Μου ήρθε, γιατί όταν κάποιος λέει ότι είναι κατά ενός πράγματος, θεσμού, οτιδήποτε, συνήθως εννοεί ότι δεν συμφωνεί ιδεολογικά με την ύπαρξή του, όχι ότι δεν θέλει να εμπλακεί ο ίδιος μ' αυτό. Αν εγώ για παράδειγμα πω ότι είμαι κατά του θεσμού της παρέλασης στις εθνικές εορτές, σημαίνει ότι δεν θέλω να γίνονται πουθενά παρελάσεις, όχι ότι δεν θα πάρω μέρος εγώ η ίδια. Έτσι, κι όταν λέμε ότι είμαστε κατά του γάμου των ομοφυλόφιλων, εννοούμε ότι δεν θέλουμε να παντρεύονται οι ομοφυλόφιλοι όχι ότι δεν θέλουμε να κάνουμε οι ίδιοι ομοφυλοφιλικό γάμο. Κάποιος που δεν θέλει να παντρευτεί αλλά αναγνωρίζει στους άλλους το δικαίωμα να το κάνουν, κατά τη γνώμη μου δεν είναι κατά του γάμου. Κατά του γάμου είναι αυτός που θέλει να σταματήσουν να γίνονται γάμοι. Ελπίζω να το εξήγησα καλά και να μην τα μπέρδεψα περισσότερο τα πράγματα.
Γάμος: Υπέρ ή κατά;
- Thread starter Χρηστος Αλεξανδριδης
- Start date
Ελπίζω να μην εννοείς εμάς γιατί θα με κουφάνεις τελείως. Οσοι παραπάνω μιλήσαμε για τους γκέι, είπαμε το ακριβώς αντίθετο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν
))@Στράτη, για όλα τα σχόλιά σου στο νήμα αυτό, απλά
Last edited:
Ήθελα να αρχίσω πιο ομαλά, αλλά είδα την άποψη του αξιότιμου κυρίου Γιωσαφάτ και άλλαξα διάθεση.
Καταρχάς, αυτό που διαφεύγει στην γλαφυρή σκηνή, όπου ο σύζυγος ξεψειρίζει τη σύζυγό του, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα της τραγικής αυτής εμπειρίας: η ύπαρξη παιδιών. Χωρίς τα παιδιά, θα ήταν μάλλον απίθανο να κολλήσει ψείρες η σύζυγος και να υποβάλει τον λεπτεπίλεπτο σύζυγό της σε αυτή τη βάναυση διαδικασία. Και, βασικά, η ύπαρξη των παιδιών είναι που προκαλεί (στους ανεπίτρεπτα αφελείς που περιμένουν όλος ο έγγαμος βίος να κυλήσει όπως το μήνα του μέλιτος) όλη αυτή τη φθορά, την τριβή και τη ματαίωση. Κάποιοι (μάλλον οι λιγότεροι) είναι συνειδητοποιημένοι και δεν περιμένουν να είναι η εμπειρία αυτή βόλτα σε καταπράσινο λιβάδι. Αντιπαρέρχονται τις κακές στιγμές και μένουν στις πολύ, μα πολύ περισσότερες καλές. Στην ευτυχία, την ικανοποίηση και την πληρότητα που σου προσφέρει η αίσθηση να μοιράζεσαι κάθε στιγμή της ζωής σου τον άνθρωπο που αγαπάς, να είσαι πραγματικά το άλλο του μισό κι εκείνος το δικό σου, να φέρνεις νέους ανθρώπους στον κόσμο, φορείς αισιοδοξίας κι ελπίδας για το μέλλον.Οι υπόλοιποι, καλά θα κάνουν να μην παντρεύονται και, κυρίως, να μην κάνουν παιδιά. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταστρέφουν τη ζωή τους, μαζί με των άλλων - και μιλώ και για τα δύο φύλα.
Η γνώμη μου είναι πως ο γάμος, σαν θεσμός, δεν επιφέρει από μόνος του κάποια αλλαγή στη σχέση του ζευγαριού. Η ρουτίνα της συμβίωσης είναι η ίδια, είτε είσαι παντρεμένος, είτε συζείς. Αν είναι να πλήξεις και να θέλεις να ξεφύγεις, δεν το γλυτώνεις με τίποτα. Τους συγγενείς μπορείς να τους κρατάς σε απόσταση, αν το θέλεις, ούτως ή άλλως. Επίσης, κανείς δε σου βάζει το πιστόλι στον κρόταφο να παντρευτείς στο κτήμα νάσιουτζικ, με γλέντια και φαμφάρες. Η ίδια δουλειά γίνεται κι αν πάει το ζευγάρι σε ένα ξωκκλήσι, μόνο με τον κουμπάρο. Δε φταίει το μυστήριο που εμείς οι άνθρωποι το ξεχαρβαλώσαμε έτσι.
Όλα αυτά τα γράφω εκ πείρας. Έχω συζήσει, έχω ζήσει παντρεμένη χωρίς παιδιά, ζω τώρα με την οικογένειά μου.
Νομίζω πως η τοποθέτηση του Νικόλα είναι πολύ ώριμη και συμφωνώ μαζί του.
Καταρχάς, αυτό που διαφεύγει στην γλαφυρή σκηνή, όπου ο σύζυγος ξεψειρίζει τη σύζυγό του, είναι το εναρκτήριο λάκτισμα της τραγικής αυτής εμπειρίας: η ύπαρξη παιδιών. Χωρίς τα παιδιά, θα ήταν μάλλον απίθανο να κολλήσει ψείρες η σύζυγος και να υποβάλει τον λεπτεπίλεπτο σύζυγό της σε αυτή τη βάναυση διαδικασία. Και, βασικά, η ύπαρξη των παιδιών είναι που προκαλεί (στους ανεπίτρεπτα αφελείς που περιμένουν όλος ο έγγαμος βίος να κυλήσει όπως το μήνα του μέλιτος) όλη αυτή τη φθορά, την τριβή και τη ματαίωση. Κάποιοι (μάλλον οι λιγότεροι) είναι συνειδητοποιημένοι και δεν περιμένουν να είναι η εμπειρία αυτή βόλτα σε καταπράσινο λιβάδι. Αντιπαρέρχονται τις κακές στιγμές και μένουν στις πολύ, μα πολύ περισσότερες καλές. Στην ευτυχία, την ικανοποίηση και την πληρότητα που σου προσφέρει η αίσθηση να μοιράζεσαι κάθε στιγμή της ζωής σου τον άνθρωπο που αγαπάς, να είσαι πραγματικά το άλλο του μισό κι εκείνος το δικό σου, να φέρνεις νέους ανθρώπους στον κόσμο, φορείς αισιοδοξίας κι ελπίδας για το μέλλον.Οι υπόλοιποι, καλά θα κάνουν να μην παντρεύονται και, κυρίως, να μην κάνουν παιδιά. Το μόνο που καταφέρνουν είναι να καταστρέφουν τη ζωή τους, μαζί με των άλλων - και μιλώ και για τα δύο φύλα.
Η γνώμη μου είναι πως ο γάμος, σαν θεσμός, δεν επιφέρει από μόνος του κάποια αλλαγή στη σχέση του ζευγαριού. Η ρουτίνα της συμβίωσης είναι η ίδια, είτε είσαι παντρεμένος, είτε συζείς. Αν είναι να πλήξεις και να θέλεις να ξεφύγεις, δεν το γλυτώνεις με τίποτα. Τους συγγενείς μπορείς να τους κρατάς σε απόσταση, αν το θέλεις, ούτως ή άλλως. Επίσης, κανείς δε σου βάζει το πιστόλι στον κρόταφο να παντρευτείς στο κτήμα νάσιουτζικ, με γλέντια και φαμφάρες. Η ίδια δουλειά γίνεται κι αν πάει το ζευγάρι σε ένα ξωκκλήσι, μόνο με τον κουμπάρο. Δε φταίει το μυστήριο που εμείς οι άνθρωποι το ξεχαρβαλώσαμε έτσι.
Όλα αυτά τα γράφω εκ πείρας. Έχω συζήσει, έχω ζήσει παντρεμένη χωρίς παιδιά, ζω τώρα με την οικογένειά μου.
Νομίζω πως η τοποθέτηση του Νικόλα είναι πολύ ώριμη και συμφωνώ μαζί του.
Είσαι σαφέστατη. Εγώ έκανα λάθος που έθεσα το θέμα με υπέρ και κατά. Απλώς, λέγοντας "κατά", εννοούσα ότι δεν βρίσκω κάποιο ουσιαστικό λόγο να παντρευτώ. Α, μόνο για να κάνω το χατήρι της όποιας κοπελιάς να ντυθεί νυφούλα. Αυτό ναι.
Το "κατά" αυτό που λες σημαίνει, λάθος έκφραση λοιπόν.
Εγω παλι δε συμφωνω και τοσο με τον ορισμο της Ιζυ. 
"Ειμαι κατα του γαμου" μπορει να σημαινει, οπως και πιστευω οτι σημαινει συνηθως, "Το θεωρω κακο, εγω δεν θα το κανω, αλλα οποιος θελει να φαει το κεφαλι του προβλημα του", οχι απαραιτητα "πρεπει να καταργηθει για ολους".
Βεβαια, οταν καποιος ειναι ακραια εναντιον του γαμου, ή του γαμου ομοφυλοφιλων και παλι "κατα" θα πει.
Τεσπα, παρενθεση, μη δωσετε σημασια))
"Ειμαι κατα του γαμου" μπορει να σημαινει, οπως και πιστευω οτι σημαινει συνηθως, "Το θεωρω κακο, εγω δεν θα το κανω, αλλα οποιος θελει να φαει το κεφαλι του προβλημα του", οχι απαραιτητα "πρεπει να καταργηθει για ολους".
Βεβαια, οταν καποιος ειναι ακραια εναντιον του γαμου, ή του γαμου ομοφυλοφιλων και παλι "κατα" θα πει.
Τεσπα, παρενθεση, μη δωσετε σημασια
))
Last edited:
Ε, ναι ρε συ, προφανώς δεν εννούσα εσάς. Ήταν η φωνή της διαμαρτυρίας προς τους κολλημένους.Ελπίζω να μην εννοείς εμάς γιατί θα με κουφάνεις τελείως. Οσοι παραπάνω μιλήσαμε για τους γκέι, είπαμε το ακριβώς αντίθετο. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούν να κάνουν ό,τι γουστάρουν
@'Ετσι το καταλαβαίνω κι έτσι το εννοούσα, Αντέρωτα, όμως νομίζω ότι έχει δίκιο η Ίζι. Όπως και να'χει, δεν αλλάζει η ουσία.
Last edited:
Eντάξει, απλά έτσι όπως το είπες, μπερδεύτηκα )
Νομίζω, ότι ο Αντέρωτας έχει δίκιο γιατί το έχω ακούσει από αρκετούς να το διατυπώνουν ακριβώς έτσι. Υπάρχουν όμως και άλλοι που κάνουν σαφή τον διαχωρισμό από την αρχή. Νομίζω ότι σωστότερο θα ήταν στην περίπτωση αυτή να πει κανείς ότι είναι κατά του δικού του γάμου, συγκεκριμένα.
)Νομίζω, ότι ο Αντέρωτας έχει δίκιο γιατί το έχω ακούσει από αρκετούς να το διατυπώνουν ακριβώς έτσι. Υπάρχουν όμως και άλλοι που κάνουν σαφή τον διαχωρισμό από την αρχή. Νομίζω ότι σωστότερο θα ήταν στην περίπτωση αυτή να πει κανείς ότι είναι κατά του δικού του γάμου, συγκεκριμένα.
Μια πρόσφατα χωρισμένη λέει: η ζωή δεν αξίζει αν δεν αφιερωθείς σ’ έναν έρωτα έστω και μια φορά μέχρι να πεθάνεις. Ο γάμος είναι περίεργη ιστορία και το κάθε ζευγάρι τον φτιάχνει στα μέτρα του. Αν γύριζα πίσω το χρόνο θα έκανα ακριβώς τα ίδια. Θα παντρευόμουν στην εκκλησία, με τους φίλους μου στο ψαλτήρι να ψέλνουν θεϊκά σε βαθμό που να κλαίω σαν χαζή απ’ τη συγκίνηση τέτοιου δώρου...θα είχα τον ίδιο λιγοστό αριθμό καλεσμένων, θα φορούσα το νυφικό δικής μου επιλογής, ραμμένο κι όχι έτοιμο, το ταίρι μου ίσως έβγαζε έρπη στα χείλη απ’ το άγχος, ενώ εγώ όχι, θα έκλαιγα από τεράστια χαρά και συγκίνηση...ένα πράγμα θα άλλαζα. Το γλέντι. Λόγω πένθους τότε είμασταν μαζεμένοι και δεν κάναμε το γλέντι που θα έπρεπε να κάνουμε...Μιλώ για τότε...Αν στη ζωή μου ερχόταν ένας νέος σύντροφος (πράγμα που έχω ξεγραμμένο) θα ήθελα να είμαι σίγουρη για ένα πράγμα. Ότι θα ήξερε και θα αξιολογούσε όπως εγώ τι εστί ζωή κοινή σε καθημερινή βάση και σε βάθος χρόνου. Θα έπρεπε να είχε πάθει ήδη για να είχε μάθει. Θα έπρεπε να ξέρει και να είναι σίγουρος για μένα όπως κι εγώ για κείνον. Αλλιώς δεν έχει κανένα απολύτως νόημα. Κανένα όμως. Η μοναξιά είναι απείρως προτιμότερη. Αλλά αν ερχόταν ένας τέτοιος σύντροφος στη ζωή μου, θα μου έφτανε να σταθούμε ο ένας απέναντι στον άλλο, να πούμε τι νιώθουμε, να φτιάξουμε μια γλυκιά καθημερινότητα (αλλά με κάμποσες δραστηριότητες, γιατί εγώ πλήττω με την ακινησία) κι αυτό θα ήταν όλο. Μετά κι αμέσως κοινή ζωή. Κι ό,τι ήθελε συμβεί, κοινή ζωή. Η πιο πάνω ιστορία με τον σύζυγο που δεν άντεχε την ασθένεια της συζύγου και των παιδιών τους, είναι ό,τι χειρότερο. Κοινή ζωή σημαίνει τα πάντα. Είναι εφικτό. Δεν ανήκει στη σφαίρα του 1900. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληρότητα απ’ τον έρωτα, τη φιλία, την πίστη μ’ έναν σύντροφο. Σχέση σε βάθος. Ανεκτίμητη σχέση άμα την έχεις. Δεν πεθαίνεις αν δεν την έχεις. Απλά είσαι λειψός...
Ερωτευθείτε, δοθείτε, πάρετε κατ’ αποκλειστικότητα. Σπουδαία εμπειρία. Φοβερή δυστυχία όταν χάνεται...Πιστέψτε με...δεν έχεις πού να σταθείς...φεύγει η γη κάτω απ’ τα πόδια σου...
Ερωτευθείτε, δοθείτε, πάρετε κατ’ αποκλειστικότητα. Σπουδαία εμπειρία. Φοβερή δυστυχία όταν χάνεται...Πιστέψτε με...δεν έχεις πού να σταθείς...φεύγει η γη κάτω απ’ τα πόδια σου...
Πολύ ωραίο αυτό Διατσέντα....
Να και κάποιος που έδωσε μια διαφορετική οπτική γωνία στο όλο θέμα!!! Πολύ μου άρεσε!!!
Εγώ είμαι ουδέτερη στο θέμα του γάμου, δηλαδή αν βρω τον κατάλληλο και είμαι σίγουρη πως θέλω με αυτόν τον άνθρωπο να συνεχίσω την ζωή μου και να είναι ο μοναδικός, τότε ναι. Αλλά γενικότερα πριν το γάμο καλό θα ήταν να συγκατοικήσεις κιόλας, να δεις πως θα είναι και αν θα σου αρέσει. Ετσι θα δεις αν όντως ταιριάζετε και πως θα τα πηγαίνετε και μετά από ένα χρόνο σχέσης, γιατί το να παίρνει κανείς διαζύγιο δεν είναι και ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να κάνει. Προσωπικά θα επιδίωκα συγκατοίκηση για αρχή και αν έβλεπα πως μου αρέσει η ζωή μου με αυτόν τον άνθρωπο τότε ναι, θα ήθελα και να τον παντρευτώ.
Συμφωνω με την Λουση, εχω κι εγω σχεδον την ιδια αντιληψη. Γενικα, ειμαι υπερ του γαμου. Δεν με ''καιει'' να παντρευτω ντε και καλα, αλλα αν προκυψει δεν θα πω ''οχι''. Για αρχη ομως, θα επεδιωκα συγκατοικηση.
Γεια και χαρά σε όλη την ομάδα. Εγώ είμαι ξεκάθαρα υπέρ του γάμου και μάλιστα με την έννοια του παραδοσιακού γάμου, που περιλαμβάνει θρησκευτική τελετή, κουφέτα και στη συνέχεια γλέντι με όλους τους συγγενείς και φίλους. Με πολλά απ' όσα διάβασα εδώ συμφωνώ, αλλά η άποψή μου παραμένει η ίδια. Και είμαι 20 και βάλε χρόνια παντρεμένος... (όπως είπε κι ο Νικόλας Δε Κιντ η εμπειρία έχει μεγαλύτερο βάρος από τη θεωρία 
)
)
Χρυσένια
Αρχαιολόγος του Φόρουμ
Θεωρω τον γαμο απαραιτητο μονο απο θρησκευτικης πλευρας. Δεν μου αρεσει, που τον βλεπουν σαν επιχειρηση, για να βγαλουν χρηματα απο τους ξεχασμενους φιλους και συγγενεις καλεσμενους. Επισης δεν ειναι της αισθητικης μου τα "πανηγυρια", που γινονται απλα για επιδειξη της οικονομικης επιφανειας των οικογενειων.
