Τίτλος: Κόμης Μηδέν
Πρωτότυπος τίτλος: Count Zero
Συγγραφέας: Γουίλιαμ Γκίμπσον (William Gibson)
Μετάφραση: Γιάννης Δεληολάνης
Εκδόσεις: Αίολος
Σελίδες: 306
Μερικά χρόνια μετά την επιχείρηση σύζευξης των δυο ΤΝ (που αποτέλεσε και το θέμα του «Νευρομάντη»), ο Κυβερνοχώρος έχει αποκτήσει δική του συνείδηση η οποία εκδηλώνεται μέσω μιας πολυδιασπασμένης «οντότητας», παράγωγο των συζευγμένων ΤΝ. Η φατρία «Τέσερ-Άσπουλ» έχει καταπέσει, ενώ μαίνεται ένας υπόγειος πόλεμος μεταξύ δυο ανταγωνιστικών εταιριών βιοτεχνολογίας που συνάπτουν ισόβια συμβόλαια με εξειδικευμένους ερευνητές. Από την κούρσα αυτή δεν λείπουν οι επιχειρήσεις «απόσπασης» των ικανοτέρων στελεχών της μιας από την άλλη, αποστασίες που οργανώνονται και πραγματοποιούνται από μισθοφόρους των ζαϊμπάτσου, όπως ο Τέρνερ, από τα κεντρικά πρόσωπα του έργου.
Η επιχείρηση αποστασίας ενός στελέχους της εταιρίας Μαας-Νεοτεκ - για λογαριασμό της ανταγωνιστικής Χοζάκα - που οργανώνει ο Τέρνερ, λαμβάνει χώρα σ’ ένα περιβάλλον όπου συνυπάρχουν - και αποδίδονται άριστα από τον συγγραφέα - το παρακμιακό στοιχείο της εγκατάλειψης μιας οικιστικής μονάδας στη μέση της ερήμου και η τεχνολογία αιχμής που χρησιμοποιείται για την ολοκλήρωση της αποστολής (χαρακτηριστικό στοιχείο της πολικότητας «Low Life – High Tech» που λανσάρει ο Γκίμπσον σ’ όλα σχεδόν τα έργα του), ενώ παράλληλα εξελίσσονται δυο ιστορίες που τελικά θα συγκλίνουν γύρω από τις επιδιώξεις ενός ζάπλουτου επιχειρηματία του οποίου το σώμα συντηρείται σε μια δεξαμενή σ’ ένα προάστιο της Στοκχόλμης, χτυπημένο από καρκίνο, ενώ ο ίδιος «παρίσταται» μέσω ολογραμμάτων στις διάφορες συναντήσεις του. Ο χερ Βάϊρεκ επιθυμεί να μεταφορτώσει τη συνείδησή του στον Κυβερνοχώρο ακολουθώντας το παλιότερο παράδειγμα των στελεχών της Τέσερ-Άσπουλ, μόνο που τώρα η Μήτρα δεν είναι αυτή που ήταν, έχει αποκτήσει συνείδηση…
Μετά τη δεύτερη - ελάχιστα πιο επιτυχημένη από την πρώτη - απόπειρά μου να εντρυφήσω στο χαοτικό περιβάλλον του «Νευρομάντη», έσπευσα να κάνω μια περιήγηση στο χρονολόγιο των γεγονότων του «Γκιμπσονικού Σύμπαντος», ανατρέχοντας σε διάφορες πηγές. Κίνηση που αποδείχτηκε απαραίτητη για την κατανόηση του υπόβαθρου της ιστορίας τόσο στο πρώτο βιβλίο της τριλογίας, όσο και στον «Κόμη Μηδέν». Υπάρχει μια αλληλουχία γεγονότων που ξεκινά πολύ πριν από τον «Νευρομάντη», στοιχεία της οποίας μπορεί κανείς να αλιεύσει στο «Θραύσματα ενός ολογραφικού ρόδου», στον «Μνημονικό Τζόνι» αλλά και στο «Burning Chrome» που προηγήθηκαν της τριλογίας. Κάτι που φυσικά θα συνεχιστεί και με το τρίτο βιβλίο, το «Στον αστερισμό της Μόνα Λίζα».
Στον «Κόμη Μηδέν», η ανάγνωση «τρέχει» με πιο γρήγορους ρυθμούς, με την προϋπόθεση ν’ ανατρέξει κανείς στο χρονολόγιο των γεγονότων για το οποίο έκανα λόγο πριν. Στην αντίθετη περίπτωση, οι δυσκολίες για τον αναγνώστη πιθανότατα θα είναι τέτοιες που θα του στερήσουν τη δυνατότητα να «μείνει δίπλα» στον συγγραφέα μέχρι το τέλος. Ο Γκίμπσον αναπτύσσει πολύ γρήγορα ταχύτητα και μπορεί πολύ εύκολα να τον χάσεις από τα μάτια σου. Αν μάλιστα είσαι και «αδιάβαστος», τόσο το χειρότερο. Θα μείνεις με την εντύπωση ότι διάβασες ένα μάλλον περίεργο βιβλίο, γέννημα της φαντασίας ενός συγγραφέα που πιθανότατα «κάτι παίρνει» για να τα σκαρφιστεί όλα αυτά. Κι όμως, είναι τόσο ακριβή στη συναρμογή τους τα γεγονότα, που παρά την πολυπλοκότητά τους προσφέρουν στον αναγνώστη μια ολοκληρωμένη μυθολογία, το πορτρέτο ενός κόσμου που σε κάποιες εκφάνσεις του ήδη βιώνουμε και σε κάποιες άλλες ίσως υποψιαζόμαστε.
Και πάνω απ’ όλα, μένει η αίσθηση ότι όλο αυτό το υλικό μπορεί στα χέρια ενός ερασιτέχνη να κατέληγε σε παρωδία, στα χέρια όμως του Γκίμπσον γίνεται συνώνυμο της Ποίησης.