@Τζένιουμ, ξεκίνησα το "Ανατολικά της Δύσης" χθες το βράδυ. Έχω διαβάσει τα 6/8 των διηγημάτων. Οι περισσότερες ιστορίες είναι πολύ καλές και ενδιαφέρουσες. Το βιβλίο λογικά θα το τελειώσω σήμερα. Η Βουλγαρίας, παρά την ήττα της σε όλους τους πολέμους που έχει λάβει, εμφανίζει αρκετά κοινά με την Ελλάδα, τουλάχιστον οι κάτοικοι της.
Όσο διαβάζω, με προβληματίζουν οι φανατισμένοι άνθρωποι. Βρίσκω κοινά σε όλους τους λαούς και σε όλες τις περιόδους της ιστορίας. Είτε κομουνισμός είτε καπιταλισμός, ο απλός άνθρωπος αγωνίζεται για την επιβίωση και οι "κεφαλές" θέτουν στόχους και εχθρούς και διαχωρίζουν άλλοτε με τείχη, άλλοτε με σύνορα (φυσικά ή τεχνητά) και άλλοτε με "ιδεολογίες". Είχα διαβάσει σε ένα βιβλίο "ιστορίας" την εξής φράση: «Ξέρω ένα γέρο, σοφό βουδιστή μοναχό που μία φορά, μιλώντας στους συμπατριώτες του, είπε ότι θα ήθελε πολύ να μάθει γιατί όλοι οι άνθρωποι συμφωνούν ότι είναι γελοίο και αξιολύπητο όταν κάποιος καυχιέται και λέει «Είμαι ο πιο έξυπνος, ο πιο δυνατός, ο πιο γενναίος και ο πιο χαρισματικός άνθρωπος στον κόσμο», ενώ, όταν αντί για «εγώ» πει «εμείς» και ανακοινώσει ότι «Εμείς είμαστε οι πιο έξυπνοι, οι πιο ισχυροί, οι πιο γενναίοι και οι πιο χαρισματικοί άνθρωποι στον κόσμο», τότε τον χειροκροτούν με ενθουσιασμό στην πατρίδα του και τον αποκαλούν πατριώτη.» .