Θα παντρευομουν μόνο στην περιπτωση , που ο αντρας μου πιστευε στο Θεο και ηθελε να ενωθουμε ως ζευγαρι και μεσω του θρησκευτικου μυστηριου. Αν υπηρχε τετοια θρησκευτικη αναγκη απο πλευρας του, δε θα του το στερουσα. Με την προυποθεση, πως ο ιερεας θα ηταν Ανθρωπος, που θα εκτιμουσαμε, και πως θα ημασταν στο μυστηριο λιγοι και καλοι, δηλαδη γονεις, αδερφια, στενοι φιλοι. Ιδανικα ολοι μαζι να μην υπερβαιναμε τα 20 ατομα. Δε θα με απασχολουσε να ειχαμε στολισμο στην εκκλησια και ουτε θα ηθελα να κανουμε μετα γλεντι τρικουβερτο. Επισης θα ανεθετα στον αντρα μου να επιλεξει τον κουμπαρο. Εγω απλα θα φορουσα ενα ομορφο σικ φορεμα και θα ηθελα μετα το μυστηριο να πηγαιναμε καπου ολοι μαζι για φαγητο.
Θα παντρευομουν μόνο στην περιπτωση , που ο αντρας μου πιστευε στο Θεο και ηθελε να ενωθουμε ως ζευγαρι και μεσω του θρησκευτικου μυστηριου. Αν υπηρχε τετοια θρησκευτικη αναγκη απο πλευρας του, δε θα του το στερουσα. Με την προυποθεση, πως ο ιερεας θα ηταν Ανθρωπος, που θα εκτιμουσαμε, και πως θα ημασταν στο μυστηριο λιγοι και καλοι, δηλαδη γονεις, αδερφια, στενοι φιλοι. Ιδανικα ολοι μαζι να μην υπερβαιναμε τα 20 ατομα. Δε θα με απασχολουσε να ειχαμε στολισμο στην εκκλησια και ουτε θα ηθελα να κανουμε μετα γλεντι τρικουβερτο. Επισης θα ανεθετα στον αντρα μου να επιλεξει τον κουμπαρο. Εγω απλα θα φορουσα ενα ομορφο σικ φορεμα και θα ηθελα μετα το μυστηριο να πηγαιναμε καπου ολοι μαζι για φαγητο.
Last edited:
Ο γάμος υπάρχει για να βοηθάει δύο ανθρώπους να λύνουν τα κοινά προβλήματα που έχουν, που πριν από αυτόν δεν υπήρχαν.
Αυτό ως σκωπτική εισαγωγή. Ως σοβαρή ανάλυση (πλην περιεκτική), τώρα:
1. Ο γάμος ως τελετή είναι μια αφόρητα κλισέ μ@λ@κι@ - έχω μία τρανταχτή εξαίρεση που έχω ζήσει και φιλοδοξώ κάποια στιγμή να σας πω στο νήμα με τις εμπειρίες μελών (νομίζω ότι αξίζει).
2. Ο γάμος ως κοινωνικό συμβόλαιο στη ζωή είναι κάτι πολύ σοβαρό και σημαντικό (όπως όλα τα συμβόλαια). Ως γνήσιος και ανυπέρβλητος συμβιβασμός (αυτό είναι, ως συμβόλαιο), σου παρέχει την ευκαιρία, εάν είσαι αρκετά ώριμος, να στραπατσάρεις σε καθημερινή βάση τον εγωισμό σου και να πολεμάς την απολυτότητα των απόψεών σου και να γίνεσαι καλύτερα προσαρμοσμένος με τους άλλους (όλους τους άλλους γύρω σου). "Μπαίνεις πιο εύκολα στα παπούτσια τους". Εάν δε, συνοδεύεται με παιδιά, σου παρέχει την ευκαιρία να τοποθετείς τα προβλήματα στη σωστή τους βάση - να μην μεγαλοποιείς ασήμαντα προβλήματα της ζωής. Όσο δε, προχωράς ηλικιακά αυτές οι σημασίες γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Αυτά, ως προσωπικές παρατηρήσεις με δείγμα (αριθμητικά και ηλικιακά) παντρεμένων και ανύπαντρων γύρω μου αρκετά μεγάλο για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα.
Αυτό ως σκωπτική εισαγωγή. Ως σοβαρή ανάλυση (πλην περιεκτική), τώρα:
1. Ο γάμος ως τελετή είναι μια αφόρητα κλισέ μ@λ@κι@ - έχω μία τρανταχτή εξαίρεση που έχω ζήσει και φιλοδοξώ κάποια στιγμή να σας πω στο νήμα με τις εμπειρίες μελών (νομίζω ότι αξίζει).
2. Ο γάμος ως κοινωνικό συμβόλαιο στη ζωή είναι κάτι πολύ σοβαρό και σημαντικό (όπως όλα τα συμβόλαια). Ως γνήσιος και ανυπέρβλητος συμβιβασμός (αυτό είναι, ως συμβόλαιο), σου παρέχει την ευκαιρία, εάν είσαι αρκετά ώριμος, να στραπατσάρεις σε καθημερινή βάση τον εγωισμό σου και να πολεμάς την απολυτότητα των απόψεών σου και να γίνεσαι καλύτερα προσαρμοσμένος με τους άλλους (όλους τους άλλους γύρω σου). "Μπαίνεις πιο εύκολα στα παπούτσια τους". Εάν δε, συνοδεύεται με παιδιά, σου παρέχει την ευκαιρία να τοποθετείς τα προβλήματα στη σωστή τους βάση - να μην μεγαλοποιείς ασήμαντα προβλήματα της ζωής. Όσο δε, προχωράς ηλικιακά αυτές οι σημασίες γίνονται όλο και πιο εμφανείς. Αυτά, ως προσωπικές παρατηρήσεις με δείγμα (αριθμητικά και ηλικιακά) παντρεμένων και ανύπαντρων γύρω μου αρκετά μεγάλο για να βγάλω ασφαλή συμπεράσματα.
Last edited:
Έχοντας περάσει στην ζωή μου κι από αυτήν την εμπειρία ας πω την γνώμη μου.
Για αρχή, όσον αφορά την τελετή του γάμου, όπως γίνεται (και) στην Ελλάδα, είναι ένα απέραντο, αχρείαστο, ψιλοκιτς πανηγύρι. Συχνά, οι εμπλεκόμενοι στο γάμο, και σίγουρα ο γαμπρός, έρχονται σε 2η μοίρα στο τι θέλουν ή τι τους αρέσει, με πρωταγωνιστές συνήθως τους γονείς/πεθερικά, αλλά και την νύφη. Άσχετοι και αδιάφοροι άνθρωποι, πολλούς από τους οποίους ούτε καν θα ξαναδείς, προσκαλούνται για να συμμετέχουν «στην χαρά σου» η οποία δεν είναι καν χαρά, παρά μία παράξενη, ταλαίπωρη μέρα. Θα αφήσουν κάτι, π.χ. ένα 50άρικο, που καλά είναι να θυμάσαι για να το επιστρέψεις σε κάποιον δικό τους γάμο. Οι φωτογραφήσεις είναι στημένες και φυσικά αισθητικά απαίσιες. Ο καμεραμάν καταφέρνει να κλέψει το παραμικρό ίχνος αυθορμητισμού στήνοντας τα πάντα κι επαναλαμβάνοντας τις σκηνές. Κατά κάποιον τρόπο, πώς να πάει καλά κάτι που ξεκινάει τόσο χάλια;
Ο γάμος σαν θεσμός είναι μια τεράστια νομική δέσμευση που συχνά δεν συνειδητοποιείς εκεί στην αρχή, παρά αργότερα, εάν θελήσεις να ξεμπλέξεις. Μου έλεγε μια γνωστή για ένα φιλικό της ζευγάρι: «παντρεύτηκαν για (να εξυπηρετήσουν κάποιον ασήμαντο, δευτερεύοντα λόγο). Ούτως ή άλλως μαζί ζούσαν, σαν παντρεμένοι. Δεν είναι και τίποτα, μια υπογραφή είναι.» Η αφέλεια είναι χαρακτηριστική. Θα αναθεωρήσουν τον καιρό του διαζυγίου ή και πολύ νωρίτερα.
Ο γάμος είναι καλός κυρίως για τα παιδιά, όταν και εάν έρθουν, διότι για αυτά αποτελεί ένα σταθερό περιβάλλον στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν. Ακόμη κι όταν ο γάμος έχει μικροπροβλήματα. Όχι, βέβαια, όταν υπάρχουν σταθερά μεγάλα προβλήματα.
Επίσης, μάλλον υπάρχουν και άνθρωποι που χρειάζονται οι ίδιοι την σταθερότητα του γάμου.
Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι δεν την χρειάζονται κι όμως εγκλωβίζονται σε αυτόν τον θεσμό. Τα συναισθήματα μεταβάλλονται όμως είσαι πλέον δεσμευμένος συναισθηματικά και νομικά με τον/την σύζυγο και συχνά υπόλογος και σε άλλους (π.χ. γονείς/πεθερικά).
Ο γάμος έρχεται με ένα μεγάλο πακέτο δεσμεύσεων και ανελευθερίας. Μπορεί να συναντήσεις έπειτα κάποιον άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζεις αληθινά πολύ. Δυστυχώς, ακόμη και να βρεις το σθένος, τα χρήματα, την ενέργεια κτλ. για να απεγκλωβιστείς από τον γάμο, ο άνθρωπος αυτός μάλλον θα έχει φύγει, όταν τα καταφέρεις. Βέβαια, είναι κανόνας πως για την ζωή που ζούμε θυσιάζουμε την ζωή που δεν ζήσαμε.
Οι αντιστάσεις που μπορεί να συναντήσεις σε ένα διαζύγιο μεταφράζονται συνήθως σε εκβιασμούς, συναισθηματικούς, χρηματικούς κτλ. Ο γάμος, από την τελετή μέχρι το διαζύγιο, είναι μια δοκιμασία δύναμης και χαρακτήρα. Το διαζύγιο, όσο εύκολο είναι στα λόγια, τόσο δύσκολο είναι στην πράξη. Ακόμη κι όταν είναι συναινετικό. Από τους καυγάδες, τις συναισθηματικές πιέσεις, μέχρι τα νομικά θέματα, τους δικηγόρους, τις αντιμαχίες, την κοινή περιουσία που πρέπει να μοιραστεί, και πώς, κτλ. μέχρι το πιο σημαντικό: τα παιδιά, την επιμέλεια, την διατροφή.
Έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι που δεν χωρίζουν είναι μέσα τους μερικώς ή ολικώς δυστυχισμένοι, ακόμη κι όταν πιστεύουν πως δεν είναι και πως ο γάμος τους ήταν κάτι σωστό. Ακόμη κι όταν δεν συνειδητοποιούν την δυστυχία τους. Γιατί κατά βάθος όλοι γνωρίζουν πως είναι, έστω μέχρι κάποιον βαθμό, ανελεύθεροι κι εγκλωβισμένοι.
