Εδώ και κάμποσες μέρες είμαι στην Αθήνα και διαμένω στο κέντρο. Την Αθήνα την επισκέπτομαι σταθερά, μέσα στα χρόνια, κι έχω περάσει από διάφορες γειτονιές του κέντρου.
Πριν λίγο έκανα μια βόλτα κατά μήκος της Μενάνδρου, και οφείλω να ομολογήσω πως κάθε φορά εκπλήσσομαι με την ασχήμια αυτής της πόλης.
Ας μην με πάρουν στραβά οι φίλοι Αθηναίοι, οι εντυπώσεις μου, οι σκέψεις κι ο προβληματισμός, είναι ειλικρινείς.
Βέβαια, η Αθήνα έχει και τις όμορφες γωνιές της, όπως π.χ. την βόλτα από Μοναστηράκι προς Θησείο κι Ακρόπολη, ή και προς Γκάζι. Όμως… όμως… όμως! Το μεγαλύτερο μέρος της και δει εκεί που ζούνε οι άνθρωποι, μου φαντάζει στα όρια της φρίκης. Οι άσχημες πολυκατοικίες, δύσμορφες και γκρίζες, τα σκουπίδια σε κάθε γωνιά, οι μυρωδιές από κάτουρο, ο αδιάκοπος θόρυβος από μηχανές κι αυτοκίνητα που δεν παύουν να περνάνε, επαίτες και άστεγοι σε κάθε γωνιά. Πριν λίγο είδα σε δυο διαφορετικές γωνιές, όμως κοντά-κοντά, δυο ανθρώπους βυθισμένους στον λήθαργο κάποιου ναρκωτικού. Πεσμένους κι αφημένους, σαν ζωντανοί νεκροί, να προσθέτουν στο στυγνό θέαμα της πόλης. Μαγαζιά κλειστά με σπασμένα παράθυρα και σπρέι, γκράφιτι παντού. Κι άντε, έχει και μερικά όμορφα γκράφιτι, ειδικά στα Εξάρχεια. Έχει όμως κι ένα σωρό που απλά είναι μουτζούρες και δεν στολίζουν κάτι, απλά επιβαρύνουν το σκληρό τοπίο.
Οι άνθρωποι μοιάζουν σαλταρισμένοι, και το καταλαβαίνω. Σου μιλάνε, τρελαμένοι, χωρίς καν να τους κοιτάς. Π.χ. στενό πεζοδρόμιο, περνάμε με βαλίτσα, κάποιος παραμερίζει και με τρελό και χαρούμενο βλέμμα, ξεκινά (μας πήρε για ξένους) :
- Thank you!... You are welcome!... Welcome to China!... Welcome to Communistic China!... Do you speak English? κτλ κτλ.
Αμέσως μετά αρχίζει να μας μιλάει μια ηλικιωμένη, μεγαλόφωνα, που συνεχίζει και συνεχίζει, κι ας μην απαντούμε.
Μου έχει τύχει περισσότερες από μία φορές να δω άνθρωπο να κατουράει μπροστά μου, καταμεσίς στο πεζοδρόμιο. Μια φορά χωρίς καν να κρύβεται. Δηλ. με το πέος του αδιάφορα εκτεθειμένο.
Ανοίγουμε το παράθυρο, από τον 7ο, με θέα τον Λυκαβηττό κι αν κοιτάξεις κάτω, εκεί στο παρκάκι, δημόσια θέμα, δυο άνθρωποι κάνουν ένα σεξ με τα ρούχα, στο πόδι, κι έπειτα τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο που ήρθε, ενώ κουμπώνονται.
Αυτός ο έρωτας, είναι σαν αυτό το κάτουρο, κάτι που κάνεις όπου κι όταν σου έρθει, αδιαφορώντας αν σε κοιτούν, αν δουν το προσωπικό σου σημείο ή την προσωπική σου στιγμή, αφού η αξιοπρέπεια και μαζί η αξία σαν άνθρωπος, χαθήκανε κάπου στον δρόμο.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι βλέπετε εσείς, που ζείτε αυτήν την πόλη κάθε μέρα.
