Διάβασε Ένα (ή και Περισσότερα) Αγαπημένο μου Βιβλίο (Μέρος Δέκα)

[Χρυσένια]

Θέλω να ευχαριστήσω ολόθερμα την @Βάγγυ και τον @Ιαβερης, γιατι χάρη σε εκεινους γνωρισα έναν τύπο ονόματι Σβέικ.
Πρόσφατα περάσα μια βραδιά μαζί του στην ταβέρνα του Πάλιβετς. Ο Σβέικ με το γλυκό του ύφος μου έλεγε ασταμάτητα ιστορίες από τον στρατό και γελούσα μέχρι δακρύων.Φάγαμε λουκάνικα με ψωμί μέχρι σκασμού και ήπιαμε μπύρα μέχρι πνιγμού. Τα μισόλιτρα, που κατεύθαναν στο τραπέζι μας , εξαφανίζονταν εν ριπή οφθαλμού. Και ενώ η βραδιά πλησίαζε προς το τέλος, μου λέει με την μπάσα φωνή του : "Είναι κερασμένα από μένα", εγώ του απάντησα λίγο ζαλισμένη: "Τα επόμενα δικά μου!". Ενώ καπνίζαμε το τελευταίο μας τσιγάρο, μπαίνει μέσα ο αστυνόμος Μπρετσνάιντερ, κάθεται στο μπαρ απέναντί μας και μας καρφώνει με το βλέμμα. Τότε ο Σβέικ με κοιτάει με εκείνο το αθώο του βλέμμα και μου λέει: "Εχει πάει 3! Είναι ώρα να του δίνουμε!". Και κάπως έτσι πήραμε δρόμο...

 

[Βάγγυ]

Κι εγώ δεν έχω ξεχάσει το νήμα, μια από αυτές τις μέρες θα γράψω κι εγώ για το Σβέικ.

 

[Τσίου]

Συγγνώμη για την παρέμβαση, αλλά όοοοταν ανοίξει η εστίαση (μετάφραση: όοοοταν εμβολιαστούμε), να μαζευτείτε οι φανς του Σβέικ και να πάτε στο ομώνυμο εστιατόριο στον Ν. Κόσμο. Να φάτε, να πιείτε και για τον Σβέικ να συζητήσετε.

 

[Βάγγυ]

@Ιαβερης Άργησα αλλά ήρθα (αν κι αυτόν τον καιρό έχω χρόνο για διάβασμα, δυστυχώς δε τραβάει η ομάδα, είχα ξεσκαλώσει κάποια στιγμή πέρυσι, πάλι τα ίδια τώρα. Τέλοσπάντων, στα του βιβλίου τώρα.
Έχω την τιμή λοιπόν να σας αναφέρω () πως ήταν ωραίο βιβλίο. Δεν ενθουσιάστηκα τόσο όσο η Χρυσένια δυστυχώς, δεν είναι ότι μου έλειπε κάτι από το βιβλίο, ήταν όμορφη ιστορία, με τα ευτράπελα του φίλατου Σβέικ και τις όμορφες ιστορίες, οπότε μάλλον δε μου ταίριαξε τόσο σαν ανάγνωσμα. Με κούρασε λίγο όσο ήταν με τον στρατιωτικό ιερέα, το πριν και το μετά του, μου άρεσε πολύ παραπάνω αλλά με τον ιερέα έπιασε μεγάλο σημείο του βιβλίου. Την αλήθεια μου θα την πω, οι στιγμές με τον υπολοχαγό Λουκα ήταν πολύ απολαυστικό.
Ήταν το πρώτο μου ανάγνωσμα στο κιντλάκι μου, έχει την τιμητική του. Επιφυλάσσομαι κάποια στιγμή στο μέλλον να διαβάσω τον Εξάδελφο Πονς, νομίζω πως θα μου ταιριάξει όπως μου έλεγες. ;)

 

[Γιώργοσγιώργος]

Χαιρετώ κι εγώ την παρέα!

Λοιπόν, πολύ μου αρέσει το ταίριασμά μου με τον @Γιώργοσγιώργος! Νομίζω δε θα αγόραζα κανένα από τα τρία προτεινόμενα βιβλία από μόνος μου!

Από τη σύντομη μελέτη που έκανα (καλά τη Δίκη προφανώς την ήξερα) νομίζω με ελκύει περισσότερο το δεύτερο. Όμως υπάρχουν σοβαρά προβλήματα με την προμήθεια τόσο αυτού όσο και της Δίκης αυτή την ώρα (Το site που συνήθως αγοράζω βρίσκεται στη Μ. Βρετανία και με το Brexit έχουν προσωρινά σταματήσει αποστολές στην Ε.Ε.). Οπότε θα ξεκινήσω με το πρώτο που το βρήκα σε e-book από Amazon.

