Αντέρωτα, δεν εννοούσα αυτό. Ναι μεν στην αρχή της ανάρτησης #17 αναφέρω ότι η λέξη Ινδοευρωπαίος αποτελεί τη συμβατική ονομασία μιας ομάδας λαών, αλλά παρακάτω παραθέτω αρκετές αράδες (χρώματος μπλε) όπου βρίσκεται ακριβώς αυτό που ρώτησε η Πιούζυ. Θα παραπέμψω σ' ένα παλιό κείμενο του Νίκου Σαραντάκου (δείτε από την τρίτη παράγραφο και εξής), διότι αυτή τη στιγμή δεν έχω χρόνο να γράψω αναλυτικά για το θέμα.
Εναλλακτικές θεωρίες
- Thread starter Αντέρωτας
- Start date
Μέρος 1ο
"Καμπάλα ή Καββάλα ονομάζεται η απόκρυφη παράδοση των Εβραίων. Διαδόθηκε και στο ευρύτερο κοινό από τον φιλόσοφο και ουμανιστή Τζιοβάνι Πίκο ντελα Μιράντολα τον 15ο αιώνα. Η Καμπάλα έχει ρίζες στην Τορά της Εβραϊκής Βίβλου και στο Ταλμούδ και περιλαμβάνει στοιχεία προφορικών παραδόσεων πολλών αιώνων, μεταξύ των οποίων και γνωστικισμού, νεοπλατωνισμού και χριστιανισμού.
Η Καμπάλα έχει μυστικιστικό, εσωτεριστικό χαρακτήρα. Στηρίζεται στο γεωκεντρικό σύστημα, ενώ χωρίζει τη γη σε πολλές παράλληλες γαίες και τον ουρανό σε εφτά ουρανούς, στον οποίο κατοικεί ο Θεός και οι άγγελοι. Η σύγχρονη αστρολογία περιέχει αρκετά καμπαλιστικά στοιχεία, η οποία σχετίζεται ευρύτερα με την αστρολογία και άλλων λαών των αρχαίων χρόνων, όπως των Σουμέριων ή των Αιγυπτίων.
Η σύγχρονη έρευνα διακρίνει δύο ρεύματα καμπαλισμού: το θεοσοφικό και το εκστατικό. Κύριος εκπρόσωπος του εκστατικού καμπαλισμού θεωρείται ο Αβραάμ Αμπουλάφια".
Αυτό τον ορισμό της Καββάλας δίνει η Βικιπαίδεια.
Σύμφωνα με τον Eco στο βιβλίο του «Η Αναζήτηση της Τέλειας Γλώσσας», η Καββάλα ( qabbalah) που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «παράδοση» εμπλέκεται με την παράδοση των σχολιασμών του Τορά, δηλαδή των βιβλίων της Πεντατεύχου, και τη ραββινική ερμηνευτική παράδοση του Ταλμούδ, και παρουσιάζεται ως επί το πλείστον σαν μια τεχνική ανάγνωσης και ερμηνείας του ιερού κειμένου.
Η Καββάλα προτείνει ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα πεπερασμένο αλφάβητο, που όμως θα παράγει έναν ιλιγγιωδώς μεγάλο αριθμό συνδιασμών. Ο Αβραάμ Αμπουλάφια (13ος αιώνας) οδήγησε τη συνδυαστική τέχνη στη μέγιστη ανάπτυξη με την Καββάλα των ονομάτων του – ή αλλιώς εκστατική Καββάλα.
Για την εκστατική Καββάλα η γλώσσα είναι από μόνη της ένα σύμπαν και η δομή της γλώσσας αντιπροσωπεύει την δομή των πραγμάτων. Έτσι αντίθετα με ότι συμβαίνει στη φιλοσοφική παράδοση της Δύσης ( από τον Αριστοτέλη ως τους Στωικούς και τη Μεσαιωνική σκέψη) και στην αραβική και ιουδαϊκή φιλοσοφία, στην Καββάλα η γλώσσα δεν απεικονίζει τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που το σημαίνον εκπροσωπεί το σημαινόμενο ή το αναφερόμενο ( και εδώ βρίσκεται και η απάντηση στην απορία της Πιούζυ παραπάνω,σχετικά με τα φυσικά και τα συμβατικά "ονόματα".) Αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με μια εκπομπή γλωσσικών στοιχείων ή γραμμάτων του αλφαβήτου, αυτά τα σημειωτικά στοιχεία δεν είναι προϋπάρχουσες απεικονίσεις κάποιου πράγματος, αλλά πρότυπα βάσει των οποίων διαμορφώνονται τα στοιχεία που αποτελούν τον κόσμο. Η σημασία αυτής της παραδοχής είναι εμφανής: εδώ διαγράφεται μια γλώσσα που είναι τέλεια, όχι μόνο γιατί καθρεφτίζει υποδειγματικά τη δομή του σύμπαντος, αλλά γιατί δημιουργώντας την συμπίπτει μ’ αυτήν, όπως το εκμαγείο με το αντικείμενο που βγάζει.
Για τον Αμπουλάφια αυτή είναι η μήτρα όλων των γλωσσών (που είναι ένα με το αιώνιο Τορά, όχι όμως αναγκαστικά με το γραπτό Τορά), κάνοντας διάκριση ανάμεσα στα είκοσι δύο γράμματα (και το αιώνιο Τορά) ως μήτρα και την εβραϊκή ως μητρική γλώσσα του ανθρώπινου γένους. Τα είκοσι δύο γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου αντιπροσωπεύουν τους ιδανικούς ήχους που πρέπει να κυριαρχούν στη δημιουργία όλων των άλλων υπαρχουσών γλωσσών.
Με τη γέννηση της σύγχρονης γλωσσολογικής επιστήμης εξαφανίζεται το φάντασμα της εβραϊκής ως άγιας γλώσσας, και σ’ αυτό συντέλεσαν τρία πράγματα. Πρώτα-πρώτα, η επιστημονικότητα των κριτηρίων. Κατά δεύτερο λόγο, η άποψη ότι η πρωταρχική γλώσσα είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα που πρέπει να ανασκαφεί : η ινδο-ευρωπαϊκή παράδοση παραμένει μια ιδανική παράμετρος. Και τελικά, δε διατείνεται ότι είναι η γλώσσα – μητέρα της ανθρωπότητας, αλλά εμφανίζεται ως γενάρχης μιας και μοναδικής οικογένειας γλωσσών, των Αρίων.
συνεχίζεται...
"Καμπάλα ή Καββάλα ονομάζεται η απόκρυφη παράδοση των Εβραίων. Διαδόθηκε και στο ευρύτερο κοινό από τον φιλόσοφο και ουμανιστή Τζιοβάνι Πίκο ντελα Μιράντολα τον 15ο αιώνα. Η Καμπάλα έχει ρίζες στην Τορά της Εβραϊκής Βίβλου και στο Ταλμούδ και περιλαμβάνει στοιχεία προφορικών παραδόσεων πολλών αιώνων, μεταξύ των οποίων και γνωστικισμού, νεοπλατωνισμού και χριστιανισμού.
Η Καμπάλα έχει μυστικιστικό, εσωτεριστικό χαρακτήρα. Στηρίζεται στο γεωκεντρικό σύστημα, ενώ χωρίζει τη γη σε πολλές παράλληλες γαίες και τον ουρανό σε εφτά ουρανούς, στον οποίο κατοικεί ο Θεός και οι άγγελοι. Η σύγχρονη αστρολογία περιέχει αρκετά καμπαλιστικά στοιχεία, η οποία σχετίζεται ευρύτερα με την αστρολογία και άλλων λαών των αρχαίων χρόνων, όπως των Σουμέριων ή των Αιγυπτίων.
Η σύγχρονη έρευνα διακρίνει δύο ρεύματα καμπαλισμού: το θεοσοφικό και το εκστατικό. Κύριος εκπρόσωπος του εκστατικού καμπαλισμού θεωρείται ο Αβραάμ Αμπουλάφια".
