Τίτλος: Στον αστερισμό της Μόνα Λίζα
Πρωτότυπος τίτλος: Mona Lisa overdrive
Συγγραφέας: Γουίλιαμ Γκίμπσον (William Gibson)
Μετάφραση: Γιώργος Μπαρουξής
Εκδόσεις: Aquarius
Έτος έκδοσης: 1993
Έτος πρώτης έκδοσης: 1988 (Αγγλικά)
Σελίδες: 313
ISBN: 9789607002860
Ένας συγγραφέας όπως ο Γουίλιαμ Γκίμπσον, που, σύμφωνα με κάποιον αστικό μύθο, λίγο πριν τον πόλεμο του Βιετνάμ, δεν είχε διστάσει να μαρκάρει στο χαρτί της στρατολόγησής του όλες τις ναρκωτικές ουσίες για τις οποίες ρωτούνταν οι υποψήφιοι προς κατάταξη αν είχαν ποτέ δοκιμάσει (και να συμπληρώσει αρκετές ακόμα), δε θα μπορούσε παρά να εμπνευστεί έναν κόσμο παραισθητικό, νοσηρά τοξικό αλλά και συναρπαστικό, σπινταρισμένο, με άπειρες διαπλοκές προσώπων, τόπων και περιστατικών, σ’ ένα πλαίσιο υψηλής τεχνολογικής αιχμής στον ένα πόλο και μιας περιρρέουσας παρακμιακής ατμόσφαιρας στον άλλο, μια καλειδοσκοπική σύνθεση όπου η αναγνωστική διαδικασία μετατρέπεται σταδιακά σε καταβύθιση στα ερέβη ενός μυαλού που βρέθηκε πολύ μπροστά από την εποχή του - και αφήνει ακόμα και σήμερα αμήχανο ένα μεγάλο τμήμα του κοινού.
Η τριλογία «Νευρομάντης» - «Κόμης Μηδέν» - «Στον αστερισμό της Μόνα Λίζα» περιγράφει τα έργα και τις ημέρες μιας ομάδας ανθρώπων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο βρίσκονται στο κυνήγι της αθανασίας, σε μια ατέρμονη αναζήτηση κάποιου είδους υπέρβασης καλύτερα, είτε πρόκειται για τον πόθο τους να μεταφορτώσουν τις συνειδήσεις τους στον εικονικό κόσμο, είτε να αντικρίσουν το Όλον, πιθανότατα με τη μορφή του Υπέρτατου Σχήματος, της Μήτρας, εκεί που η συσσωρευμένη πληροφορία σταδιακά αποκτά συνείδηση της ύπαρξής της και οργανώνεται σε δομές που έχουν χαρακτηριστικά θεοτήτων.
Το δίπολο «High Tech - Low Life» είναι το υπόβαθρο πάνω στο οποίο ο Γκίμπσον ισορροπεί αφηγηματικά, και μάλιστα με τόση μαεστρία, που τα ετερόκλητα στοιχεία των περιθωριακών χαρακτήρων και των παρακμιακών αισθητικά μεταβιομηχανικών τοπίων από τη μία και η υψηλή τεχνολογία και βιοτεχνολογία που είναι σε ευρεία χρήση από την άλλη, δένουν αρμονικά σε ένα σύνολο που αποτέλεσε μεταγενέστερα το πλαίσιο πάνω στο οποίο στηρίχτηκαν ιστορίες και ταινίες παρόμοιας αισθητικής, μόνο που δεν ήταν παρά απομιμήσεις.
Ο κόσμος του Γκίμπσον έχει χώρο για τροχιακούς διαστημικούς σταθμούς, μόνο που δεν πρόκειται για μια ακόμα Όπερα του Διαστήματος. Τον διατρέχουν γοητευτικές σαμουράι του δρόμου που δουλεύουν είτε σαν σωματοφύλακες είτε σαν εξολοθρευτές, εταιρικές δομές που αναζητούν το επόμενο εξελικτικό τους στάδιο στον Κυβερνοχώρο, «καβαλάρηδες της κονσόλας» που με εμπροσθοφυλακή προγράμματα σπασίματος του «πάγου» των πολυεθνικών αναζητάνε το προσωπικό τους Άγιο Δισκοπότηρο, Τεχνητές Νοημοσύνες που προχωρούν ακόμα και σε δαιμονοληπτικής φύσεως καταλήψεις, περιθωριακοί τύποι με πάσης φύσεως δεξιότητες και αποθηκευμένες συνειδήσεις νεκρών που «τρέχουν» σαν προγράμματα και συντηρούν ολόκληρο δίκτυο υποτακτικών.
Στο τελευταίο βιβλίο της τριλογίας, «Στον αστερισμό της Μόνα Λίζα», διευθετείται το σύνολο των αλληλεξαρτήσεων, με την εκδίκηση και το ξεκαθάρισμα των λογαριασμών να έχουν τον πρώτο λόγο, ενώ μπαίνει παράλληλα σε μια σειρά το ιστορικό της «Τέσιερ-Άσπιουλ», της εταιρίας που εμπλέκεται με κάθε τρόπο στα γεγονότα που διαδραματίζονται σε κάθε γνωστό και άγνωστο μέρος του κόσμου, ορατό και αόρατο, από τις παρυφές ερήμων της αμερικάνικης ενδοχώρας ως το Τόκιο και από ψηφιακές παραλίες ως τα ηλιοβασιλέματα που σκαρώνουν οι προσομοιωτές στον διαστημικό σταθμό Στρέιλαϊτ. Στο φόντο, τα πρόσωπα που παρέλασαν στα δυο πρώτα βιβλία της τριλογίας. Είτε κάνουν την επανεμφάνισή τους, είτε μνημονεύονται. Εξακολουθούν να κινούν πάντως τα νήματα, καθώς οι πράξεις τους σε παρελθοντικούς χρόνους ενέπλεξαν πλήθος άλλων προσώπων σ’ έναν κυκεώνα. Ανάμεσά τους, η εκπληκτική Μόλι Μίλλιονς, επιτομή του «σαμουράι των δρόμων» κατά Γκίμπσον.
Last edited by a moderator: