Διάβασε ένα αγαπημένο μου βιβλίο (2021 - 2022)

Ε! ευκαιρία ήταν. Είχα άδεια, οπότε όλη μέρα σπίτι και όλη η ημέρα δική μου. Αν δούλευα δε νομίζω να το τελείωνα με τον ίδιο ρυθμό.
Πέρα από αυτό βοηθάει πολύ και το βιβλίο, γιατί δε ζητάει και πολλά από τον αναγνώστη. Για παράδειγμα το the Years of rice and salt το διαβάζω εδώ και 2μηνο και αυτό γιατί είναι αρκετά απαιτητικό βιβλίο.
Επίσης, παρ' όλο που δεν έχω πρόβλημα να αφήνω βιβλίο, σπάνια πέφτω σε κάποιο, που πραγματικά δεν μπορώ να ολοκληρώσω.
Τα βιβλία που έχω παρατήσει όλα αυτά τα χρόνια είναι 12, από τα οποία 3-4 μάλλον κάποια στιγμή ίσως τα πιάσω.

@ΚρίτωνΓ και να φανταστείς δε βρήκα αυτό που ήθελα. Ήθελα έναν σκελετό που να δείχνει ότι τερματίζει κάπου. Ε! βολεύτηκα με αυτό...
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Προσωπικό λέσχης
Διάβασα το "Ο πειρασμός της νοσταλγίας" του Τίτου Πατρίκιου. Ήταν πολύ ενδιαφέρον να βλέπεις τα πράγματα μέσα από την ματιά ενός ποιητή. Το βιβλίο είναι μια χρονική αναδρομή πεζών στοχασμών του πάνω σε διάφορα θέματα, αναφορικά με την πολιτική, με κοινωνικούς προβληματισμούς, για τον έρωτα, για την φιλία, για την τέχνη.

Με την χρονική παράθεση μπορείς να διακρίνεις τι ταλάνιζε τον ποιητή ή την ίδια χρονική εποχή, προσωπικά όμως εστίασα σε αυτά που αγγίζαν εμένα την δεδομένη στιγμή που το διάβασα. Είναι ένα βιβλίο δηλαδή για παραπάνω από μία αναγνώσεις. Σε ευχαριστώ @Αντίβαρο για την πολύ ωραία πρότασή σου!
 
Α, καλεε, εσύ πήρες φόρα. :χαχα: Περίμενε κι εμένα που πηγαίνω με ρυθμούς χελώνας. :χαχα: Καλοδιαβαστο φίλτατη :γιούπι:
 
Δεν πειράζει... Και οι χελώνες τερματίζουν... Κάποια στιγμή :χαχα::χαχα::χαχα:
:φιλί::φιλί:

Σχετικά με το βιβλίο. Είναι πολύ ευχάριστα και παιχνιδιάρικα γραμμένο ως και παιδικό μη σου πω κάτι που έρχεται σε αντίθεση με την ιστορία. Από τη μία γελάω με αυτά που γράφει από την άλλη θέλω να κλάψω για το πόσο είναι αλήθεια. Αλληγορικό και διαχρονικό.
 
Θα συμφωνήσω. Είδες και την ταινία; Την είδε ο σύντροφός μου όταν τελείωσε το βιβλιο αλλά μου είπε ότι είναι διαφορετικό το τέλος;
 
Ναι την είδα. Ε! έκαναν μια προσθήκη στο τέλος... fan service ίσως το λέγαμε σήμερα.

Κάποια στιγμή μέσα στο μήνα θα διαβάσω και το τελευταίο βιβλίο που πρότεινες.
 
Last edited:
Διάβασα (ή ίσως μισό-διαβασα) το βιβλίο που είχε προτείνει το ταίρι μου, η @Πεταλούδα.

Νομίζω πως αν και θα μπορούσα να γράφω αναλύσεις επί αναλύσεων για το βιβλίο, θα σταθώ σε κάτι που σημείωσα εντελώς βιαστικά.
Ότι: οι χαρακτήρες ήταν νεκροί άνθρωποι, πολύ πριν πεθάνουν.
Πάνω στη δική μου σημείωση κόλλησε ένα σημείο που διάβασα αργότερα στο επίμετρο:
"Στο έργο του Πέδρο Πάραμο, η Κομάλα γνωρίζει ότι είμαστε καταδικασμένοι σε θάνατο" (σελ.236)

Οι εκρυθμες φωνές (των χαρακτήρων) και οι διάλογοι με αποσυντονισαν, αλλά η γραφή του έργου ρέει τόσο αβίαστα που απλά συνέχισα να διαβάζω. Το μισό-διαβασα που είπα προηγουμένως ήταν για τους προλόγους και για το επίμετρο και όχι για το κυρίως κείμενο.

