Είχα διαβάσει τον Ζαρατούστρα πριν πολλά χρόνια.
Θυμάμαι σε αρκετά σημεία τα νοήματα να πυκνώνουν και οι σελίδες να κυλάν αργά αργά, αλλά παρ' όλα αυτά μου είχαν φανεί εξαιρετικά το ύφος και η γραφή του Νίτσε οπότε και το τελείωσα πιο εύκολα από ότι περίμενα.
Σε γενικές γραμμές ο Νίτσε ήταν ένας φιλόσοφος τον οποίο τον προβλημάτιζαν πολλά και διάφορα πράγματα, είχε διαβάσει αρκετά τους δικούς μας (τους αρχαίους) και προσπάθησε να θέσει νέες βάσεις στην αμφισβήτηση του θεού και στον ορισμό της ηθικής (αν μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο). Η επίδραση δε στους πιο σύγχρονους φιλοσόφους είναι τεράστια, αρκεί να δει κανείς πόσοι μεγάλοι στοχαστές και συγγραφείς δήλωναν πως μια από τις βασικές τους επιρροές ήταν ο Νίτσε. (Καμί, Καζαντζάκης, Μανν κλπ)
Βέβαια, τον χαρακτήριζε κιόλας μια αναποφασιστικότητα, μιας και πολλές φορές στα βιβλία του αναιρούσε παλαιότερες θεωρίες ή απόψεις τους και γενικώς φάσκει και αντιφάσκει.
Εν τέλει, αναλύσεις για το συγκεκριμένο έργο υπάρχουν πάρα μα πάρα πολλές. Πολλοί μάλιστα το έχουν πάρει και εργολαβία θεωρώντας πως είναι οι μόνοι που κατάλαβαν και κατέχουν το νόημα της διδασκαλίας του Νίτσε (βλ. Αδελφοί Αποστολίδη). Αν θελήσει δλδ κάποιος να πάρει και μια δεύτερη άποψη, οι επιλογές είναι απεριόριστες.
Θα το ξαναδιάβαζα ευχαρίστως και ίσως καταλάβαινα περισσότερα πράγματα, αλλά κι αν πάλι όχι, νομίζω πως θα ήταν σαν να διαβάζω ένα ωραίο ποίημα ενός πολύ οξυδερκούς και προβληματισμένου δημιουργού.