Τελείωσα (λίγο καθυστερημένα) τον Γυμνό Ήλιο. Δεν έχω ιδιαίτερες δυνατότητες και να πω την αλήθεια δεν μου αρέσει κιόλας να κάνω λογοτεχνικές αναλύσεις. Μου άρεσε πάρα πολύ ο Ασίμωφ για τους εξής λόγους. Αφενός πάντα εντυπωσιάζει καθεαυτή η ιδέα σε συνάρτηση με την εποχή που γράφτηκε ένα βιβλίο. Αφετέρου και σημαντικότερο, μου έκανε εντύπωση ότι δεν εστιάζει σε εντυπωσιακές sci-fi σκηνές αλλά μέσα από μια απλή κατά τα άλλα ιστορία, δομεί ένα περιβάλλον και μία (ή περισσότερες) κοινωνία όπως πιστεύει ο ίδιος ότι θα είναι στο μέλλον, με τα κοινωνικά, ψυχολογικά, ταξικά χαρακτηριστικά του νέου αυτού κόσμου να βασίζονται σε μία λογική αλληλουχία του συλλογισμού του συγγραφέα που σε κάνει να σκέφτεσαι ότι κάλλιστα θα μπορούσε να είναι έτσι ή κάπως έτσι τα πράγματα στο μέλλον. Εν ολίγοις δεν διάβασα ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας που θα μπορούσε να γίνει blockbuster ταινία, διάβασα μία ιστορία που αναδεικνύει την σκέψη του συγγραφέα για το μέλλον του ανθρώπου και μου άρεσε πολύ. Εγώ το ρομπότ θα είναι το επόμενο...

 

[Ιαβερης]

Α, ωραία, χαίρομαι που τα έβγαλες πέρα με τον Σβέϊκ, Βάγγυ. Ενώ δεν είναι δύσκολο ανάγνωσμα καταλαβαίνω ότι μπορεί να φαίνεται κουραστικό σε ορισμένα σημεία, το κομμάτι με τον ιερέα πάντως είναι το αγαπημένο μου! Πιστεύω με τον Εξάδελφο Πονς θα τα πας πολύ καλύτερα. Αλήθεια, Μπαλζάκ έχεις ξαναδιάβασει;

 

[Βάγγυ]

Α, πολύ ταιριαξαμε δηλαδή στο Σβέικ. Οχι κι η αλήθεια είναι ότι το συγκεκριμένο δεν το ήξερα καν. Αλλά από ότι διάβασα στην περίληψη, νομίζω μου ταιριάζει.

 

[Έλεν]

Καλησπέρα
Βρήκα και «Το Βαμμένο Πουλί» τελικά, όποτε περιμένω να φτιάξω διάθεση για να το διαβάσω και αυτό και έτσι να ολοκληρώσω την «Τριλογία @Το χω σου λέω »!

 

[Σωτηρία]

@ΜαρίαΚοκ άργησα αλλά κατάφερα επιτέλους να διαβάσω την πρώτη σου πρόταση: "Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες"
Αν και ψυχολογικά δεν ήταν η κατάλληλη περίοδος να το διαβάσω, μου άρεσε πάρα πολύ! Η γραφή ήταν εξαιρετική και οι εικόνες της φύσης και της ζωής στο βάλτο τρομερά παραστατικές και όμορφες.
Κάθε κεφάλαιο σχεδόν από τη ζωή της πρωταγωνίστριας ξεχείλιζε από το βάρος της μοναξιάς της και παρόλο που αυτό είναι που με "έριχνε" ψυχολογικά, είναι και αυτό που μου έμεινε περισσότερο από το βιβλίο.
Μ' άρεσαν η κάπως αργή εξέλιξη της ιστορίας, το πάντρεμα μιας ιστορίας ενηλικίωσης με το μυστήριο της αστυνομικής υπόθεσης και όλες οι ανατροπές. Μα πιο πολύ μ'αρεσε η ίδια η Καια, αυτό το κορίτσι που από την πρώτη σελίδα ήθελα να το αγκαλιάσω και να το προστατέψω και που με κάθε της σκέψη και πράξη σε εντυπωσίαζε. Η ικανότητα επιβίωσης που έδειξε, το σθένος, η ευαισθησία και η εξυπνάδα της την έβαλαν ανάμεσα στις αγαπημένες μου ηρωίδες βιβλίων.
Σ' ευχαριστώ για την πρότασή σου αυτή λοιπόν.

Στη συνέχεια θα διαβάσω μάλλον τη σιωπή της λευκής πόλης μιας και βγαίνει και το τρίτο της σειράς!

 

[Έλεν]

Καλησπέρα,

μόλις τελείωσα και το τρίτο βιβλίο από τη λίστα που έφτιαξε @Το χω σου λέω -το Βαμμένο Πουλί, του Γιέρι Κοζίνσκι (Jerzy Kosiński).
Ένα γενικότερο μου συμπέρασμα είναι ότι όντως έχουμε πολύ διαφορετικά γούστα και αναγκάστηκα να βγω από τη "ζώνη της άνεσης" μου. Κανένα από τα τρία δε θα το επέλεγα, αυτό είναι το μόνο σίγουρο, αλλά το παιχνίδι αυτό μου άρεσε και το πιθανότερο είναι να ξανά συμμετάσχω αν -και όταν- οργανωθεί ξανά. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν είναι μόνο ότι δε θα τα διάλεγα, μάλλον δε θα είχα και τρόπο να τα συναντήσω αφού συνήθως δε ψάχνω αυτού του είδους τη λογοτεχνία όταν ψάχνω για καινούρια βιβλία.

Τώρα όσον αφορά "Το Βαμμένο Πουλί". Όταν έψαχνα για αυτό και με τις λίγες πληροφορίες που διάβαζα (μήπως και μου κάνω σπόιλερ) νόμιζα ότι στην ουσία είναι αυτοβιογραφικό. Ότι θα μας παρουσιάζει τη ζωή σε κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης ή ακόμη τη ζωή ενός φυγά που κρύβεται από μέρος σε μέρος κατά τη Διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Σε μεγάλο βαθμό το βιβλίο είναι προϊόν μυθοπλασίας. Αν οι πληροφορίες που διάβασα μετά την ανάγνωση είναι σωστές, η οικογένεια του συγγραφέα κρυβόταν από σπίτι σε σπίτι λόγω της Εβραϊκής τους καταγωγής κατά τη διάρκεια του πολέμου. Αυτό από μόνο του είναι απερίγραπτο και αδιανόητο συναίσθημα, αλλά το βιβλίο περιγράφει κάτι αγριότερο και βαναυσότερο. Ένα παιδί παραδόθηκε σε ανθρώπους-χωρικούς από τους γονείς του, ούτως ώστε να μείνει κρυμμένο και "ασφαλές" μέχρι το τέλος του πολέμου. Οι περιπέτειες του είναι σκληρές και αποτρόπαιες, από αυτές που σε στιγματίζουν για πάντα και αυτό αν τελικά επιβιώσεις. Τα γεγονότα που διαδραματίζονται στις περισσότερες περιπτώσεις είναι φρικτά και αποτρόπαια. Οι χωρικοί το αντιμετωπίζουν σαν "παρείσακτο" και μόνο ασφαλές που δεν είναι μαζί τους.

Το βιβλίο είναι όντως σκληρό αλλά η ιστορία που ακολούθησε μετά τη δημοσίευση του είναι επίσης ενδιαφέρουσα. Πρώτα από όλα ο συγγραφέας το έγραψε στα αγγλικά (που δεν ήταν η μητρική του γλώσσα). Το γεγονός αυτό δημιούργησε τριβές στην ίδια του την πατρίδα (Πολωνία) που θεωρούσαν ότι τους κακολογούσε, ότι το βιβλίο ήταν προϊόν προπαγάνδας και όπου τελικά απαγορεύθηκε η κυκλοφορία του. Τον κατηγόρησαν ακόμη ότι το βιβλίο δεν το έγραψε μόνος του, αλλά είχε βοηθούς που του έγραφαν αποσπάσματα, όχι μόνο σε αυτό αλλά και σε επόμενα βιβλία του. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχουν σημειώσεις από τον ίδιο τον συγγραφέα για τα προβλήματα που του δημιούργησε η συγγραφή του βιβλίου, όχι μόνο σε αυτόν αλλά και σε αγαπημένα του πρόσωπα. Ο ίδιος ο συγγραφέας τελικά αυτοκτόνησε το 1991.

Νομίζω ότι είναι από τα βιβλία που δε θα ξεχάσω ποτέ, με την έννοια ότι αν αναφερθεί κάπου ή το πάρει κάπου το μάτι μου κατευθείαν θα μου έρχονται στο μυαλό οι εικόνες και οι περιγραφές του. Μάλλον δε θα το ξαναδιαβάσω ποτέ, οι εικόνες παραείναι ωμές και σκληρές για τα γούστα μου. Ακόμη ανήκει στην κατηγορία βιβλίων που η επίδραση τους δε φεύγει κατευθείαν και με στοιχειώνει για λίγο καιρό, αλλά αυτό μάλλον ήταν και ο σκοπός του.