Δεν μπορώ να πω ότι ήταν αυτό που περίμενα και σίγουρα δεν θα γίνει από τα αγαπημένα μου, αλλά σίγουρα χάρηκα που είχα για ταίρι την Πετ, που συμμετείχα για άλλη μια χρονιά στο παιχνίδι και επιτέλους διάβασα το Πέδρο Πάραμο.
 

Πεταλούδα

Θαλασσογέννητη Ελπίδα των Ηλιόμορφων Ονείρων
Προσωπικό λέσχης
@Αντίβαρο, παρόλο που μπορεί να μην ενθουσιαστούμε με ένα βιβλίο, κάτι μας μένει από αυτό που δεν θα το γνωρίζαμε αν δεν το διαβάζαμε.

Κάποια στιγμή μέσα στην χρονιά θα δρομολογήσω να διαβάσω και το "Τα Μυστικά όπλα" του Χούλιο Κορτάσαρ.
 
@Σελεφά Λιγες σελίδες μου έμειναν για "Σκοτεινή ύλη", μια από αυτές τις μέρες το τελειώνω κι έρχομαι να σου πω. :ματιά:
 
@Σελεφά Άργησα αλλά... ήρθα!!
Λοιπόν, τελείωσα το «Σκοτεινή ύλη» και τάσσομαι λίγο-πολύ, υπέρ της άποψής σου που διάβασα στο goodreads. Ήταν ένα καλό ανάγνωσμα, με γρήγορη πλοκή κι επειδή δεν ήταν και ιδιαίτερα μεγάλο, όταν το έπιανα να το διαβάσω, έφευγαν αρκετές σελίδες. Δεν ήταν κάτι τρομερό και σίγουρα δε είναι ότι θα μείνει για πολύ καιρό στη μνήμη μου (αλλά όπως έχω ξαναναφέρει, λίγα βιβλία μου το κάνουν αυτό, δε φημίζομαι για τη μνήμη μου). Τα άλλα θα τα βάλω σε πλοκή να μην κάνω σπόιλερ, αν και σαν βιβλίο δεν έχει ιδιαίτερη αγωνία για κάτι. Το κυριότερο στοιχείο που δε μου άρεσε είναι ότι δεν ενδιαφέρθηκα για κανέναν ήρωα, μου φαινόντουσαν όλοι/ες λίγο χάρτινοι/ες δε με ενθουσίασε ούτε η παρουσία της Αμάντα. Ίσως αν υπήρχε σε μεγαλύτερο μέρος του βιβλίου; Αν και δε νομίζω. Προσπαθούσε να χτίσει ατμόσφαιρα, παρά χαρακτήρες. Ως προς αυτό, διάβασα ότι πήρε έγκριση για να γίνει ταινία; Ναι, προσπαθούσε να γίνει ταινία, πριν γίνει βιβλίο. Οι κόσμοι είναι το μεγαλύτερο ατού του, δεν κουράζουν καθόλου εκείνα τα κομμάτια (αν και γενικά δεν κουράζει σαν πλοκή) και μου άρεσε που δεν έδειξε και τις 50 προσπάθειες και τις ανέφερε απλά όσο πλησίαζε στον κόσμο του. Αρκετά αδύναμο ήταν το τέλος του, μέχρι εκεί, τα υπόλοιπα δε με χαλούσαν να σου πω την αλήθεια αλλά εκεί με όλους τους Τζέισον και τη φυγή τους από τον κόσμο για να βρουν κάτι άλλο; Χμ... θα προτιμούσα να το κλείσει αλλιώς. Επίσης, με σκάλωσε πολύ κάτι, αν θυμάσαι να με βοηθήσεις πώς ο Τζέισον2 έστειλε τον ορίτζιναλ Τζέισον στο δικό του κόσμο; Εννοώ, πώς δεν τον έστειλε απλά στο κουτί να ανοίξει έναν οποιονδήποτε κόσμο αλλά αντιθέτως απλά αντάλλαξαν κόσμους;:χμ::χμ:
Πάντως, όντως δεν ήταν κακό. Ήταν απλά καλούτσικο. :)
 
Έχει καιρό που το διάβασα και δε θαμαλι αν τον έστειλε εσκεμμένα ή αν ο ορίτζιναλ Τζέισον απλά κατέληξε εκεί. Κατά τα άλλα μοιραζόμαστε την ίδια άποψη.
 
Όχι, όχι καμία σχέση. Επίσης, αν δεν είσαι σε μουντ διαβάσματος, δεν το προτείνω να ξέρεις. Είναι λίγο βαρύ, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα, πολύ καλό μεν, αλλά βαρύ.
 
Top