Αυτό τον ορισμό της Καββάλας δίνει η Βικιπαίδεια.
Σύμφωνα με τον Eco στο βιβλίο του «Η Αναζήτηση της Τέλειας Γλώσσας», η Καββάλα ( qabbalah) που θα μπορούσε να αποδοθεί ως «παράδοση» εμπλέκεται με την παράδοση των σχολιασμών του Τορά, δηλαδή των βιβλίων της Πεντατεύχου, και τη ραββινική ερμηνευτική παράδοση του Ταλμούδ, και παρουσιάζεται ως επί το πλείστον σαν μια τεχνική ανάγνωσης και ερμηνείας του ιερού κειμένου.
Η Καββάλα προτείνει ότι μπορεί να δημιουργήσει ένα πεπερασμένο αλφάβητο, που όμως θα παράγει έναν ιλιγγιωδώς μεγάλο αριθμό συνδιασμών. Ο Αβραάμ Αμπουλάφια (13ος αιώνας) οδήγησε τη συνδυαστική τέχνη στη μέγιστη ανάπτυξη με την Καββάλα των ονομάτων του – ή αλλιώς εκστατική Καββάλα.
Για την εκστατική Καββάλα η γλώσσα είναι από μόνη της ένα σύμπαν και η δομή της γλώσσας αντιπροσωπεύει την δομή των πραγμάτων. Έτσι αντίθετα με ότι συμβαίνει στη φιλοσοφική παράδοση της Δύσης ( από τον Αριστοτέλη ως τους Στωικούς και τη Μεσαιωνική σκέψη) και στην αραβική και ιουδαϊκή φιλοσοφία, στην Καββάλα η γλώσσα δεν απεικονίζει τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο που το σημαίνον εκπροσωπεί το σημαινόμενο ή το αναφερόμενο ( και εδώ βρίσκεται και η απάντηση στην απορία της Πιούζυ παραπάνω,σχετικά με τα φυσικά και τα συμβατικά "ονόματα".) Αν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο με μια εκπομπή γλωσσικών στοιχείων ή γραμμάτων του αλφαβήτου, αυτά τα σημειωτικά στοιχεία δεν είναι προϋπάρχουσες απεικονίσεις κάποιου πράγματος, αλλά πρότυπα βάσει των οποίων διαμορφώνονται τα στοιχεία που αποτελούν τον κόσμο. Η σημασία αυτής της παραδοχής είναι εμφανής: εδώ διαγράφεται μια γλώσσα που είναι τέλεια, όχι μόνο γιατί καθρεφτίζει υποδειγματικά τη δομή του σύμπαντος, αλλά γιατί δημιουργώντας την συμπίπτει μ’ αυτήν, όπως το εκμαγείο με το αντικείμενο που βγάζει.
Για τον Αμπουλάφια αυτή είναι η μήτρα όλων των γλωσσών (που είναι ένα με το αιώνιο Τορά, όχι όμως αναγκαστικά με το γραπτό Τορά), κάνοντας διάκριση ανάμεσα στα είκοσι δύο γράμματα (και το αιώνιο Τορά) ως μήτρα και την εβραϊκή ως μητρική γλώσσα του ανθρώπινου γένους. Τα είκοσι δύο γράμματα του εβραϊκού αλφαβήτου αντιπροσωπεύουν τους ιδανικούς ήχους που πρέπει να κυριαρχούν στη δημιουργία όλων των άλλων υπαρχουσών γλωσσών.
Με τη γέννηση της σύγχρονης γλωσσολογικής επιστήμης εξαφανίζεται το φάντασμα της εβραϊκής ως άγιας γλώσσας, και σ’ αυτό συντέλεσαν τρία πράγματα. Πρώτα-πρώτα, η επιστημονικότητα των κριτηρίων. Κατά δεύτερο λόγο, η άποψη ότι η πρωταρχική γλώσσα είναι ένα αρχαιολογικό εύρημα που πρέπει να ανασκαφεί : η ινδο-ευρωπαϊκή παράδοση παραμένει μια ιδανική παράμετρος. Και τελικά, δε διατείνεται ότι είναι η γλώσσα – μητέρα της ανθρωπότητας, αλλά εμφανίζεται ως γενάρχης μιας και μοναδικής οικογένειας γλωσσών, των Αρίων.
συνεχίζεται...
Μόνο ελληνική εφεύρεση δεν είναι. Το ελληνικό αλφάβητο στηρίχτηκε στο φοινικικό αλφάβητο και του καθιέρωσε αυτά που μέχρι τώρα ξέρουμε ως σύμφωνα (τα οποία σε μια πρώιμη μορφή τους υπήρχαν και στο φοινικικό αλφάβητο).
Μέρος 2ο
Οι Ινδοί λοιπόν σύμφωνα με τα παλαιά βιβλία της θρησκείας τους είναι άποικοι και όχι πρωτοκάτοικοι στη χερσόνησο του Γάγγη. Είχαν έρθει από τους ψηλούς κάμπους του Αφγανιστάν στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού, την Πενταποταμία, και σιγα-σιγά απλώθηκαν στα βόρεια μέρη της Ινδίας μεταξύ του Ημωδού (Ιμαλάϊα) και των Ουϊνδίων βουνών του Ινδού και του Γάγγη, υποδουλώνοντας τους ντόπιους πληθυσμούς, κυριεύοντας έτσι όλη την χερσόνησο καθώς και μερικά νησιά του ωκεανού. Ακόμα και σήμερα σε ορισμένες βουνίσιες περιοχές και στην μεσημβρινή Ινδία ομιλούν χρησιμοποιώντας Δραβιδικά ιδιώματα όπως επι παραδείγματι το Ταμούλ, το Τελεγού, το Κανάρ, το Μαλαϊαλίμ, το Τουλού κ.άλ. που δεν έχουν καμία σχέση με τα σανσκριτικά.
Τα μνημεία της Αιγύπτου είναι αρχαιότερα του Ινδικού Πολιτισμού ∙ η θαυμαστή αλφάβητος της σανσκριτικής τελειοποιημένης όσο καμιά άλλη, φαίνεται να μην είναι δημιούργημα των Ινδών, πολλές ιδέες που βρίσκουμε στα σανσκριτικά έργα φαίνεται να μην γεννήθηκαν στην Ινδία, αλλά τα δίδαξαν στους Ινδούς οι Χαλδαίοι, οι Αιγύπτιοι ή οι Έλληνες. Και παρ’ όλο που όλοι οι κλάδοι της ανθρώπινης γνώσης επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την Ινδία, εντούτοις ο λαός της δεν παρουσιάζεται σε καμία περίπτωση ανώτερος ή έστω όμοιος με τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, αν εξαιρέσουμε την γραμματική τέχνη - που την ανέβασε στην τελειότητα ο αθάνατος Πανίνης – και εν μέρει τη μαθηματική επιστήμη που έλαβαν από τους Έλληνες.
Εντούτοις οι Ινδοί παραμένουν ως οι εξοχότεροι από όλους τους «βάρβαρους» λαούς της αρχαιότητας, και αφού επιβεβαιώθηκε η συγγένεια της γλώσσας τους με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές γλώσσες, παλιές και νέες, και με πολλές από τις Ασιάτικες, αφού με τις επιστημονικές εργασίες του Bopp, του Grimm, του Humboldt, του Dietsch και άλλων, ανακαλύφθηκαν οι νόμοι της γλωσσολογίας, η σανσκριτική για το συντηρητικό και αρχέτυπο χαρακτήρα της έγινε απαραίτητη στους γλωσσολόγους.
Η ομοιότητα λοιπόν διαφορετικών γλωσσών που μιλιούνται σε τόσο διαφορετικά κλίματα, από την παγωμένη Ισλανδία ως τις άκρες του Ινδικού Καυκάσου, μας αναγκάζει να υποθέσουμε πως όλες προέρχονται από την ίδια πηγή, από μια μητέρα γλώσσα που σε προϊστορικούς χρόνους την μιλούσε ένας λαός, ο οποίος είτε επειδή κατοίκησε πρώτος στην Ευρώπη και την Ασία – υπόθεση που δύσκολο να υποστηριχτεί - είτε γιατί ήρθε ως κατακτητής σκλαβώνοντας τους τόπους εκείνους – υπόθεση που επικρατεί - αναγκάζοντας έτσι τους πρωτοκάτοικους, με το πέρασμα των χρόνων, να λησμονήσουν τις λαλιές τους.
Οι κάτοικοι της Δυτικής ακρογιαλιάς της Ινδίας, έπειτα από την κατάκτηση του Ταμερλάνου, άφησαν τα σπίτια τους, από τότε γυρίζουν ανά τον κόσμο, διατηρώντας όμως την γλώσσα τους. Σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες ονομάζονται Αιγύπτιοι (Γύφτοι)1 παρέμειναν πλάνητες, ξένοι και χωρισμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία.
Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Άγγλοι και οι νεολατινικές φυλές, στους κόσμους που κυρίεψαν, μετάδωσαν τον πολιτισμό τους και τη γλώσσα τους, και εύλογα μπορούμε να συμπεράνουμε πως κάτι ανάλογο έγινε και στους προϊστορικούς χρόνους.
Η Ιαπετική φυλή θεωρείται πως ήταν η προπατορική φυλή που αρχικά κατοικούσε στα οροπέδια Όθες, εκεί που πηγάζει ο Ώξος και ο Ιαξάρτης, γιατί σύμφωνα με τους Βαιδικούς ύμνους από εκεί κατέβηκαν οι Άριοι, ο λαός που κυρίεψε την Πενταποταμία, επειδή οι τόποι εκείνοι είναι σαν να λέμε το κέντρο από όσα μέρη κατοικούνται από Ιαπετικές φυλές στην Ασία, Ινδούς, Πέρσες, Αρμένιους, και γιατί οι άνθρωποι δεν ήθελαν να απαρνηθούν την παλιά παράδοση που δίδασκε πως η Ασία είναι η μήτρα κάθε πολιτισμού και του ανθρώπινου γένους.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες υποθέσεις. Όπως αυτή του Geiger που υποστήριξε πως η Ιαπετική φυλή προέρχεται από τα τις δυτικές περιοχές της Γερμανίας, πολλοί Γάλλοι θεώρησαν τους Κέλτες, ενώ αρκετοί υπόθεσαν την Σκανδιναβία. Επικρατέστερη θεωρείται εκείνη του Latham που υποστηρίζει πως η πρώτη πατρίδα βρίσκεται στα βορειοανατολικά σύνορα της Γερμανίας. Αυτό μπορεί να το τεκμηριώσει κανείς με το επιχείρημα ότι τα κοινά ονόματα των ζώων και φυτών στις ινδοευρωπαϊκές χώρες δεν θυμίζουν ότι ζει και βλασταίνει στους τροπικούς αλλά στα κρύα κλίματα. Από την άλλη, η ανθρωπολογία μας αποδεικνύει πως ο μόνος κοινός τύπος ανθρώπων που συναντιέται παντού, όπου κατοικούν ινδοευρωπαίοι είναι ο ξανθός. Έτσι είναι πιθανότερο αν όχι ολότελα βέβαιο, πως ο ξανθός τύπος που είναι ο μόνος κοινός σε τόσο διαφορετικά κλίματα, σε τόσο απομακρυσμένους τόπους αποτελούσε την πρωτόγονη Ιαπετική φυλή και αυτός μιλούσε την μητέρα γλώσσα.
Κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε η Ιαπετική φυλή χωρίστηκε σ’ έθνη, ούτε να εξετάσει τα αίτια. Η Ελληνική Ιστορία ανέρχεται σε 2500 – 3000 χρόνια π.Χ. περίπου, ενώ τα παλαιότερα κείμενα των Ινδών έχουν περίπου την ίδια αρχαιότητα. Την προπατορική φυλή την βρίσκουμε στην συνέχεια διαιρεμένους σε Κέλτες, Σλαυολέττες, Γερμανούς, Ελληνολατίνους, Αρμένιους και Αρίους͘. Οι Αρίοι πάλι χωρίζονται σε Ιρανούς και Ινδούς.
Ο Adolphe Pictet στο έργο του Les origins indoeuropeennes ou les Aryas primitives (1859 -63) γράφει:
Σε μια εποχή πριν από κάθε ιστορική μαρτυρία, χαμένη στα βάθη του χρόνου, μια φυλή προορισμένη από τη θεία πρόνοια να κυβερνήσει μια μέρα τον κόσμο ολόκληρο, αναπτυσσόταν σιγά-σιγά στο πρωτόγονο λίκνο της, προάγγελο του λαμπρού μέλλοντος. […] Μια γλώσσα όπου αυθόρμητα καθρεπτίζονταν όλες οι εντυπώσεις της, τα τρυφερά της συναισθήματα, ο απλός της θαυμασμός, αλλά και η εκτίναξη της προς ένα κόσμο ανώτερο. Μια γλώσσα γεμάτη εικόνες και διορατικές ιδέες, που έκλεινε μέσα της τα σπέρματα όλου του μελλοντικού πλούτου μιας μεγαλειώδους εξάπλωσης της πιο εμπνευσμένης ποίηση και της πιο βαθιάς σκέψης. […] Δεν είναι ίσως παράξενο να βλέπουμε του Αρίους της Ευρώπης μετά από ένα χωρισμό τεσσάρων ή πέντε χιλιάδων χρόνων, να συναντούν μέσα από ένα ατελείωτο κύκλο του αδελφούς τους της Ινδίας, να τους κατακτούν φέρνοντας τους τα στοιχεία ενός ανώτερου πολιτισμού και να ξαναβρίσκουν κοντά σ’ αυτούς τα αρχαία πειστήρια μιας κοινής καταγωγής.
Οι Ινδοί είναι λαός που αυτοονομάζεται Arya που σημαίνει ο ευγενικός , και που σε προϊστορικούς χρόνους κατοίκησε στην Ινδία2. Το παλαιότερο του μνημείο είναι τα θρησκευτικά του βιβλία οι Βαίδες. Η αρχαιότητα του Βαίδα παραμένει ασαφής - αν και σύμφωνα με αστρονομικές παρατηρήσεις και μαθηματικούς υπολογισμούς την τοποθετούν μεταξύ του 2780 -1820 π.Χ.
Η γραμματική του Πανίνη είναι μοναδική επειδή κανένα άλλο έθνος είτε από τους αρχαίους χρόνους, είτε από τους νεώτερους δεν έφερε στο φώς τέτοιο σύγγραμμα. Οι Έλληνες που σ’ όλους τους κλάδους της επιστήμης και της τέχνης είχαν αγγίξει την τελειότητα σ’ αυτό τον τομέα είχαν μείνει πολύ πιο πίσω από τους Ινδούς. Επίσης στην Μαθηματική επιστήμη οι Ινδοί ήταν ανώτεροι από τους δασκάλους τους Έλληνες͘ είχαν σπουδάσει τις ιδιότητες των τριγώνων, γνώριζαν να υπολογίζουν την επιφάνεια του τριγώνου από τις τρείς πλευρές του, γνώριζαν το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου, και υπολόγιζαν τον λόγο της περιμέτρου προς την διάμετρο περίπου με √10 3.
Στους Ινδούς επίσης χρωστάμε το δεκαδικό σύστημα, τα δε ψηφία ονομάζονται Αραβικά, επειδή οι Άραβες τα έφεραν στην Ευρώπη από την Ινδία και δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα πρώτα ψηφία από τα σανσκριτικά ονόματά τους λίγο μετασχηματισμένα.
Στο τέρμα λοιπόν ενός ιδεατού χιλιόχρονου ταξιδιού προς την Ανατολή για να ανακαλύψει τις ρίζες της η Ευρώπη, βρίσκει στο τέλος της ιδανικές αιτίες για ένα πραγματικό ταξίδι, όχι ανακαλύψεων αλλά κατάκτησης, που ο Κίπλινγκ θα υμνήσει μιλώντας για «το φορτίο του λευκού ανθρώπου». Δεν υπάρχει πια ανάγκη μιας τέλειας γλώσσας για να προσηλυτιστούν οι λίγο – πολύ άγνωστοι αδελφοί της. Θα αρκεστεί να τους επιβάλει μια ινδο- ευρωπαϊκή γλώσσα, και, για να δικαιολογήσει την επιβολή της, θα επικαλεστεί την κοινή καταγωγή.
1 Αγγλικά Gypsies, Ισπανικά Gitano’s, Γαλλικά Egyptiens.
2 Ινδία ονομάστηκε από τους Έλληνες και τους Πέρσες από τον Ινδό ποταμό ( σανσκριτικά Sindhu, περσικά Hindu). Έτσι την ονομάζουν και οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι͘ αλλά σανσκριτικά ονομάζεται Bharata, ή Bharata-varsha, ή χώρα του Βαράτα.
3 Με περισσότερη ακρίβεια ο Αρχιμήδης υπολόγισε τον π › 3 10/71‹ 3 10/70 αν και η πυραμίδα της Γκίζας που χρονολογείται το 3000 π.Χ. παρουσιάζει λόγος ύψους προς βάση ίσο περίπου με 3,1428571 δηλαδή 3 1/7 ακριβώς.
Υ.Γ. Για αυτή την σύντομη παρουσίαση του Ινδικο -ευρωπαϊκού ζητήματος – γιατί περί σύντομης πρόκειται αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του θέματος - εκτός από το βιβλίο του Eco που αναφέρω στο κείμενο βοηθήθηκα στο μεγαλύτερο μέρος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Ιστορία της Ινδικής Λογοτεχνίας».
Οι Ινδοί λοιπόν σύμφωνα με τα παλαιά βιβλία της θρησκείας τους είναι άποικοι και όχι πρωτοκάτοικοι στη χερσόνησο του Γάγγη. Είχαν έρθει από τους ψηλούς κάμπους του Αφγανιστάν στις πεδιάδες του Ινδού ποταμού, την Πενταποταμία, και σιγα-σιγά απλώθηκαν στα βόρεια μέρη της Ινδίας μεταξύ του Ημωδού (Ιμαλάϊα) και των Ουϊνδίων βουνών του Ινδού και του Γάγγη, υποδουλώνοντας τους ντόπιους πληθυσμούς, κυριεύοντας έτσι όλη την χερσόνησο καθώς και μερικά νησιά του ωκεανού. Ακόμα και σήμερα σε ορισμένες βουνίσιες περιοχές και στην μεσημβρινή Ινδία ομιλούν χρησιμοποιώντας Δραβιδικά ιδιώματα όπως επι παραδείγματι το Ταμούλ, το Τελεγού, το Κανάρ, το Μαλαϊαλίμ, το Τουλού κ.άλ. που δεν έχουν καμία σχέση με τα σανσκριτικά.
Τα μνημεία της Αιγύπτου είναι αρχαιότερα του Ινδικού Πολιτισμού ∙ η θαυμαστή αλφάβητος της σανσκριτικής τελειοποιημένης όσο καμιά άλλη, φαίνεται να μην είναι δημιούργημα των Ινδών, πολλές ιδέες που βρίσκουμε στα σανσκριτικά έργα φαίνεται να μην γεννήθηκαν στην Ινδία, αλλά τα δίδαξαν στους Ινδούς οι Χαλδαίοι, οι Αιγύπτιοι ή οι Έλληνες. Και παρ’ όλο που όλοι οι κλάδοι της ανθρώπινης γνώσης επηρέασαν σε μεγάλο βαθμό την Ινδία, εντούτοις ο λαός της δεν παρουσιάζεται σε καμία περίπτωση ανώτερος ή έστω όμοιος με τους Έλληνες και τους Ρωμαίους, αν εξαιρέσουμε την γραμματική τέχνη - που την ανέβασε στην τελειότητα ο αθάνατος Πανίνης – και εν μέρει τη μαθηματική επιστήμη που έλαβαν από τους Έλληνες.
Εντούτοις οι Ινδοί παραμένουν ως οι εξοχότεροι από όλους τους «βάρβαρους» λαούς της αρχαιότητας, και αφού επιβεβαιώθηκε η συγγένεια της γλώσσας τους με τις περισσότερες Ευρωπαϊκές γλώσσες, παλιές και νέες, και με πολλές από τις Ασιάτικες, αφού με τις επιστημονικές εργασίες του Bopp, του Grimm, του Humboldt, του Dietsch και άλλων, ανακαλύφθηκαν οι νόμοι της γλωσσολογίας, η σανσκριτική για το συντηρητικό και αρχέτυπο χαρακτήρα της έγινε απαραίτητη στους γλωσσολόγους.
Η ομοιότητα λοιπόν διαφορετικών γλωσσών που μιλιούνται σε τόσο διαφορετικά κλίματα, από την παγωμένη Ισλανδία ως τις άκρες του Ινδικού Καυκάσου, μας αναγκάζει να υποθέσουμε πως όλες προέρχονται από την ίδια πηγή, από μια μητέρα γλώσσα που σε προϊστορικούς χρόνους την μιλούσε ένας λαός, ο οποίος είτε επειδή κατοίκησε πρώτος στην Ευρώπη και την Ασία – υπόθεση που δύσκολο να υποστηριχτεί - είτε γιατί ήρθε ως κατακτητής σκλαβώνοντας τους τόπους εκείνους – υπόθεση που επικρατεί - αναγκάζοντας έτσι τους πρωτοκάτοικους, με το πέρασμα των χρόνων, να λησμονήσουν τις λαλιές τους.
Οι κάτοικοι της Δυτικής ακρογιαλιάς της Ινδίας, έπειτα από την κατάκτηση του Ταμερλάνου, άφησαν τα σπίτια τους, από τότε γυρίζουν ανά τον κόσμο, διατηρώντας όμως την γλώσσα τους. Σε πολλές Ευρωπαϊκές γλώσσες ονομάζονται Αιγύπτιοι (Γύφτοι)1 παρέμειναν πλάνητες, ξένοι και χωρισμένοι από την υπόλοιπη κοινωνία.
Οι Έλληνες, οι Ρωμαίοι, οι Άγγλοι και οι νεολατινικές φυλές, στους κόσμους που κυρίεψαν, μετάδωσαν τον πολιτισμό τους και τη γλώσσα τους, και εύλογα μπορούμε να συμπεράνουμε πως κάτι ανάλογο έγινε και στους προϊστορικούς χρόνους.
Η Ιαπετική φυλή θεωρείται πως ήταν η προπατορική φυλή που αρχικά κατοικούσε στα οροπέδια Όθες, εκεί που πηγάζει ο Ώξος και ο Ιαξάρτης, γιατί σύμφωνα με τους Βαιδικούς ύμνους από εκεί κατέβηκαν οι Άριοι, ο λαός που κυρίεψε την Πενταποταμία, επειδή οι τόποι εκείνοι είναι σαν να λέμε το κέντρο από όσα μέρη κατοικούνται από Ιαπετικές φυλές στην Ασία, Ινδούς, Πέρσες, Αρμένιους, και γιατί οι άνθρωποι δεν ήθελαν να απαρνηθούν την παλιά παράδοση που δίδασκε πως η Ασία είναι η μήτρα κάθε πολιτισμού και του ανθρώπινου γένους.
Υπάρχουν βέβαια και άλλες υποθέσεις. Όπως αυτή του Geiger που υποστήριξε πως η Ιαπετική φυλή προέρχεται από τα τις δυτικές περιοχές της Γερμανίας, πολλοί Γάλλοι θεώρησαν τους Κέλτες, ενώ αρκετοί υπόθεσαν την Σκανδιναβία. Επικρατέστερη θεωρείται εκείνη του Latham που υποστηρίζει πως η πρώτη πατρίδα βρίσκεται στα βορειοανατολικά σύνορα της Γερμανίας. Αυτό μπορεί να το τεκμηριώσει κανείς με το επιχείρημα ότι τα κοινά ονόματα των ζώων και φυτών στις ινδοευρωπαϊκές χώρες δεν θυμίζουν ότι ζει και βλασταίνει στους τροπικούς αλλά στα κρύα κλίματα. Από την άλλη, η ανθρωπολογία μας αποδεικνύει πως ο μόνος κοινός τύπος ανθρώπων που συναντιέται παντού, όπου κατοικούν ινδοευρωπαίοι είναι ο ξανθός. Έτσι είναι πιθανότερο αν όχι ολότελα βέβαιο, πως ο ξανθός τύπος που είναι ο μόνος κοινός σε τόσο διαφορετικά κλίματα, σε τόσο απομακρυσμένους τόπους αποτελούσε την πρωτόγονη Ιαπετική φυλή και αυτός μιλούσε την μητέρα γλώσσα.
Κανένας δεν μπορεί να προσδιορίσει πότε η Ιαπετική φυλή χωρίστηκε σ’ έθνη, ούτε να εξετάσει τα αίτια. Η Ελληνική Ιστορία ανέρχεται σε 2500 – 3000 χρόνια π.Χ. περίπου, ενώ τα παλαιότερα κείμενα των Ινδών έχουν περίπου την ίδια αρχαιότητα. Την προπατορική φυλή την βρίσκουμε στην συνέχεια διαιρεμένους σε Κέλτες, Σλαυολέττες, Γερμανούς, Ελληνολατίνους, Αρμένιους και Αρίους͘. Οι Αρίοι πάλι χωρίζονται σε Ιρανούς και Ινδούς.
Ο Adolphe Pictet στο έργο του Les origins indoeuropeennes ou les Aryas primitives (1859 -63) γράφει:
Σε μια εποχή πριν από κάθε ιστορική μαρτυρία, χαμένη στα βάθη του χρόνου, μια φυλή προορισμένη από τη θεία πρόνοια να κυβερνήσει μια μέρα τον κόσμο ολόκληρο, αναπτυσσόταν σιγά-σιγά στο πρωτόγονο λίκνο της, προάγγελο του λαμπρού μέλλοντος. […] Μια γλώσσα όπου αυθόρμητα καθρεπτίζονταν όλες οι εντυπώσεις της, τα τρυφερά της συναισθήματα, ο απλός της θαυμασμός, αλλά και η εκτίναξη της προς ένα κόσμο ανώτερο. Μια γλώσσα γεμάτη εικόνες και διορατικές ιδέες, που έκλεινε μέσα της τα σπέρματα όλου του μελλοντικού πλούτου μιας μεγαλειώδους εξάπλωσης της πιο εμπνευσμένης ποίηση και της πιο βαθιάς σκέψης. […] Δεν είναι ίσως παράξενο να βλέπουμε του Αρίους της Ευρώπης μετά από ένα χωρισμό τεσσάρων ή πέντε χιλιάδων χρόνων, να συναντούν μέσα από ένα ατελείωτο κύκλο του αδελφούς τους της Ινδίας, να τους κατακτούν φέρνοντας τους τα στοιχεία ενός ανώτερου πολιτισμού και να ξαναβρίσκουν κοντά σ’ αυτούς τα αρχαία πειστήρια μιας κοινής καταγωγής.
Οι Ινδοί είναι λαός που αυτοονομάζεται Arya που σημαίνει ο ευγενικός , και που σε προϊστορικούς χρόνους κατοίκησε στην Ινδία2. Το παλαιότερο του μνημείο είναι τα θρησκευτικά του βιβλία οι Βαίδες. Η αρχαιότητα του Βαίδα παραμένει ασαφής - αν και σύμφωνα με αστρονομικές παρατηρήσεις και μαθηματικούς υπολογισμούς την τοποθετούν μεταξύ του 2780 -1820 π.Χ.
Η γραμματική του Πανίνη είναι μοναδική επειδή κανένα άλλο έθνος είτε από τους αρχαίους χρόνους, είτε από τους νεώτερους δεν έφερε στο φώς τέτοιο σύγγραμμα. Οι Έλληνες που σ’ όλους τους κλάδους της επιστήμης και της τέχνης είχαν αγγίξει την τελειότητα σ’ αυτό τον τομέα είχαν μείνει πολύ πιο πίσω από τους Ινδούς. Επίσης στην Μαθηματική επιστήμη οι Ινδοί ήταν ανώτεροι από τους δασκάλους τους Έλληνες͘ είχαν σπουδάσει τις ιδιότητες των τριγώνων, γνώριζαν να υπολογίζουν την επιφάνεια του τριγώνου από τις τρείς πλευρές του, γνώριζαν το πρόβλημα του τετραγωνισμού του κύκλου, και υπολόγιζαν τον λόγο της περιμέτρου προς την διάμετρο περίπου με √10 3.
Στους Ινδούς επίσης χρωστάμε το δεκαδικό σύστημα, τα δε ψηφία ονομάζονται Αραβικά, επειδή οι Άραβες τα έφεραν στην Ευρώπη από την Ινδία και δεν είναι τίποτα άλλο παρά τα πρώτα ψηφία από τα σανσκριτικά ονόματά τους λίγο μετασχηματισμένα.
Στο τέρμα λοιπόν ενός ιδεατού χιλιόχρονου ταξιδιού προς την Ανατολή για να ανακαλύψει τις ρίζες της η Ευρώπη, βρίσκει στο τέλος της ιδανικές αιτίες για ένα πραγματικό ταξίδι, όχι ανακαλύψεων αλλά κατάκτησης, που ο Κίπλινγκ θα υμνήσει μιλώντας για «το φορτίο του λευκού ανθρώπου». Δεν υπάρχει πια ανάγκη μιας τέλειας γλώσσας για να προσηλυτιστούν οι λίγο – πολύ άγνωστοι αδελφοί της. Θα αρκεστεί να τους επιβάλει μια ινδο- ευρωπαϊκή γλώσσα, και, για να δικαιολογήσει την επιβολή της, θα επικαλεστεί την κοινή καταγωγή.
1 Αγγλικά Gypsies, Ισπανικά Gitano’s, Γαλλικά Egyptiens.
2 Ινδία ονομάστηκε από τους Έλληνες και τους Πέρσες από τον Ινδό ποταμό ( σανσκριτικά Sindhu, περσικά Hindu). Έτσι την ονομάζουν και οι ντόπιοι Μουσουλμάνοι͘ αλλά σανσκριτικά ονομάζεται Bharata, ή Bharata-varsha, ή χώρα του Βαράτα.
3 Με περισσότερη ακρίβεια ο Αρχιμήδης υπολόγισε τον π › 3 10/71‹ 3 10/70 αν και η πυραμίδα της Γκίζας που χρονολογείται το 3000 π.Χ. παρουσιάζει λόγος ύψους προς βάση ίσο περίπου με 3,1428571 δηλαδή 3 1/7 ακριβώς.
Υ.Γ. Για αυτή την σύντομη παρουσίαση του Ινδικο -ευρωπαϊκού ζητήματος – γιατί περί σύντομης πρόκειται αν αναλογιστεί κανείς το μέγεθος του θέματος - εκτός από το βιβλίο του Eco που αναφέρω στο κείμενο βοηθήθηκα στο μεγαλύτερο μέρος από το βιβλίο του Κωνσταντίνου Θεοτόκη «Ιστορία της Ινδικής Λογοτεχνίας».
Last edited:
Όσον αφορά την καταγωγή του ελληνικού αλφαβήτου, εμένα η μόνη θεωρία που με πείθει, ως προς όλες τις παραμέτρους της, είναι η φοινικική. Βρίσκω ότι όλα είναι υπέρ της. Κι όχι μόνον εγώ ο ταπεινός και ερασιτέχνης, αλλά σοβαρότατοι και καταρτισμένοι επιστήμονες που τα ξέρουν πολύ καλύτερα, εδώ και δεκάδες χρόνια, διότι αυτή η διαπίστωση ούτε καινούργια είναι, ούτε έγινε ελαφρά τη καρδία από κάποιους ανθελληνικούς κύκλους για να μειώσουν τάχα το μεγαλείο του ελληνικού πολιτισμού. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί είναι και καλά ντροπή να έχει δανειστεί ο ελληνικός πολιτισμός κάποια στοιχεία από άλλους. Και ποτέ δεν κατάλαβα γιατί σε κάποιους από μάς φαντάζει λίγο το διεθνώς αναγνωρισμένο μεγαλείο του, και θέλουμε ντε και καλά να το απογειώσουμε μέχρι τον Σείριο.
Το σύνηθες αντεπιχείρημα προς τη φοινικική θεωρία είναι ότι γύρω στο 800 π.Χ., που υιοθετήθηκαν τα φοινικικά γράμματα, γράφτηκαν τα ομηρικά έπη. Και ακούω/διαβάζω συνήθως «είναι αδύνατο να είχαν οι Έλληνες τόσο σπουδαία λογοτεχνία, με τόσο πλούσιο λεξιλόγιο, και να μην είχαν αλφάβητο να την καταγράψουν».
Ένα άλλο αντεπιχείρημα είναι ότι οι φοίνικες δεν άφησαν λογοτεχνικά ή φιλοσοφικά κείμενα, κι επομένως υποτίθεται ότι «δεν γινόταν να έχουν αναπτύξει δική τους γραφή. Να την κάνουν τί;».
Όσον αφορά το πρώτο, ας θυμηθούμε ότι οι Έλληνες είχαν σύστημα γραφής πριν την υιοθέτηση του φοινικικού συστήματος: είχαν τη Γραμμική Β. Η οποία όμως είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε ν' αποδώσει ακριβώς τους φθόγγους, διότι ήταν συλλαβικό σύστημα: δηλαδή κάθε σύμβολο διαβαζόταν ως μία συλλαβή: πα, κι, τε, κ.λπ. Είναι φανερό ότι ένα τέτοιο σύστημα καθιστά αδύνατη την ακριβή καταγραφή συμφωνικών συμπλεγμάτων (δηλαδή δύο ή παραπάνω συμφώνων κολλητά μεταξύ τους). Έτσι π.χ. το -χθρ- στη λέξη εθχρός θα έπρεπε ν' αναλυθεί και να γραφτεί, με τα κατάλληλα συλλαβογράμματα βέβαια, ως Ε - ΧΟ - ΘΟ - ΡΟ (το τελικό /σ/ το παρέλειπαν). Και φαντάζομαι ότι, βλέποντας αυτό το ΕΧΟΘΟΡΟ, θα φαντάζονταν ότι πρόκειται για τη λέξη που όλοι πρόφεραν /εχθρός/. Δεν βρίσκω λοιπόν παράλογη την άποψη ότι η Γραμμική Β είχε πρωτοδημιουργηθεί για τις ανάγκες μιας άλλης, προελληνικής γλώσσας, από την οποία έλειπαν τα συμφωνικά συμπλέγματα,* κι έτσι ήταν άβολη για την αναπαράσταση των φθόγγων της Ελληνικής. Η υιοθέτηση των φοινικικών γραμμάτων και η προσαρμογή της χρήσης τους ώστε ν' αποδίδουν με αρκετή ακρίβεια τους ελληνικούς φθόγγους, είναι ενα πολύ μεγάλο βήμα στην παγκόσμια ιστορία των συστημάτων γραφής, και απορώ γιατί να θεωρείται υποτιμητικό.
Για τα ομηρικά έπη: είναι πιθανότατη η καθαρά προφορική διάδοσή τους. Παρόμοια παράδοση συναντάμε ακόμα και σήμερα στα ηρωικά έπη της Βοσνίας. Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:
Σήμερα είναι αποδεκτό το γεγονός ότι οι τεχνικές στις οποίες βασίστηκε η σύνθεση των δύο επών είναι οι τεχνικές της προφορικής ποίησης, όπως είχαν διαμορφωθεί τους προηγούμενους αιώνες. Η παράδοση τροφοδότησε τον ποιητή τους με μια ειδική τεχνητή διάλεκτο, με στοιχεία διαφόρων εποχών και περιοχών και πολλά συνώνυμα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διαφορετικές μετρικές θέσεις, ένα σύνολο λογοτύπων που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες θέσεις του στίχου, τυπικές σκηνές και τυποποιημένα ευρύτερα επεισόδια. Η συμβολή της γραφής στη σύνθεση ή την καταγραφή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας είναι δύσκολο να καθοριστεί και έχουν διατυπωθεί διάφορες υποθέσεις: μπορεί ο ποιητής να χρησιμοποίησε τη γραφή για να κάνει ένα σχέδιο της δομής και της σύνδεσης διαφόρων επεισοδίων, ή να υπαγόρευσε σε κάποιον το ποίημα. Είναι βέβαιο ότι και τους επόμενους αιώνες τα έπη είχαν συντηρηθεί στην προφορική παράδοση και απαγγέλλονταν, αλλά δεν γνωρίζουμε αν υπήρχε κάποιο παγιωμένο γραπτό κείμενο. Από τον 6ο αι. π.Χ. μαρτυρείται και μια επαγγελματική ένωση ραψωδών που ονομάζονταν «ομηρίδες», οι οποίοι απήγελλαν κάποια εκδοχή των επών, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είχαν στην κατοχή τους κάποιο γραπτό κείμενο. Σημαντική θεωρείται στο θέμα της παγίωσης του ομηρικού κειμένου η συμβολή του Πεισιστράτου που λέγεται ότι καθιέρωσε απαγγελίες του Ομήρου στη γιορτή των Παναθηναίων με βάση ένα σταθερό κείμενο (η λεγόμενη «πεισιστράτεια διόρθωση»).
Όσον αφορά τη υποτιθέμενη χαμηλή στάθμη του πολιτισμού των Φοινίκων, ξεχνάμε μήπως ότι τα προομηρικά κείμενα, που είναι γραμμένα σε Γραμμική Β, περιέχουν κυρίως καταγραφές εμπορευμάτων και διαφόρων αγαθών, ή εμπορικές πινακίδες;
*Μία σύγχρονη γλώσσα μ' αυτό το χαρακτηριστικό είναι τα Ιαπωνικά, που σημειωτέον χρησιμοποιούν κι αυτά συλλαβικό αλφάβητο (και μάλιστα δύο, αλλά ας μη σας μπερδέψω περισσότερο), το οποίο έχει την ίδια σχεδόν λογική μ' αυτό της Γραμμικής Β. Τα Ιαπωνικά, όταν υιοθετούν ξένες λέξεις που έχουν δύο η παραπάνω σύμφωνα κολλητά, αναγκαστικά τα σπάνε σε συλλαβές: για παράδειγμα η αγγλική λέξη orchestra γίνεται στα Ιαπωνικά ōkesutora, γραμμένη με ως εξής: オーケストラ, δηλαδή オー = ō, ケ = ke, ス = su, ト = to, ラ = ra.
Το σύνηθες αντεπιχείρημα προς τη φοινικική θεωρία είναι ότι γύρω στο 800 π.Χ., που υιοθετήθηκαν τα φοινικικά γράμματα, γράφτηκαν τα ομηρικά έπη. Και ακούω/διαβάζω συνήθως «είναι αδύνατο να είχαν οι Έλληνες τόσο σπουδαία λογοτεχνία, με τόσο πλούσιο λεξιλόγιο, και να μην είχαν αλφάβητο να την καταγράψουν».
Ένα άλλο αντεπιχείρημα είναι ότι οι φοίνικες δεν άφησαν λογοτεχνικά ή φιλοσοφικά κείμενα, κι επομένως υποτίθεται ότι «δεν γινόταν να έχουν αναπτύξει δική τους γραφή. Να την κάνουν τί;».
Όσον αφορά το πρώτο, ας θυμηθούμε ότι οι Έλληνες είχαν σύστημα γραφής πριν την υιοθέτηση του φοινικικού συστήματος: είχαν τη Γραμμική Β. Η οποία όμως είναι ξεκάθαρο ότι δεν μπορούσε ν' αποδώσει ακριβώς τους φθόγγους, διότι ήταν συλλαβικό σύστημα: δηλαδή κάθε σύμβολο διαβαζόταν ως μία συλλαβή: πα, κι, τε, κ.λπ. Είναι φανερό ότι ένα τέτοιο σύστημα καθιστά αδύνατη την ακριβή καταγραφή συμφωνικών συμπλεγμάτων (δηλαδή δύο ή παραπάνω συμφώνων κολλητά μεταξύ τους). Έτσι π.χ. το -χθρ- στη λέξη εθχρός θα έπρεπε ν' αναλυθεί και να γραφτεί, με τα κατάλληλα συλλαβογράμματα βέβαια, ως Ε - ΧΟ - ΘΟ - ΡΟ (το τελικό /σ/ το παρέλειπαν). Και φαντάζομαι ότι, βλέποντας αυτό το ΕΧΟΘΟΡΟ, θα φαντάζονταν ότι πρόκειται για τη λέξη που όλοι πρόφεραν /εχθρός/. Δεν βρίσκω λοιπόν παράλογη την άποψη ότι η Γραμμική Β είχε πρωτοδημιουργηθεί για τις ανάγκες μιας άλλης, προελληνικής γλώσσας, από την οποία έλειπαν τα συμφωνικά συμπλέγματα,* κι έτσι ήταν άβολη για την αναπαράσταση των φθόγγων της Ελληνικής. Η υιοθέτηση των φοινικικών γραμμάτων και η προσαρμογή της χρήσης τους ώστε ν' αποδίδουν με αρκετή ακρίβεια τους ελληνικούς φθόγγους, είναι ενα πολύ μεγάλο βήμα στην παγκόσμια ιστορία των συστημάτων γραφής, και απορώ γιατί να θεωρείται υποτιμητικό.
Για τα ομηρικά έπη: είναι πιθανότατη η καθαρά προφορική διάδοσή τους. Παρόμοια παράδοση συναντάμε ακόμα και σήμερα στα ηρωικά έπη της Βοσνίας. Αντιγράφω από τη Βικιπαίδεια:
Σήμερα είναι αποδεκτό το γεγονός ότι οι τεχνικές στις οποίες βασίστηκε η σύνθεση των δύο επών είναι οι τεχνικές της προφορικής ποίησης, όπως είχαν διαμορφωθεί τους προηγούμενους αιώνες. Η παράδοση τροφοδότησε τον ποιητή τους με μια ειδική τεχνητή διάλεκτο, με στοιχεία διαφόρων εποχών και περιοχών και πολλά συνώνυμα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε διαφορετικές μετρικές θέσεις, ένα σύνολο λογοτύπων που αντιστοιχούν σε συγκεκριμένες θέσεις του στίχου, τυπικές σκηνές και τυποποιημένα ευρύτερα επεισόδια. Η συμβολή της γραφής στη σύνθεση ή την καταγραφή της Ιλιάδας και της Οδύσσειας είναι δύσκολο να καθοριστεί και έχουν διατυπωθεί διάφορες υποθέσεις: μπορεί ο ποιητής να χρησιμοποίησε τη γραφή για να κάνει ένα σχέδιο της δομής και της σύνδεσης διαφόρων επεισοδίων, ή να υπαγόρευσε σε κάποιον το ποίημα. Είναι βέβαιο ότι και τους επόμενους αιώνες τα έπη είχαν συντηρηθεί στην προφορική παράδοση και απαγγέλλονταν, αλλά δεν γνωρίζουμε αν υπήρχε κάποιο παγιωμένο γραπτό κείμενο. Από τον 6ο αι. π.Χ. μαρτυρείται και μια επαγγελματική ένωση ραψωδών που ονομάζονταν «ομηρίδες», οι οποίοι απήγελλαν κάποια εκδοχή των επών, αλλά δεν γνωρίζουμε αν είχαν στην κατοχή τους κάποιο γραπτό κείμενο. Σημαντική θεωρείται στο θέμα της παγίωσης του ομηρικού κειμένου η συμβολή του Πεισιστράτου που λέγεται ότι καθιέρωσε απαγγελίες του Ομήρου στη γιορτή των Παναθηναίων με βάση ένα σταθερό κείμενο (η λεγόμενη «πεισιστράτεια διόρθωση»).
Όσον αφορά τη υποτιθέμενη χαμηλή στάθμη του πολιτισμού των Φοινίκων, ξεχνάμε μήπως ότι τα προομηρικά κείμενα, που είναι γραμμένα σε Γραμμική Β, περιέχουν κυρίως καταγραφές εμπορευμάτων και διαφόρων αγαθών, ή εμπορικές πινακίδες;
*Μία σύγχρονη γλώσσα μ' αυτό το χαρακτηριστικό είναι τα Ιαπωνικά, που σημειωτέον χρησιμοποιούν κι αυτά συλλαβικό αλφάβητο (και μάλιστα δύο, αλλά ας μη σας μπερδέψω περισσότερο), το οποίο έχει την ίδια σχεδόν λογική μ' αυτό της Γραμμικής Β. Τα Ιαπωνικά, όταν υιοθετούν ξένες λέξεις που έχουν δύο η παραπάνω σύμφωνα κολλητά, αναγκαστικά τα σπάνε σε συλλαβές: για παράδειγμα η αγγλική λέξη orchestra γίνεται στα Ιαπωνικά ōkesutora, γραμμένη με ως εξής: オーケストラ, δηλαδή オー = ō, ケ = ke, ス = su, ト = to, ラ = ra.
Last edited:
Η Ινδοευρωπαϊκή Θεωρία από όσο ξέρω έχει καταρριφθεί ως πεπερασμένη. Αναπτύχθηκε εξαιτίας έλλειψης των αναγκαίων ευρημάτων και στοιχείων και βασίζεται σε υποθέσεις.Προσωπικά μου είναι δύσκολο να δεχτώ σήμερα με τα τόσα μέσα που υπάρχουν οποιαδήποτε τέτοια ψευδοθεωρία ή παραλλαγή της.
Δεν δικαιώνει καμία αντεπιστημονική εθνικιστική συνομωσιολογική μπούρδα αυτό, όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπήρξε κοινή Ινδοευρωπαϊκή φυλή και μέσω αυτής δημιουργήθηκαν όλοι οι πολιτισμοί της Ασίας και της Ευρώπης. Γιατί μια πρωτόγονη κοινωνία ανθρώπων σύμφωνα με τη θεωρία του Δαρβίνου μπορεί να εξελιχθεί ταυτόχρονα σε πολλά σημεία της γης ανεξαρτήτως αν έχουνε έρθει σε επαφή με άλλους λαούς ή όχι. Γι'αυτό άλλωστε είχαμε και τους αρχαίους λαούς της Αμερικής και της Ωκεανίας. Δε λέω ότι σαν θεωρία είναι τελείως λάθος όμως έχει πολλές αντιφάσεις. Είναι ένα εργαλείο που για τα δεδομένα του 1800 άνοιγε δρόμο στην έρευνα, σήμερα όμως κάνει το αντίθετο.
Δεν δικαιώνει καμία αντεπιστημονική εθνικιστική συνομωσιολογική μπούρδα αυτό, όμως δεν μπορούμε να δεχτούμε ότι υπήρξε κοινή Ινδοευρωπαϊκή φυλή και μέσω αυτής δημιουργήθηκαν όλοι οι πολιτισμοί της Ασίας και της Ευρώπης. Γιατί μια πρωτόγονη κοινωνία ανθρώπων σύμφωνα με τη θεωρία του Δαρβίνου μπορεί να εξελιχθεί ταυτόχρονα σε πολλά σημεία της γης ανεξαρτήτως αν έχουνε έρθει σε επαφή με άλλους λαούς ή όχι. Γι'αυτό άλλωστε είχαμε και τους αρχαίους λαούς της Αμερικής και της Ωκεανίας. Δε λέω ότι σαν θεωρία είναι τελείως λάθος όμως έχει πολλές αντιφάσεις. Είναι ένα εργαλείο που για τα δεδομένα του 1800 άνοιγε δρόμο στην έρευνα, σήμερα όμως κάνει το αντίθετο.
Last edited:
Βιβλιολάτρη, τόσο εσύ όσο και πολλοί άλλοι, προσδίδεις στην ινδοευρωπαϊκή θεωρία πολύ μεγαλύτερη εμβέλεια απ' αυτήν που πραγματικά έχει. Πρόκειται για μία καθαρά γλωσσολογική θεωρία, και δεν επιδιώκει να δώσει απαντήσεις σε ανθρωπολογικά ή αρχαιολογικά ερωτήματα, όσο κι αν μπορεί να χρησιμοποιηθεί (περιορισμένα ίσως) ως βοήθημα για τη λύση τους. Μέχρι στιγμής η Ινδοευρωπαϊκή θεωρία δεν έχει αποδειχτεί ότι είναι λανθασμένη. Το ότι υπάρχει κόσμος που την αμφισβητεί δεν σημαίνει ότι την έχει βγάλει αυτομάτως σκάρτη. Για να καταφέρει να την καταρρίψει όποιος διαφωνεί μαζί της, θα πρέπει να χρησιμοποιήσει επιστημονικά όπλα: μεθοδολογία, κι όχι απλώς φαντασία, ούτε ικανότητα να συνδέει τα ασύνδετα. Και φυσικά θα πρέπει να είναι γνήσια τα τεκμήρια που θα προσκομίσει. Κι όχι να τα δημοσιεύσει σε έντυπα όπως ο Δαυλός ή εφημερίδες όπως ο Στόχος (όπου είναι δεδομένο ότι θα τον προσκυνήσουν, καθώς καί τα δύο είναι ελληνοκεντρικότατα), αλλά σε επιστημονικά περιοδικά και συνέδρια, ώστε να υποστεί την κριτική των ειδικών και, αν έχει όντως δίκιο, αυτό να του αναγνωριστεί και επισήμως.
Και για το σύμπαν υπάρχουν θεωρίες ότι είναι πεπερασμένο, αλλά δεν το έχουν καταρρίψει
Μάλλον "ξεπερασμένη" ήθελες να πεις.
Και βέβαια συμφωνώ με το Λάγνο, στο ότι δεν μπορείς να καταρρίψεις μια θεωρία έτσι στο ξεκούδουνο. Θέλει στοιχεία και αποδείξεις. Όπως χρειάζεται και το ίδιο για να την υποστηρίξεις.
Ίσως η λέξη "καταρριφθεί" να είναι ατυχής και κακώς τη χρησιμοποίησα. Καθότι δεν είμαι ούτε γλωσσολόγος ούτε ανθρωπολόγος ούτε κάτι τέτοιο η άποψη μου δεν έχει βαρύτητα. Όμως η ΙΕ θεωρία περιέχει μέσα της πολλές αντιφάσεις και κάποιες παραδοχές οι οποίες εκ των υστέρων αποδείχτηκαν λαθεμένες. Σε ό,τι αφορά την φυλετική καταγωγή πάντα. Η γλωσσική προέλευση δεν ταυτίζεται πάντοτε με την κοινή φυλετική προέλευση, διορθώστε με αν κάνω λάθος. Πάντως αν δεχτούμε ότι υπήρξε ενιαία φυλή που μέσω αυτής αναπτύχθηκαν όλοι οι πολιτισμοί από τις Ινδίες μέχρι το Γιβραλτάρ και από την Σκανδιναβία μέχρι την Καρχηδόνα, γιατί να μην δεχτεί κάποιος με την ίδια λογική την εθνικιστική μπούρδα ότι η ελληνική φυλή σκορπίστηκε σε όλη Ευρώπη και γέννησε ολόκληρο το σύγχρονο πολιτισμό. Το μεθοδολογικό εργαλείο που χρησιμοποιεί και ο ένας και ο άλλος είναι το ίδιο ανεξαρτήτως αν η χρονική αφετηρία του ενός διαφέρει από τη χρονική αφετηρία του άλλου. Θεωρώ ότι η ΙΕ θεωρία έχει μέσα της επιστημονικότητα όμως είναι ατελής.
Να κάνω μία εύλογη ερώτηση : Γιατί το συγκεκριμένο βιβλίο αναφέρεται μόνο (απ' όσο έψαξα τουλάχιστο) σε σελίδες τύπου www.afipnisi.org, ferolvios.blogspot.com (με υπότιτλο : "Αστρολογική Κοσμολογία"...ανατρίχιασα!) κλπ;
Last edited:
Παραθέτω ένα εξαιρετικό κείμενο του Δόκτορα Μωσέ, σχετικό με τη γλωσσική παραμυθία, που αξίζει να διαβαστεί με προσοχή.
Για κάποιο λόγο δίνεις ρατσιστικές καταβολές στην ΙΕ θεωρία και πρέπει το μυαλό σου να πηγαίνει στη σχετική θεωρία περί Αρείας φυλής κλπ. Προφανώς δεν κάθεται καλά σκέψη οτι απο μια φυλή "αναπτύχθηκαν όλοι οι πολιτισμοί". Δεν λέει αυτό η ΙΕ θεωρία. Οι Σουμέριοι, οι Σημίτες, οι Αιγύπτιοι και οι Κινέζοι αναπτύχθηκαν πριν ή ανεξάρτητα από τους ΙΕ.
Η θεωρία δεν υποστηρίζει οτι οι ομιλητές της γλώσσας είχαν ανώτερο πολιτισμό αλλά εξετάζει το φαινόμενο της συγγένειας όλων αυτών των γλωσσών. 'Οπως σωστά είπες, "Η γλωσσική προέλευση δεν ταυτίζεται πάντοτε με την κοινή φυλετική προέλευση". Απο κει και πέρα αν πρόκειται για μία φυλή, ή για ένα πολιτισμό, για επεκτάσεις, κατακτήσεις ή επιβολή γλώσσας είναι ανθρωπολογικό θέμα.
Απόλλωνα, χαζεύω το βιβλίο το Τατσόμοιρου και βλέπω να λέει περί εμφανίσεως της ελληνικής γης πριν από 140 εκ. χρόνια, ως το πρώτο τμήμα ξηράς στην ιστορία της Γης. Δηλαδή κατά τη διάρκεια της Ιουρασικής Περιόδου (περίπου). Οκ, αλλά δεν ήταν το πρώτο τμήμα ξηράς (αυτό πηγαίνει πολύ πιο πίσω χρονολογικά, πχ Πλειστόκενο). Αλλά ακόμα και αν ίσχυε αυτό που λέει (που δεν ισχύει), τα πρώτα δείγματα ανθρωπίδων μας πηγαίνουν το πολύ μέχρι 2 εκ. χρόνια πίσω. Βάλε και μέχρι να πάρει τα πάνω του ο ανθρώπινος εγκέφαλος και να σχηματίσει λόγο, πάμε πολύ πιο πρόσφατα. Κοινώς, αυτό που παρουσιάζει (και στον επίλογο, ως βασικό συμπέρασμα) είναι άκυρο.
Το ερώτημα είναι, να συνεχίσω το ψάξιμο στο εν λόγω βιβλίο ή όχι; Μάλλον όχι...
Το ερώτημα είναι, να συνεχίσω το ψάξιμο στο εν λόγω βιβλίο ή όχι; Μάλλον όχι...