Διάβασα όλες τις παραθέσεις και περίμενα να δω το "σκορ" μου.. Πραγματικά, παρότι έχω διαβάσει αρκετά από αυτά που αναφέρατε, δεν μπορώ να θεωρήσω τον Μπουκόφσκι σοκαριστικό, θεωρώ πάντα ότι γράφει με μια βαθιά αγάπη στο διαφορετικό και το περιθώριο, ας πούμε, ή ακόμα και το "Βιβλίο των Βίτσιων" του Κορτώ, που φαίνεται ότι κινείται στο φαντασιακό, οπότε δεν φτάνει στο σημείο να με σοκάρει. Ούτε καν η "Ιστορία της Ο" ή τα "Μαύρα Φεγγάρια του Έρωτα", η "Μπέτυ" της Βακαλίδου κ.α. που αναφέρατε. Χρειάστηκε να φτάσω στην σελ. 12 και να δω την παράθεση του Χρυσόστομου, και ναι, θα συμφωνήσω απόλυτα...
Από την πρώτη στιγμή που είδα τη θεματολογία του νήματος, είχα ένα βιβλίο στο μυαλό μου και αυτό είναι το "Έντεκα χιλιάδες βέργες" του Απολλιναιρ. Να σημειώσω βέβαια, ότι δεν έχω διαβάσει ντε Σαντ, οπότε ίσως να μην είμαι τόσο αντικειμενική, αλλά πραγματικά, και μόνο που το σκέφτομαι τώρα, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι, και απορώ, πραγματικά απορώ με τον εαυτό μου πως τελείωσα αυτό το βιβλίο. Δεν ξέρω καν πόσες φορές έφτασα στα όρια μου ή τα ξεπέρασα. Η διαφορά με τα προηγούμενα είναι ότι ο Απολλιναιρ γράφει με έναν τρόπο που σε κάνει να νιώθεις ότι είσαι μαζί του στο βαγόνι του τρένου, τραβάς το κουρτινάκι στην άμαξα την ώρα που τα πάντα διαλύονται μέσα σου και σε μόλις ελάχιστες σελίδες. Το έχω καταχωνιάσει στο τελευταίο ράφι, στην μέσα σειρά της βιβλιοθήκης για να μην το βλέπω. Περισσότερο από όλα απόρησα με τη δύναμη του μεταφραστή να παραδώσει τη μετάφραση, εν προκειμένω του Κορτώ. Ήρωας!