Κατά καιρούς διαβάζω αναρτήσεις από αγαπημένα μέλη για βιβλία που βγαίνουν λιγάκι εκτός πεπατημένης, που είναι κομματάκι δύσκολα στην ανάγνωση και την κατανόησή τους και προσδοκούν από τον αναγνώστη ιδιαίτερη υπομονή και προσήλωση, ώστε να μπορέσει κανείς να τα προσεγγίσει με κάποια "ασφάλεια". Όλα τα βιβλία έχουν κάτι να προσφέρουν και κάθε είδος έχει τον σκοπό του, μα αυτά που τα ακούω για απαιτητικά, είναι η αλήθεια, πως με ιντριγκάρουν περισσότερο. Η αναγνωστική δυσκολία δεν αποτελεί τροχοπέδη για μένα, μα περισσότερο μια πρόκληση, ή ίσως μια απλή περιέργεια να δω με τα μάτια μου τί το ιδιαίτερο έχει ένα έργο.
Παραδειγματικά θα αναφέρω, από αυτά που έχω διαβάσει, τον Φώκνερ (ειδικά την Βουή και Μανία του) και την Κυρία Ντάλογουεη που, το καθένα με τον τρόπο του, με έκανε να πονοκεφαλιάσω και να σκύψω με μεγαλύτερη αγάπη στο κείμενο, απ' ότι θα έκανα με άλλα αναγνώσματα. Ειδικά ο Φώκνερ έγινε αγαπημένος και κατέχει πια ειδική θέση στην καρδιά μου.
Αυτές τις μέρες βλέπω να αναφέρεται πολύ ο Malcolm Lowry και το "Κάτω από το ηφαίστειο", που ο αγαπητός ΛευτέρηςΛ το παράτησε στην μέση, ή να θυμηθώ την μεγάλη του αδυναμία, τον Τόμας Πίντσον, ο οποίος θεωρείται συγγραφέας-κατηγορία από μόνος του.
Αν έχετε και άλλες τέτοιες όμορφες προτάσεις, ας τις συγκεντρώσουμε εδώ, κάποιοι θα χαρούν ιδιαίτερα να τις γνωρίσουν.
Παραδειγματικά θα αναφέρω, από αυτά που έχω διαβάσει, τον Φώκνερ (ειδικά την Βουή και Μανία του) και την Κυρία Ντάλογουεη που, το καθένα με τον τρόπο του, με έκανε να πονοκεφαλιάσω και να σκύψω με μεγαλύτερη αγάπη στο κείμενο, απ' ότι θα έκανα με άλλα αναγνώσματα. Ειδικά ο Φώκνερ έγινε αγαπημένος και κατέχει πια ειδική θέση στην καρδιά μου.
Αυτές τις μέρες βλέπω να αναφέρεται πολύ ο Malcolm Lowry και το "Κάτω από το ηφαίστειο", που ο αγαπητός ΛευτέρηςΛ το παράτησε στην μέση, ή να θυμηθώ την μεγάλη του αδυναμία, τον Τόμας Πίντσον, ο οποίος θεωρείται συγγραφέας-κατηγορία από μόνος του.
Αν έχετε και άλλες τέτοιες όμορφες προτάσεις, ας τις συγκεντρώσουμε εδώ, κάποιοι θα χαρούν ιδιαίτερα να τις γνωρίσουν.
Όμως στη συνέχεια όλα ξεκαθάρισαν, και το βιβλίο έγινε βατό. Με δυσκόλεψε πολύ περισσότερο το "Όνομα του Ρόδου", όχι γιατί ήταν στριφνογραμμένο ή είχε δύσκολα νοήματα, αλλά λόγω των εκτενών περιγραφών που μου προκαλούσαν αφόρητη πλήξη 
Για μένα, τα πιο δύσκολα βιβλία είναι αυτά που απαιτούν από τον αναγνώστη να υπομείνει σελίδες ατέλειωτες με περιγραφές χώρων, τοπίων, αντικειμένων, πρακτικών κ.λπ. (Είμαι και άνθρωπος που αδυνατεί να πηδήξει έστω και μια παράγραφο από το βιβλίο που διαβάζει).
)