Δικές μας Βιβλιοϊστορίες

Ας πω και εγώ μια ιστορία που μου συνέβη φετος το καλοκαίρι.
Eιχα πάει για μπάνιο σε μια παραλία στο Λαγονήσι.Ηταν μια υπεροχη παραλια αλλα αν περάσει κανενα σκαφος την πατησες.Ξαφνικα σηκωνει κυμα.Αυτο ηταν κατι που εγω δεν το γνωριζα και η παρεα δεν το ειχε θεωρήσει σημαντικο να μου πει.Απλωνω λοιπον την πετσετουλα μου στην άμμο,μπροστα μπροστα γιατι γινοταν ενας πανικος και ξαπλωσα να κανω ηλιοθεραπεια και να απολαυσω το βιβλιο μου.Χάθηκα ομως τοσο πολυ μεσα στις σελιδες του βιβλιου που δεν επαιρνα χαμπαρι τι γινεται γυρω μου μεχρι που εγινα λουτσα.(Το λαϊκό άσμα με παρέσυρε το ρέμα μανα μου δεν ειναι ψεμα θα ταιριαζε απολυτα στην κατασταση μου.:χαχα:)Πετσέτα,τσάντα,γυαλιά ,εγω γιναμε χαλια.Την ιδια κατάληξη ειχε ομως και το βιβλιο μου.Το ποσο στεναχωρεθηκα νομιζω οτι μπορειτε να το φανταστείτε.Τα συναισθηματα μου πρεπει να φαινονταν πεντακαθαρα στο προσωπο μου.Εκει που σκεφτομουνα ποσο ατυχη ειμαι βλεπω καποιον να μου προσφερει κατι.Στην διπλανη παρεα ηταν ενα παλικαρι που διαβαζε το ιδιο βιβλιο με εμενα.Βλεποντας την απογοητευση στο προσωπο μου μου εκανε δωρο το δικο του.Δεν ηθελα να του το στερησω αλλα επεμενε λεγοντας μου οτι αυτος το ειχε ηδη τελειωσει.Πηρε βεβαια το δικο μου λεγοντας μου οτι το θελει για την αναμνηση.Αυτη η κινηση με συγκινησε αφανταστα.Υπαρχουν τελικα σπουδαιοι ανθρωποι αναμεσα μας.:)
 

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
ρε συ, έχει πολύ ωραίες βιβλιοϊστορίες...
 
Πριν κανα εξάμηνο, ένα μέλλος της οικογένειας μου που το χει πολύ με τις πλάκες (σαν να ζεις με την Κάντιτ Κάμερα ένα πράγμα) και καθόλου με τα γράμματα
(νομίζει ότι είναι μικρά σατανικά παλασματάκια που αν τα κοιτάξεις πάνω από 5 δεύτερα θα σου κάνουν μεγάλο κακό) μπαίνοντας στο σπίτι από την δουλειά
μου αφήνει πάνω στο τραπέζι 9, ναι 9 παρακαλώ λογοτεχνικά βιβλία.
Τα κοιτάζω λοιπόν σαν χαζή από λίγο μακριά…
«τι είναι αυτά;;»
«Εσένα με τι σου μοιάζουν;»
«βιβλία; (με απορία και δισταγμό)
«ε όχι κουτσομούρες! Βιβλία βέβαια»
«Καιαιαι τίνος είναι;»
Για να μην σας ζαλίζω και πολύ τα πήρε λέει από κάποιον που τα είχε για ανακύκλωση (!;) και μου τα έφερε, αν αξίζουν και άλλα τέτοια.
Βρε λέω, να είμαι τόσο τυχερή ή τα δανείστηκε να τα διαβάσω και μου κάνει πλάκα πάλι; Ναι σιγά, ανακύκλωση καινούρια βιβλία αλλά πάλι μήπως;
Σκέφτομαι αν είναι να τα κρύψω για καναδυό μέρες και να δω τις αντιδράσεις. Τα βάζω λοιπόν μέσα στο καλάθι με τα ασιδέρωτα. Πάω πότε πότε να σιγουρευτώ
ότι είναι εκεί, ότι δεν ονειρεύομαι και τέτοια. Πάνω που το έπαιρνα απόφαση ότι είναι σίγουρα δικά μου χτυπάει το κουδούνι… παγώνω: τα βιβλία μου…
τρέχω κάθομαι πάνω στο καλάθι και φωνάζω δυνατά

