Γιάννης Αγγελάκας: "Σάλια Μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι"

[Φαροφύλακας]

Τίτλος: Σάλια Μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι
Συγγραφέας: Γιάννης Αγγελάκας
Εκδόσεις: "Νέα Σύνορα"
Έτος έκδοσης: 1995
Αριθμός σελίδων: 58
ISBN: 960-236-585-4


Τον Γιάννη Αγγελάκα τον γνωρίσαμε με τις Τρύπες, τον ξετινάξαμε σε ηχεία, τον χορέψαμε σε συναυλίες, τον παρακολουθήσαμε, τον αγαπήσαμε.

Στην δική μου αντίληψη το συγκρότημά του, οι Τρύπες, υπήρξαν ένα μουσικό επίτευγμα. Η πολύ καλή, εμπνευσμένη και νεωτεριστική σύνθεση κι ενορχήστρωση είχε την τύχη να βρει και να πατήσει πάνω στον πολύ δυνατό στίχο του Αγγελάκα.

Το "Σάλια, Μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι" είναι η πρώτη ποιητική συλλογή του κι ακολούθησε άλλη μία, το "Πώς τολμάς και νοσταλγείς, τσόγλανε;" το 1999, χρονιά που βγήκε και το τελευταίο άλμπουμ από τις Τρύπες.

Μέσα στο "Σάλια, Μισόλογα..." υπάρχουν στίχοι που γράφτηκαν για το συγκρότημα και μελοποιήθηκαν αλλά και πρωτότυπο υλικό όπως τα ποιήματα όπως τα δύο εδώ πιο κάτω. Το βιβλίο περιέχει ιδιαίτερες ζωγραφιές του Αγγελάκα όπως αυτή που αποτελεί και το εξώφυλλο της συλλογής. Ένα μικρό αλλά καλό βιβλίο.

Στην βιβλιοθήκη μου έχω τον Αγγελάκα δίπλα στην Γώγου μιας κι η ποίησή τους μοιάζει να ανήκει σε ένα κοινό είδος.

Αληθινό είναι ό,τι σπαταλιέται
δίχως εμφανείς λόγους
Ό,τι εκφσενδονίζεται στο μηδέν
δίχως ουρές και ίχνη
Ό,τι υπάρχει από σύμπωση
δίχως να καυχίεται γι’αυτό
δίχως να νοιάζεται αν θα μπορεί
για πάντα να μη καυχιέται γι’αυτό


Αμνησία

Δεν ξεσηκώνομαι, δεν ψάχνω, δεν ξεσπάω,
δεν προχωράω πίσω ή μπροστά
κι όλα αυτά που θέλω ν’ αγαπάω
δε μ’ ανατριχιάζουν πια.

Γύρω μου οι σκιές έχουν παγώσει
κι έχω μείνει με το χέρι απλωμένο
τι ήθελα να κάνω έχω ξεχάσει
θα περιμένω… θα περιμένω… θα περιμένω…
ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω…

Λιώνουν τα μάτια μου στο φως της τηλεόρασης
με νανουρίζει μια στριμμένη μελωδία
όσοι περνάν τη χώρα της απόγνωσης
παθαίνουν αμνησία.

Δεν απορώ, ούτε καταλαβαίνω
πώς συνεχίζω να υπάρχω μ’ όλα αυτά
θέλω να βγω απο ‘δω μέσα κι όμως μένω
σε μια ομίχλη που ναρκώνει την καρδιά.

Γύρω μου το τζάμι έχει σπάσει
και έχω μείνει με το βλέμμα καρφωμένο
τι ήθελα να δω έχω ξεχάσει
θα περιμένω… θα περιμένω… θα περιμένω…
ώσπου να θυμηθώ, θα περιμένω…​

Στο Πέταγμα του Πέντραχ #014, κι ανάμεσα σε καλές μουσικές, διαβάζουμε μερικά ποιήματα του Αγγελάκα.

 

[Μια]

Ο Αγγελάκας ήταν ο μικρός μας ήρωας και τρέχαμε στο "Αν" και στους Λυκαβητούς για να τον ακούσουμε.Αλλά τότε οπως και τώρα ,προτιμώ να ακούω τα τραγούδια του κι οχι να διαβάζω τα ποιήματά του.Εχουν,(όπως και της Γώγου,και μάλλον της Γώγου σε μεγαλύτερο βαθμό) μια τελεσίδικη και αδιάλακτη σκληρότητα απέναντι σε όλους και σε όλα(και στον εαυτό τους).Δεν βρίσκουν ελαφρυντικά για κανέναν,κι αυτό λιγάκι με ενοχλεί.Βέβαια,τα λίγα που έχω διαβάσει.

 

[Φτωχόπαιδο]

Ευχαριστούμε Φάρε για το αφιέρωμα σου, βλέπεις είμαι μεγάλος φαν του Αγγελάκα

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Αν και δεν ήμασταν ποτέ λάτρεις της ποίησης το είχα αγοράσει σαν δώρο για τον αδερφό μου όταν ήμουν φοιτητής.

 

[Αξία]

Όλη μέρα εδώ
Γεμίζω αδειάζω τασάκια
Γεμίζω αδειάζω κουράγιο
Γεμίζω αδειάζω έρωτα
Τίποτα δεν πρέπει να γεμίζει
Πάνω από τα όριά του
Διαφορετικά ξεχειλίζει
Λερώνει
Σε βάζει σε μπελάδες

Μου αρέσουν όλα του. Δεν υπάρχει ένα μέσα σε αυτήν τη συλλογή που να με άφησε αδιάφορη!

 

[Ασημενια]

εγώ από ποίηση δεν....
αλλά από στίχο... δώστε μου στίχο που να μου αρέσει... και πάρτε μου την ψυχή... ακόμα και με κακή μουσική... δεν με πειράζει (τις περισσότερες φορές δεν με πειράζει)
να συνεισφέρω με τις μικρές μου δυνάμεις... με ένα τραγούδι που το αγάπησα από την πρώτη φορά που το άκουσα...
Αγγελάκας? ναι... Αισιόδοξος? έτσι με (θεσσαλονικιό το με, προς τιμήν του Αγγελάκα) φαίνεται.... Μιλάει για αγάπη? ναι, είμαι σίγουρη γι' αυτό .... Για λύτρωση από τη μοναξιά? ναι... κάπως έτσι...

Δεν ξέρω οι θεοί ακόμα τι μου οφείλουν
όσο κοιμάμαι αυτοί μοιράζουν τα χαρτιά
έξω απ’ την πόρτα σου να λιώνω θα με στείλουν
ή στο κρεβάτι σου να κλαίω από χαρά.

Τα δάκρυά μου είναι ένα διάφανο ποτάμι
ορμάει μέσα σου γκρεμίζει ό,τι βρει
και μεθυσμένο σου φωνάζει
έλα να φύγουμε μαζί.

Η μοναξιά σου είναι ένα βρώμικο λιμάνι
κανείς δε θέλει στα νερά του να σταθεί
μην την ακούς όταν μιλάει
κάψε ό,τι πρέπει να καεί.

Σου λέω μη βιάζεσαι δεν ξέρεις πού έχεις φτάσει
ξυπνάς μια μέρα μ’ ένα υπέροχο φιλί
κι όσα για πάντα είχες χάσει
για πάντα έχουν σωθεί.

Μη στέκεις μόνη εκεί κάτω στο πηγάδι
η αγάπη μου ήδη σου έχει ρίξει το σκοινί
και μεθυσμένη σου φωνάζει
έλα να φύγουμε μαζί.

Η μοναξιά σου είναι ένα ψεύτικο σημάδι
μες στην καρδιά σου ζωγραφίζει μια πληγή
μην την ακούς όταν μιλάει
κάψε ό,τι πρέπει να καεί…

 

[Φαντινα]

Ενδιαφερουσα προσωπικοτητα ο Αγγελακας...

Βρισκω πολυ αρρενωπη τη φωνη του και απολαμβανω τη σαλονικιωτικη προφορα του.

Ο Αγγελακας ερμηνευει το ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ τοσο βαθια και σπαρακτικα ,που θεωρω ειναι ΑΔΥΝΑΝΤΟΝ να "σταθει"αλλου η αποδοση
στο υψος αυτου του αριστουργηματικου τραγουδιου.
Ελπιζω να μην αποτολμησει κανενας ...ιεροσυλός να συλησει τουτη τη μουσικη μυσταγωγια που αποτελει το τραγουδι αυτο.
Αχ,μπραβο Τασακο μου ,που μας το θυμισες!!!

Μικροτερη εβρισκα τον Αγγελακα αρκετα ερωτικο αντρα.Θα προτιμουσα να μην ηταν τοσο μηδενιστης και θεωρω
η φημολογια οτι μπορει να ειχε παρει ναρκωτικα αμαυρωνει την εικονα του
και τον εμποδιζει απο το να ειναι ενα υγιες παραδειγμα.
Αυτη ειναι η μοναδικη μου ενσταση γενικα με τους λεγομενους "καταραμενους"-τυπου Γωγου.
Διαθετουν ευαισθησια και οξυδερκεια κι ενιοτε εγιναν πεφωτισμενοι "προφητες για την ανεμελη εποχη τους
,αλλα η ροπη τους προς στην ισοπεδωση και την αυτοκαταστροφη τους εμποδιζει να κομισουν κατι ελπιδοφορο.
Δε νικησαν τον Πονο και την απελπισια τους.

Διαφωνω λιγακι πως ο Αγγελακας και οσοι ανηκουν στο χωρο αυτον(πχ Γωγου) χαρακτηριζονται απο την
"αδιαλλακτη "σκληροτητα"που τους αποδιδει η ΜΙΑ στην πολυ ενδιαφερουσα αποψη της.

Εγω,ομολογω, διακρινω σε ολους αυτους τους λεγομενους "καταραμενους "μια χωρις ορια ευαισθησια,ενα λυρισμο ,μια αγωνια πυρετικη
και μια αμετρη οδυνη για τον Ανθρωπο και οσα τους περιβαλλουν.
Με συγκινει που πονουν για ολους και για ολα.Που δεν ειναι αδιαφοροι,"ωραιοπαθεις" κι αμετοχοι:
Η τεχνη τους ειναι με την ευρεια εννοια στρατευμενη...
Δεν ειναι τεχνη για την τεχνη και - ΠΟΤΕ! - δεν "προηγειται"του Πασχοντος Ανθρωπου...

Αντιθετως βρισκω σκληρο και κυνικο οταν διακρινω ανεμελια κι ελαφροτητα σε στιχους κ πνευματικους δημιουργους
-ειδικα μια τετοια συγκυρια,που τεινει να αποδομηθει καθετι ομορφο
κι η κοινωνια χρειαζεται συμπονια και αφυπνιση..

 

[Στράτης]

Ενδιαφερουσα προσωπικοτητα ο Αγγελακας...

Βρισκω πολυ αρρενωπη τη φωνη του και απολαμβανω τη σαλονικιωτικη προφορα του.

Ο Αγγελακας ερμηνευει το ΟΤΑΝ ΧΑΡΑΖΕΙ τοσο βαθια και σπαρακτικα ,που θεωρω ειναι ΑΔΥΝΑΝΤΟΝ να "σταθει"αλλου η αποδοση
στο υψος αυτου του αριστουργηματικου τραγουδιου.
Ελπιζω να μην αποτολμησει κανενας ...ιεροσυλός να συλησει τουτη τη μουσικη μυσταγωγια που αποτελει το τραγουδι αυτο.
Αχ,μπραβο Τασακο μου ,που μας το θυμισες!!!

Μικροτερη εβρισκα τον Αγγελακα αρκετα ερωτικο αντρα.Θα προτιμουσα να μην ηταν τοσο μηδενιστης και θεωρω
η φημολογια οτι μπορει να ειχε παρει ναρκωτικα αμαυρωνει την εικονα του
και τον εμποδιζει απο το να ειναι ενα υγιες παραδειγμα.
Αυτη ειναι η μοναδικη μου ενσταση γενικα με τους λεγομενους "καταραμενους"-τυπου Γωγου.
Διαθετουν ευαισθησια και οξυδερκεια κι ενιοτε εγιναν πεφωτισμενοι "προφητες για την ανεμελη εποχη τους
,αλλα η ροπη τους προς στην ισοπεδωση και την αυτοκαταστροφη τους εμποδιζει να κομισουν κατι ελπιδοφορο.
Δε νικησαν τον Πονο και την απελπισια τους.

Διαφωνω λιγακι πως ο Αγγελακας και οσοι ανηκουν στο χωρο αυτον(πχ Γωγου) χαρακτηριζονται απο την
"αδιαλλακτη "σκληροτητα"που τους αποδιδει η ΜΙΑ στην πολυ ενδιαφερουσα αποψη της.

Εγω,ομολογω, διακρινω σε ολους αυτους τους λεγομενους "καταραμενους "μια χωρις ορια ευαισθησια,ενα λυρισμο ,μια αγωνια πυρετικη
και μια αμετρη οδυνη για τον Ανθρωπο και οσα τους περιβαλλουν.
Με συγκινει που πονουν για ολους και για ολα.Που δεν ειναι αδιαφοροι,"ωραιοπαθεις" κι αμετοχοι:
Η τεχνη τους ειναι με την ευρεια εννοια στρατευμενη...
Δεν ειναι τεχνη για την τεχνη και - ΠΟΤΕ! - δεν "προηγειται"του Πασχοντος Ανθρωπου...

Αντιθετως βρισκω σκληρο και κυνικο οταν διακρινω ανεμελια κι ελαφροτητα σε στιχους κ πνευματικους δημιουργους
-ειδικα μια τετοια συγκυρια,που τεινει να αποδομηθει καθετι ομορφο
κι η κοινωνια χρειαζεται συμπονια και αφυπνιση..

Κοπελάρα υπέροχη,
δυστυχώς, οι καταραμένοι δεν είναι για το μικρό σπίτι στο λιβάδι, γι' αυτό ονομάζονται και καταραμένοι από εμάς τους μικρομέγαλους· δεν είχαν πεφωτισμένα πρότυπα και ξέπεσαν στο άπειρο. Σαν μια τρύπα στο νερό. (δεν ειρωνεύομαι, πρώτα για μένα τα λέω)

Σημ. Ουσίες; Μπα.

 

[ΙωναΣΣΣ]

Φαν του Αγγελάκα και γω, σ' ευχαριστούμε για την παρουσίαση.