Κικίτσα, πολύ γέλιο με τον γιο σου! Η ιστορία σου μου θύμισε κάτι αντίστοιχο που μου συνέβη με το
Όνομα του Ρόδου.
Το παραδέχομαι: μου πήρε μήνες να το διαβάσω. Χειμώνα το άρχισα, καλοκαίρι το τελείωσα. Ήταν Ιούλιος και μου είχαν μείνει λιγότερες από εκατό σελίδες. Το έπαιρνα μαζί μου παντού και πάντα, κυρίως στην παραλία. Ένα (καυτό!) Σάββατο του Ιουλίου πήγαινα για μπάνιο στην αγαπημένη μου παραλία: στην Αργολίδα, ερημική, περνάς χωματόδρομο, παρκάρεις, σκαρφαλώνεις βραχάκια κι αν είσαι τυχερός, την απολαμβάνεις ολομόναχος ή μόνο με την παρέα που έχεις διαλέξει

Σκαρφάλωνα τα βραχάκια κρατώντας πετσέτα, αντηλιακό και το βιβλίο μου.
Ξαφνικά, παρ’ το κάτω το βιβλίο. Αρχίζει να κατρακυλάει προς τη θάλασσα

Οι φίλοι μου φώναζαν ότι θα μου πάρουν άλλο, αλλά εγώ αφήνω όλα μου τα πράγματα επιτόπου και - με κίνδυνο της ζωής μου (λέμε τώρα!)- το ακολουθώ στην κατηφόρα. Φτάνω λαχανιασμένη και γδαρμένη απ’ τις πέτρες στη θάλασσα πιστεύοντας ότι θα το βρω σφηνωμένο ανάμεσα στα βράχια, γιατί εντωμεταξύ δεν το έβλεπα να επιπλέει. Πουθενά το βιβλίο! Παιδιά, μιλάμε για θρήνο και οδυρμό! Όχι μόνο γιατί είχα φτάσει στο παρά πέντε για τη λύση του μυστηρίου, αλλά επιπλέον, γιατί το συγκεκριμένο βιβλιαράκι το είχα αγοράσει στο Παρίσι και ήταν αδύνατο να το ξαναβρώ. Μετά από αυτή την απογοήτευση, η ανάβαση ήταν δραματική!
Την επόμενη μέρα, κοιμόμουν ακόμα (δεν θυμάμαι καλά, αλλά πιστεύω ότι είχα ξενυχτήσει πίνοντας και κλαίγοντας για την αγάπη που μου πήρε η θάλασσα:λυγμ

, όταν μου τηλεφώνησε μια φίλη. Κολυμπούσε στην πιο προσιτή παραλία κοντά στα βράχια. Μου λέει ότι βλέπει ένα βιβλίο να επιπλέει δίπλα σε ένα βραχάκι.
Δεν ξέρω σε πόση ώρα βρέθηκα εκεί με το μαγιό μου

Το είδα από μακριά. Ήταν Εκείνο!!!

Βούτηξα. Κατοστάρι σε χρόνο dt. To έφτασα και το έπιασα σαν να είχα ανακαλύψει κανένα χαμένο έργο του Αριστοτέλη (if you know what I mean

) ). Ξεκόλλησα τις σελίδες μία-μία και το άφησα να λιαστεί για καναδυό μέρες. Και, ναι! Μετά από όλα αυτά ήταν...αναγνώσιμο! Τις τελευταίες εκατό σελίδες τις διάβασα χωρίς ανάσα. Είναι πάντα στη βιβλιοθήκη μου, κάπως ταλαιπωρημένο και...«κατσαρό», αλλά πολύ αγαπημένο.
Είναι κάπως...ανορθολογικό που δεν μου φαίνεται και πολύ σύμπτωση ότι ένα βιβλίο που μιλάει -μεταξύ άλλων- για την περιπέτεια των βιβλίων (ως υλικών αντικειμένων, εννοώ...) πέρασε μία νύχτα επιπλέοντας στη θάλασσα μέχρι να με ξαναβρεί; (Χμ, μήπως έχουν δίκιο οι φίλοι που με λέν' τρελή;:ιδού::ιδού: )