Από περιέργεια, γιατί;
Διάβασε το αγαπημένο μου βιβλίο, μέρος Ε'
- Thread starter Κόρτο Μαλτέζε
- Start date
Κόμη,
Αν δεν έχεις διαβάσει Nesbo σου προτείνω να ξεκινήσεις άμεσα. Για μένα (που είμαι φαν της αστυνομικής λογοτεχνίας και του Nesbo ειδικότερα) το καλύτερό του είναι ο Χιονάνθρωπος γι' αυτό και το πρότεινα. Όσο για το χάλκινο γένος είναι ιστορικό μυθιστόρημα με ένα εύρος χρόνου από το 12ο ως τον 20ο αιώνα με ιδιωματισμούς από επτάνησα. Δως του μια ευκαιρία. Νομίζω ότι θα σου αρέσει.
Mαρία, χτες βράδυ ξεκίνησα τη Σκιά. Με πήρε ο υπνος μετά από 2-3 σελίδες όμως, αλλά δεν φταίει το βιβλίο, το πρωινό εγερτήριο φταίει... Ο πρόλογος όμως έβαλε πολύ καλές βάσεις!
Οπότε αν με τον Κοκκινολαίμη δω ότι θέλω κι άλλο Nesbo, θα κοιτάξω να διαβάσω τον Χιονάνθρωπο. Το άλλο το σημείωσα ήδη στα προς διάβασμα, αλλά ίσως καθυστερήσει κάπως περισσότερο.
Οπότε αν με τον Κοκκινολαίμη δω ότι θέλω κι άλλο Nesbo, θα κοιτάξω να διαβάσω τον Χιονάνθρωπο. Το άλλο το σημείωσα ήδη στα προς διάβασμα, αλλά ίσως καθυστερήσει κάπως περισσότερο.
Αριάδνη μου μην αποκλειεις και τα Χαστουκόψαρα!Καλοκαιράκι - να ' μαστε καλά- παραλία είναι ό ,τι πρέπει!!Αλλα ο Ρόμπινς είναι τέλειος!!
Οσο για μένα ,έπεσες λίγο εξω! "Πρόβα νυφικού εννοείται!Το είχα στο νου μου προς ανάγνωση,είναι ευκαιρια τωρα!!
Μιας που μου είναι και επικαιρό!!)
)
Last edited:
Λοιπόν, @Έλλη, μετά από πολλή σκέψη για να βρω κάτι που να μην είναι τεράστιο, να μην είναι εξαντλημένο και να μην υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το 'χεις διαβάσει, και αφού ανέτρεξα και στα αναγνώσματα της εφηβείας μου κατέληξα στα εξής:
MAUS, Art Spiegelman
και
Γουρούνια με φτερά, Ρόκκο και Αντόνια (είναι τολμηρό βιβλίο, προειδοποιώ!)
Ελπίζω κάτι απ' αυτά να σου κάνει κλικ.))
Σημ.: Μόλις είδα ότι το MAUS είναι διαθέσιμο μόνο στα Αγγλικά :κατάρα!:
Σκακιστική νουβέλα έχεις διαβάσει; αν έχεις, τα παρατάω...
MAUS, Art Spiegelman
και
Γουρούνια με φτερά, Ρόκκο και Αντόνια (είναι τολμηρό βιβλίο, προειδοποιώ!)
Ελπίζω κάτι απ' αυτά να σου κάνει κλικ.
))Σημ.: Μόλις είδα ότι το MAUS είναι διαθέσιμο μόνο στα Αγγλικά :κατάρα!:
Σκακιστική νουβέλα έχεις διαβάσει; αν έχεις, τα παρατάω...
Last edited:
Ναι στα δυο τελευταια. Δηλ, τα χω διαβάσει. Το Maus, όχι. Αν το βρω στην πολιτεία, εχει καλώς. Αλλιώς, θα διαβασω τον Οζ.Λοιπόν, @Έλλη, μετά από πολλή σκέψη για να βρω κάτι που να μην είναι τεράστιο, να μην είναι εξαντλημένο και να μην υπάρχουν πολλές πιθανότητες να το 'χεις διαβάσει, και αφού ανέτρεξα και στα αναγνώσματα της εφηβείας μου κατέληξα στα εξής:
MAUS, Art Spiegelman
και
Γουρούνια με φτερά, Ρόκκο και Αντόνια (είναι τολμηρό βιβλίο, προειδοποιώ!)
Ελπίζω κάτι απ' αυτά να σου κάνει κλικ.
Σημ.: Μόλις είδα ότι το MAUS είναι διαθέσιμο μόνο στα Αγγλικά :κατάρα!:
Σκακιστική νουβέλα έχεις διαβάσει; αν έχεις, τα παρατάω...
Ευχαριστώωωω,
Last edited:
Αμάν!! Και ο Κόρτο να μου 'χε τύχει ζευγάρι, πιο εύκολα θα έβρισκα βιβλία που να μην έχει διαβάσει
Αμάν!! Και ο Κόρτο να μου 'χε τύχει ζευγάρι, πιο εύκολα θα έβρισκα βιβλία που να μην έχει διαβάσει
Για την ιστορία πάντα (και κοάλα) τα I και II από τις προτάσεις σου τα έχω διαβάσει (ο Γαβρίλος νομίζω ότι είναι πολύ καλός, αλλά ο άλλος ο Εβραίος δεν μου άρεσε καθόλου)Ναι, αλλά από τις επόμενες προτάσεις μου, ποια έχεις διαβάσει;;;
Τι ωραία! Κι εγώ χαίρομαι που γίναμε ζευγάρι! :P Λοιπόν, τα αιχμηρά αντικείμενα τα διάβασα πριν λίγους μήνες και μου άρεσαν πάρα πολύ... Αν θες να μου προτείνεις άλλο στη θέση του, θα το δεχτώ ευχαρίστως! Τα δύο άλλα ομολογώ πως δεν τα έχω υπόψιν, αλλά μου αρέσει πολύ όταν μου δίνεται αφορμή να ασχοληθώ με βιβλία και συγγραφείς που δεν είχα κατά νου!Α, τι καλά! Χαίρομαι πολύ που κληρωθήκαμε μαζί, αγαπητή Βου Παπ, καθώς ήσουν μια από τις επιθυμητές επιλογές, λόγω του ωκεανού στο τέλος του δρόμου, το οποίο είναι ενός συγγραφέα που ήθελα να διαβάσω. Τη λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων την έχω διαβάσει και λυπάμαι, αλλά ενώ ήταν ευχάριστο βιβλίο, δεν με ενθουσίασε(αν θέλεις λοιπόν κι έχει διαθέσιμη επιλογή, μπορείς να προτείνεις κάτι άλλο). Ο δε 'ξένος', αν και έχω γνώση ότι αποτελεί ένα από τα αριστουργήματα της παγκόσμιας λογοτεχνίας, με φοβίζει κάπως, γιατί ανήκει στην υπαρξιακή λογοτεχνία και επειδή έχω διαβάσει κάποια πράγματα για την υπόθεση, η οποία είναι τραγική και ταυτόχρονα απρόσωπη, οπότε φοβάμαι ότι αν το αρχίσω θα με πλακώσουν τα ψυχολογικά!Οπότε, σίγουρη επιλογή αποτελεί το βιβλίο 'ο ωκεανός στο τέλος του δρόμου', το οποίο το είχα προσέξει από την αρχή. Τον ξένο, αν νιώθω πολύ γενναία, μπορεί να τον αρχίσω, αλλά δεν υπόσχομαι τίποτε.
Ελπίζω οι δικές μου επιλογές να σου αρέσουν
Όσο για τα δικά μου... Είσαι η πρώτη που μου λέει ότι δεν ενθουσιάστηκε με τη "Λέσχη", εγώ την απόλαυσα και είναι πλέον στα αγαπημένα μου... Για τον "ωκεανό" έχω να πω πως είναι το πρώτο του Neil Gaiman που διάβασα (εκτός από ένα διήγημα κάποια στιγμή πριν χρόνια) και με κέρδισε πολύ η γραφή του και η φαντασία του. Χαίρομαι που το είχες προσέξει! Όσο για τον "ξένο", δώστου μια ευκαιρία... Διαβάζεται εύκολα γιατί είναι μικρό, αλλά είναι βιβλίο που σου μένει, αν όχι για πάντα, για μεγάλο διάστημα. Επίσης, αν και η υπόθεση είναι βαριά, το βιβλίο επικεντρώνεται στον χαρακτήρα κυρίως, και είναι μοναδικός στο είδος του. Τουλάχιστον εγώ, δεν έχω συναντήσει τέτοιο λογοτεχνικό χαρακτήρα ξανά... Μην σε φοβίζει επειδή είναι "μεγάλο" έργο. Απλά διάβασέ το, χωρίς να το πολυσκέφτεσαι...
Μιας και έχεις διαβάσει την "λέσχη", θα σου προτείνω τη "Μικρά Αγγλία", που είναι επίσης από τα αγαπημένα μου βιβλία! Περιμένω με ανυπομονησία την δική σου αντιπρόταση!
Σ' ευχαριστώ πολύ για τα σχόλια και την επιπλέον πρόταση! Νομίζω, ότι δεν ξετρελάθηκα με τη λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν κατάφερα να συνδεθώ με τους ήρωες. ΄Το βιβλίο αυτό, βλέπεις, ασχολείται με τα γεγονότα και την κατάσταση της κουλτούρας σε συγκεκριμένη εποχή και χώρα, πράγματα που νομίζω δεν είναι σε μας τους Έλληνες, ιδίως τους νέους, πολύ γνωστά. Λόγω, λοιπόν, της λίγης γνώσης για αυτήν την περίοδο στη συγκεκριμένη χώρα, ένιωθα, όσο το διάβαζα, σαν να βλέπω μια ωραία ταινία, αλλά σαν ουδέτερος παρατηρητής. Γενικά, όσο το διάβαζα, μου άρεζε, αλλά ένιωθα ότι κάπου έχανα κάποιες λεπτομέρειες και περιστατικά, για αυτό λέω ότι δεν ξετρελλάθηκα, ειδαλλιώς καλό ήταν(και είχε και πολύ πιασάρικο και ωραίο τίτλο).
Τελοσπάντων, για αντικατάσταση των αιχμηρών αντικειμένων, σου προτείνω, αν δεν έχει εξαντληθεί, το βιβλίο της Τρέισι Σεβαλλιέ "Η κυρία και μονόκερος". Είναι ιστορικό μυθιστόρημα με ρομάντσο, διαδραματίζεται το μεσαίωνα, ασχολείται με ένα φημισμένο καλλιτεχνικό έργο και παρουσιάζει τη θέση της γυναίκας τη μεσαιωνική εποχή καθώς βλέπουμε 3 κοπέλες, την αρχόντισσα, μια κόρη βιοτεχνών και την υπηρέτρια.
Νομίζω, ότι δεν ξετρελάθηκα με τη λέσχη των αθεράπευτα αισιόδοξων εξαιτίας του γεγονότος ότι δεν κατάφερα να συνδεθώ με τους ήρωες. ΄Το βιβλίο αυτό, βλέπεις, ασχολείται με τα γεγονότα και την κατάσταση της κουλτούρας σε συγκεκριμένη εποχή και χώρα, πράγματα που νομίζω δεν είναι σε μας τους Έλληνες, ιδίως τους νέους, πολύ γνωστά. Λόγω, λοιπόν, της λίγης γνώσης για αυτήν την περίοδο στη συγκεκριμένη χώρα, ένιωθα, όσο το διάβαζα, σαν να βλέπω μια ωραία ταινία, αλλά σαν ουδέτερος παρατηρητής. Γενικά, όσο το διάβαζα, μου άρεζε, αλλά ένιωθα ότι κάπου έχανα κάποιες λεπτομέρειες και περιστατικά, για αυτό λέω ότι δεν ξετρελλάθηκα, ειδαλλιώς καλό ήταν(και είχε και πολύ πιασάρικο και ωραίο τίτλο).Τελοσπάντων, για αντικατάσταση των αιχμηρών αντικειμένων, σου προτείνω, αν δεν έχει εξαντληθεί, το βιβλίο της Τρέισι Σεβαλλιέ "Η κυρία και μονόκερος". Είναι ιστορικό μυθιστόρημα με ρομάντσο, διαδραματίζεται το μεσαίωνα, ασχολείται με ένα φημισμένο καλλιτεχνικό έργο και παρουσιάζει τη θέση της γυναίκας τη μεσαιωνική εποχή καθώς βλέπουμε 3 κοπέλες, την αρχόντισσα, μια κόρη βιοτεχνών και την υπηρέτρια.
Λοιπον, τελειωσα και γω την μια απο τις τρεις προτασεις του αγαπητου φιλου Μπειζιλ· "Τα πορφυρα πανια"...
Νομιζω οτι τις εντυπωσεις μου ειναι καλυτερα να τις εκφρασω δημοσια μεν, σε αυτο το νημα δε, για να εχει και νοημα η ολη διαδικασια...
Υπεροχη νουβελα, με εμφανη τα συστατικα ενος παραμυθιου, δεμενα εντονα με βαθυ ρομαντισμο απο τον συγγραφεα.
Διαβαζοντας το επιμετρο μου εκανε ιδιατερη επισης εντυπωση, το πως ενας τοσο δυσκολος ανθρωπος στην ζωη του, οπως ο Γκριν, μπορεσε να βγαλει τετοια αισθαντικοτητα και ρομαντισμο σε αυτο του το εργο...
Εν κατακλειδι, μια γλυκια ιστορια που αξιζει να διαβαστει για την απλοτητα αλλα και την μεγαλοπρεπεια της μαζι..
Ευχαριστω λοιπον τον φιλο Μπειζιλ, για την προταση του...
Νομιζω οτι τις εντυπωσεις μου ειναι καλυτερα να τις εκφρασω δημοσια μεν, σε αυτο το νημα δε, για να εχει και νοημα η ολη διαδικασια...
Υπεροχη νουβελα, με εμφανη τα συστατικα ενος παραμυθιου, δεμενα εντονα με βαθυ ρομαντισμο απο τον συγγραφεα.
Διαβαζοντας το επιμετρο μου εκανε ιδιατερη επισης εντυπωση, το πως ενας τοσο δυσκολος ανθρωπος στην ζωη του, οπως ο Γκριν, μπορεσε να βγαλει τετοια αισθαντικοτητα και ρομαντισμο σε αυτο του το εργο...
Εν κατακλειδι, μια γλυκια ιστορια που αξιζει να διαβαστει για την απλοτητα αλλα και την μεγαλοπρεπεια της μαζι..
Ευχαριστω λοιπον τον φιλο Μπειζιλ, για την προταση του...
Αγαπητή Βάγγυ τελείωσα το "Στα ίχνη σου" και είμαι έτοιμος να θάψ... εεε... να πω τη γνώμη μου.))
Σοβαρά τώρα, θα είμαι ειλικρινής. Πριν το ξεκινήσω, δεν είχα και πολλές ελπίδες ότι θα μου άρεσε. Σου είχα πει κιόλας ότι δεν είναι ένα βιβλίο που θα διάβαζα από μόνος μου. Καθώς το διάβαζα όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι με είχε συνεπάρει. Πολύ ωραία γραφή (το διάβασα στα Αγγλικά), η Lupton κατάφερε να φτιάξει ένα περίπλοκο νήμα αφήγησης με τρία επίπεδα και τα κατάφερε άψογα και γενικά με είχε ιντριγκάρει αρκετά μπορώ να πω. Οταν έφτασε η αποκάλυψη όμως, με χάλασε. Πολλά πράγματα δεν μου έβγαλαν νόημα και το θεώρησα λίγο πρόχειρο. Οσον αφορά την τελευταία ανατροπή, σαν ιδέα μου άρεσε τρομερά. Και το πώς σιγά σιγά, μέσα από την αφήγηση σε πήγαινε τελικά εκεί πιυ ήθελε, το βρήκα ευφυέστατο. Μέχρι που στο τελευταίο κεφάλαιο την πιάνει πολυλογία και μου το χαλάει πάλι! Ενα από τα πράγματα που με κέρδισαν αρχικά, ήταν ότι δεν έδινε μασημένη τροφή. Χρειαζόταν να σκεφτείς για να ακολουθήσεις την αφήγηση χωρίς να το χάσεις. Το αντίθετο ακριβώς έκανε στο τέλος όμως. Πάνω που το έσωσε με την ανατροπή, πιάνει και εξηγεί την κάθε τελεία. Μπορεί να είμαι αυστηρός, αλλά αυτά τα πράγματα μετράνε για μένα.
Συνοψίζοντας, σε καμία περίπτωση δεν μου ήταν δυσάρεστη η εμπειρία. Το αντίθετο θα έλεγα. Το απόλαυσα στο μεγαλύτερο μέρος του. Απλά σαν βιβλίο με χάλασε στα σημεία που ανέφερα. Με δυσκόλεψε πολύ στην κριτική και την βαθμολόγηση, γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω σε τι να σταθώ περισσότερο. Θα δεις και την αναλυτική κριτική μου στο Goodreads. Οπως και να χει, χάρηκα πολύ με την όλη διαδικασία!