Ειδικά για ανθρώπους που έχουν μια συναισθηματική αυτάρκεια και την δυνατότητα για μια ζωή ελεύθερη και ανεξάρτητη, ο γάμος είναι τις περισσότερες φορές μια μάλλον κακή ιδέα.
Πιστεύω πως σε πολύ λίγες περιπτώσεις ο γάμος λειτουργεί με έναν τρόπο ιδανικό.
Για αρχή, όσον αφορά την τελετή του γάμου, όπως γίνεται (και) στην Ελλάδα, είναι ένα απέραντο, αχρείαστο, ψιλοκιτς πανηγύρι. Συχνά, οι εμπλεκόμενοι στο γάμο, και σίγουρα ο γαμπρός, έρχονται σε 2η μοίρα στο τι θέλουν ή τι τους αρέσει, με πρωταγωνιστές συνήθως τους γονείς/πεθερικά, αλλά και την νύφη. Άσχετοι και αδιάφοροι άνθρωποι, πολλούς από τους οποίους ούτε καν θα ξαναδείς, προσκαλούνται για να συμμετέχουν «στην χαρά σου» η οποία δεν είναι καν χαρά, παρά μία παράξενη, ταλαίπωρη μέρα. Θα αφήσουν κάτι, π.χ. ένα 50άρικο, που καλά είναι να θυμάσαι για να το επιστρέψεις σε κάποιον δικό τους γάμο. Οι φωτογραφήσεις είναι στημένες και φυσικά αισθητικά απαίσιες. Ο καμεραμάν καταφέρνει να κλέψει το παραμικρό ίχνος αυθορμητισμού στήνοντας τα πάντα κι επαναλαμβάνοντας τις σκηνές. Κατά κάποιον τρόπο, πώς να πάει καλά κάτι που ξεκινάει τόσο χάλια;
Ο γάμος σαν θεσμός είναι μια τεράστια νομική δέσμευση που συχνά δεν συνειδητοποιείς εκεί στην αρχή, παρά αργότερα, εάν θελήσεις να ξεμπλέξεις. Μου έλεγε μια γνωστή για ένα φιλικό της ζευγάρι: «παντρεύτηκαν για (να εξυπηρετήσουν κάποιον ασήμαντο, δευτερεύοντα λόγο). Ούτως ή άλλως μαζί ζούσαν, σαν παντρεμένοι. Δεν είναι και τίποτα, μια υπογραφή είναι.» Η αφέλεια είναι χαρακτηριστική. Θα αναθεωρήσουν τον καιρό του διαζυγίου ή και πολύ νωρίτερα.
Ο γάμος είναι καλός κυρίως για τα παιδιά, όταν και εάν έρθουν, διότι για αυτά αποτελεί ένα σταθερό περιβάλλον στο οποίο μπορούν να ευδοκιμήσουν. Ακόμη κι όταν ο γάμος έχει μικροπροβλήματα. Όχι, βέβαια, όταν υπάρχουν σταθερά μεγάλα προβλήματα.
Επίσης, μάλλον υπάρχουν και άνθρωποι που χρειάζονται οι ίδιοι την σταθερότητα του γάμου.
Δυστυχώς, πολλοί άνθρωποι δεν την χρειάζονται κι όμως εγκλωβίζονται σε αυτόν τον θεσμό. Τα συναισθήματα μεταβάλλονται όμως είσαι πλέον δεσμευμένος συναισθηματικά και νομικά με τον/την σύζυγο και συχνά υπόλογος και σε άλλους (π.χ. γονείς/πεθερικά).
Ο γάμος έρχεται με ένα μεγάλο πακέτο δεσμεύσεων και ανελευθερίας. Μπορεί να συναντήσεις έπειτα κάποιον άνθρωπο με τον οποίο ταιριάζεις αληθινά πολύ. Δυστυχώς, ακόμη και να βρεις το σθένος, τα χρήματα, την ενέργεια κτλ. για να απεγκλωβιστείς από τον γάμο, ο άνθρωπος αυτός μάλλον θα έχει φύγει, όταν τα καταφέρεις. Βέβαια, είναι κανόνας πως για την ζωή που ζούμε θυσιάζουμε την ζωή που δεν ζήσαμε.
Οι αντιστάσεις που μπορεί να συναντήσεις σε ένα διαζύγιο μεταφράζονται συνήθως σε εκβιασμούς, συναισθηματικούς, χρηματικούς κτλ. Ο γάμος, από την τελετή μέχρι το διαζύγιο, είναι μια δοκιμασία δύναμης και χαρακτήρα. Το διαζύγιο, όσο εύκολο είναι στα λόγια, τόσο δύσκολο είναι στην πράξη. Ακόμη κι όταν είναι συναινετικό. Από τους καυγάδες, τις συναισθηματικές πιέσεις, μέχρι τα νομικά θέματα, τους δικηγόρους, τις αντιμαχίες, την κοινή περιουσία που πρέπει να μοιραστεί, και πώς, κτλ. μέχρι το πιο σημαντικό: τα παιδιά, την επιμέλεια, την διατροφή.
Έχω την αίσθηση πως οι άνθρωποι που δεν χωρίζουν είναι μέσα τους μερικώς ή ολικώς δυστυχισμένοι, ακόμη κι όταν πιστεύουν πως δεν είναι και πως ο γάμος τους ήταν κάτι σωστό. Ακόμη κι όταν δεν συνειδητοποιούν την δυστυχία τους. Γιατί κατά βάθος όλοι γνωρίζουν πως είναι, έστω μέχρι κάποιον βαθμό, ανελεύθεροι κι εγκλωβισμένοι.
Ειδικά για ανθρώπους που έχουν μια συναισθηματική αυτάρκεια και την δυνατότητα για μια ζωή ελεύθερη και ανεξάρτητη, ο γάμος είναι τις περισσότερες φορές μια μάλλον κακή ιδέα.
Πιστεύω πως σε πολύ λίγες περιπτώσεις ο γάμος λειτουργεί με έναν τρόπο ιδανικό.
@Φαροφύλακας θα σταθώ κυρίως στο κομμάτι που αναφέρεις "Οι αντιστάσεις που μπορεί να συναντήσεις σε ένα διαζύγιο μεταφράζονται συνήθως σε εκβιασμούς, συναισθηματικούς, χρηματικούς κτλ. Ο γάμος, από την τελετή μέχρι το διαζύγιο, είναι μια δοκιμασία δύναμης και χαρακτήρα. " Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο χωρίς η ίδια να έχω παντρευτεί ποτέ ούτε να σκοπεύω.. Δεν είμαι αρνητική στο γάμο από ιδεολογία. Απλά παρατηρώ γύρω μου γνωστούς, συγγενείς , φίλους που αυτόν τον "εκβιασμό" τον φωνάζουν απο μακριά. Και είναι οι ίδιοι που σε ρωτούν συνέχεια για έναν αδιευκρίνιστο λόγο γιατί δεν παντρεύεσαι. Ίσως να γίνομαι κυνική αλλά το έχω σκεφτεί και αλλιώς. Τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει ένας γάμος στη σχέση ενός ζευγαριού? Μήπως δεν μπορούν να είναι ευτυχισμένοι χωρίς να "επισημοποιήσουν" τον έρωτα και την συντροφικότητα που μοιράζονται? Μέχρι σήμερα κανείς δεν μου έχει δώσει μια ικανοποιητική απάντηση..
Προσωπικά είμαι υπέρ του γάμου μόνο όσον αφορά το νομικό της υπόθεσης σχετικά με περιουσία κλπ. Όλα τα υπόλοιπα για μένα όμως, η τελετή, εκκλησία κλπ, είναι Γιουροβίζιον, ζίμπε-ζίμπε αϊν- τσβάϊ και με απωθεί ιδιαίτερα. Θα δώσω ένα παράδειγμα που το έχω σχετικά φρέσκο κιόλας.
Ο καλύτερος μου φίλος παντρεύτηκε πριν 3 χρόνια κι ενώ ήθελε μια απλή υπογραφή στο δημαρχείο και μικρό γλέντι μετά με τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, τελικά έκανε πολύ ακριβό γάμο γιατί :
α) η γυναίκα του τού έφαγε τα αυτιά
β) τα πεθερικά φαγώθηκαν να τηρήσουν τη παράδοση
γ) έπρεπε να καλέσουν ό,τι ξεχασμένο συγγενή είχαν για να μην τους προσβάλουν
δ) επίσης οι μάνες τους τούς πίεζαν για πολλά χρόνια να επισπεύσουμε το γάμο γιατί μπορεί να κάνουν πρόωρα παιδί και δεν γίνεται το παιδί να γεννηθεί μπ@στ@ρδο. Ναι, στον 21ο αιώνα ακόμα υπάρχει αυτή η αντίληψη!
Τέλος πάντων, έγινε ο γάμος σε γκουρμέ εστιατόριο, με 200+ καλεσμένους ( εγώ γλίτωσα γιατί είμαι στο εξωτερικό), ορχήστρα, μέχρι και βαλς χόρεψαν οι άνθρωποι. Φυσικά υπήρχαν οι επιτηδευμένες φωτογραφίες που ανέφερε και ο Φαροφύλακας πιο πάνω, που ήταν πιο πομπώδεις και κακόγουστες κι από ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Τέλος πάντων, έγινε ο τζερτζελές, ήρθε η ώρα για απολογισμό και άρχισε η νύφη να γκρινιάζει ότι με τον γάμο μπήκαν μέσα. " Τους έκανα πιάτα για 35 ευρώ και και κάποιοι δεν έδωσαν ούτε 20ρικο." Απόδειξη δεν έκοψες μάνα μ;;; Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως όπως ανέφεραν και κάποια παιδιά πιο πάνω ο γάμος είναι μια ματαιόδοξη επίδειξη.
Από κει και πέρα εάν ένα ζευγάρι επιθυμεί να νομιμοποιήσει τη σχέση του επειδή πραγματικά το θέλει, το σέβομαι απόλυτα, αλλά εάν το κάνουν για να δείξουν κάτι ή επειδή " πρέπει" τότε είναι απλά γελοίοι.
Ο καλύτερος μου φίλος παντρεύτηκε πριν 3 χρόνια κι ενώ ήθελε μια απλή υπογραφή στο δημαρχείο και μικρό γλέντι μετά με τους πιο κοντινούς του ανθρώπους, τελικά έκανε πολύ ακριβό γάμο γιατί :
α) η γυναίκα του τού έφαγε τα αυτιά
β) τα πεθερικά φαγώθηκαν να τηρήσουν τη παράδοση
γ) έπρεπε να καλέσουν ό,τι ξεχασμένο συγγενή είχαν για να μην τους προσβάλουν
δ) επίσης οι μάνες τους τούς πίεζαν για πολλά χρόνια να επισπεύσουμε το γάμο γιατί μπορεί να κάνουν πρόωρα παιδί και δεν γίνεται το παιδί να γεννηθεί μπ@στ@ρδο. Ναι, στον 21ο αιώνα ακόμα υπάρχει αυτή η αντίληψη!
Τέλος πάντων, έγινε ο γάμος σε γκουρμέ εστιατόριο, με 200+ καλεσμένους ( εγώ γλίτωσα γιατί είμαι στο εξωτερικό), ορχήστρα, μέχρι και βαλς χόρεψαν οι άνθρωποι. Φυσικά υπήρχαν οι επιτηδευμένες φωτογραφίες που ανέφερε και ο Φαροφύλακας πιο πάνω, που ήταν πιο πομπώδεις και κακόγουστες κι από ταινία του Γιάννη Σμαραγδή. Τέλος πάντων, έγινε ο τζερτζελές, ήρθε η ώρα για απολογισμό και άρχισε η νύφη να γκρινιάζει ότι με τον γάμο μπήκαν μέσα. " Τους έκανα πιάτα για 35 ευρώ και και κάποιοι δεν έδωσαν ούτε 20ρικο." Απόδειξη δεν έκοψες μάνα μ;;; Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως όπως ανέφεραν και κάποια παιδιά πιο πάνω ο γάμος είναι μια ματαιόδοξη επίδειξη.
Από κει και πέρα εάν ένα ζευγάρι επιθυμεί να νομιμοποιήσει τη σχέση του επειδή πραγματικά το θέλει, το σέβομαι απόλυτα, αλλά εάν το κάνουν για να δείξουν κάτι ή επειδή " πρέπει" τότε είναι απλά γελοίοι.
Καλα αυτό με τις φωτογραφιες ειναι τραγικό. Ολα στημενα μέχρι και την παραμικρή λεπτομέρεια. Σε καποιες περιπτωσεις μάλιστα γαμπρος και νυφη ξαναντυνονται την επόμενη (η την προηγουμενη; ) και πάνε με τον φωτογραφο σε κάποιο ειδυλλιακό τοπίο και φωτογραφιζονται. Ναι γιατι την ημερα του γαμου μπορεί καποια τρίχα απο το μαλλί της νύφης να παρεκκλινε οπότε ας τις ξαναβγάλουμε αλλη μία.
Ολες αυτές τις φαντασμαγορικές τελετες τις βρίσκω κακογουστες και απαίσιες. Εχω βρεθει σε γάμους που η υπερβολη και η επίδειξη περισσευε. Πυροτεχνηματα στον αέρα, αλογα η κάρο να φέρνει την νύφη, κοπάδια όλοκληρα να ξεκληρίζονται (ετσι για εντυπωσιασμο), τεραστια αγαλματα απο πάγο, ο γαμπρος να σουλατσαρει σε όλο το χωριο και απο πίσω να παιζουν οργανα και μπαλωθιες, ενα σωρο γελοιότητες χωρίς κανένα νόημα.
Οντας παντρεμενος ευτυχώς που και η γυναικα μου ήταν της ίδιας λογικής αλλιως δεν ξερω τι θα γίνοταν. Ετσι πηγαμε μια ωραια μερα στο Δημαρχειο με καλεσμενους γονεις, αδελφια και καποιους πολυ καλους φιλους. Σχεδον 15 ατομα ειμασταν όλοι και όλοι. Ουτε καν φωτογραφο δεν είχα φωναξει. Ειχα πει στον αδελφο μου που είχε ενα πολυ καλο κινητο να τραβαει φωτογραφιες απο το κινητο του. Εν τέλει στο Δημαρχειο απο εξω ενω περιμεναμε την σειρά μας με πλησιασε ένας φωτογραφος που ήταν εκεί να μου πει αν ηθελα να παρει φωτογραφιες την διαρκεια της τελετης. Και αφου ειχα δει τον αδελφο μου απο πιο πριν να περιτριγυριζει μια καλεσμενη φίλη της γυναικας μου και να μην ξεκολλαει τα ματια του απο πανω της, σκεφτομαι θα μεινουμε χωρις ουτε μια φωτο. Ασε που ο αδελφος μου ήταν ικανος ακομα και σε αυτα τα δεκα λεπτα ολα κι όλα που διαρκουσε η τελετη να μην αντέξει και να βγει έξω για τσιγαρο. Ισως για να πνιξει τον νταλκα του που η καλεσμενη δεν του εδινε σημασία. Ετσι είπα στον φωτογραφο οκ αλλά του είπα να τραβαει οτι βλεπει χωρις κατευθυνσεις και οδηγίες.
Ολες αυτές τις φαντασμαγορικές τελετες τις βρίσκω κακογουστες και απαίσιες. Εχω βρεθει σε γάμους που η υπερβολη και η επίδειξη περισσευε. Πυροτεχνηματα στον αέρα, αλογα η κάρο να φέρνει την νύφη, κοπάδια όλοκληρα να ξεκληρίζονται (ετσι για εντυπωσιασμο), τεραστια αγαλματα απο πάγο, ο γαμπρος να σουλατσαρει σε όλο το χωριο και απο πίσω να παιζουν οργανα και μπαλωθιες, ενα σωρο γελοιότητες χωρίς κανένα νόημα.
Οντας παντρεμενος ευτυχώς που και η γυναικα μου ήταν της ίδιας λογικής αλλιως δεν ξερω τι θα γίνοταν. Ετσι πηγαμε μια ωραια μερα στο Δημαρχειο με καλεσμενους γονεις, αδελφια και καποιους πολυ καλους φιλους. Σχεδον 15 ατομα ειμασταν όλοι και όλοι. Ουτε καν φωτογραφο δεν είχα φωναξει. Ειχα πει στον αδελφο μου που είχε ενα πολυ καλο κινητο να τραβαει φωτογραφιες απο το κινητο του. Εν τέλει στο Δημαρχειο απο εξω ενω περιμεναμε την σειρά μας με πλησιασε ένας φωτογραφος που ήταν εκεί να μου πει αν ηθελα να παρει φωτογραφιες την διαρκεια της τελετης. Και αφου ειχα δει τον αδελφο μου απο πιο πριν να περιτριγυριζει μια καλεσμενη φίλη της γυναικας μου και να μην ξεκολλαει τα ματια του απο πανω της, σκεφτομαι θα μεινουμε χωρις ουτε μια φωτο. Ασε που ο αδελφος μου ήταν ικανος ακομα και σε αυτα τα δεκα λεπτα ολα κι όλα που διαρκουσε η τελετη να μην αντέξει και να βγει έξω για τσιγαρο. Ισως για να πνιξει τον νταλκα του που η καλεσμενη δεν του εδινε σημασία. Ετσι είπα στον φωτογραφο οκ αλλά του είπα να τραβαει οτι βλεπει χωρις κατευθυνσεις και οδηγίες.