Γάμος: Υπέρ ή κατά;

Προσωπικά δεν είμαι ούτε υπέρ, ούτε κατά του γάμου, μου είναι αδιάφορος ως θεσμός. Αυτό για το οποίο είμαι ειλικρινά περίεργος είναι γιατί ορισμένοι άνθρωποι έχουν τον διακαή πόθο να παντρευτούν. Ένας λόγος που μπορώ να σκεφτώ είναι η εξασφάλιση της γυναίκας μετά από ένα πιθανό διαζύγιο, όμως πλέον δεν υπάρχει το σύμφωνο συμβίωσης;

Ένας άλλος λόγος μου φαίνεται πως είναι ότι το ζευγάρι που σκέφτεται να κάνει οικογένεια, δεν θέλει το παιδί τους να νιώσει άβολα αφού οι γονείς των περισσοτέρων παιδιών (αν όχι όλων) θα είναι παντρεμένοι. Είναι όμως αυτός ο λόγος αρκετός; Κι έπειτα, γιατί να νιώσει άβολα αν οι γονείς του του εξηγήσουν την επιλογή τους όμορφα και κατανοητά;

Τώρα θα μου πει κανείς, "και γιατί να μην παντρευόμαστε;"

Γιατί αν ισχύει αυτό που διάβασα κάπου, ό,τι δηλαδή ο ετήσιος τζίρος γάμων παγκοσμίως ξεπερνά τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ (!), τότε θα έλεγα πως είναι παράλογο να ξοδεύονται τόσα πολλά χρήματα για ένα γλέντι.

Βέβαια, θα πει ο Αντέρωτας (:ρ) , "γιατί, είναι λογικό να παίρνει ο Ρονάλντο τόσα εκατομμύρια για να κλοτσάει ένα τόπι;" Καθόλου, αλλά εδώ ας πούμε για τους γάμους.

Αλήθεια, εσείς είστε υπέρ, κατά ή τίποτα απ'τα δύο;
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Ούτε υπέρ ούτε κατά. Ας κάνει ο καθένας αυτό που τον ευχαριστεί με τη ζωή του. Αν αυτό είναι να πληρώσει για ένα φαντασμαγορικό πάρτι ή να υπογράψει ένα χαρτί στον συμβολαιογράφο ή να πάει σε μια εκκλησία παραδοσιακά και να πάρει την ευλογία του θεού στον οποίο πιστεύει (γιατί πολλοί παντρεύονται μόνο γι' αυτόν τον λόγο), ας το κάνει. Χαίρομαι που ζω σε μια κοινωνία που έχει αρχίσει να αποδέχεται πια τα ανύπαντρα ζευγάρια και που θέσπισε το σύμφωνο συμβίωσης για την προστασία τους. Βέβαια το σύμφωνο συμβίωσης δεν καλύπτει ακόμα τα πάντα, όμως είναι σχετικά καινούριο και θα βελτιωθεί. Απ' την άλλη όμως ντρέπομαι που ζω σε μια κοινωνία που αποκλείει από το σύμφωνο συμβίωσης τα ομόφυλα ζευγάρια.
 
Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι το εξής: Γιατί τόσος κόσμος αισθάνεται την ανάγκη να παντρευτεί; Έχει δηλαδή καμιά ουσιαστική διαφορά η ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού με τη ζωή ενός ζευγαριού που απλώς συζεί;
 
Μπορεί να αισθάνονται οτι ο γάμος είναι κάτι πιο "επίσημο" και οτι κάνει το ζευγάρι πιο δεμένο. Αν και πιο πολύ ο γάμος γίνεται λόγω παράδοσης. Προσωπικά, δεν είμαι ούτε υπερ ούτε κατα.
 

Λορένα

Πολεμίστρια του Φωτός
Ο γαμος (για μενα) γινεται για την εξασφαλιση μιας σιγουρης (οικονομικης και οτι αλλο) ζωης των παιδιων μεχρι να γινουν ανεξαρτητα. Ο θεσμος του κραταει γερα ακομη, ωστε οι περισσοτεροι νιωθουν να "σοβαρεψαν" και γι'αυτο αφηνουν πισω τους το παρελθον με στοχο να αφοσιωθουν στην δημιουργια οικογενειας.