))Σοβαρά τώρα, θα είμαι ειλικρινής. Πριν το ξεκινήσω, δεν είχα και πολλές ελπίδες ότι θα μου άρεσε. Σου είχα πει κιόλας ότι δεν είναι ένα βιβλίο που θα διάβαζα από μόνος μου. Καθώς το διάβαζα όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη ανακάλυψα ότι με είχε συνεπάρει. Πολύ ωραία γραφή (το διάβασα στα Αγγλικά), η Lupton κατάφερε να φτιάξει ένα περίπλοκο νήμα αφήγησης με τρία επίπεδα και τα κατάφερε άψογα και γενικά με είχε ιντριγκάρει αρκετά μπορώ να πω. Οταν έφτασε η αποκάλυψη όμως, με χάλασε. Πολλά πράγματα δεν μου έβγαλαν νόημα και το θεώρησα λίγο πρόχειρο. Οσον αφορά την τελευταία ανατροπή, σαν ιδέα μου άρεσε τρομερά. Και το πώς σιγά σιγά, μέσα από την αφήγηση σε πήγαινε τελικά εκεί πιυ ήθελε, το βρήκα ευφυέστατο. Μέχρι που στο τελευταίο κεφάλαιο την πιάνει πολυλογία και μου το χαλάει πάλι! Ενα από τα πράγματα που με κέρδισαν αρχικά, ήταν ότι δεν έδινε μασημένη τροφή. Χρειαζόταν να σκεφτείς για να ακολουθήσεις την αφήγηση χωρίς να το χάσεις. Το αντίθετο ακριβώς έκανε στο τέλος όμως. Πάνω που το έσωσε με την ανατροπή, πιάνει και εξηγεί την κάθε τελεία. Μπορεί να είμαι αυστηρός, αλλά αυτά τα πράγματα μετράνε για μένα.
Συνοψίζοντας, σε καμία περίπτωση δεν μου ήταν δυσάρεστη η εμπειρία. Το αντίθετο θα έλεγα. Το απόλαυσα στο μεγαλύτερο μέρος του. Απλά σαν βιβλίο με χάλασε στα σημεία που ανέφερα. Με δυσκόλεψε πολύ στην κριτική και την βαθμολόγηση, γιατί δεν μπορούσα να αποφασίσω σε τι να σταθώ περισσότερο. Θα δεις και την αναλυτική κριτική μου στο Goodreads. Οπως και να χει, χάρηκα πολύ με την όλη διαδικασία!
Και καλά κάνεις και είσαι ειλικρινής, όπως και να το κάνουμε δεν έχουμε όλοι/ες τα ίδια γούστα. Η αλήθεια είναι πως λόγω του τέλους του, θα είναι ή ένα βιβλίο που θα αγαπήσεις ή ένα βιβλίο που θα σε αφήσει ολίγον τι αδιάφορο/η, δεν πιστεύω ιδιαίτερα ότι έχει μέση οδό. Δε θα σε έλεγα καθόλου αυστηρό, απεναντίας ότι μου "χαιδεύεις τα αυτιά" 
Χαίρομαι πάντως που αν και δε σε τράβηξε τόσο σαν περιεχόμενο, σου άρεσε η γραφή της (αν εξαιρέσεις όπως είπες το τελευταίο κεφάλαιο). Λέω να ξεκινήσω κι εγώ με το δικό σου βιβλίο αν προλάβω πριν τη συνανάγνωση του Νέσμπο. )
Παρεμπιπτόντως
Χαίρομαι πάντως που αν και δε σε τράβηξε τόσο σαν περιεχόμενο, σου άρεσε η γραφή της (αν εξαιρέσεις όπως είπες το τελευταίο κεφάλαιο). Λέω να ξεκινήσω κι εγώ με το δικό σου βιβλίο αν προλάβω πριν τη συνανάγνωση του Νέσμπο. )Παρεμπιπτόντως
στο τέλος για σένα σώζεται η Βεατρίκη ή οχι; Παίρνω απόψεις από όποιον το διαβάζει
Last edited: