Βιβλία που σας τραυμάτισαν
- Thread starter Αμάντα
- Start date
Πολύ ωραία ταινία. Κάποιος μου έφαγε το διβιδί! :κατάρα!:
Δεν μπορώ να πω ότι με τραυματισαν, γιατί είναι πολύ δυνατή η λέξη αυτή, αλλά σίγουρα με σοκαραν και μου με στανωχωρησαν " Το Κορίτσι της Διπλανής Πόρτας" το οποίο ακόμα δεν έχω κατάληξει εάν μου άρεσε ή όχι, το μόνο σίγουρο είναι ότι με ταρακούνησε. Το δεύτερο βιβλίο που μου προκάλεσε πολύ έντονα συναισθήματα είναι το " Kite Runner" του Καλεντ Χουσεϊνι, το οποίο για μέρες δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου.
Έχει ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου και στον υπολογιστή μου. Μου φαίνεται πρέπει να την φρεσκάρω.
Να με σοκαρουν, να με ταραξουν ναι υπηρχαν βιβλια, να με τραυματισουν με την εννοια της λέξης όχι.
Κάποιος με καταλαβαίνει
))Για μένα δεν φταίει που έχει γεράσει. Δεν είναι δα τόσο μεγάλος. Φταίει που έχει παχύνει τόσο. Αν έχανε τα κιλά πάλι σέξι θα ήταν πιστεύω, για την ηλικία του.
Θυμήθηκα κι εγώ ένα βιβλίο το οποίο με είχε σχεδόν "τραυματίσει" στα παιδικά μου χρόνια...
Ήταν το "Παιχνίδι χωρίς κανόνες" της Γαλάτειας Γρηγοριάδου -Σουρελη
Το είχα διαβάσει ένα καλοκαίρι και πραγματικά όταν τελείωσε θυμάμαι είχα σοκαριστεί.
Η ματιά ενός εφήβου πάνω στο θέμα της εργατικής μετανάστευσης στην Γερμανία... Ειδικά κάποιες σκηνές με ιατρικές εξετάσεις ακόμα μου ξυπνούν εκείνες τις μνήμες!
Θυμάμαι ρωτούσα τους γονεις μου αν πρόκειται ποτέ να φύγουν ως γκασταμπάιτερ στην Γερμανία!
Το σκεφτόμουν για χρόνια...
Αχού Νικόλα! Δεν έχεις κι άδικο βέβαια, είναι συγκλονιστικό βιβλίο. Δεν θυμάμαι καθόλου πώς μου χε φανεί όταν το διάβασα μικρή, νομίζω ότι απλώς συγκινήθηκα και ταράχτηκα, πάντως τις προάλλες που το ξαναδιάβασα δάκρυσα. Με είχε ταράξει ιδιαίτερα ένα διήγημα με τα βασανιστήρια ενός σκυλάκου και μιας γάτας από έναν στρατιώτη, με γλαφυρές περιγραφές. Δεν θυμάμαι καθόλου ούτε τον τίτλο του διηγήματος, ούτε τον συγγραφέα (και αρνούμαι να πάω να τα επαληθεύσω, ούτε να το βλέπω δεν θέλω, πιθανώς ήταν ο Δενδρινός, με τίτλο ένα δράμα), μόνο την εξής παράδοξη λεπτομέρεια, ότι δηλαδή ο στρατιώτης θύτης ήταν πολύ όμορφος, σαν Απόλλωνας. Αυτό το διήγημα ήταν μέσα σε μια ανθολογία με τίτλο ιστορίες με Ζώα. Θυμάμαι ότι είχε μέσα και τον Πίθηκο Ξουθ, μια ιστορία με ένα γάιδαρο κτλ.
Το βάζω στο επίπεδο με τραυμάτισε γιατί ακόμη το θυμάμαι και ταράζομαι όταν το σκέφτομαι και δεν θέλω ούτε καν να πλησιάσω το βιβλίο. Μου του είχε κάνει δώρο ένας οικογενειακός φίλος και ήμουν αρκετά μικρή θυμάμαι.
Έχω παρατηρήσει πως όταν γυρνάω πολύ γρήγορα σελίδες βιβλίων, ειδικά εαν είναι λευκώματα, ματώνουν τα δάχτυλα μου...
Επίσης στο Όνομα του Ρόδου
Σίγουρα δεν ένιωσα καθόλου καλά και είχα κόμπο στο στομάχι όταν διάβασα την Αστραδενή της Ευγενίας Φακίνου
και την Ιστορία της Θεραπαινίδας της Μάργκαρετ Άτγουντ
@Διχασμένη
Μήπως αναφέρεσαι στο Οι Φίλοι μας τα Ζώα από τις εκδόσεις Κέδρος? Εκεί από όσο θυμάμαι είχε μια σκηνή κακοποίησης ενός γαιδάρου και όντως ήταν φρικτό.
Απαίσια αίσθηση αφήνει και το Ξεστούπωμα του Ροίδη
Επίσης στο Όνομα του Ρόδου
"κάτι λέγανε για απαγορευμένα βιβλία που οι σελίδες τους ήταν ποτισμένες με δηλητήριο
Σίγουρα δεν ένιωσα καθόλου καλά και είχα κόμπο στο στομάχι όταν διάβασα την Αστραδενή της Ευγενίας Φακίνου
"ειδικά το τέλος "
"ειδικά την σκηνή της τελετής"
@Διχασμένη
Μήπως αναφέρεσαι στο Οι Φίλοι μας τα Ζώα από τις εκδόσεις Κέδρος? Εκεί από όσο θυμάμαι είχε μια σκηνή κακοποίησης ενός γαιδάρου και όντως ήταν φρικτό.
Απαίσια αίσθηση αφήνει και το Ξεστούπωμα του Ροίδη
"Δύο παιδιά τρυπάνε ανοίγουν το βαρέλι με νερό που με τόσο κόπο είχε μαζέψει μια κουφή ηλικιωμένη για να σπάσουν πλάκα μαζί της, Εκείνη δεν τους έβρισε όμως είχε ένα παράπονο στο πρόσωπο της και πήγε πάλι να μαζέψει νερό...."
Καλικάντζαρος
Δαγεροτύπης
Τεταρτη δημοτικου μου ειχε πεταξει η μανα μου το βιβλιο της γεωγραφιας στο κεφαλι.
Ακομα πιστευω πως η Παργα ειναι στη Τσεχια.
Ακομα πιστευω πως η Παργα ειναι στη Τσεχια.
Μπα, δεν ήταν αυτό. Η ανθολογία είχε τίτλο άνθρωποι και ζώα (στη νεοελληνική πεζογραφία), εκδόσεις ωκεανίδα. Το επίμαχο διήγημα είναι κάποιου Σωτήρη Δημητρίου, με τίτλο Κάι, κάι, θεούλη μου. Αφορά κακοποίηση μιας γατούλας και ενός σκυλάκου. Και άλλα διηγήματα μέσα απ' αυτή την ανθολογία αφορούν κακοποίηση, αλλά αυτό ειδικά με διέλυσε....
Και η Κοζάνη στην Ελβετία (βλ. τι Λωζάνη τι Κοζάνη).
Το καλό είναι ότι γνωρίζεις την ύπαρξη της Τσεχίας. Είναι μια καλή αρχή. Όταν μάθαινα εγώ γεωγραφία δεν υπήρχε (βλέπε Τσεχοσλοβακία). Και, αλήθεια, όπως πάμε με τους πολέμους σε λίγο δεν θα ξέρουμε τι άλλα κράτη θα υπάρχουν ή θα εξαφανιστούν.
Λοιπόν ήμουν τέλος δημοτικού ή στο γυμνάσιο όταν διάβασα το Χωρίς οικογένεια του Μαλό. Το τι κλάμα είχα ρίξει στο τέλος για τον δύστυχο Ρεμύ δε λέγεται. Θυμάμαι ότι στο καπάκι το είχα δει κ σε ταινία -τοτε τα μεσημέρια του Σαββάτου έδειχνε ωραίες ταινίες- και δώστου κλάμα κι εκεί...
Τραυματική εμπειρία...
Τραυματική εμπειρία...
Κάπως μπορώ να πω ότι με τραυμάτισε το βιβλίο "Ο Θεός των Μικρών Πραγμάτων" της Αρουντάτι Ρόι. Το διάβασα κάπου στο Γυμνάσιο, μάλλον μικρότερη απ' όσο έπρεπε κανονικά, συγκεκριμένα η σκηνή
Είχα αηδιάσει τόσο πολύ, είχε μια σωματική επίδραση πάνω μου που έκτοτε θυμάμαι να με στοιχειώνει πολύ κάτι φορές
που ο μικρός γιος κακοποιείται από τον υπάλληλο ενός σινεμά, αν θυμάμαι καλά
Είχα αηδιάσει τόσο πολύ, είχε μια σωματική επίδραση πάνω μου που έκτοτε θυμάμαι να με στοιχειώνει πολύ κάτι φορές
Η Φόνισσα.
ΠΟΛΥ ψυχοπλάκωμα, λίγο ακόμη και θα έκανα σάλτο από το παράθυρο από την μαυρίλα.
