Δεν θέλω να κάνω την παρουσίασή μου τώρα...
Δε νιώθω τέτοια ανάγκη...
Θα ήθελα μόνο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που μετά τη γιαγιά μου μου άνοιξε την πόρτα τον κόσμο των βιβλίων...
Στη Φωφίτσα, την αγαπημένη γειτόνισσα που ανέλαβε όταν ήμουν μικρή να με μάθει να διαβάζω, να γράφω, να είμαι επιμελής στα μαθήματά μου και άψογη στις σχολικές μου υποχρεώσεις.
Δεν υπήρξα ποτέ από τα παιδιά εκείνα που προγραμμάτιζαν το χρόνο τους με τα διαβάσματά τους... Μάλιστα, πίστευα πως το IQ μου (καλά... δεν ήξερα πώς ακριβώς λεγόταν) ήταν τόσο υψηλό που πάντα μάθαινα από τις παραδόσεις και δεν χρειαζόταν να ασχοληθώ και μετά...
Η μαμά μου όμως είχε άλλη γνώμη, και προκειμένου να μη βρίσκομαι μικρό παιδί σε ένα καφενείο ανάμεσα σε καπνούς και βωμολοχίες με έστελνε πακέτο στη Φωφίτσα να διαβάσω...
Και η καημένη υπόμενε την τεμπελιά μου, την αναισθησία μου και τις αντιδράσεις μου αγόγγυστα.
Με περίμενε καθε απόγευμα με δύο (και τρεις καμιά φορά) φέτες ψωμί με γάλα ζαχαρούχο και πολλά σοκολατάκια προκειμένου να με γλυκάνει και να ξεκινήσουμε το διάβασμα...
Δε θα ξεχάσω δε, εκείνο το βράδυ που η άρνησή μου να γράψω στο τετράδιο αντιγραφής καθαρά και χωρίς μουντζούρες μου στέρησε τα σαράντα φύλλα από το 50φυλλο τετράδιό μου. Και έπρεπε να το δικαιολογήσω στη δασκάλα την επομένη...
Όταν όμως ήμουν καλό κορίτσι, με αντάμειβε αφήνοντάς με να δω μπάσκετ (επί Καστρινάκη Γιατζόγλου μιλάμε ) ή κάτι άλλο στην τηλεόραση χωρίς να το μάθει η μαμά μου και στα γενέθλια ή τη γιορτή μου αλλά και στις καλοκαιρινές διακοπές μου έφερνε βιβλία... Για να ανοίξει το μυαλό μου... όπως μου έλεγε...
Δεν ξέρω αν άνοιξε... Ξέρω μόνο πως αν έμαθα κάτι στο Δημοτικό, το έμαθα χάρη στη Φωφίτσα...
Εχτές, ταξίδεψε μακριά... μου το είπαν (για να μη στενοχωρηθώ) σήμερα το μεσημέρι όταν όλα είχαν τελειώσει και δεν πρόλαβα να πω εκείνο το "ευχαριστώ" που της χρωστούσα και το τελευταίο "αντίο"...
Το κάνω από εδώ... και ας μην το μάθει ποτέ...
Ας είναι ελαφρύ το χώμα... και να με συγχωρείτε αν είμαι τελείως εκτός τόπου και χρόνου...
Δε νιώθω τέτοια ανάγκη...
Θα ήθελα μόνο να πω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον άνθρωπο που μετά τη γιαγιά μου μου άνοιξε την πόρτα τον κόσμο των βιβλίων...
Στη Φωφίτσα, την αγαπημένη γειτόνισσα που ανέλαβε όταν ήμουν μικρή να με μάθει να διαβάζω, να γράφω, να είμαι επιμελής στα μαθήματά μου και άψογη στις σχολικές μου υποχρεώσεις.
Δεν υπήρξα ποτέ από τα παιδιά εκείνα που προγραμμάτιζαν το χρόνο τους με τα διαβάσματά τους... Μάλιστα, πίστευα πως το IQ μου (καλά... δεν ήξερα πώς ακριβώς λεγόταν) ήταν τόσο υψηλό που πάντα μάθαινα από τις παραδόσεις και δεν χρειαζόταν να ασχοληθώ και μετά...
Η μαμά μου όμως είχε άλλη γνώμη, και προκειμένου να μη βρίσκομαι μικρό παιδί σε ένα καφενείο ανάμεσα σε καπνούς και βωμολοχίες με έστελνε πακέτο στη Φωφίτσα να διαβάσω...
Και η καημένη υπόμενε την τεμπελιά μου, την αναισθησία μου και τις αντιδράσεις μου αγόγγυστα.
Με περίμενε καθε απόγευμα με δύο (και τρεις καμιά φορά) φέτες ψωμί με γάλα ζαχαρούχο και πολλά σοκολατάκια προκειμένου να με γλυκάνει και να ξεκινήσουμε το διάβασμα...
Δε θα ξεχάσω δε, εκείνο το βράδυ που η άρνησή μου να γράψω στο τετράδιο αντιγραφής καθαρά και χωρίς μουντζούρες μου στέρησε τα σαράντα φύλλα από το 50φυλλο τετράδιό μου. Και έπρεπε να το δικαιολογήσω στη δασκάλα την επομένη...
Όταν όμως ήμουν καλό κορίτσι, με αντάμειβε αφήνοντάς με να δω μπάσκετ (επί Καστρινάκη Γιατζόγλου μιλάμε ) ή κάτι άλλο στην τηλεόραση χωρίς να το μάθει η μαμά μου και στα γενέθλια ή τη γιορτή μου αλλά και στις καλοκαιρινές διακοπές μου έφερνε βιβλία... Για να ανοίξει το μυαλό μου... όπως μου έλεγε...
Δεν ξέρω αν άνοιξε... Ξέρω μόνο πως αν έμαθα κάτι στο Δημοτικό, το έμαθα χάρη στη Φωφίτσα...
Εχτές, ταξίδεψε μακριά... μου το είπαν (για να μη στενοχωρηθώ) σήμερα το μεσημέρι όταν όλα είχαν τελειώσει και δεν πρόλαβα να πω εκείνο το "ευχαριστώ" που της χρωστούσα και το τελευταίο "αντίο"...
Το κάνω από εδώ... και ας μην το μάθει ποτέ...
Ας είναι ελαφρύ το χώμα... και να με συγχωρείτε αν είμαι τελείως εκτός τόπου και χρόνου...
) Χαίρομαι πολύ που σε έχουμε στην παρέα!
... αλλά στη δική μου το θεωρώ δεδομένο. 