Βλέπω σε τοίχο, στα Εξάρχεια «Όχι στην Ανάπλαση». Μου μοιάζει σαν ένας κόσμος όπου χάθηκε η λογική κι οι λέξεις αντιστρέψαν την σημασία. Η ανάπλαση, και ειδικά ενός τέτοιου τόπου, θα έπρεπε να θεωρείται καλή. Μα τι να περιμένεις. Λίγο πιο εκεί το σύνθημα είναι «ολική καταστροφή». Και παντού συνθήματα και αφίσες να μην γίνει μετρό στα Εξάρχεια. «Μην χαθεί ο χαρακτήρας της πλατείας». Μα, ποιος χαρακτήρας; Πριν που περνούσα, καταμεσίς στην πλατεία, σε ένα βρόμικο στρώμα, ένας τύπος βρόμικος, κάπνιζε ένα τσιγάρο ανάσκελα. Μια πλατεία την οποία, χρόνο με χρόνο που επιστρέφω, την βρίσκω σταθερά πιο άσχημη.
Και σε ένα μεγάλο μέρος η πόλη, και δει Ομόνοια και Βικτωρία, δεν μοιάζει πια για Ελλάδα. Οι άνθρωποι, τα καταστήματα, είναι κατά κύριο λόγο ξένα: Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αραβικά κτλ. Και καμιά φορά κάτι ξενικό μπορεί να φέρει έναν άλλο αέρα π.χ. κάποια εξωτική ομορφιά, μα αυτό εδώ μοιάζει να πήγε λίγο πιο κάτω κάτι ήδη βουλιαγμένο.
Γενικά, η ομορφιά με εντυπωσιάζει. Επιδρά βαθιά επάνω μου. Το ίδιο και η ασχήμια. Έχω ταξιδέψει πολύ. Πόλη άσχημη σαν την Αθήνα νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί. Λυπάμαι που το λέω. Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Αθήνα, εντυπωσιάζομαι. Με έναν άσχημο τρόπο.
Ευχαρίστως να ακούσω τις σκέψεις σας.
Πριν λίγο έκανα μια βόλτα κατά μήκος της Μενάνδρου, και οφείλω να ομολογήσω πως κάθε φορά εκπλήσσομαι με την ασχήμια αυτής της πόλης.
Ας μην με πάρουν στραβά οι φίλοι Αθηναίοι, οι εντυπώσεις μου, οι σκέψεις κι ο προβληματισμός, είναι ειλικρινείς.
Βέβαια, η Αθήνα έχει και τις όμορφες γωνιές της, όπως π.χ. την βόλτα από Μοναστηράκι προς Θησείο κι Ακρόπολη, ή και προς Γκάζι. Όμως… όμως… όμως! Το μεγαλύτερο μέρος της και δει εκεί που ζούνε οι άνθρωποι, μου φαντάζει στα όρια της φρίκης. Οι άσχημες πολυκατοικίες, δύσμορφες και γκρίζες, τα σκουπίδια σε κάθε γωνιά, οι μυρωδιές από κάτουρο, ο αδιάκοπος θόρυβος από μηχανές κι αυτοκίνητα που δεν παύουν να περνάνε, επαίτες και άστεγοι σε κάθε γωνιά. Πριν λίγο είδα σε δυο διαφορετικές γωνιές, όμως κοντά-κοντά, δυο ανθρώπους βυθισμένους στον λήθαργο κάποιου ναρκωτικού. Πεσμένους κι αφημένους, σαν ζωντανοί νεκροί, να προσθέτουν στο στυγνό θέαμα της πόλης. Μαγαζιά κλειστά με σπασμένα παράθυρα και σπρέι, γκράφιτι παντού. Κι άντε, έχει και μερικά όμορφα γκράφιτι, ειδικά στα Εξάρχεια. Έχει όμως κι ένα σωρό που απλά είναι μουτζούρες και δεν στολίζουν κάτι, απλά επιβαρύνουν το σκληρό τοπίο.