«είναι δικά μου, δεν τα δίνω, είναι δικά μου…»

Τελικά ήταν η ξαδέρφη μου που ήρθε για καφέ, εντελώς άσχετα από τα βιβλία που όντως είναι πλέων δικά μου :γιούπι:
Περιττό να σας πω τι καζούρα έχω φάει για αυτή τη φάση :ιδού:….
 
Α να σας πω κι εγώ μια δική μου ιστορία... πριν κάμποσα χρόνια, ανύπαντρος... ζαχάρωνα ένα κορίτσι (αν θυμάμαι καλά κατάγονταν κάπου από Βόλο μεριά) που λάτρευε τον Καζαντζάκη. Εκείνη συνέχεια μου λεγε όλο νόημα... εγώ θα παντρευτώ εκείνον που θα μου διαβάζει Καζαντζάκη κάθε μέρα.
Μια και δυο λοιπόν, κανονίζουμε να πάμε σ' ένα κρυφό όρμο, γεμάτο σπηλιές κι εκεί να διαβάσουμε μαζί Καζαντζάκη. Πήγαμε λοιπόν εκεί (μια 90άρα χιλιόμετρα έξω από την πόλη και κάνα τέταρτο περπάτημα για να φτάσουμε στο σημείο).
Αφού φτάσαμε, σκαρφαλώσαμε στον όρμο και περπατήσαμε στο τέρμα για ν' αγναντεύουμε το πέλαγος.
Αρχίσαμε... εκείνη διάβαζε τον τελευταίο πειρασμό, εγώ πάλι της έκανα απαγγελία αποσπάσματα από το Οφις και Κρίνο. Αφού πέρασε κάνα τρίωρο και το κάστρο δεν έπεφτε... και το φίδι έφαγε τον κρίνο... αποφασίσαμε να επιστρέψουμε.
Με την κοπελιά δεν μιλήσαμε μέχρι το βράδυ.
Την επομένη έμαθα πως τα έφτιαξε με τον δάσκαλο του Καράτε :)
 
Σήμερα λύθηκε ένα απ' τα μεγαλύτερα βιβλιο-μυστήρια της ζωής μου. .....Θυμόμουν πολύ καλά τα ονόματά τους - Μπράιαν και Λάουρα - τους διαλόγους τους και κάποιες περιγραφές.
Το εντυπωσιακό με αυτό το βιβλίο, είναι ότι ο συγγραφέας, έχει επίσης γράψει το βιβλίο 'love story' , πάνω στο οποίο βασίστηκε η παλιά περίφημη ταινία με την Άλι Μακ Γκρο και τον Ράιαν Ο'Νηλ. Τι κλάμα...

Ο πρόλογος του βιβλίου 'Οι γιατροί' επίσης εντυπωσιακός: Με μία μόνο εξαίρεση όλοι λευκοί. Και με πέντε μόνο εξαιρέσεις όλοι μαύροι....
(Τώρα ξεκίνησα να το ξαναδιαβάζω, κι επειδή είναι όντως μεγάλο, σκέφτηκα μήπως υπήρχε καμμιά παρουσίαση να δω αν αξίζει... είναι κι 760 σελίδες το άτιμο, με μικρούτσικα γραμματάκια....)
 