Βεβαια στην πορεια πολλοι το διαλυουν, αλλα.. τεσπα :)

Για την γυναικα στο παρελθον (και ακομη.. και τωρα και για τον αντρα) ηταν μια εξασφαλιση της ζωης της, μιας και η ιδια δεν εργαζοταν και το αναλαμβανε ο αντρας της.

Ο γαμος, θα μπορουσε να ειναι ομως και ενα γλεντι, για να γιορτασουν δυο νεοι ανθρωποι την αποφαση τους για κοινο μελλον. Αλλα.. το κρατος θελει συμφωνητικο και η εκκλησια ορκους

Το νυφικο το βαλαμε για να ξεχωριζει η νυφη, και το γλεντι γινοταν στα παλια χρονια για να μαθευτει το γεγονος, ωστε να πιστοποιησει την υπαρξη τελετης και την αποφυγη διγαμιας.

Σημερα με το συμφωνο διαβιωσης και με τοσα ανυπανδρα ζευγαρια που υπαρχουν, τεινει να ξεπεραστει, και ισως με τον καιρο μεινει σαν κατι απο το παρελθον που θα το κανουν οσοι θελουν.

Απο την αλλη ενω τα ετεροφυλα ζευγαρια, περισσοτερο (και ιδιαιτερα τον θρησκευτικο) τον κανουν για την οικογενεια και την κοινωνια, ερχονται τα ομοφυλοφυλα ζευγαρια να κανουν αγωνα για να τους δοθει αυτο το δικαιωμα.
 
Και για να βάλω και λίγη λογοτεχνία στη συζήτηση, θα παραθέσω ένα απόσπασμα του αγαπημένου μου Φίλιπ Ροθ που με βρίσκει πολύ σύμφωνο:

« "Κανείς άλλος δεν θα την έχει. Εγώ θα την έχω, θα την παντρευτώ. Θα την αιχμαλωτίσω με αυτό τον τρόπο: με τη σύμβαση". Ο γάμος θεραπεύει τη ζήλια. Γι΄ αυτό τόσοι άντρες τον αποζητούν. Επειδή δεν είναι σίγουροι για εκείνο το άλλο πρόσωπο, θέλουν να το βάλουν να υπογράψει το συμβόλαιο: Ποτέ δεν θα, και τα λοιπά.»


Αναρωτιέμαι αν ισχύει το ίδιο και για τις γυναίκες.
 

Αντέρωτας

Ξωτικό του Φωτός
Προσωπικό λέσχης
Χωρις να εχω μελετησει αρχαια ιστορια, ιστορια της θρησκειας κλπ, εικαζω οτι ο γαμος προεκυψε ως ενας ορκος που προστατευε τα ζευγαρια απο την κοινοκτημοσυνη και τις αψιμαχιες πανω στην ιδιοκτησια μιας γυναικας. Στο Χριστιανισμο ο γαμος και ο θεσμος της οικογενειας εχουν θεολογικη σημασια, αλλα πανω απο ολα ο γαμος σημερα ειναι παραδοση και κοινωνικο φαινομενο.

Παντως για καποιον που πιστευει δεν τιθεται θεμα υπερ ή κατά του μυστηρίου του γαμου. Και αν το καλοσκεφτουμε ο γαμος καθαυτος δε προϋποθετει σπαταλες που ειναι κοινωνικες συμβασεις.
 
ΚΑΤΑ
ο λογος στο αρθρο που ακολουθει...

Σκηνες πληξεις απο ενα γαμο!
Ο τίτλος του καινούργιου βιβλίου του γνωστού ψυχιάτρου Ματθαίου Γιωσαφάτ "Να παντρευτεί κανείς ή να μη παντρευτεί;" (εκδ. Αρμός) μού θύμισε την εικόνα που μου περιέγραφε τις προάλλες ένα ζευγάρι παντρεμένων φίλων (με παιδιά). Αμφότερες οι πορφυρομαλλούσες θυγατέρες τους κόλλησαν ψείρες (καθότι διανύουμε την εποχή της πανδημίας στα ελληνικά σχολεία) και με τη σειρά της κόλλησε - φευ! - και η 37χρονη μητέρα τους. Η εικόνα που μου περιγράφηκε είναι η εξής: o σύζυγος ανέλαβε να φέρει εις πέρας την επίπονη αντιφθειρική διαδικασία στο τριχωτό της κεφαλής της συζύγου του: τούφα τούφα πάνω από τον νιπτήρα, με το ειδικό χτενάκι, για 30 ατελείωτα λεπτά. "Αν την ώρα που πρόβαρα το γαμπριάτικο κοστούμι μου κάποιος μου παρέδιδε ένα ολιγόλεπτο φιλμάκι με τέτοιου είδους "καρέ" από τη μελλοντική κοινή μας ζωή", έλεγε ο παθών φίλος, "νομίζω ότι θα έτρεχα για ώρες γυμνός μέσα σε ένα καταπράσινο λιβάδι μέχρι να ξεφύγω για πάντα".