Οι άνθρωποι μοιάζουν σαλταρισμένοι, και το καταλαβαίνω. Σου μιλάνε, τρελαμένοι, χωρίς καν να τους κοιτάς. Π.χ. στενό πεζοδρόμιο, περνάμε με βαλίτσα, κάποιος παραμερίζει και με τρελό και χαρούμενο βλέμμα, ξεκινά (μας πήρε για ξένους) :
- Thank you!... You are welcome!... Welcome to China!... Welcome to Communistic China!... Do you speak English? κτλ κτλ.
Αμέσως μετά αρχίζει να μας μιλάει μια ηλικιωμένη, μεγαλόφωνα, που συνεχίζει και συνεχίζει, κι ας μην απαντούμε.
Μου έχει τύχει περισσότερες από μία φορές να δω άνθρωπο να κατουράει μπροστά μου, καταμεσίς στο πεζοδρόμιο. Μια φορά χωρίς καν να κρύβεται. Δηλ. με το πέος του αδιάφορα εκτεθειμένο.
Ανοίγουμε το παράθυρο, από τον 7ο, με θέα τον Λυκαβηττό κι αν κοιτάξεις κάτω, εκεί στο παρκάκι, δημόσια θέμα, δυο άνθρωποι κάνουν ένα σεξ με τα ρούχα, στο πόδι, κι έπειτα τρέχουν να προλάβουν το λεωφορείο που ήρθε, ενώ κουμπώνονται.
Αυτός ο έρωτας, είναι σαν αυτό το κάτουρο, κάτι που κάνεις όπου κι όταν σου έρθει, αδιαφορώντας αν σε κοιτούν, αν δουν το προσωπικό σου σημείο ή την προσωπική σου στιγμή, αφού η αξιοπρέπεια και μαζί η αξία σαν άνθρωπος, χαθήκανε κάπου στον δρόμο.
Δεν μπορώ να φανταστώ τι βλέπετε εσείς, που ζείτε αυτήν την πόλη κάθε μέρα.
Βλέπω σε τοίχο, στα Εξάρχεια «Όχι στην Ανάπλαση». Μου μοιάζει σαν ένας κόσμος όπου χάθηκε η λογική κι οι λέξεις αντιστρέψαν την σημασία. Η ανάπλαση, και ειδικά ενός τέτοιου τόπου, θα έπρεπε να θεωρείται καλή. Μα τι να περιμένεις. Λίγο πιο εκεί το σύνθημα είναι «ολική καταστροφή». Και παντού συνθήματα και αφίσες να μην γίνει μετρό στα Εξάρχεια. «Μην χαθεί ο χαρακτήρας της πλατείας». Μα, ποιος χαρακτήρας; Πριν που περνούσα, καταμεσίς στην πλατεία, σε ένα βρόμικο στρώμα, ένας τύπος βρόμικος, κάπνιζε ένα τσιγάρο ανάσκελα. Μια πλατεία την οποία, χρόνο με χρόνο που επιστρέφω, την βρίσκω σταθερά πιο άσχημη.
Και σε ένα μεγάλο μέρος η πόλη, και δει Ομόνοια και Βικτωρία, δεν μοιάζει πια για Ελλάδα. Οι άνθρωποι, τα καταστήματα, είναι κατά κύριο λόγο ξένα: Μπαγκλαντές, Πακιστάν, Αραβικά κτλ. Και καμιά φορά κάτι ξενικό μπορεί να φέρει έναν άλλο αέρα π.χ. κάποια εξωτική ομορφιά, μα αυτό εδώ μοιάζει να πήγε λίγο πιο κάτω κάτι ήδη βουλιαγμένο.
Γενικά, η ομορφιά με εντυπωσιάζει. Επιδρά βαθιά επάνω μου. Το ίδιο και η ασχήμια. Έχω ταξιδέψει πολύ. Πόλη άσχημη σαν την Αθήνα νομίζω πως δεν έχω ξαναδεί. Λυπάμαι που το λέω. Κάθε φορά που επισκέπτομαι την Αθήνα, εντυπωσιάζομαι. Με έναν άσχημο τρόπο.
Ευχαρίστως να ακούσω τις σκέψεις σας.
Last edited: