'Εμιλυ Μπροντέ (Emily Bronte): "Ανεμοδαρμένα ύψη"
- Thread starter Μαργαριτα
- Start date
Το τέλειωσα χθες, και ομολογώ ότι με κούρασε λίγο, κυρίως λόγω της απουσίας άμεσης επαφής με τους ήρωες. Πραγματικά απορώ γιατί η συγγραφέας επέλεξε αυτόν τον αφηγηματικό τρόπο, αντί να μας επιτρέψει να τους γνωρίσουμε καλύτερα, εμβαθύνοντας στον καθένα ξεχωριστά. Νιώθω ότι η ηρωίδα της Ε. Μπροντέ που γνώρισα καλύτερα, με εξαίρεση ίσως τον Χήθκλιφ, είναι η... Νέλλυ! Νιώθω, επίσης, ότι υπήρχαν κάποιες αφέλειες στο όλο στήσιμο της ιστορίας. Ας πούμε:
Από κει και πέρα, κακά τα ψέματα, ο χαρακτήρας του Χήθκλιφ, όσο ενδιαφέρων κι αν ήταν (που ήταν), ήταν ακραίος και, νομίζω, δεν είχε ίχνος ρεαλισμού επάνω του. Πάντως τον συμπάθησα πολύ περισσότερο από κάτι χαρακτήρες όπως η Κάθρην και ο γιος του.
Από κει και πέρα η Μπροντέ έφτιαξε μια ατμόσφαιρα μαγευτική, σαγηνευτική! Οι περιγραφές της είναι το κάτι άλλο, θα μου μείνουν πραγματικά αξέχαστες οι εικόνες αυτών των τόπων και σπιτιών που είχα πλάσει στο νου μου όσο διάβαζα το βιβλίο. Νομίζω, ακόμα, ότι χειρίστηκε μοναδικά τα διάφορα μεταφυσικά και μακάβρια/γκόθικ στοιχεία που θέλησε να συμπεριλάβει.
Εκπληκτικούς θεωρώ τους μονολόγους της Κάθρην
του Χήθκλιφ, τους 2-3 προς στο τέλος του βιβλίου, καθώς και ολόκληρο το απόσπασμα της
Από τι πέθανε η Κάθρην (Κατερίνα στη μετάφραση που είχα εγώ!); Αλλά κι ο Χήθκλιφ πώς είναι δυνατόν να πέθανε μετά από τέσσερις μέρες μόνο νηστεία, ενώ είχε αναφερθεί πολλάκις πόσο γερή κράση είχε; Γενικά, πολύ θανατικό και αδικαιολόγητο.
Από κει και πέρα η Μπροντέ έφτιαξε μια ατμόσφαιρα μαγευτική, σαγηνευτική! Οι περιγραφές της είναι το κάτι άλλο, θα μου μείνουν πραγματικά αξέχαστες οι εικόνες αυτών των τόπων και σπιτιών που είχα πλάσει στο νου μου όσο διάβαζα το βιβλίο. Νομίζω, ακόμα, ότι χειρίστηκε μοναδικά τα διάφορα μεταφυσικά και μακάβρια/γκόθικ στοιχεία που θέλησε να συμπεριλάβει.
Εκπληκτικούς θεωρώ τους μονολόγους της Κάθρην
όταν αποκαλύπτει στη Νέλλυ τον έρωτά της για τον Χήθκλιφ
τελευταίας τους συνάντησης.
Προς Ιζι και σε ολους οσους το διαβασαν..
Πραγματι πολυ θανατικο βρε παιδι μου.. Σαν τις ακριδες πεφταν ολοι, μολις εκανε λιγο κρυο (εχω κανει σχετικη θαψιμο αναλύση, καμποσες αναρτησεις πιο πριν.
Η Καθριν πεθανε στην γεννα. Επισης σαν να ειχε χασει τα λογικα της καιρο πριν και την ειχε παρει απο κατω. Αυτο καταλαβα εγω..
Η Καθριν πεθανε στην γεννα. Επισης σαν να ειχε χασει τα λογικα της καιρο πριν και την ειχε παρει απο κατω. Αυτο καταλαβα εγω..
Ποιά Εστέλλα ρε Μαργαρίτα μου; Εδώ χτυπάει κόκκινο το πράγμα!
Το βιβλίο δεν το έχω διαβάσει (ακόμα!! ). Έχω δει δύο κινηματογραφικές εκδοχές, η μια ήταν άθλια η άλλη ψιλοκαλή αν και σαν κάτι να της έλειπε... (λέω για αυτήν με την Μπινός)
Την Κάθριν - φυσικά - δεν την συμπάθησα αλλά μιας και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη. Πάντως, εάν είναι όντως χειρότερη από την Εστέλλα ε τότε δε θα θελήσω να μπω στο βιβλίο και να την αρχίσω στις μπουνιές ;;;
Την Κάθριν - φυσικά - δεν την συμπάθησα αλλά μιας και δεν έχω διαβάσει το βιβλίο δεν έχω ολοκληρωμένη άποψη. Πάντως, εάν είναι όντως χειρότερη από την Εστέλλα ε τότε δε θα θελήσω να μπω στο βιβλίο και να την αρχίσω στις μπουνιές ;;;
Προς Λορένα και όσους το έχουν διαβάσει
Δεν νομίζω ότι η Κάθρην πέθανε στη γέννα. Ήταν πολύ άρρωστη, ψυχικά αλλά και σωματικά, και φαινόταν ότι δεν έχει πολλή ζωή μπροστά της. Γίνεται σαφές αυτό κατά την τελευταία της συνάντηση με τον Χήθκλιφ. Εκείνος καταλαβαίνει ότι πλέον τίποτα δεν μπορεί να τη σώσει και ο διάλογος που ακολουθεί είναι και συνειδητός αποχαιρετισμός. Είναι 7 μηνών έγκυος και γεννά εκείνο το βράδυ, όμως πεθαίνει λίγες ώρες μετά, απ' την αρρώστια που τη βασάνιζε, όχι από επιπλοκές του τοκετού. Αυτά κατάλαβα τουλάχιστον.
Με αυτό τον τίτλο κυκλοφορούσε αρχικά πριν αλλαχθεί και πάρει αυτόν που έχει τώρα. Θα έρπεπε ναμίζω να το διαβάσεις. Για μένα δεν συγκαταλέγεται σε αυτό που λέω γυναικεία λογοτεχνία.Αντιθέτως πιστεύω πως είναι ένα δυνατό - συναισθηματικά- έργο και αρκετά επίκαιρο.. Η συμπεριφορά των πρωταγωνιστών, η αδύναμια τους να παλέψουν για την αγάπη τους, το ότι δεν μπόρεσαν τελικά να κυνηγήσουν τα όνειρα τους. Ω μα την αλήθεια για μένα είναι από τα πιο δυνατά βιβλία.Στα Ελληνικά είναι γνωστό και με δεύτερο τίτλο: "Ο Πύργος των Καταιγίδων".
Δεν το έχω διαβάσει. Αναρωτιέμαι αν δεν είναι πιο ταιριαστό για... γυναικεία γούστα.
Ουτε εγω θα το εβαζα στα γυναικεια βιβλια οπως εχει επικρατησει ο ορος.
Σήμερα τελείωσα την ανάγνωση του βιβλίου. Κατ' αρχάς ούτε εγώ θα το χαρακτήριζα γυναικεία λογοτεχνία. Δεν μιλάμε για μια γλυκανάλατη ιστοριούλα με λουλουδάκια και αγάπες οπότε θεωρώ, κατά κάποιον τρόπο, υποτιμητικό να θεωρούμε πως στοχεύει σε ένα συγκεκριμένο κοινό.
Είχα ακούσει πάρα πολλά για το εν λόγω βιβλίο. Είχα δει και δύο κινηματογραφικές εκδοχές, όπως αναφέρω και παραπάνω, οι οποίες ήταν ελλειπέστατες ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου.
Διαβάζοντας το τελικά, ένιωσα πρωτόγνωρα αισθήματα. Συχνά ένιωθα ένα ψυχοπλάκωμα με αυτά που διάβαζα (ο σύντροφος μου συνέχεια με ρωτούσε τι έπαθα αφού είχα μονίμως ενα αλλόκοτο ύφος όταν με έβλεπε απορροφημένη στο βιβλίο
) αλλά ο τρόπος γραφής της Έμιλυ πραγματικά με συνέπαιρνε με αποτέλεσμα να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου.
Για τους ήρωες τι να πω; Νιώθω πως έχω καλυφθεί από τις παραπάνω αναρτήσεις.
Ο Χήθκλιφ ακραίος όσο δεν πάει, σχεδόν δαιμονικός. Η Κάθριν ένα εγωπαθές πλάσμα.
Πραγματικά αναρωτιέμαι κι εγώ για το ταλέντο της Έμιλυ ως προς τη σκιαγράφιση των ηρώων της και την περιγραφή ενός τόσο ακραίου έρωτα.
Με λίγα λόγια, θεωρώ το βιβλίο εκπληκτικό και κυρίως πως δεν έχει καμια σχέση με ό,τι έχω διαβάσει έως τώρα.
Είχα ακούσει πάρα πολλά για το εν λόγω βιβλίο. Είχα δει και δύο κινηματογραφικές εκδοχές, όπως αναφέρω και παραπάνω, οι οποίες ήταν ελλειπέστατες ως προς το περιεχόμενο του βιβλίου.
Διαβάζοντας το τελικά, ένιωσα πρωτόγνωρα αισθήματα. Συχνά ένιωθα ένα ψυχοπλάκωμα με αυτά που διάβαζα (ο σύντροφος μου συνέχεια με ρωτούσε τι έπαθα αφού είχα μονίμως ενα αλλόκοτο ύφος όταν με έβλεπε απορροφημένη στο βιβλίο
) αλλά ο τρόπος γραφής της Έμιλυ πραγματικά με συνέπαιρνε με αποτέλεσμα να μην θέλω να το αφήσω από τα χέρια μου.Για τους ήρωες τι να πω; Νιώθω πως έχω καλυφθεί από τις παραπάνω αναρτήσεις.
Ο Χήθκλιφ ακραίος όσο δεν πάει, σχεδόν δαιμονικός. Η Κάθριν ένα εγωπαθές πλάσμα.
Πάντως, από τότε που πεθαίνει η Κάθριν και μετά αλλιώς τη φανταζόμουν την πλοκή. Είχα μείνει με την εντύπωση πως θα εμφανίζεται συνέχεια το φάντασμα της Κάθριν 
και θα γίνονται συνέχεια διάφορα μακάβρια. Δεν περίμενα τόση εκτενή αναφορά δηλαδή στα παιδιά του Χήθκλιφ και της Κάθριν
και θα γίνονται συνέχεια διάφορα μακάβρια. Δεν περίμενα τόση εκτενή αναφορά δηλαδή στα παιδιά του Χήθκλιφ και της ΚάθρινΜε λίγα λόγια, θεωρώ το βιβλίο εκπληκτικό και κυρίως πως δεν έχει καμια σχέση με ό,τι έχω διαβάσει έως τώρα.
Το διάβασα τον περασμένο μήνα μέσα σε 4 μέρες. Ήταν πράγματι μια ξεχωριστή εμπειρία.
Πιστεύω ότι ο Χήθκλιφ κι η Κάθριν αγαπήθηκαν σαν αγρίμια. Γενικά η συμπεριφορά τους δικαιολογείται από το γεγονός ότι μεγάλωσαν και πέρασαν όλη τους τη ζωή μακριά από μια οργανωμένη κοινωνία, μακριά απ' τον πολιτισμό, τις κοινωνικές συμβάσεις κτλ.
Μου άρεσε και συμφώνησα με τον μελετητή* του έργου, που είπε ότι τα Ανεμοδαρμένα Ύψη έχουν στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Η κάθαρση έρχεται στην επόμενη γενιά, είναι οι γάμοι των παιδιών τους που φέρνουν στο τέλος την ισορροπία (να μη συμπεριλάβω spoilers καλύτερα).
* Οι εκδόσεις Άγρα περιλαμβάνουν 50-60 σελίδες με αναλύσεις και σχόλια πάνω στο μυθιστόρημα και μου είναι αδύνατο να θυμηθώ ποιος το είπε.
Σίγουρα αξίζει να διαβαστεί από άντρες. Δεν είναι καθαρά γυναικεία λογοτεχνία.
Πιστεύω ότι ο Χήθκλιφ κι η Κάθριν αγαπήθηκαν σαν αγρίμια. Γενικά η συμπεριφορά τους δικαιολογείται από το γεγονός ότι μεγάλωσαν και πέρασαν όλη τους τη ζωή μακριά από μια οργανωμένη κοινωνία, μακριά απ' τον πολιτισμό, τις κοινωνικές συμβάσεις κτλ.
Μου άρεσε και συμφώνησα με τον μελετητή* του έργου, που είπε ότι τα Ανεμοδαρμένα Ύψη έχουν στοιχεία αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Η κάθαρση έρχεται στην επόμενη γενιά, είναι οι γάμοι των παιδιών τους που φέρνουν στο τέλος την ισορροπία (να μη συμπεριλάβω spoilers καλύτερα).
* Οι εκδόσεις Άγρα περιλαμβάνουν 50-60 σελίδες με αναλύσεις και σχόλια πάνω στο μυθιστόρημα και μου είναι αδύνατο να θυμηθώ ποιος το είπε.
Σίγουρα αξίζει να διαβαστεί από άντρες. Δεν είναι καθαρά γυναικεία λογοτεχνία.
Στα υπ' όψιν, λοιπόν...
Συγκλονιστικο-αφηγηματικη τεχνικη ευρηματικοτατη-παθος που αναδεικνυει ολη την τραγιοκοτητα του ανθρωπου κι ολα αυτα απο ενα κοριτσακι 27 χρονων!!!!Υποκλινομαι...
ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ δηδη ΔΙΑΒΑΣΕΙ...
Οι εκδοσεις ΑΓΡΑ διαθετουν την πιο ολοκληρωμενη εκδοση απο ολες.Εξαισιες αναλυσεις και φωτογρφικο υλικο.
Καλοδουλεμενη προσεγγιση-αξιζει τη λιγο υψηλοτερη τιμη της απο τις αλλες μεταφρασεις(20 Ευρω).
ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΟΣΟΥΣ ΤΟ ΕΧΟΥΝ δηδη ΔΙΑΒΑΣΕΙ...
Εμενα με αγγιξε ως τα τρισβαθα η υπεροχη αγαπη του Χεαρτον κ της (μικρης) ΚΑΘΡΙΝ.
Συγκινητικη,παρηγορητικη-αληθινη αγαπη με τις διακυμανσεις ,τις συγκρουσεις αλλα και το μεγαλειο που αναβαπτιζει τον Ανθρωπο.Η αγαπη που εξημερωσε τον ΧΕΑΡΤΟΝ.Αυτου του ειδους η αγαπη ομως απαιτει μια θετικη βαση ,ενα ψυχικο βαθος-δεκτικο στην αναμορφωτικη δυναμη της.Ο ερωτας των δυο παιδιων ερχεται σε τρανταχτη αντιθεση προς το νοσηρο ,καννιβαλικο παθος του ΧΗΘΚΛΙΦ για την ΚΑΘΡΙΝ την ...πρεσβυτερη.
Αυτο που ενιωθε ο ΧΗΘΚΛΙΦ ,εμενα με συγκλονισε σαν ανθρωπο ,οχι ομως στη ρομαντικη διασταση του, ,γιατι σιγουρα δεν ηταν αληθινη αγαπη.
Αν ο ΧΗΘΚΛΙΦ αγαπουσε την ΚΑΘΡΙΝ ,απλα θα λατρευε το μωρο της-το μοναδικο ζωντανο της κομματι που εμεινε επι γης! δε θα αντεχε να καταστρεψει την μικρη κορη της αγαπημενης του,οπως πασχισε λυσσαλεα να κανει.(Αν ο ΧΗΘΚΛΙΦ ειχε ψυχικα αποθεματα ,ως το τελος,η ΚΑΘΡΙΝ θα ειχε την τραγικη μοιρα της ΙΣΑΒΕΛΛΑΣ,την οποια κυριολεκτικα κατασπαραξε. )
Ο ΧΗΘΚΛΙΦ ,δε μου εμπνεει τιποτα το ερωτικο ,συνιστα ομως μια ιδιοφυια και μια εκπληκτικη διεισδυση της συγγραφεος στην ανθρωπινη εμμονοληψια και στα τρομακτικα ορια της παρανοιας που μπορει να αγγιξει το ανθρωπινο μυαλο κ μια ψυχη ,εισπαραξουν ορφανια κ περιφρονηση.
Ο ακατεργαστος Χεαρτον -εν αντιθεσει με τν ΧΗΘΚΛΙΦ- διεθετε την ανθρωπια και την καθαρη καρδια που εκλιπαρουσε απλα λιγη καλοσυνη.Τον βρισκω πολυ πιο ερωτικο απο τον ΧΗΘΚΛΙΦ!!Διεθετε μια αγρια αρρενωποτητα με μια τρυφερη ψυχη!
Πασχισε να ξεφυγει απο το ασφυκτικο πλαισιο της αμαθειας κ της πνευματικης καθηλωσης που του επεβαλε ο ΧΗΘΚΛΙΦ με εναν τροπο απεγνωσμενο.
Παρολαυτα δεν κρατησε μισος στο δυναστη του ,οχι μονο γιατι ηταν αδαης ως προς την καταστροφικη επιρροη του ΧΗΘΚΛΙΦ στη ζωη του ,αλλα γιατι ειχε μια αγνη καρδια που προτιμησε να διατηρησει την ευγνωμοσυνη προς τον κηδεμονα του.
Πλαισιωσε τη λεπτεπιλεπτη ΚΑΘΡΙΝ ομως με μια αγαπη συγκινητικη,μεσα στην αδεξιοτητα της.Λατρεια ,θαυμασμος,υποστηριξη-παρολη την πληγωμενη περηφανια και τις ταπεινωσεις που η ΚΑΘΡΙΝ του επεβαλε στην αρχη απο καπριτσιο λογω της αμαθειας του.
Ο ενας εξημερωσε τον αλλον-η ΚΑΘΡΗΝ την αμαθεια του κι ο Χεαρτον την αλαζονεια της.Και οι δυο εξανθρωπιστηκαν μεσα απο την αγαπη τους -παραχωρωντας κομματια απο το Εγω τους.
Αφοπλιστικος ερωτας-ελπιδοφορο τελος!!!Αυτην την ιστορια αγαπης τη λατρεψα και αυτη δεσποζει στο νου μου απο ολοκληρο το εργο.
Συγκινητικη,παρηγορητικη-αληθινη αγαπη με τις διακυμανσεις ,τις συγκρουσεις αλλα και το μεγαλειο που αναβαπτιζει τον Ανθρωπο.Η αγαπη που εξημερωσε τον ΧΕΑΡΤΟΝ.Αυτου του ειδους η αγαπη ομως απαιτει μια θετικη βαση ,ενα ψυχικο βαθος-δεκτικο στην αναμορφωτικη δυναμη της.Ο ερωτας των δυο παιδιων ερχεται σε τρανταχτη αντιθεση προς το νοσηρο ,καννιβαλικο παθος του ΧΗΘΚΛΙΦ για την ΚΑΘΡΙΝ την ...πρεσβυτερη.
Αυτο που ενιωθε ο ΧΗΘΚΛΙΦ ,εμενα με συγκλονισε σαν ανθρωπο ,οχι ομως στη ρομαντικη διασταση του, ,γιατι σιγουρα δεν ηταν αληθινη αγαπη.
Αν ο ΧΗΘΚΛΙΦ αγαπουσε την ΚΑΘΡΙΝ ,απλα θα λατρευε το μωρο της-το μοναδικο ζωντανο της κομματι που εμεινε επι γης! δε θα αντεχε να καταστρεψει την μικρη κορη της αγαπημενης του,οπως πασχισε λυσσαλεα να κανει.(Αν ο ΧΗΘΚΛΙΦ ειχε ψυχικα αποθεματα ,ως το τελος,η ΚΑΘΡΙΝ θα ειχε την τραγικη μοιρα της ΙΣΑΒΕΛΛΑΣ,την οποια κυριολεκτικα κατασπαραξε. )
Ο ΧΗΘΚΛΙΦ ,δε μου εμπνεει τιποτα το ερωτικο ,συνιστα ομως μια ιδιοφυια και μια εκπληκτικη διεισδυση της συγγραφεος στην ανθρωπινη εμμονοληψια και στα τρομακτικα ορια της παρανοιας που μπορει να αγγιξει το ανθρωπινο μυαλο κ μια ψυχη ,εισπαραξουν ορφανια κ περιφρονηση.
Ο ακατεργαστος Χεαρτον -εν αντιθεσει με τν ΧΗΘΚΛΙΦ- διεθετε την ανθρωπια και την καθαρη καρδια που εκλιπαρουσε απλα λιγη καλοσυνη.Τον βρισκω πολυ πιο ερωτικο απο τον ΧΗΘΚΛΙΦ!!Διεθετε μια αγρια αρρενωποτητα με μια τρυφερη ψυχη!
Πασχισε να ξεφυγει απο το ασφυκτικο πλαισιο της αμαθειας κ της πνευματικης καθηλωσης που του επεβαλε ο ΧΗΘΚΛΙΦ με εναν τροπο απεγνωσμενο.
Παρολαυτα δεν κρατησε μισος στο δυναστη του ,οχι μονο γιατι ηταν αδαης ως προς την καταστροφικη επιρροη του ΧΗΘΚΛΙΦ στη ζωη του ,αλλα γιατι ειχε μια αγνη καρδια που προτιμησε να διατηρησει την ευγνωμοσυνη προς τον κηδεμονα του.
Πλαισιωσε τη λεπτεπιλεπτη ΚΑΘΡΙΝ ομως με μια αγαπη συγκινητικη,μεσα στην αδεξιοτητα της.Λατρεια ,θαυμασμος,υποστηριξη-παρολη την πληγωμενη περηφανια και τις ταπεινωσεις που η ΚΑΘΡΙΝ του επεβαλε στην αρχη απο καπριτσιο λογω της αμαθειας του.
Ο ενας εξημερωσε τον αλλον-η ΚΑΘΡΗΝ την αμαθεια του κι ο Χεαρτον την αλαζονεια της.Και οι δυο εξανθρωπιστηκαν μεσα απο την αγαπη τους -παραχωρωντας κομματια απο το Εγω τους.
Αφοπλιστικος ερωτας-ελπιδοφορο τελος!!!Αυτην την ιστορια αγαπης τη λατρεψα και αυτη δεσποζει στο νου μου απο ολοκληρο το εργο.
Οι εκδοσεις ΑΓΡΑ διαθετουν την πιο ολοκληρωμενη εκδοση απο ολες.Εξαισιες αναλυσεις και φωτογρφικο υλικο.
Καλοδουλεμενη προσεγγιση-αξιζει τη λιγο υψηλοτερη τιμη της απο τις αλλες μεταφρασεις(20 Ευρω).
Last edited:
Tα Ανεμοδαρμενα Υψη είναι αναμφισβήτητα από τα βιβλία που λατρεύω.
Η ιστορία του Χήθκλιφ και της Καθριν είναι μοναδική.Ξεπερνά τα όρια της ανθρώπινης λογικής και περνά στα όρια του παραλόγου.Ο Χήθκλιφ δίνει την εικόνα ενός ανθρώπου σκληρού και συναισθηματικά ανελέητου.Είναι στάνταρ ο πιο μισητός γοητευτικός χαρακτήρας που έχω συναντήσει σε βιβλίο.Ωστόσο όσες φορές και να διαβάσω το βιβλίο θέλω να τον γνωρίσω καλύτερα.Να δω κάτω από αυτό το σκοτεινό πέπλο της προσωπικοτητά του και να μπορέσω να τον κατανοήσω.Δεν γνώρισε ποτέ την αγάπη και την αποδοχή.
Η παράφορη αγάπη και εμμονή που είχε για την Καθριν τον τύφλωνε και αυτό είχε καταστροφικές συνέπειες στους γύρω του.Δεν αγάπησε κανέναν άλλον ούτε τον ίδιο του τον εαυτό όσο αγάπησε την Κάθριν.Αυτή ήταν ο λόγος για να ζει,να εκδικείται να μάχεται. Ολη του η ζωή περιστρεφόταν αποκλειστικά γυρω απο αυτήν.
Ο Χηθκλιφ ακούγοντας την μισή εξομολόγηση της Καθριν νευρίασε και πληγώθηκε τόσο πολυ που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να εκδικηθεί στην ουσία όλους αυτούς που κατέστησαν αυτη την σχέση αδύνατη. Ήθελε να πάρει τα πάντα και να κάνει κακό σε όλους. Ακόμα και τον ίδιο του το γιο χρησιμοποίησε προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του.
Στην Καθριν όμως δεν θα έκανε πότε κακό. Αυτοί οι δυο γεννήθηκαν για είναι μαζί. Ειχαν τον ίδιο χαρακτήρα. Δεν θα μπορούσαν ποτε να αγαπήσουν κανέναν άλλον. Νομίζω ότι τα λόγια που χρησιμοποιησαν και οι δυο δηλώνουν καθαρά την αγάπη του ενός για τον άλλον.
Η δε Κάθριν λέει ότι η μόνη σκέψη που την κρατάει στην ζωή είναι αυτός. Αν ολα τα άλλα χάνονταν και έμενε εκείνος αυτή θα εξακολουθουσε να υπάρχει αν όμως χανόταν αυτός και όλα τα αλλά θα υπήρχαν αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Δεν χρησιμοποιώ ακριβώς τα λόγια του βιβλίου πάντως πάνω κάτω αυτά ήταν. Ο Χηθκλιφ λέει οτι δεν μπορεί χωρίς την ζωή του,δεν μπορεί χωρίς την ψυχή του.Τα λόγια και των δυο λοιπόν δηλώνουν ξεκάθαρα το μέγεθος της αγάπης τους. Ακόμα και στην αρχή του βιβλίου την στιγμή που ανοίγει αλλόφρων το παράθυρο για να μπει το <φάντασμα>της Κάθριν μέσα φαίνεται πόσο απελπισμένα την αγαπάει. Στο τέλος του βιβλίου η χαρά του ότι επιτέλους θα μπορούσε να είναι μαζί με την Καθριν είναι απερίγραπτη. Είναι μια ιστορία αγάπης απλά διαφορετική από τις συνηθισμένες.Είναι σκοτεινή και μυστηριώδες και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει!
Η παράφορη αγάπη και εμμονή που είχε για την Καθριν τον τύφλωνε και αυτό είχε καταστροφικές συνέπειες στους γύρω του.Δεν αγάπησε κανέναν άλλον ούτε τον ίδιο του τον εαυτό όσο αγάπησε την Κάθριν.Αυτή ήταν ο λόγος για να ζει,να εκδικείται να μάχεται. Ολη του η ζωή περιστρεφόταν αποκλειστικά γυρω απο αυτήν.
Ο Χηθκλιφ ακούγοντας την μισή εξομολόγηση της Καθριν νευρίασε και πληγώθηκε τόσο πολυ που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να εκδικηθεί στην ουσία όλους αυτούς που κατέστησαν αυτη την σχέση αδύνατη. Ήθελε να πάρει τα πάντα και να κάνει κακό σε όλους. Ακόμα και τον ίδιο του το γιο χρησιμοποίησε προκειμένου να πετύχει τον σκοπό του.
Στην Καθριν όμως δεν θα έκανε πότε κακό. Αυτοί οι δυο γεννήθηκαν για είναι μαζί. Ειχαν τον ίδιο χαρακτήρα. Δεν θα μπορούσαν ποτε να αγαπήσουν κανέναν άλλον. Νομίζω ότι τα λόγια που χρησιμοποιησαν και οι δυο δηλώνουν καθαρά την αγάπη του ενός για τον άλλον.
Η δε Κάθριν λέει ότι η μόνη σκέψη που την κρατάει στην ζωή είναι αυτός. Αν ολα τα άλλα χάνονταν και έμενε εκείνος αυτή θα εξακολουθουσε να υπάρχει αν όμως χανόταν αυτός και όλα τα αλλά θα υπήρχαν αυτή δεν θα μπορούσε να υπάρχει. Δεν χρησιμοποιώ ακριβώς τα λόγια του βιβλίου πάντως πάνω κάτω αυτά ήταν. Ο Χηθκλιφ λέει οτι δεν μπορεί χωρίς την ζωή του,δεν μπορεί χωρίς την ψυχή του.Τα λόγια και των δυο λοιπόν δηλώνουν ξεκάθαρα το μέγεθος της αγάπης τους. Ακόμα και στην αρχή του βιβλίου την στιγμή που ανοίγει αλλόφρων το παράθυρο για να μπει το <φάντασμα>της Κάθριν μέσα φαίνεται πόσο απελπισμένα την αγαπάει. Στο τέλος του βιβλίου η χαρά του ότι επιτέλους θα μπορούσε να είναι μαζί με την Καθριν είναι απερίγραπτη. Είναι μια ιστορία αγάπης απλά διαφορετική από τις συνηθισμένες.Είναι σκοτεινή και μυστηριώδες και αυτό την κάνει να ξεχωρίζει!
Με έχει καλύψει απόλυτα η Φαντίνα με το τελευταίο της σχόλιο! 
Το δεύτερο μέρος της ιστορίας συνήθως παραβλέπεται ή είναι λιγότερο γνωστό. Χωρίς τον έρωτα της μικρής Κάθριν και του Χέαρτον, η ιστορία ή αυτό που θέλησε να μας πει η Μπροντέ με αυτό το βιβλίο, δεν ολοκληρώνεται. ;)