Καλησπέρα μέλη,
Την αφορμή για το συγκεκριμένο νήμα μου έδωσε η υπενθύμιση ενός βιβλίου που διάβασα τρία ή τέσσερα χρόνια πριν. Το εν λόγω βιβλίο είναι ''Ο βιασμός’’, της Joyce Carol Oates, κι ενώ το βρήκα καλογραμμένο και υπόγεια καταθλιπτικό –κάτι που εκτιμώ, ιδίως σε σύγκριση με άλλους συγγραφείς που είναι σχεδόν σα να σου επιβάλλουν να συγκινηθείς-, με τραυμάτισε.
Δεν μπορώ να πω πως έφταιγε η θεματογραφία του –δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, αρκεί να διαβάσει κανείς τον τίτλο για να καταλάβει πως πρόκειται για ένα βιασμό-, όσο το γεγονός ότι η συγγραφέας, -ιδιαίτερα ταλαντούχα, κατ’ εμέ- καταφέρνει να διεισδύει στη ψυχή του αναγνώστη. Και, όποτε το θέλει, να τη διαλύει, έστω και προσωρινά. Επιδιώκει οι αναγνώστες να ταυτίζουν τους ήρωες, οι οποίοι είτε δεν περνάνε καθόλου όμορφα, είτε είναι εγκληματίες, με οικεία του πρόσωπα, κι αυτό είναι παραλυτικό.
Θυμάμαι πως, μόλις το τελείωσα, το έκρυψα κάτω από άλλα βιβλία στο υπόγειο του σπιτιού μου, ώστε να μην το βλέπω και φέρνω στο μυαλό μου την τραυματική εμπειρία του ‘βιασμού’.
Να σημειωθεί πως, ενώ διαβάζω ως επί το πλείστον λογοτεχνία τρόμου, μυστηρίου, όπως και το λεγόμενο thriller, τέτοια φάση δεν μου συνέβη ποτέ ούτε πριν, ούτε από τότε.
Έκτοτε βλέπω με ένα φοβισμένο σεβασμό τη συγγραφέα, κι όταν αποτόλμησα να διαβάσω ένα άλλο της βιβλίο, το ‘αδελφή μου, αγάπη μου’, -επίσης εξαιρετικό-, αντιλήφθηκα με ανακούφιση πως, στο συγκεκριμένο, περιορίζεται στο να καταθλίψει –απλώς- τον αναγνώστη.
Εσάς, σας έχει τύχει ποτέ να τραυματιστείτε από ένα βιβλίο; -Και δεν εννοώ από το πόσο άσχημα γραμμένο ήταν-. :Ρ
ΥΓ. Έψαξα να βρω αν υπήρχε ήδη το συγκεκριμένο νήμα, όμως δε βρήκα κάτι.
Την αφορμή για το συγκεκριμένο νήμα μου έδωσε η υπενθύμιση ενός βιβλίου που διάβασα τρία ή τέσσερα χρόνια πριν. Το εν λόγω βιβλίο είναι ''Ο βιασμός’’, της Joyce Carol Oates, κι ενώ το βρήκα καλογραμμένο και υπόγεια καταθλιπτικό –κάτι που εκτιμώ, ιδίως σε σύγκριση με άλλους συγγραφείς που είναι σχεδόν σα να σου επιβάλλουν να συγκινηθείς-, με τραυμάτισε.
Δεν μπορώ να πω πως έφταιγε η θεματογραφία του –δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη, αρκεί να διαβάσει κανείς τον τίτλο για να καταλάβει πως πρόκειται για ένα βιασμό-, όσο το γεγονός ότι η συγγραφέας, -ιδιαίτερα ταλαντούχα, κατ’ εμέ- καταφέρνει να διεισδύει στη ψυχή του αναγνώστη. Και, όποτε το θέλει, να τη διαλύει, έστω και προσωρινά. Επιδιώκει οι αναγνώστες να ταυτίζουν τους ήρωες, οι οποίοι είτε δεν περνάνε καθόλου όμορφα, είτε είναι εγκληματίες, με οικεία του πρόσωπα, κι αυτό είναι παραλυτικό.
Θυμάμαι πως, μόλις το τελείωσα, το έκρυψα κάτω από άλλα βιβλία στο υπόγειο του σπιτιού μου, ώστε να μην το βλέπω και φέρνω στο μυαλό μου την τραυματική εμπειρία του ‘βιασμού’.
Να σημειωθεί πως, ενώ διαβάζω ως επί το πλείστον λογοτεχνία τρόμου, μυστηρίου, όπως και το λεγόμενο thriller, τέτοια φάση δεν μου συνέβη ποτέ ούτε πριν, ούτε από τότε.
Έκτοτε βλέπω με ένα φοβισμένο σεβασμό τη συγγραφέα, κι όταν αποτόλμησα να διαβάσω ένα άλλο της βιβλίο, το ‘αδελφή μου, αγάπη μου’, -επίσης εξαιρετικό-, αντιλήφθηκα με ανακούφιση πως, στο συγκεκριμένο, περιορίζεται στο να καταθλίψει –απλώς- τον αναγνώστη.
Εσάς, σας έχει τύχει ποτέ να τραυματιστείτε από ένα βιβλίο; -Και δεν εννοώ από το πόσο άσχημα γραμμένο ήταν-. :Ρ
ΥΓ. Έψαξα να βρω αν υπήρχε ήδη το συγκεκριμένο νήμα, όμως δε βρήκα κάτι.
))
Τα έχω ακόμα αυτά τα γράμματα και γελάω/ντρέπομαι μ' όλα αυτά που έγραφα.