Άφησα τον Παπαδιαμάντη για άλλη φορά, όταν θα έχω κανά δύο φούχτες αντικαταθλιπτικά και μπορώ να τα κατεβάσω σαν καραμέλες.
Δεν είναι για μένα ετούτοι συγγραφείς...
ΠΟΛΥ ψυχοπλάκωμα, λίγο ακόμη και θα έκανα σάλτο από το παράθυρο από την μαυρίλα.
Άφησα τον Παπαδιαμάντη για άλλη φορά, όταν θα έχω κανά δύο φούχτες αντικαταθλιπτικά και μπορώ να τα κατεβάσω σαν καραμέλες.
Δεν είναι για μένα ετούτοι συγγραφείς...
@Πολύνιους κι εγώ που το διάβασα μεγαλύτερη, δεν γλίτωσα το ταρακουλο. Κάποιες φορές την σκηνή μου την θυμίζουν οι πορτοκαλαδες 
. (Βιβλιάρα)
. (Βιβλιάρα)Είναι γνωστό, άλλωστε, ότι τα κουνέλια δεν έχουν αγαθές σχέσεις με τις γάτες.
Το βουνό της ψυχής του Xingjian Gao.
Διάβασα τις πρώτες 5 σελίδες ΜΟΝΟ και θυμάμαι είχα κάψει σπούλια από τις περιγραφές.
Φυσικά το παράτησα.
Πέρα από την πλάκα... Πολλά βιβλία με έκαναν να κλάψω, αλλά για την ώρα δεν νομίζω δε με τραυμάτισε κάποιο.
Το πρώτο βιβλίο που έριξα πολύ κλάμα ήταν Η τελευταία πριγκίπισσα της Cynthia Freeman.
Ήμουν 17 όταν το διάβασα και ήταν ρομαντικό/κοινωνικό. Νομίζω σήμερα θα το πετούσα από το μπαλκόνι.
Ήταν επίσης και η πρώτη επαφή μου με το πόσο κάφρος μπορεί να γίνει κάποιος σε μια σχέση.
Νομίζω οι ταινίες με τραυματίζουν πολύ περσότερο από ότι τα βιβλία.
Το πρώτο τραύμα σε ηλικία 10 ετών (;) ήταν με την ταινία Leon. Ενώ μου άρεσε η ταινία για χρόνια σκεφτόμουν μια συγκεκριμένη σκηνή.
όπου η Μαλτίδα σηκώνεται από το κρεβάτι με το βρακάκι και κοιτάει την καινούργια μέρα αφήνοντας το υπονοούμενο ότι είχανε κάνει σεξ.
Είχα κολλήσει άγρια στο συγκεκριμένο σημείο και ρωτούσα τη μαμά μου γιατί κοιμήθηκαν μαζί; είναι ζευγάρι;
Το έβρισκα πάαααρα πολύ παράξενο.
Όταν μεγάλωσα κατάλαβα γιατί...
Διάβασα τις πρώτες 5 σελίδες ΜΟΝΟ και θυμάμαι είχα κάψει σπούλια από τις περιγραφές.
Φυσικά το παράτησα.
Πέρα από την πλάκα... Πολλά βιβλία με έκαναν να κλάψω, αλλά για την ώρα δεν νομίζω δε με τραυμάτισε κάποιο.
Το πρώτο βιβλίο που έριξα πολύ κλάμα ήταν Η τελευταία πριγκίπισσα της Cynthia Freeman.
Ήμουν 17 όταν το διάβασα και ήταν ρομαντικό/κοινωνικό. Νομίζω σήμερα θα το πετούσα από το μπαλκόνι.
Ήταν επίσης και η πρώτη επαφή μου με το πόσο κάφρος μπορεί να γίνει κάποιος σε μια σχέση.
Νομίζω οι ταινίες με τραυματίζουν πολύ περσότερο από ότι τα βιβλία.
Το πρώτο τραύμα σε ηλικία 10 ετών (;) ήταν με την ταινία Leon. Ενώ μου άρεσε η ταινία για χρόνια σκεφτόμουν μια συγκεκριμένη σκηνή.
όπου η Μαλτίδα σηκώνεται από το κρεβάτι με το βρακάκι και κοιτάει την καινούργια μέρα αφήνοντας το υπονοούμενο ότι είχανε κάνει σεξ.
Είχα κολλήσει άγρια στο συγκεκριμένο σημείο και ρωτούσα τη μαμά μου γιατί κοιμήθηκαν μαζί; είναι ζευγάρι;
Το έβρισκα πάαααρα πολύ παράξενο.
Όταν μεγάλωσα κατάλαβα γιατί...