Μία ιστορία ενός βιβλίου που ξεκίνησε περίπου πριν 13 χρόνια... Λέει ο σύζυγος : η γυναίκα του τάδε (εγώ τον τάδε τον ήξερα μόνο ως ένα όνομα, δεν τον είχα δει ποτέ, ούτε αυτόν ούτε την γυναίκα του, κι ο σύζυγος μια-δυο φορές είχε βγει μαζί του για καφέ) είναι έγκυος, στο πρώτο τους. Εκείνα τα βιβλία εγκυμοσύνης που έχεις τα θες? Να τους τα δώσουμε?
Εντάξει ρε παιδί μου, εγώ στο δόσιμο άνετη... αλλά και τα τρία? έλεος!!! - Μα ξέρεις, εγώ αυτά τα βιβλία, ήθελα να τα κρατήσω για την μικρή ...
- Μέχρι να κάνει η μικρή μας παιδιά, θα έχει αλλάξει άρδην η ιατρική επιστήμη. Άντε διάλεξε έστω ένα, κρίμα είναι να κάθονται στη βιβλιοθήκη... (Εγώ δεν το έβρισκα και τόσο κρίμα, αλλά τέλος πάντων....)
Ε, καλά, δεν βαριέσαι... Μια και θα κάνω το καλό, ας είναι καλό. Διάλεξα το αγαπημένο μου, με τον πιο όμορφο τίτλο :
Ο τοκετός είναι αγάπη. Με τις ευχές μου...
Πέρασαν περίπου 8 χρόνια. Και μια μέρα μπαίνοντας στο εξοχικό της κολλητής μου (κάναμε πολύ στενή παρέα για 4-5 χρόνια), βλέπω πάνω στο τραπέζι της κουζίνας ένα βιβλίο με τον τίτλο :'Ο τοκετός είναι αγάπη'.
- Αυτό είναι δικό μου, της λέω. (Αυτό μου ήρθε αυθόρμητα, αλλά η αλήθεια είναι πως το μετάνιωσα αμέσως, γιατί εγώ δεν θυμόμουν καν ότι το συγκεκριμένο βιβλίο έλειπε από την βιβλιοθήκη μου. Αυτό που μάλλον ήθελα να πω είναι : το έχω κι εγώ αυτό το βιβλίο

)) ).
- Αποκλείεται, αυτό το έχω πριν γεννήσω το πρώτο μου παιδί και τότε δεν γνωριζόμασταν. Του το είχε δώσει του άντρα μου ένας γνωστός του, μου λέει.
(Σωστό αυτό που είπε, λάθος θα έκανα, σκέφτηκα. Αλλά πάλι, τέτοια σύμπτωση...).
- Κοίτα εγώ παλιά, είχα την συνήθεια να πατάω μια σφραγιδούλα με το μικρό μου όνομα σε κάποια σελίδα... λέω κι αρχίζω να γυρνάω τις σελίδες - η Αγκάθα Κρίστι μέσα μου προσπαθούσε να ξεδιαλύνει το μυστήριο...
Δεν χρειάστηκε να ψάξω πολύ... στην δεύτερη σελίδα, σφραγίδα βιβλιοπωλείου Θεσ/νίκης.
Στην πρώτη μου εγκυμοσύνη έμενα Θεσ/νίκη, τέτοια σύμπτωση??
Γυρνάω μερικές σελίδες ακόμα, να και η σφραγιδούλα μου.
Συγκινηθήκαμε κι οι δυο, μας έδενε ένα βιβλίο, πριν ακόμα γνωριστούμε. Μου είπε πως αυτό το βιβλίο ήταν η παρέα της για όσο διάστημα ήταν έγκυος. Το είχε δανείσει 3-4 φορές, και δεν χάθηκε ούτε μία αλλά ξαναγύριζε σε αυτήν.
Έτσι βρέθηκε και πάνω στο τραπέζι της κουζίνας, της το είχε μόλις επιστρέψει η γειτόνισσα που γέννησε. Καταλήξαμε κι οι δύο πως ήταν γραφτό το βιβλίο αυτό να γυρίσει σε μένα για να το δώσω στην κόρη μου.