Είναι αλήθεια ότι ο γάμος, για όσους εξακολουθούν ακόμη, σε πείσμα όλων, να τον επιλέγουν, είναι γεμάτος μικρές, διαβρωτικές ματαιώσεις. Ματαιώσεις που βέβαια ευδοκιμούν στην καθημερινή ρουτίνα. Το γνωρίζει προφανώς το όλο και διογκούμενο παγκοσμίως ποσοστό του πληθυσμού που φθάνει στο διαζύγιο (50% πλέον έναντι 23% προ πέντε ετών). Διότι η καθημερινότητα είναι ο ιδεώδης μηχανισμός εξόντωσης του μύθου του άλλου. Είναι εκείνη που σε κάνει να "καταστείλεις τον εαυτό σου" όπως μου έλεγε προ καιρού μια 42χρονη γυναίκα που επανα-ανακάλυπτε πανηγυρικά τον εαυτό της ύστερα από έναν εξαιρετικά επώδυνο χωρισμό. (Στην Ελλάδα τα διαζύγια άγγιζαν τα 14.880 το 2012.)

Η καθημερινότητα του γάμου είναι ακόμη αυτή που βγάζει το σκέπαστρο... από το πηγάδι με τα ερπετά που κουβαλάς παιδιόθεν. Διότι ο συμβίος σου είναι σήμερα η οικογένειά σου, είναι πλέον εκείνος στον οποίο θα "εκτονώσεις" τις χειρότερες πλευρές σου (ενώ παλιά είχες μεγαλύτερη γκάμα: τους γονείς, τα αδέλφια, τους φίλους σου κ.ο.κ.). "Ο γάμος είναι η κορυφαία σχέση που αναμοχλεύει, φορτίζει, βάζει φωτιά σε όποιες συγκρούσεις έχουμε μέσα μας" καταθέτει στο βιβλίο του (απότοκο μιας σειράς ομιλιών του στο Ιδρυμα Β. & Μ. Θεοχαράκη και στο Μέγαρο Μουσικής) ο Ματθαίος Γιωσαφάτ. Είναι, εξηγεί ο έλληνας ειδικός, αυτές οι "ασυνείδητες ενδοψυχικές συγκρούσεις" που γίνονται πιο έντονες σε όλους μας όταν έχουμε μια στενή σχέση, καθότι μας θυμίζει τις σχέσεις που είχαμε μέσα στην οικογένειά μας όταν ήμασταν μικρά παιδιά. "Γι' αυτό και όταν αρχίζουμε μια σχέση τα πράγματα είναι σχετικά καλά - γιατί δουλεύει το ενήλικο κομμάτι μας - αλλά από τη στιγμή που μπαίνει κανείς μέσα στον γάμο και αρχίζει η καθημερινή τριβή, πολλές φορές σύντομα, τα πράγματα δυσκολεύουν".

Η ρουτίνα του γάμου απαιτεί πάνω από όλα εχθρογνωσία. Στο βιβλίο της "The Myths of Happiness" (2013), η Σόνια Λιουμπομίρσκι, καθηγήτρια Κοινωνιολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας, γράφει για αυτή την "εγγενή τάση του ανθρώπου να "συνηθίζει" τόσο πολύ μια θετική κατάσταση ώστε να μην αποκομίζει πλέον καμία χαρά". Είναι αυτό που οι ψυχολόγοι αποκαλούν "ηδονική προσαρμογή" (αυτό που σε κάνει να αντιμετωπίζεις τον συμβίο σου σαν έναν παλιό συμμαθητή που συνάντησες στο reunion: σας δένουν πολλά αλλά όλα ανήκουν στο παρελθόν). Η Λιουμπομίρσκι προτείνει απλώς (σχεδόν προφανή) μέτρα που αναχαιτίζουν ή έστω καθυστερούν τη φθορά: π.χ. "Να θυμίζετε διαρκώς στον εαυτό σας και στον/στη σύντροφό σας τι αγαπάτε σε αυτόν/ή".

Σύμφωνοι, ο εχθρός είναι πανίσχυρος. Ομως παρά τις απανωτές ματαιώσεις, τις αντιφθειρικές θεραπείες, τα σνίτσελ που πρέπει να βγουν από την κατάψυξη, το έλλειμμα χρόνου και συντροφικότητας, τη φροντίδα των παιδιών που απομυζά τον ζωτικό χώρο του ζευγαριού και την υπαρξιακή μοναξιά, ο (ελάχιστα δημοφιλής) γάμος του 21ου αιώνα εξακολουθεί να ανθίσταται.

*Δημοσιεύθηκε στο BHmagazino την Κυριακή 23 Νοεμβρίου 2014
 
Ειλικρινά δεν ξέρω αν αυτός ο Γιωσαφάτ έχει περίοπτη θέση στην επιστημονική κοινότητα της χώρας μας, αλλά τέτοιες ρηχές ανοησίες είχα καιρό να διαβάσω σε μια γλώσσα μάλλον επιτηδευμένη και χωρίς ουσία...

Σε κάθε πρόταση που γράφει μπορεί να υπάρξουν 1000 διαφορετικοί και ουσιαστικοί αντίλογοι..Δεν μπορώ να τα αναλύσω όλα γιατί βαριέμαι αλλά παίρνω ενδεικτικά κάποια.

Το παράδειγμα που φέρνει τον σύζυγο σαν σάκο εκτόνωσης είναι λάθος στην βάση του και πέρα από αυτό δεν νομίζω κανείς ότι με τον γαμο/συμβίωση να χάνει ούτε τους φίλους του ούτε την οικογένειά του. Οι ισορροπίες στην ζωή μας καθορίζονται από εμάς όχι από τους τυπικούς θεσμούς της κοινωνίας που ζούμε.

Όσο για το παράδειγμα με τις ψείρες μάλλον μπερδεύτηκε... Προβάροντας το γαμπριάτικο κουστούμι του μάλλον δεν είχε σκεφτεί ότι θα έχει παιδιά κάποια μέρα που μάλλον η φροντίδα τους δεν έχει σχέση με το αν είχε περάσει από μια βόλτα από εκκλησία/δημαρχείο μεριά...

Είναι αλήθεια ότι ο γάμος, για όσους εξακολουθούν ακόμη, σε πείσμα όλων, να τον επιλέγουν, είναι γεμάτος μικρές, διαβρωτικές ματαιώσεις.
Σε πείσμα όλων... Όλων και επιστημονικός λόγος δεν συνάδουν..

Τέλος θα έλεγα πως αν κάποιος είναι κατά του γάμου μόνο χάρη σε ένα ανυπόστατο ψευτοεπιστημονικό άρθρο τότε καλύτερα θα είναι να διαβάσει και άλλα, πολλά άρθρα για να έχει μια πιο ολοκληρωμένη άποψη..
Κοινώς φίλε Αμφισβητία πες μας τις δικές σου απόψεις κι όχι τις απόψεις του κάθε Γιωσαφάτ...

Τέλος να πω ότι εγώ προσωπικά θεωρώ τον γάμο προσωπική επιλογή του κάθε ζευγαριού (και οικονομική βέβαια)!!!

Η ευτυχία σε ένα ζευγάρι δεν έρχεται με τα λόγια ενός παπά ή ενος δημάρχου, ούτε ακόμα ακόμα με ένα προσύμφωνο.. Έρχεται με πολύ πιο διαφορετικά πράγματα τα οποία τα ξέρει κάθε ζευγάρι ξεχωριστά...
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Εμένα μου αρέσει πολύ ο Γιωσαφάτ και μου άρεσε και το συγκεκριμένο κειμενάκι το οποίο το βρίσκω γεμάτο αλήθεια. Ο γάμος είναι πράγματι γεμάτος ματαιώσεις, απομηθεύσεις και πρακτικά καθημερινά, καθόλου ρομαντικά, πράγματα. Ο Γιωσαφάτ τα ξέρει αυτά όχι γιατί είναι ψυχαναλυτής αλλά γιατί είναι παντρεμένος. Και για τον ίδιο λόγο τα ξέρω κι εγώ.

Τώρα εσύ, φίλε Νικόλα, αν είσαι προ του γάμου και βλέπεις παντού ροδοπέταλα, δεκτό. Έλα όμως να σε κεράσω μια μπίρα όταν θα έχεις 10 χρόνια παντρεμένος και να δεις τί καλά που θα τα βρούμε εσύ εγώ κι ο Γιωσαφάτ παρέα.
:))))
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Σε κόβω μια μέρα να τον διαβάζεις και να λες "πες τα, χρυσόστομε!"
:))))
 
Απο τη στιγμή που είσαι 10-20 χρόνια με έναν άνθρωπο είναι λογικό να "τρώει" την σχέση η καθημερινότητα, να μην υπάρχει ρομαντισμός και να απομυθοποιείς τον συντροφό σου.
Δεν γίνεται την Πέμπτη να διαβάζετε ένα βιβλίο, να γελάτε με μια ταινία και την Δευτέρα ξαφνικά να βαριέστε ο ένας τον άλλο γιατι το Σάββατο παντρευτήκατε.
Σε οποιαδήποτε μακροχρόνια σχέση είτε με γάμο, είτε χωρίς, έιτε με προσύμφωνο είτε όχι, λογικό είναι να υπάρξει διάβρωση.
Αυτά για το άρθρο του κύριου Γιωσαφάτ

Δεν είμαι υπέρ ουτε κατά του γάμου, για την ακρίβεια δεν με ενδιαφέρει καθόλου. Δεν πιστευω πως μια τελετή θα φέρει πιο κοντά ενα ζευγάρι, ουτε φυσικά το φαγοπότι που ακολουθεί -που γίνεται στις περισσότερες περιπτώσεις για να διαφημίσουν την χαρά τους-, τα δώρα μπορεί :ρ
Αν είναι σημαντικό για τον συντροφό μου να υπάρξει κάποια τελετή θα την κάνω, αν όχι δεν υπάρχει θέμα.
Πιστευω σημαντικό ρόλο παίζει και η ύπαρξη ενός μωρό που απ όσο έχω ακούσει είναι πολύ δύσκολο/χρονοβόρο να αναγνωριστεί εκτός γάμου, γι αυτό και νέα ζευγάρια καταφευγουν στον πολιτικό γάμο.
 
Σίγουρα και η έγγαμη συμβίωση έχει τις ματαιώσεις του και τις απογοητεύσεις του όπως κάθε διαπροσωπική σχέση. Και η ελεύθερη συμβίωση τις έχει, και η φιλία τις έχει και συχνά στη ζωή όταν φτάσεις στον προορισμό που ήθελες ανακαλύπτεις ότι δεν είναι έτσι όπως τον είχες ονειρευτεί. Το θέμα είναι φταίει αποκλειστικά ο γάμος (σαν θεσμός) για τις ματαιώσεις αυτές; Δηλαδή αν συζούσα με την γυναίκα μου χωρίς επίσημη νομική αναγνώριση της συνύπαρξής μας θα είχα να αντιμετωπίσω (και αυτή αντίστοιχα) λιγότερες ματαιώσεις; Προσωπικά θα απαντούσα όχι, ίσως κάποιος άλλος να θεωρεί ότι ναι θα είμαστε καλύτερα αν δεν είχαμε παντρευτεί. Σεβαστό. Για να παραφράσω τον Γούντι Άλεν, Η ζωή είναι ένας συνεχόμενος δρόμος από απογοητεύσεις και στο τέλος πεθαίνεις.

Τελικά ούτε εγώ είμαι ξεκάθαρα υπέρ ή κατά του γάμου. Είμαι υπέρ του δικού μου γάμου (προς το παρόν τουλάχιστον), όμως θεωρώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που τους ταιριάζει ο γάμος και άνθρωποι που δεν τους ταιριάζει οπότε ναι είναι προσωπικό τους ζήτημα το πώς θα ζήσουν και φυσικά είμαι υπέρ του δικαιώματος ζευγαριών ατόμων του ίδιου φύλου να επισημοποιούν εάν το επιθυμούν την σχέση τους.

Σε αυτό που αναφέρει ο Αντέρωτας θα πω ότι προσωπικά χωρίς να είμαι ειδικός επί του θέματος νομίζω ότι ο γάμος σαν θεσμός εμφανίστηκε για να κατοχυρώσει κοινωνικά/θρησκευτικά/ηθικά το αποκλειστικό μονοπώλιο ενός συγκεκριμένου άνδρα επί των ωαρίων μιας συγκεκριμένης γυναίκας ούτως ώστε ο εν λόγω άντρας να είναι (κατά το δυνατό) σίγουρος ότι τα παιδιά που ανατρέφει είναι τα δικά του.
 
Last edited:
Φαροφύλακα έχω λιώσει στο γέλιο :μουάχαχα:
Ελπίζω να μην είναι και η γυναίκα σου μέλος στην ΛτΒ :ρ

Πάντως, αυτές οι σκηνές πλήξης που περιγράφει ο Γιωσαφάτ, μπορούν κάλλιστα να συμβούν και σε μια πολύχρονη σχέση όχι μόνο στον γάμο. Η ρουτίνα και η καθημερινότητα σκοτώνουν τον έρωτα, όχι ο γάμος.

Προσωπικά, δεν καίγομαι να παντρευτώ. Θα έκανα έναν πολιτικό γάμο ή ένα σύμφωνο συμβίωσης για να καλύψω νομικά το παιδί μου. Που για να πούμε την αλήθεια, αυτό θα μπορούσε να γίνει και με την αναγνώρισή του από τον πατέρα του. Βαριέμαι αφόρητα τον θρησκευτικό γάμο και δεν τρελαινόμουν ποτέ για νυφικά και φανφάρες. Ο γάμος για μένα είναι μια σύμβαση, τίποτα περισσότερο τίποτα λιγότερο. Οικογένεια μπορείς να δημιουργήσεις και εκτός γάμου και αυτό θα ήθελα πολύ να το κάνω αν και είναι κάτι που το νιώθω πολύ μακριά, ότι θα αργήσει να γίνει δηλαδή.

Ωστόσο, δεν είμαι υπέρ ή κατά του θεσμού, γενικά. Οποιος θέλει να παντρευτεί, καλώς το κάνει. Είμαι κατά, όμως, στο να το κάνει μόνο και μόνο για να μην κακοκαρδίσει γονείς και πεθερικά, γιατί έτσι συνηθίζεται, γιατί αυτή είναι η φυσική εξέλιξη μια πολύχρονης σχέσης κτλ. Φοβάμαι ότι υπάρχουν πολλά ζευγάρια που ακόμα σκέφτονται έτσι. Εν έτει 2014, τσαντιζομαι να ακούω τέτοιες αντιλήψεις. Όμως και πάλι, επιλογές είναι αυτές και είναι απόλυτα σεβαστές.

Για να μην μιλήσω για την μη δυνατότητα των ομόφυλων ζευγαριών να κάνουν έστω και ένα απλό σύμφωνο συμβίωσης. Που κανονικά, θα έπρεπε να μπορούν να κάνουν και πολιτικό γάμο, δηλαδή, αλλά αυτό προυποθέτει ανοιχτό μυαλό, που θα αργήσουμε να το κατακτήσουμε στην Ελλάδα.
Να αναφέρω πάντως ότι το Ευρωπαικό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου καταδίκασε την Ελλάδα το 2013, γιατί δεν περιέλαβε τα ομόφυλα ζευγάρια στο σύμφωνο συμβίωσης (Ν.3719/2008). Εκρινε ότι αυτό εισάγει διακρίσεις εναντίον τους και παραβιάζει το δικαίωμά τους στην ιδιωτική και οικογενειακή ζωή. Είχε ασκήσει προσφυγή κατά της χώρας εκτός των άλλων και ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος, γνωστός δημοσιογράφος που έχει παραδεχτεί ανοιχτά ότι είναι γκέι. Εδώ είναι η μετάφραση της απόφασης στα ελληνικά.
 
Top