Μια νύχτα που είχα γευτεί την πίκρα,βγήκα να ανηφορίσω τον λόφο
Έτσι ξεκινάει το βιβλίο ο Stapledon,για να φτάσει αργότερα εκεί που μόνο η φαντασία επιτρέπει. Χωρίς εξήγηση, ο ήρωάς του αρχίζει ένα ταξίδι στο χρόνο και το Χώρο του Σύμπαντος, γνωρίζει άλλα όντα -συσσωματώνεται μαζί τους-,πολιτισμούς, συνήθειες,συρράξεις, τον ίδιο τον Αστροποιό.
Tο βιβλίο αυτό στέκει σαν ένας μεγάλιθος στον χώρο της ΕΦ,και το λέω αυτό έχοντας διαβάσει λίγη ΕΦ ακόμα,αλλά με πλήρη βεβαιότητα. Από τα σπέρματά του έχουν αντληθεί θέματα που γέννησαν ολόκληρες μυθολογίες μετέπειτα και το φιλοσοφικό υπόβαθρο του συγγραφέα του επιτρέπει να σταθεί δίπλα στους μεγάλους από κάθε χώρο της Λογοτεχνίας. Δεν είναι μυθιστόρημα ακριβώς,αλλά θυμίζει περισσότερο σε δομή τον Ζαρατούστρα του Νίτσε. Είναι γραμμένο,όμως,με άψογο και καλλιτεχνικό τρόπο που εντυπωσιάζει.
To πρώτο κεφάλαιο είναι από τα κορυφαία που έχω διαβάσει ποτέ μου. Η πρώτη πρόταση δε, με σαγήνευσε μυστηριακά δεν ξέρω για ποιο λόγο. Έπειτα, ο Όλαφ ξεκινά από την σχέση του με τη γυναίκα του και φτάνει μέχρι τα απώτατα άκρια του σύμπαντος, μέσα από καθηλωτικές και φορτισμένες περιγραφές. Και μόλις απεκδύεται την σωματική του φύση, αρχίζει το ταξίδι του ανθρώπου στην αιωνιότητα.
Το βιβλίο,όπως και το γενικό σώμα της ΕΦ, αποτελεί ανθρωπιστικό ύμνο. Εξυψώνει τον άνθρωπο σε ένα κοσμολογικό μεγαλείο,αλλά ταυτόχρονα του θυμίζει ότι δεν είναι ο αρχηγός αυτού του Σύμπαντος. Προβάλλει την συναδέλφωση και την ενιαία διάσταση του όντος και της ύπαρξης, σε κάθε μορφή και χρονική ή χωρική διάσταση, και αναγορεύει το Σύμπαν το ίδιο σε ζωντανό οργανισμό, αποτελούμενο από εμάς τους ίδιους και όλους τους άλλους. Διαβάζοντάς το,ένιωθα Άνθρωπος,ενωμένος με τη Φύση μου και τον Πλανήτη μου,με ένα λουλούδι στην όχθη του Τάμεση,αλλά και προοδευτικά με το στέμμα ενός λευκού νάνου της Ανδρομέδας. Μεγαλείο,με λίγα λόγια,αλλά και μπόλικη σκέψη,με αποκορύφωμα όταν έρχεται η ώρα της συνάντησης με τον ίδιον τον Αστροποιό. Έχει ένα συγκεκριμένο όραμα ο συγγραφέας,μια σύλληψη για το Σύμπαν και τον Θεό,εξαιρετικά ενδιαφέρουσα που δεν μονοπωλεί το θρησκευτικό ή μη πνεύμα του καθενός,αλλά το ικανοποιεί εξίσου.
Η έκδοση ήταν από τον Αίολο,πολύ καλή και προσεγμένη,με μόνο αρνητικό το εξής:υπερβολικά λόγια μερικές φορές,και το επιρρίπτω αυτό στον μεταφραστή,επειδή δεν είναι δυνατόν ο Στάπλεντον να έγραφε π.χ ΄΄εκπεπτωκότες άγγελοι΄΄!!Αυτό είναι και το μειονέκτημα του βιβλίου,γιατί μερικές φορές γινόταν υπέρμετρα φιλοσοφικό και δυσκολεύει την παρακολούθηση.
Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο,σίγουρα όμως κάθε αναγνώστης,όχι μόνο ΕΦ,μπορεί -και πρέπει- να το διαβάσει. Ξεπερνά με ευκολία τους, όποιους, περιορισμούς τους είδους.
Έτσι ξεκινάει το βιβλίο ο Stapledon,για να φτάσει αργότερα εκεί που μόνο η φαντασία επιτρέπει. Χωρίς εξήγηση, ο ήρωάς του αρχίζει ένα ταξίδι στο χρόνο και το Χώρο του Σύμπαντος, γνωρίζει άλλα όντα -συσσωματώνεται μαζί τους-,πολιτισμούς, συνήθειες,συρράξεις, τον ίδιο τον Αστροποιό.
Tο βιβλίο αυτό στέκει σαν ένας μεγάλιθος στον χώρο της ΕΦ,και το λέω αυτό έχοντας διαβάσει λίγη ΕΦ ακόμα,αλλά με πλήρη βεβαιότητα. Από τα σπέρματά του έχουν αντληθεί θέματα που γέννησαν ολόκληρες μυθολογίες μετέπειτα και το φιλοσοφικό υπόβαθρο του συγγραφέα του επιτρέπει να σταθεί δίπλα στους μεγάλους από κάθε χώρο της Λογοτεχνίας. Δεν είναι μυθιστόρημα ακριβώς,αλλά θυμίζει περισσότερο σε δομή τον Ζαρατούστρα του Νίτσε. Είναι γραμμένο,όμως,με άψογο και καλλιτεχνικό τρόπο που εντυπωσιάζει.
To πρώτο κεφάλαιο είναι από τα κορυφαία που έχω διαβάσει ποτέ μου. Η πρώτη πρόταση δε, με σαγήνευσε μυστηριακά δεν ξέρω για ποιο λόγο. Έπειτα, ο Όλαφ ξεκινά από την σχέση του με τη γυναίκα του και φτάνει μέχρι τα απώτατα άκρια του σύμπαντος, μέσα από καθηλωτικές και φορτισμένες περιγραφές. Και μόλις απεκδύεται την σωματική του φύση, αρχίζει το ταξίδι του ανθρώπου στην αιωνιότητα.
Το βιβλίο,όπως και το γενικό σώμα της ΕΦ, αποτελεί ανθρωπιστικό ύμνο. Εξυψώνει τον άνθρωπο σε ένα κοσμολογικό μεγαλείο,αλλά ταυτόχρονα του θυμίζει ότι δεν είναι ο αρχηγός αυτού του Σύμπαντος. Προβάλλει την συναδέλφωση και την ενιαία διάσταση του όντος και της ύπαρξης, σε κάθε μορφή και χρονική ή χωρική διάσταση, και αναγορεύει το Σύμπαν το ίδιο σε ζωντανό οργανισμό, αποτελούμενο από εμάς τους ίδιους και όλους τους άλλους. Διαβάζοντάς το,ένιωθα Άνθρωπος,ενωμένος με τη Φύση μου και τον Πλανήτη μου,με ένα λουλούδι στην όχθη του Τάμεση,αλλά και προοδευτικά με το στέμμα ενός λευκού νάνου της Ανδρομέδας. Μεγαλείο,με λίγα λόγια,αλλά και μπόλικη σκέψη,με αποκορύφωμα όταν έρχεται η ώρα της συνάντησης με τον ίδιον τον Αστροποιό. Έχει ένα συγκεκριμένο όραμα ο συγγραφέας,μια σύλληψη για το Σύμπαν και τον Θεό,εξαιρετικά ενδιαφέρουσα που δεν μονοπωλεί το θρησκευτικό ή μη πνεύμα του καθενός,αλλά το ικανοποιεί εξίσου.
Η έκδοση ήταν από τον Αίολο,πολύ καλή και προσεγμένη,με μόνο αρνητικό το εξής:υπερβολικά λόγια μερικές φορές,και το επιρρίπτω αυτό στον μεταφραστή,επειδή δεν είναι δυνατόν ο Στάπλεντον να έγραφε π.χ ΄΄εκπεπτωκότες άγγελοι΄΄!!Αυτό είναι και το μειονέκτημα του βιβλίου,γιατί μερικές φορές γινόταν υπέρμετρα φιλοσοφικό και δυσκολεύει την παρακολούθηση.
Είναι ένα δύσκολο και απαιτητικό βιβλίο,σίγουρα όμως κάθε αναγνώστης,όχι μόνο ΕΦ,μπορεί -και πρέπει- να το διαβάσει. Ξεπερνά με ευκολία τους, όποιους, περιορισμούς τους είδους.
