Πάντως δεν μου φαίνεται καθόλου άπειρος ο Λάνθιμος: την αισθητική ματιά του που την αποκαλείς φτωχή, την έχω ξαναδεί σε ταινίες τού ανεξάρτητου αμερικανικού και του ευρωπαϊκού σινεμά. Φυσικά δεν μπορώ να αποδείξω ότι όλη η αισθητική τής ταινίας είναι συνειδητή επιλογή, απλώς λέω ότι αυτό το λιτό ύφος υπάρχει εδώ και πολλά χρόνια στον κινηματογράφο. Κι ας μην ξεχνάμε ότι τέτοιες καλλιτεχνικές τάσεις οδήγησαν στο Δόγμα 95 τού Λαρς φον Τρίερ και του Τόμας Βίντερμπεργκ, που έχει ως βασική αισθητική αρχή την ελαχιστοποιημένη (ή καθόλου) χρήση προηγμένης τεχνολογίας, την απουσία ειδικών εφέ, το γύρισμα σε φυσικούς χώρους (κι όχι σε στούντιο), τη χρήση κάμερας στο χέρι, κ.λπ.
Αναφορικά με την απειρία, υπάρχουν βεβαίως και παραδείγματα καλλιτεχνών που από πολύ νωρίς φάνηκε πόσο μελετημένοι και έμπειροι ήταν πάνω στην τέχνη που υπηρέτησαν. Τρανταχτό παράδειγμα για μένα ο Φλόριαν Χένκελ φον Ντόνερσμαρκ, που η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, Η ζωή των άλλων, είναι καταπληκτική από κάθε άποψη.
)