Λατρεύω το Σολαρις του Στανισλαβ Λεμ και λατρεψα ακομη περισσότερο το "Τα ημερολογία των Αστρων. Καταπληκτική αλληγορική επιστημονική φαντασία με χιουμορ που τσακίζει κόκκαλα. Το προτείνω επισης σε οσούς αγαπουν τον Νταγκλας Ανταμς. Ολοφανερα επηρεασμένος ο Ανταμς απο τον Λεμ για να μην πω οτι τον αντιγραφεί αρκετά σε κάποια σημεια. Κανω μια μικρή ερευνα στο διαδίκτυο και διαπιστωνω οτι ολοι θεωρούν οτι το καλυτερο του βιβλιο ειναι η "Κυβεριαδα". Αποφασιζω λοιπον να το αγορασω. Αμ δε! Παντού εξαντλημένο. Εψαξα σε ολα τα μεγαλα βιβλιοπωλεια.. τιποτα. Αρχίσα να παίρνω σβάρνα τα μικρά μήπως είχε ξεμείνει κανένα. Ναι σιγουρα δεν καταφερα να ψάξω σε όλα τα πιθανά βιβλιοπωλεία που βρίσκονται κρυμμένα στα στενα των συνοικιών αλλα έψαξα σε όλες τις περιοχές που συνορευουν με την δική μου. Απο το ιντερνετ δεν ηθελα να το αγοράσω. Ο Λεμ ειναι πολωνός οποτε δεν μου αρεσε η ιδέα να αγορασω ενα βιβλίο που θα ειναι μεταφρασμένο στα αγγλικά απο άλλη γλωσσα. Πηρα φόρα λοιπον και αρχισα να ψαχνω στα μεταχειρισμένα. Εκανα το μοναστηράκι ανω κάτω. Τιποτα. Εγκατελειψα την ιδεα λοιπον και αποφάσισα οτι ημουν ατυχη. Και ακριβως οταν είπα τέλος δε θα το διαβασω την επόμενη μέρα πηγαίνοντας πάλι στο μοναστηράκι αλλα αυτη τη φορα για καφε βλεπω ενα μαγαζι με ρούχα καπέλα και λοιπα ασχετα να εχει βγαλει μια κουτα εξω απο την βιτρίνα με μεταχειρισμένα βιβλία. Το μάτι πήγε αυθόρμητα, μπορει να έβρισκα κατι ενδιαφέρον, πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις ρίχνω μια ματιά. Και πάνω πανω τι να δω? Μα τι αλλο απο την Κυβεριαδά του Λεμ :τρέλα:. 2 ευρω για ενα απίστευτα ταλαιπωρημενο αντίπυτο που σίγουρα έιχε φάει ενα ποτηράκι νερό γιατι ήταν σχεδόν σαν τελικο S . Αλλα δε με πειραξε..
Μικρή λεπτομέρεια. Τον επόμενο μήνα ανακοινωθηκε η επανεκδοση του.
Μικρή λεπτομέρεια νο2 δεν συγκλονιστηκα τοσο πολύ οσο οταν διαβασα το Soralis ή τα ημερολογια των Αστρων. Απλά σιγουρεψα ποιον εχει κατακλέψει ο Νταγκλας Ανταμς :χαχα:
 
Last edited:
Μία ιστορία ενός βιβλίου που ξεκίνησε περίπου πριν 13 χρόνια... Λέει ο σύζυγος : η γυναίκα του τάδε (εγώ τον τάδε τον ήξερα μόνο ως ένα όνομα, δεν τον είχα δει ποτέ, ούτε αυτόν ούτε την γυναίκα του, κι ο σύζυγος μια-δυο φορές είχε βγει μαζί του για καφέ) είναι έγκυος, στο πρώτο τους. Εκείνα τα βιβλία εγκυμοσύνης που έχεις τα θες? Να τους τα δώσουμε?

Εντάξει ρε παιδί μου, εγώ στο δόσιμο άνετη... αλλά και τα τρία? έλεος!!! - Μα ξέρεις, εγώ αυτά τα βιβλία, ήθελα να τα κρατήσω για την μικρή ...

- Μέχρι να κάνει η μικρή μας παιδιά, θα έχει αλλάξει άρδην η ιατρική επιστήμη. Άντε διάλεξε έστω ένα, κρίμα είναι να κάθονται στη βιβλιοθήκη... (Εγώ δεν το έβρισκα και τόσο κρίμα, αλλά τέλος πάντων....)

Ε, καλά, δεν βαριέσαι... Μια και θα κάνω το καλό, ας είναι καλό. Διάλεξα το αγαπημένο μου, με τον πιο όμορφο τίτλο : Ο τοκετός είναι αγάπη. Με τις ευχές μου...

Πέρασαν περίπου 8 χρόνια. Και μια μέρα μπαίνοντας στο εξοχικό της κολλητής μου (κάναμε πολύ στενή παρέα για 4-5 χρόνια), βλέπω πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ένα βιβλίο με τον τίτλο :'Ο τοκετός είναι αγάπη'.

- Αυτό είναι δικό μου, της λέω. (Αυτό μου ήρθε αυθόρμητα, αλλά η αλήθεια είναι πως το μετάνιωσα αμέσως, γιατί εγώ δεν θυμόμουν καν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο έλειπε από την βιβλιοθήκη μου. Αυτό που μάλλον ήθελα να πω είναι : το έχω κι εγώ αυτό το βιβλίο :))) ).

- Αποκλείεται, αυτό το έχω πριν γεννήσω το πρώτο μου παιδί και τότε δεν γνωριζόμασταν. Του το είχε δώσει του άντρα μου ένας γνωστός του, μου λέει.
(Σωστό αυτό που είπε, λάθος θα έκανα, σκέφτηκα. Αλλά πάλι, τέτοια σύμπτωση...).

- Κοίτα εγώ παλιά, είχα την συνήθεια να πατάω μια σφραγιδούλα με το μικρό μου όνομα σε κάποια σελίδα... λέω κι αρχίζω να γυρνάω τις σελίδες - η Αγκάθα Κρίστι μέσα μου προσπαθούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο...
Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ... στην δεύτερη σελίδα, σφραγίδα βιβλιοπωλείου Θεσ/νίκης.
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη έμενα Θεσ/νίκη, τέτοια σύμπτωση??
Γυρνάω μερικές σελίδες ακόμα, να και η σφραγιδούλα μου.

Συγκινηθήκαμε κι οι δυο, μας έδενε ένα βιβλίο, πριν ακόμα γνωριστούμε. Μου είπε πως αυτό το βιβλίο ήταν η παρέα της για όσο διάστημα ήταν έγκυος. Το είχε δανείσει 3-4 φορές, και δεν χάθηκε ούτε μία αλλά ξαναγύριζε σε αυτήν.
Έτσι βρέθηκε και πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, της το είχε μόλις επιστρέψει η γειτόνισσα που γέννησε. Καταλήξαμε κι οι δύο πως ήταν γραφτό το βιβλίο αυτό να γυρίσει σε μένα για να το δώσω στην κόρη μου.
 

Ίζι

Κυρά των Σκιών
Απίστευτη η ιστορία σου Ασημένια! Και πολύ συγκινητική :)
 
Ασημένια, με συγκίνησες! (κι ακόμα πιο πολύ γιατί εγώ έχω μόνο αγόρια)

Ιστορία μιας ζωής: Όταν πρωτογνώρισα τον σύζυγό μου, η επαφή μου με τη φανταστική λογοτεχνία εφτανε ως...την Ιζαμπέλ Αλιέντε. :μαναι: Νάδα. Ο σύζυγος, μέγας φαν του είδους, άρχισε τη μύηση με το μαλακό, με την τριλογία του "Άρχοντα των Δαχτυλιδιών". Η δική μου ανταπόκριση υπήρξε ενθουσιώδης. Κάποια στιγμή μου δάνεισε "Το αριστερό χέρι του σκότους", της Ursula Le Guin, που υπήρξε για μένα πραγματική αποκάλυψη. Μόλις το τελείωσα, αδημονώντας να το συζητήσω με κάποιον, του τηλεφώνησα να βρεθούμε. Πήγαμε λοιπόν για φαγητό, αλλά μείναμε νηστικοί, γιατί εγώ ανέπτυξα μια προφορική έκθεση ιδεών (εφάμιλλη της γραπτής που με έβαλε στη Νομική), με θέμα το άρτι αναγνωσθέν βιβλίο. :χαχα:

Είδα το πρόσωπό του να αλλάζει,την έκφρασή του να αλλοιώνεται. Μου ζήτησε συγγνώμη κι έφυγε για λίγο από το τραπέζι. Εγώ έμεινα αποσβωλομένη, να αναρωτιέμαι τι είδους κοτσάνες μπορεί να είχα αμολύσει, που τον τρέψανε σε άτακτη φυγή. :κλαψ::κλαψ:

Χρόνια αργότερα, μου εξομολογήθηκε πως, ακούγοντάς με, συνειδητοποίησε εντελώς ξαφνικά πως βρήκε τη γυναίκα που ήθελε να παντρευτεί. :γιούπι:
 
Last edited:
Μα, τι ωραία πράγματα γράφετε εδώ; Έχω ενθουσιαστεί!
Η μόνη ιστορία που θα μπορούσα να προσθέσω δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα:
Πριν κανένα-δυο χρόνια είχα πάει σ' ένα μεγάλο βιβλιοπωλείο (δεν θυμάμαι τώρα ποιο) με σκοπό να αγοράσω το "γουρούνια με φτερά". Το βιβλίο είναι πολύ τολμηρό. Εγώ τότε δεν είχα κλείσει ούτε τα είκοσι κι οι πιο πολλοί άνθρωποι δεν με έκαναν ούτε για δεκατεσσάρων. Ρωτάω τον πωλητή:
"Έχετε το γουρούνια με φτερά;" γουρλώνει τα μάτια του
"Το έχουμε." μου λέει διστακτικά.
"Ωραία. Το θέλω." Με κοιτάει καλά καλά και δεν κάνει τίποτα. Εγώ έχω αρχίσει να εκνευρίζομαι και ταυτόχρονα, να αισθάνομαι άσχημα
"Εεε... Ξέρεις περί τίνος πρόκειται;" και τότε ξεφουρνίζω εγώ το ψέμα μου:
"Ναι, ναι, δεν το θέλω για μένα."
Αγοράζω λοιπόν το βιβλιαράκι μου, το διαβάζω, το βάζω στην βιβλιοθήκη μου, το ψέμα όμως με έτρωγε. Αποφάσισα λοιπόν να το χαρίσω σε κάποιον. Ακόμα δεν το έχω κάνει, γιατί δεν θέλω να το δώσω στον πρώτο τυχόντα. Περιμένω την κατάλληλη ευκαιρία. Και ίσως μετά να το ξαναπάρω, για να το 'χω κι εγώ. Όμως το συγκεκριμένο αντίτυπο θέλω να το δώσω. Έτσι, για την ποιητική δικαιοσύνη.

Υ.Γ.: Άσχετη λεπτομέρεια, που για κάποιο λόγο μου εντυπώθηκε ανεξίτηλα: Ο πωλητής αυτός πρέπει να είχε κάνει πρόσφατα εμφύτευση μαλλιών...
 
Ιωάννα, αμαρτία εξομολογούμενη ουκ εστί αμαρτία ... άρα μιας και μας εξομολογήθηκες το ψεματάκι σου, αυτό έχει ήδη συγχωρεθεί !!!
 
Από μικρός γοητευόμουν από τα βιβλία. Ιδιαίτερα μου άρεσαν οι παλιές σπάνιες εκδόσεις που έβρισκα κυρίως στις βιβλιοθήκες των μοναστηριών και των εκκλησιών. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, έχω έντονες μνήμες από βιβλιοθήκες κυρίως θρησκευτικές. Μνήμες από τη μυρωδιά του χαρτιού και του μελανιού και από την αφή των λειτουργικών βιβλίων. Αυτό δεν είναι παράξενο, αφού ουσιαστικά μεγάλωσα μέσα στις εκκλησίες.
Πέρασα πολλές δεκαετίες ψάχνοντας παλιές εκδόσεις και σπάνια καλά βιβλία. Βρήκα ελάχιστα και οι τιμές τους ήταν απλησίαστες. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν από μερικά χρόνια στην Ελλάδα ψηφίστηκε νόμος ο οποίος χαρακτηρίζει τα βιβλία που έχουν εκδοθεί πριν από το 1830 αρχαιολογικά αντικείμενα και απαγορεύεται η κατοχή τους. Συλλέκτες σύρθηκαν στα δικαστήρια και παλαιοβιβλιοπώλες φυλακίστηκαν.
Πριν από λίγα χρόνια ανακάλυψα ένα νέο τρόπο ικανοποίησης του πάθους μου αυτού. Στο Διαδίκτυο, άρχισαν να εμφανίζονται ψηφιοποιημένα σπάνια βιβλία. Αργότερα κάποιοι διαδικτυακοί τόποι, όπως το "Googlebook", η "Ανέμη" του Πανεπιστημίου Κρήτης και άλλοι, έδιναν το δικαίωμα στο χρήστη να βλέπει ολόκληρα τα βιβλία αλλά και να τα κατεβάζει στον υπολογιστή του αν το επιθυμεί.
Για πρώτη φορά λοιπόν είδα βιβλία για τα οποία είχα ακούσει και διαβάσει πολλά, αλλά δεν τα είχα δει ποτέ, όπως η Βίβλος του Γουτεμβέργιου ή η Ανατομία του Βερσάλιους.
Όπου μου δινόταν η ευκαιρία κατέβαζα όσα από τα βιβλία αυτά μου άρεσαν και επιτρεπόταν το κατέβασμα τους. Δημιουργήθηκε έτσι στον υπολογιστή μου μια μικρή συλλογή από πολύ καλές εκδόσεις που η κατοχή τους ήταν νόμιμη. Σήμερα έχω συλλέξει 275 περίπου ηλεκτρονικά βιβλία, με χρονολογία έκδοσης από το 1455 μέχρι τις μέρες μας. Αυτή η συλλογή είναι ένα συμπλήρωμα στην κανονική βιβλιοθήκη μου η οποία έχει σήμερα 5000 περίπου βιβλία.
Τα 275 αυτά βιβλία είναι ολόκληρα και σε μορφή pdf. Μερικά είναι αρχέτυπα (έχουν εκδοθεί από το 1455 μέχρι το τέλος του 1500) ή παλαίτυπα (από το 1501 μέχρι την αρχή του 20ου αιώνα). Η αξία τους μπορεί να οφείλεται στην τυπογραφική τους εμφάνιση, στο περιεχόμενο τους ή στη σπανιότητα τους. Έτσι κάποια βιβλία ελληνικά έχουν όλα τα συμπλέγματα χαρακτήρων που χρησιμοποιούσαν οι συγγραφείς ή οι αντιγραφείς χειρογράφων στα ελληνιστικά και τα βυζαντινά χρόνια και η τυπογραφική τους εμφάνιση τα κάνει αριστουργήματα της τυπογραφικής τέχνης. Άλλα είναι βιβλία σταθμοί στην ιστορία της επιστήμης, όπως το βιβλίο του Δαρβίνου για την Καταγωγή των Ειδών. Άλλα πάλι έχουν μεγάλη ιστορική αξία, όπως το θαυμάσιο κείμενο του συντάγματος της Κρητικής πολιτείας στην πρωτότυπη του έκδοση. Κάθε ένα από τα βιβλία αυτά, για μένα τουλάχιστον, είναι ένα μνημείο στην ιστορία του βιβλίου και του ανθρώπου, γιατί οι δύο αυτές ιστορίες συνδέθηκαν αναπόσπαστα από την ανακάλυψη της γραφής και μετά.
 
Last edited:

Φαροφύλακας

Απαρέμφατος Δροσουλίτης του πιο Μόρμυρου Φθόγγου
Προσωπικό λέσχης
Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, πριν από μερικά χρόνια στην Ελλάδα ψηφίστηκε νόμος ο οποίος χαρακτηρίζει τα βιβλία που έχουν εκδοθεί πριν από το 1830 αρχαιολογικά αντικείμενα και απαγορεύεται η κατοχή τους.
Τί περισσότερη πληροφόρηση έχεις γι'αυτόν τον νόμο; Κι αν είναι δυνατόν να τον δούμε;
 
Top