και την Λαίδη Τσάτερλυ αλλά ....
Το άλλο βιβλίο που βρήκα νοσηρότατο είναι "Τα μυστικά της Βαβυλώνας" του Μπάρκερ. Το βρήκα μάλλον εμετικο

 

[Ίζι]

Χθες βραδυ ειδα " Το κοριτσι της διπλανης πορτας", ταινια βασισμενη στο ομωνυμο βιβλιο του Τζακ Κετσαμ, το οποιο με εκπληξη βλεπω οτι δεν αναφερθηκε καθολου εδω. Το ειχα διαβασει πριν 10 χρονια περιπου και θυμαμαι οτι για μερες ημουν ψυχολογικα χαλια, πραγματικα ειχα συγκλονιστει! Και σπανια καποιο βιβλιο με επηρεαζει τοσο εντονα, μονο με το " Χαρταετοι πανω απο την πολη" του Καλεντ Χοσεϊνι ειχα παθει κατι παρομοιο. Γενικα αυτο που με σοκαρει σε ενα βιβλιο, ταινια, ιστορια, ειναι η σωματικη και ψυχολογικη βια εις βαρος παιδιων, οτιδηποτε αλλο μπορω με καποιο περιεργο τροπο να το δικαιολογησω\ κατανοησω\ ερμηνευσω ,ομως αυτο οχι! Κι αυτο ηταν που με σοκαρε περισσοτερο στο " Κοριτσι της διπλανης πορτας", η βια κι ο εξευτελισμος που υπεστη η πρωταγωνιστρια της ιστοριας, ηταν τοσο αποκρουστικο που ηταν απο τις λιγες φορες που ευχομουν ολοψυχα να πεθανει η καλη ηρωιδα ενος εργου μονο και μονο να γλιτωσει απο το μαρτυριο. Το κοριτσι της διπλανης πορτας θελει γερα νευρα. :ναι:

«Το Κορίτσι της διπλανής πόρτας» με συγκλόνισε κι εμένα. Με συγκλόνισε, με άγγιξε βαθύτατα, το λάτρεψα αλλά δεν με σόκαρε επειδή αυτά ακριβώς περιμένω από τους ανθρώπους όταν αποκτούν απόλυτη εξουσία σε έναν άλλο άνθρωπο. Δεν με σόκαρε επειδή δεν μου έδειξε κάτι που δεν γνώριζα, ούτε με έβγαλε από κάποια πλάνη.

Παιδιά το διάβασα κι εγώ και έχω ανάμικτα συναισθήματα. Αν επρόκειτο για μυθοπλασία δεν θα με έπειθε καθόλου, μια που παραπέμπει μάλλον σε ερωτική φαντασίωση κάποιου σαδιστή παιδεραστή (χωρίς να θέλω να μειώσω το βιβλίο, που μου άρεσε κι εμένα). Πολύ καλογραμμένο, γεμάτο αγωνία και εξαιρετική σκιαγράφηση του κεντρικού ήρωα. Όμως αυτά τα γεγονότα συνέβησαν, κι αυτό είναι που με σοκάρει. Τι πήγε λάθος σ' αυτή τη γειτονιά; Πώς είναι δυνατόν να γνώριζαν τόσα παιδιά, και να μη μίλησε κανένα τους; Και συμμετείχαν κιόλας! Μάλιστα γνώριζαν λίγο-πολύ ακόμα και κάποιοι ενήλικες. Δηλαδή την τρέλα της θείας δεν την έβλεπε κανείς; Την εξαφάνιση του κοριτσιού δεν την είχε κανείς παρατηρήσει σε μια γειτονιά όπου όλοι γνώριζαν όλους; Και με τα παιδιά τι συνέβη; Εγώ στα 11 και στα 12, αν είχα αντιληφθεί τέτοια κατάσταση, το πρώτο πράγμα που θα έκανα θα ήταν να το πω στους γονείς μου. Την ίδια στιγμή! Δεν είναι τόσο αφελή τα παιδιά εκείνης της ηλικίας. Ξέρουν να ξεχωρίζουν την κακοποίηση, και μάλιστα τη σεξουαλική κακοποίηση, απ' τη γονεϊκή τιμωρία. Κι επειδή το συζήτησα με άντρες και γυναίκες του περιβάλλοντός μου όλοι μου είπαν το ίδιο, ότι θα απευθύνονταν άμεσα στους γονείς τους.

Χήθκλιφ, ούτε κι εμένα με σοκάρει η κακία των ανθρώπων, αλλά αυτή η συλλογική, σχεδόν καθολική συμμετοχή των παιδιών της γειτονιάς (μιας φιλήσυχης κοινότητας της δεκαετίας του '50) στο έγκλημα, μου φαίνεται αδιανόητη και εντελώς ανεξήγητη. Τι πήγε στραβά άραγε;

 

[Ινσμούθιος]

Τι πήγε στραβά άραγε;

Σου προτείνω να διαβάσεις αυτό, και ίσως πάρεις κάποιες απαντήσεις...

 

[Ίζι]

Τι είπες τώρα! Φαίνεται τέλειο, θα το πάρω οπωσδήποτε! Ευχαριστώ.

 

[Έλλη Μ]

Ειλικρινά, κόντεψε να κάνω εμετό πολλές φορές.

Κατι τέτοιο μου ειχε προκαλέσει η φιλοσοφία του Μπουντουαρ, του ντε Σαντ, κυριως εξαιτίας των αποκρουστικών σκηνων σεξ (ευφημισμός) που περιέγραφε. Νομίζω ποτέ δεν το ολοκλήρωσα και ηταν μεγα λάθος να το πιάσω σε μικρή ηλικια στα χέρια μου.
Επίσης αυτόν που δεν κατάφερα αποδεχτώ ποτέ ειναι ο Καστανέντα. Διαβάζοντας κάποτε ένα βιβλίο του -ούτε καν θυμάμαι ποιο- νομιζα οτι βυθιζόμουν σε βόρβορο; στο έρεβος; Το πήρα και το πέταξα στα σκουπίδια. :ναι:

 

[Μακρυγιάννης]

Το βιβλίο του Απολινέρ είναι χειρότερο. Δεν μπορώ ούτε να το βλέπω.:χαχαχα:

 

[Νικόλας Δε Κιντ]

Καμια σχέση ο επαναστατικός λόγος του Μαρκήσιου με τις ανωμαλίες του Απολινέρ....

 

[Κουακέρος]

Zαν Πωλ Σαρτρ,ο τοίχος και πιο συγκεκριμένα «Το δωμάτιο».
Με σόκαρε το ότι η πρωταγωνίστρια δε μπορούσε να αποδεχθεί ότι ο σύζυγός της βυθίζονταν στην τρέλα και ότι έχριζε ψυχιατρικής παρακολούθησης.Στην προσπάθειά της να τον βοηθήσει, «χάνεται» κι αυτή μέσα στα μονοπάτια του μυαλού του.

 

[Παράδοξος]

Έχω σοκαροεκστασιαστεί με τη συγγενή γραφή / ανησυχίες Stendhal - Τερζάκη

 

[Φαροφύλακας]

Παράδοξε, κάθε φορά που πέφτω πάνω στις οπτικές σου σφήνες τύπου "Stendhal" γεμίζω απορίες. Δηλ. αν έγραφες στα Γαλλικά θα έγραφες κάτι σαν "Je suis choque par l'ecriture similaire de Stendhal - Τερζάκη";



(Φυσικά, δεν παίζει να υπάρχει Γάλλος που να γράφει τα ελληνικά ονόματα με ελληνικά γράμματα και τα κινέζικα ονόματα με κινέζικα γράμματα φορ κόμον σενς πριβέιλς, που λένε και στο χωριό μου. ) )

 

[Παράδοξος]

Ξέρεις γιατί το γράφω στα γαλλικά; Θεωρώ ότι ο αναγνώστης, ή έστω ο ''νεογνός'' αναγνώστης που δεν έχει πέσει πάνω στο συγγραφέα, βλέποντας το όνομα θα το προφέρει σωστά ;)

ή έστω θα καταστρέψει το β' μισό αλλά το πρώτο θα το προφέρει ''στεν'' :μαναι: και μάλλον μέτα θα πει ''χαλ'' :τρέλα:

Επίσης, δε με νοιάζει τι κάνουν οι άλλοι, με νοιάζει τι κάνω εγώ.

 

[Ερωτευμένος Διάβολος]

Αφορμή για το συγκεκριμένο νημάτιο μου έδωσε το βιβλίο του Κούντερα Η αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι.

Το μόνο που με σόκαρε σε αυτό το βιβλίο θυμάμαι ήταν στην εισαγωγή,που έγραψε ότι το εμπνεύστηκε ο συγγραφέας από έναν στίχο του Παρμενίδη.

 

[Διχασμένη]

Αχμ, έχω να δηλώσω ότι εδώ μέσα έχω κάνει μια τεράστια παράλειψη. Δεν έχω αναφέρει το πιο σοκαριστικό βιβλίο που διάβασα ποτέ, που το διάβασα κιόλας σε αρκετά μικρή/εφηβική ηλικία (πιθανόν ήταν από τα πρώτα βιβλία για μεγάλους που διάβασα).
Αυτό το βιβλίο έχει τίτλο: Ο αδελφός της Αριάδνης, ένα μυθιστόρημα για το τέλος της Μινωικής Κρήτης. Συγγραφέας είναι ο Τζον Ντέμπσεϊ. Μιλάει για το τέλος της Μινωικής Κρήτης μέσα απ'τα μάτια του Δευκαλίωνα, μικρότερου αδελφού της Αριάδνης, που είναι μια όχι και τόσο γνωστή μυθολογική φιγούρα,, αποδίδοντάς το στην εμφάνιση του πολιτισμού των Αχαιών και στον πόλεμο Αχαιών-Μινωιτών. Παρουσιάζει τον πολιτισμό της αρχαίας Κρήτης ως πολύ προοδευμένο πνευματικά αλλά και τεχνολογικά, με μεγάλη επαφή με τη φύση και ορισμένα σαμανιστικά στοιχεία, όπως και με πολύ μεγάλο ερωτισμό και ελευθερία των γυναικών, οι οποίες στην ουσία είναι οι αρχόντισσες του τόπου. Αντίθετα, οι Αχαιοί δεν έχουν στην ουσία δικό τους πολιτισμό, δανείζονται στοιχεία από άλλους και ιδίως απ' τους Μινωϊτες, κύρια στοιχεία της κουλτούρας τους είναι ο πόλεμος κι η έχθρα απέναντι στις γυναίκες.
Είναι πολύ καλογραμμένο βιβλίο, αλλά έχει πάρα πολλά σοκαριστικά στοιχεία: τελετουργική αιμομιξία μεταξύ αδερφιών (το ζεύγος Δευκαλίωνας -Αριάδνη), τελετουργικές ανθρωποθυσίες, η περιγραφή των πτωμάτων σε μια ναυτική επιχείρηση και μπορεί να ξεχνάω κι άλλα. Η πιο σοκαριστική σκηνή όμως είναι μια σκηνή βιασμού που περιγράφεται απ' την πλευρά του θύματος και παρα-είναι περιγραφική!
Παρόλα αυτά, το έχω διαβάσει αρκετές φορές, καθώς, όπως είπα πριν είναι πολύ καλογραμμένο, απλά προσπερνάω τη συγκεκριμένη σκηνή.

 

[Κρονίδης]

Μόλις τελείωσα το Σιδηρούν Παραπέτασμα,της Anne Abblebaum,εκδόσεις Αλεξάνδρεια.
Το πιο τρομακτικό σημείο του βιβλίου,κατ εμέ,δεν είναι τα ανατριχιαστικά εγκλήματα που διέπραξε ο κομμουνιστικός στρατός στην ηττημένη Γερμανία,στην Πολωνία και στο υπόλοιπο μπλόκ αλλά το καθεστώς τρομοκρατίας που αναπτύχθηκε και η σιωπή που επιβλήθηκε και απαγορεύθηκε η οποιαδήποτε αναφορά στο θέμα απ΄τα νεοσύστατα κομμουνιστικά κράτη.

Διαβάζοντας το μμου ήρθε στο νου ο Όργουελ που έλεγε πως όσο μι κοινωνία απομακρύνεται απ την αλήθεια τόσο θα μισεί εκείνους που τη λένε

 

[Ασάρα]

Βιβλία που με σόκαραν:
1984 του Όργουελ

Spoiler

Δεν με σόκαρε τόσο η επέμβαση του απολυταρχικού καθεστώτος στην προσωπική ζωή του ήρωα, όσο εκείνος έβρισκε τρόπο διαφυγής μέσω της Τζούλια και του ημερολογίου του. Τα φρικτά και παράλογα που συνέβαιναν μπορούσα να τα αντέξω όταν όμως στο τέλος τον συλλαμβάνουν, τον πάνε φυλακή, τον υποχρεώνουν να βλέπει ενώ ο συγκρατούμενος του αφοδεύει και όλοι μα όλοι υπηρετούν τον Μεγάλο Αδερφό και ο ίδιος ο Γουίνστον μαθαίνει να τον αγαπάει ήταν αρκετά σοκαριστικό

Η ιστορία της Θεραπαινίδας/Η ιστορία της Πορφυρής Δούλης της Άτγουντ
Το διάβασα όταν ήμουν μικρή και μάλλον δεν έπρεπε. Αρκετά σκληρό βιβλίο.

Spoiler

Το σοκαριστικό ήταν ότι δεν μπορούσες να πάρεις ανάσα, τουλάχιστον έτσι ένιωθα διαβάζοντας το. Η πρωταγωνίστρια είχε χάσει τα πάντα, την οικογένεια της, το όνομα της ακόμα και την επιλογή να κάνει ότι θέλει με το σώμα της. Και βέβαια το πιο σοκαριστικό ήταν η σκηνή της τελετής.

Η ιστορία του Ματιού του Μπατάιγ

Υπάρχουν κάποιοι που τους σόκαρε ο Σαντ στο Η φιλοσοφία στο Μπουντουάρ, δεν τους αδικώ αλλά για μένα τίποτα δεν είναι πιο σοκαριστικό από το μικρό, πολύ μικρό βιβλίο του Μπατάιγ. Πολλά έχουν γραφτεί για τον συγγραφέα φιλόσοφο, για την αντίληψη του για την κοινωνία, την κατανάλωση και άλλα πολλά. Ο Ρολάν Μπαρτ μάλιστα έγραψε μια ανάλυση του βιβλίου. Εγώ δεν έχω ακόμα καταλήξει εαν πρόκειται για ένα πορνογράφημα ή για ένα κακό αστείο. Ίσως χρειαστεί να το ξαναδιαβάσω για να καταλάβω τα κρυφά του νοήματα.

Spoiler

Το βιβλίο πραγματεύεται την διαστροφική σεξουαλική έλξη δύο παιδιών, η οποία περιλαμβάνει αυγά.

 

[Στιλλ ιλλ]

Την βρήκα δήθεν προκλητική την ιστορία του ματιού και με εξόργισε η αλόγιστη χρήση των αυγών.