 

[Σωτηρία]

@Έλεν πραγματικά οι εικόνες αυτού του βιβλίου σε στοιχειώνουν... Σε σημείο που ήθελα να σταματήσω να το διαβάζω! Φοβερό βιβλίο με κάθε έννοια της λέξης! Μπραβο και στ@ @Το χω σου λέω για την επιλογή, αν και "ριψοκίνδυνη" μιας και έχω γνωστό που διστάζει να δεχτεί προτάσεις μου μόνο και μόνο επειδή του πρότεινα αυτό το βιβλίο κάποια στιγμή!

 

[ΜαρίαΚοκ]

@ΜαρίαΚοκ άργησα αλλά κατάφερα επιτέλους να διαβάσω την πρώτη σου πρόταση: "Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες"
Αν και ψυχολογικά δεν ήταν η κατάλληλη περίοδος να το διαβάσω, μου άρεσε πάρα πολύ! Η γραφή ήταν εξαιρετική και οι εικόνες της φύσης και της ζωής στο βάλτο τρομερά παραστατικές και όμορφες.
Κάθε κεφάλαιο σχεδόν από τη ζωή της πρωταγωνίστριας ξεχείλιζε από το βάρος της μοναξιάς της και παρόλο που αυτό είναι που με "έριχνε" ψυχολογικά, είναι και αυτό που μου έμεινε περισσότερο από το βιβλίο.
Μ' άρεσαν η κάπως αργή εξέλιξη της ιστορίας, το πάντρεμα μιας ιστορίας ενηλικίωσης με το μυστήριο της αστυνομικής υπόθεσης και όλες οι ανατροπές. Μα πιο πολύ μ'αρεσε η ίδια η Καια, αυτό το κορίτσι που από την πρώτη σελίδα ήθελα να το αγκαλιάσω και να το προστατέψω και που με κάθε της σκέψη και πράξη σε εντυπωσίαζε. Η ικανότητα επιβίωσης που έδειξε, το σθένος, η ευαισθησία και η εξυπνάδα της την έβαλαν ανάμεσα στις αγαπημένες μου ηρωίδες βιβλίων.
Σ' ευχαριστώ για την πρότασή σου αυτή λοιπόν.

Στη συνέχεια θα διαβάσω μάλλον τη σιωπή της λευκής πόλης μιας και βγαίνει και το τρίτο της σειράς!

Σωτηρία χαίρομαι που σου άρεσε. Η μοναξιά είναι αυτό που κυριαρχεί στο συγκεκριμένο βιβλίο. Βέβαια το γεγονός ότι το μπλέκει με μυστήριο και η τελική ανατροπή στο τέλος του βιβλίου χαρίζει ιδιαίτερη ευχαρίστηση στον αναγνώστη! Εμένα μου άρεσε ιδιαίτερα το "τσαγανό" της Κάια να τα βγάζει πέρα ολομόναχη. Εύχομαι να ευχαριστηθείς και τα άλλα δύο!!!

 

[Ιπποπόταμος]

Είπα να περάσω να πω ένα γειάααα στο φόρουμ και να διαβεβαιώσω το ταίρι μου (@Πίκος Απίκος ) οτι θα διαβάσω το βιβλίο που πρότεινε (Ο κόμπος των εχιδνών), απλώς τους τελευταίους μήνες δεν έχω ανοίξει βιβλίο .

 

[Το χω σου λέω]

Να 'μαι κι εγώ! Χαμένη στο διάστημα και στα webex της ζωής μου, λυπάμαι πάρα πολύ που έμεινα αδρανής όλο αυτό το διάστημα. @Έλεν παρέλαβα και τα τρία βιβλία που μου πρότεινες περίπου πριν τρεις μήνες κι ακόμα δεν με έχω πείσει να τα ξεκινήσω. Σήμερα όμως θα το κάνω. Μπαίνω με το ευκολότερο, κατά τα φαινόμενα, το "Φεστιβάλ".
@Έλεν σου ζητώ συγγνώμη για το βάσανο που σου προκάλεσα, κατάλαβα, διαβάζοντας τις εντυπώσεις σου, ότι σε δυσκόλεψα αρκετά, αλλά νομίζω ότι ήρθε η ώρα να μου δώσεις κι εσύ ένα μάθημα Έτσι, για να μάθω! Χαίρομαι όμως που έδειξες σεβασμό και ενδιαφέρον για τα βιβλία που πρότεινα, και φάνηκε από τον τρόπο που τα αντιμετώπισες στην κριτική σου. Σε ευχαριστώ.
Ξεκινάω, λοιπόν, πολύ καθυστερημένα, αλλά θα τα διαβάσω και τα τρία. Και θα σου πω. Δεν σε ξέχασα. Τα λέμε, λοιπόν!

 

[Το χω σου λέω]

Καλημέρα!
Διάβασα το πρώτο από τα τρία βιβλία που μου πρότεινε το παραμελημένο μου ζευγάρι, @Έλεν. Ξεκίνησα με το "Φεστιβάλ", των Γιώργος Γούσης, Παναγιώτης Πανταζής (Pan Pan), Γεωργία Ζαχάρη. Ήταν για μένα μια πρωτόγνωρη εμπειρία, καθώς δεν έχω διαβάσει ποτέ graphic novel, δεν έχω ποτέ παρακολουθήσει κινηματογραφικό φεστιβάλ και η σχέση μου με τον κινηματογράφο περιορίζεται σε αμιγώς οσκαρικές ταινίες, ντρέπομαι να ομολογήσω.
Ωστόσο, εξεπλάγην ευχάριστα! Ήταν μια όμορφη εμπειρία το συγκεκριμένο βιβλίο, ενδιαφέρουσα η παρέλαση υπαρκτών και φανταστικών προσώπων, ζωηρή η εικόνα της Θεσσαλονικιώτικης ατμόσφαιρας. Με έκανε να λυπηθώ που δεν έχω πάει ούτε μια φορά να το παρακολουθήσω το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Δεν πειράζει, ας ελπίσουμε...

 

[Έλεν]

Γεια σου @Το χω σου λέω! Πολύ χαίρομαι που επέστρεψες!
Τα βιβλία σου δεν ήταν στις προτιμήσεις μου και χαίρομαι που λόγω της ευκαιρίας τα διάβασα!
Χαίρομαι επίσης που σου άρεσε το Φεστιβάλ, είναι από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία και εικονογραφήσεις.
Καλή συνέχεια και καλό καλοκαίρι σε όλους!

 

[Το χω σου λέω]

Γεια σου @Το χω σου λέω! Πολύ χαίρομαι που επέστρεψες!
Τα βιβλία σου δεν ήταν στις προτιμήσεις μου και χαίρομαι που λόγω της ευκαιρίας τα διάβασα!
Χαίρομαι επίσης που σου άρεσε το Φεστιβάλ, είναι από τα πολύ αγαπημένα μου βιβλία και εικονογραφήσεις.
Καλή συνέχεια και καλό καλοκαίρι σε όλους!

Θα συνεχίσω με τους Καλούς Οιωνούς του Gaiman, @Έλεν . Νομίζω πως αυτό το τέντωμα εκτός της ζώνης άνεσής μου στο διάβασμα - που όπως κατάλαβες είναι λίγο παραπάνω φιλοσοφική - υπαρξιακή - μου κάνει καλό. Αστράφτει λίγο το ματάκι και γελάει και το χειλάκι! Να 'σαι καλά!

 

[Πεταλούδα]

@Άρτζι, διάβασα την μία από τις προτάσεις σου, το "Τυχεροί και Άτυχοι" του Γρηγόριου Ξενόπουλου. Δεν θυμάμαι πόσα χρόνια έχω να διαβάσω βιβλίο του, χάρηκα την δροσιά της γλώσσας του. Το θέμα του βιβλίου είναι ένα ερώτημα διαχρονικό που περικλείει την συνεχή αναζήτησή μας γύρω από την ύπαρξη.
Είμαστε τυχεροί ή και άτυχοι; Είναι πρόληψη να πιστεύεις στην τύχη, ή μια πραγματικότητα; Υπάρχει η μοίρα, το γραμμένο, το πεπρωμένο; Ορίζουμε εμείς την ζωή μας, την τύχη μας, την μοίρα μας; Στην πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία του αυτά τα ερωτήματα, αλλά και άλλα, απαντώνται και στην πορεία ανατρέπονται από την ροή των γεγονότων. Δεν είναι καθόλου ηθοπλαστικό ή διδακτικό το βιβλίο, αντίθετα το τέλος του με ξάφνιασε και με στεναχώρησε με τον ρεαλισμό του.
Σε ευχαριστώ πολύ για την πρόταση, μου έδωσε με το καλύτερο τρόπο απαντήσεις, σε ερωτήματα που κατά καιρούς απασχολούν κι εμένα!