Η Χρυσηίδα Δημουλίδου για τις δανειστικές βιβλιοθήκες
- Thread starter Αθηνάααα
- Start date
@Ροντιον οι πωλησεις δειχνουν οτι η συγγραφεας αρεσει εκτος αν 66.000+ κοσμος που την διαβαζει ειναι χαζος.
Δεν είχα σκοπό να σχολιάσω σε αυτό το θέμα, γιατί θεώρησα από την αρχή που το είδα και παρακολούθησα τη συζήτηση, ότι δε με αφορά και είπα ότι δε πρόκειται να βάλω λιθαράκι στην όλη υπόθεση, γιατί πιστεύω ότι έτσι μεγαλώνει το όνομα μιας συγγραφέως που μέχρι να ακούσω και διαβάσω την εν λόγω δήλωση, δεν είχα ιδέα ποια είναι. Όταν κατάλαβα, και κάτι μου θύμιζε η φυσιογνωμία της (την είχα δει πριν αρκετά χρόνια στην Μενεγάκη), σχημάτισα μια συγκεκριμένη εντύπωση και είπα να την κρατήσω για τον εαυτό μου, κυρίως γιατί πιστεύω ακράδαντα ότι ισχύει πάντα το "κάθε κακή δημοσιότητα είναι και καλή δημοσιότητα".
Αυτή η δήλωση, αν δε συνεχίσει να αναλώνεται στα φόρα και στα διάφορα άρθρα και ξεχαστεί, θα μείνει μόνο το όνομα "Δημουλίδου" και ο μέσος αναγνώστης που δεν ασχολείται ιδιαίτερα και ούτε για πολύ καιρό (ή ώρα εδώ που τα λέμε) με μια είδηση, το μόνο που θα θυμάται είναι το όνομα και όχι την αρνητικότητα που ξεσήκωσε γύρω του. Το επόμενο βιβλίο της θα πάει ακόμη καλύτερα και ο κόσμος θα προτιμήσει να δώσει τα ευρώ του στο "γνωστό κι αξιόπιστο" όνομα, παρά στο άγνωστο και ίσως καινούριο.
Δε σνομπάρω δημόσια το περιεχόμενο των γυναικείων μυθιστορημάτων, που και μόνο από τον χαρακτηρισμό τους ξεχωρίζουν και υποτιμούνται. Υπάρχει αντίστοιχα η "ανδρική λογοτεχνία"; Γιατί αυτός ο διαχωρισμός; Όπως και να 'χει, δεν ακολουθώ τη θεματολογία ούτε και σε σειρές που παρακολουθώ. Συχνά βαριέμαι το είδος και δε μου προσφέρει, δε με συμπληρώνει.
Ωστόσο, και θέλω να το τονίσω και να το υποστηρίξω, προτιμώ 1000 φορές μια αναγνώστρια να διαβάζει ένα μυθιστόρημα της κατηγορίας αυτής, παρά να παρακολουθεί ένα τούρκικο σήριαλ. Τουλάχιστον η ανάγνωση προσφέρει μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνη της. Η φαντασία μας δημιουργεί δικά μας σκηνικά, χρώματα, ήχους, τραγούδια, γεύσεις, αρώματα. Κανένας άλλος δεν βιώνει αυτό που διαβάζουμε, όπως το βιώνουμε εμείς. Κανείς! Δεν είναι μαγικό;
Η εμπειρία αυτή από μόνη της είναι αναντικατάστατη και δεν πρόκειται να μειωθεί από το περιεχόμενο. Η δραστηριότητα που έχει ο εγκέφαλός μας όταν βυθιζόμαστε στην ανάγνωση για μένα είναι ισάξιο περάσματος σε εναλλακτική πραγματικότητα και ο καθένας μας διαλέγει την πραγματικότητά του. Χωρίς ενδοιασμούς, ελεύθερα και με προσωπικό πάθος. Ειδάλλως, ας μείνουμε στην παρούσα πραγματικότητα και ας στερήσουμε από την φαντασία μας αυτό που έχει ανάγκη και ακόμη χειρότερα, ας κρίνουμε και τους υπόλοιπους που επιλέγουν άλλους κόσμους από μας! Ας προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα, ας συστήσουμε ομάδες "κοινής αναγνωστικής κουλτούρας" κι ας ορίσουμε μια κρύα, καθαρή, έναστρη βραδιά να μαζευτούμε στους δρόμους, ξεχωριστά η καθεμία, και να ανάψουμε πυρές. Πανύψηλες και δυνατές. Και να τις ταΐσουμε με πολλά και χορταστικά βιβλία που μισούμε. Με συγγραφείς που πρέπει να ριχτούν οπωσδήποτε στις πυρές! Στο πυρ το εξώτερον. Μακριά από το αναγνωστικό μας πεδίο. Έτσι, οι Άλλοι θα πρέπει να διαβάσουν αυτά που θα τους πούμε εμείς ότι είναι καλά. Εμείς ξέρουμε...
Ελευθερία σε όλες τις αναγνωστικές ομάδες!!!
Σεβασμός στις μεικτές ομάδες!!! (Υπάρχουν και μιγάδες και λέγεται ότι είναι οι ομορφότερη ράτσα )
Κορίτσια (κι αγόρια), πάρτε τα βιβλία που αγαπάτε μια όμορφη κουβερτούλα και εξορμήστε στις εξοχές και τα πάρκα!
Αυτή η δήλωση, αν δε συνεχίσει να αναλώνεται στα φόρα και στα διάφορα άρθρα και ξεχαστεί, θα μείνει μόνο το όνομα "Δημουλίδου" και ο μέσος αναγνώστης που δεν ασχολείται ιδιαίτερα και ούτε για πολύ καιρό (ή ώρα εδώ που τα λέμε) με μια είδηση, το μόνο που θα θυμάται είναι το όνομα και όχι την αρνητικότητα που ξεσήκωσε γύρω του. Το επόμενο βιβλίο της θα πάει ακόμη καλύτερα και ο κόσμος θα προτιμήσει να δώσει τα ευρώ του στο "γνωστό κι αξιόπιστο" όνομα, παρά στο άγνωστο και ίσως καινούριο.
Δε σνομπάρω δημόσια το περιεχόμενο των γυναικείων μυθιστορημάτων, που και μόνο από τον χαρακτηρισμό τους ξεχωρίζουν και υποτιμούνται. Υπάρχει αντίστοιχα η "ανδρική λογοτεχνία"; Γιατί αυτός ο διαχωρισμός; Όπως και να 'χει, δεν ακολουθώ τη θεματολογία ούτε και σε σειρές που παρακολουθώ. Συχνά βαριέμαι το είδος και δε μου προσφέρει, δε με συμπληρώνει.
Ωστόσο, και θέλω να το τονίσω και να το υποστηρίξω, προτιμώ 1000 φορές μια αναγνώστρια να διαβάζει ένα μυθιστόρημα της κατηγορίας αυτής, παρά να παρακολουθεί ένα τούρκικο σήριαλ. Τουλάχιστον η ανάγνωση προσφέρει μια ξεχωριστή εμπειρία από μόνη της. Η φαντασία μας δημιουργεί δικά μας σκηνικά, χρώματα, ήχους, τραγούδια, γεύσεις, αρώματα. Κανένας άλλος δεν βιώνει αυτό που διαβάζουμε, όπως το βιώνουμε εμείς. Κανείς! Δεν είναι μαγικό;
Η εμπειρία αυτή από μόνη της είναι αναντικατάστατη και δεν πρόκειται να μειωθεί από το περιεχόμενο. Η δραστηριότητα που έχει ο εγκέφαλός μας όταν βυθιζόμαστε στην ανάγνωση για μένα είναι ισάξιο περάσματος σε εναλλακτική πραγματικότητα και ο καθένας μας διαλέγει την πραγματικότητά του. Χωρίς ενδοιασμούς, ελεύθερα και με προσωπικό πάθος. Ειδάλλως, ας μείνουμε στην παρούσα πραγματικότητα και ας στερήσουμε από την φαντασία μας αυτό που έχει ανάγκη και ακόμη χειρότερα, ας κρίνουμε και τους υπόλοιπους που επιλέγουν άλλους κόσμους από μας! Ας προχωρήσουμε και λίγο παραπέρα, ας συστήσουμε ομάδες "κοινής αναγνωστικής κουλτούρας" κι ας ορίσουμε μια κρύα, καθαρή, έναστρη βραδιά να μαζευτούμε στους δρόμους, ξεχωριστά η καθεμία, και να ανάψουμε πυρές. Πανύψηλες και δυνατές. Και να τις ταΐσουμε με πολλά και χορταστικά βιβλία που μισούμε. Με συγγραφείς που πρέπει να ριχτούν οπωσδήποτε στις πυρές! Στο πυρ το εξώτερον. Μακριά από το αναγνωστικό μας πεδίο. Έτσι, οι Άλλοι θα πρέπει να διαβάσουν αυτά που θα τους πούμε εμείς ότι είναι καλά. Εμείς ξέρουμε...
Ελευθερία σε όλες τις αναγνωστικές ομάδες!!!
Σεβασμός στις μεικτές ομάδες!!! (Υπάρχουν και μιγάδες και λέγεται ότι είναι οι ομορφότερη ράτσα )
Κορίτσια (κι αγόρια), πάρτε τα βιβλία που αγαπάτε μια όμορφη κουβερτούλα και εξορμήστε στις εξοχές και τα πάρκα!
Είναι καθαρά τεχνικός ο διαχωρισμός. Την ονομάζουμε "γυναικεία" επειδή στοχεύει στο γυναικείο αναγνωστικό κοινό και διαβάζεται σχεδόν αποκλειστικά από γυναίκες. Όπως π.χ. αντίστοιχα η "παιδική" λογοτεχνία στοχεύει στα παιδιά και διαβάζεται κυρίως από αυτά. Το αν υπάρχει "ανδρική" λογοτεχνία το έχουμε συζητήσει σε άλλο νήμα, κι από όσο θυμάμαι δεν είχαμε βρει κάτι αντίστοιχο. Ίσως τα βιβλία για το ποδόσφαιρο να ταιριάζουν στον χαρακτηρισμό αλλά και πάλι δεν υπάρχει ένας τόσο συμπαγής και μεγάλος κορμός όπως υπάρχει για τις γυναίκες.
Θα μου επιτρέψεις να σταθώ και πάλι σε αυτήν την τοποθέτηση. Γράφεις: "προτιμώ 1000 φορές μια αναγνώστρια να διαβάζει ένα μυθιστόρημα της κατηγορίας αυτής, παρά να παρακολουθεί ένα τούρκικο σήριαλ." και θέλω να σε ρωτήσω τί λόγος σου πέφτει εσένα (ή εμένα) με τί αρέσει να περνάει την ώρα του ο άλλος.
Και ακόμα δεν κατάλαβα τί κακό έχουν τα τούρκικα σείριαλ. Ψιλοπαρακολούθησα τον "Πειρασμό" και ήταν μια πολύ καλοστημένη σειρά (σαπουνόπερα). Ρίχνω τώρα ματιές στον "Σουλεϊμάν" και μένω άναυδος από την ερμηνεία της "Χουρέμ". Δηλ. οι άνθρωπο που περνάν όμορφα την ώρα τους βλέποντας μια από αυτές τις σειρές τί θα πρέπει να κάνουν; να διαβάζουν π.χ. Μαντά ή Ντοστογιέφσκη; γιατί; επειδή εμείς το προτιμούμε γι' αυτούς; Με την ίδια λογική, μπορείς να γράψεις εδώ μια λίστα τί βλέπεις και τί διαβάζεις για να σου πω τί προτιμώ εγώ να βλέπεις και να διαβάζεις δηλ. πράγματα που εκπορεύονται από την δική μου υποκειμενική αντίληψη και λογική. Θα είχε τάχα κάποια λογική αυτό το πράγμα καλή μου Έλνεκ;
Και πάλι θα διαφωνήσω. Ειδικά με το "Η εμπειρία αυτή από μόνη της είναι αναντικατάστατη..." Η εμπειρία αντικαθίσταται πανεύκολα και κατά περίσταση. Άλλην εμπειρία το να διαβάζεις βιβλίο, άλλη το να βλέπεις ταινία, άλλη το να κάνεις σεξ, άλλη το να παίζεις επιτραπέζιο. Ό,τι αρέσει κι ό,τι γεμίζει τον καθένα την κάθε στιγμή και κατά τον χαρακτήρα και τις αρέσκειες κι απαρέσκειές του.
Με λίγα λόγια, δεν καταλαβαίνω την εμμονή να κριτικάρουμε τον άλλο επειδή δεν ζει την δική του όμορφη ζωή σύμφωνα με το δικό μας σύστημα αρεσκειών και αντιλήψεων.
Φαροφύλακα, έχεις κάθε δικαίωμα να πάρεις την ανάρτησή μου, που την έγραψα με πολύ αγάπη και προσοχή, και να την αναλύσεις σε σημείο που μπορεί να γίνει μη αναγνωρίσιμη, κοινώς, να της αλλάξεις τα φώτα....Αλλά το μόνο που έχω να προσθέσω και μπορώ, ώστε να μη πάει παραπέρα, είναι ότι δεν κατάλαβες καθόλου το τι ακριβώς στόχευα να περάσω ως μήνυμα. Το θέμα του νήματος είναι για την συγγραφέα κα. Δημουλίδου και την τοποθέτησή της σε ένα κοινωνικό θέμα και κατ' επέκταση, το πώς βλέπουμε το έργο της.
Προσωπικά, θέλησα με πολύ αγάπη να υποστηρίξω όσους και όσες διαβάζουν τα έργα της, ακόμη κι αν είμαι αντίθετη με τη θεματολογία τους. Η σύγκριση με τα τούρκικα σήριαλ ήταν ένα παράδειγμα οριακό και όχι δεν παρακολουθώ ελληνική τηλεόραση. Έχω να ανοίξω την τηλεόρασή μου από τον Μάρτιο του 2012. Δεν κατακρίνω όσους βλέπουν την συγκεκριμένη κατηγορία τηλεόρασης, γιατί πολύ απλά υπάρχουν και χειρότερα (ειδήσεις, πρωινά, μεσημεριανά κτλ.)
Αν θέλεις, πάντως κάνε έναν κόπο και ξαναδιάβασε την ανάρτησή μου, γιατί δεν είχα σκοπό να θίξω κανέναν και λυπάμαι αν το έκανα. Ζητάω συγγνώμη αν έκανα κάποιον να αισθανθεί έστω και λίγο άσχημα με όσα έγραψα από την καρδιά μου γιατί απλώς θέλησα, λανθασμένα ίσως, αν υποστηρίξω το "δικαίωμα" του καθενός μας να διαβάζει ότι επιθυμεί. Κάτι που, όπως μου φάνηκε, κατακρίνεται βάναυσα σε αυτό το θέμα.
Αυτά μονάχα από μένα, και δεν να θέλω να βγαίνω από το θέμα του νήματος.
Προσωπικά, θέλησα με πολύ αγάπη να υποστηρίξω όσους και όσες διαβάζουν τα έργα της, ακόμη κι αν είμαι αντίθετη με τη θεματολογία τους. Η σύγκριση με τα τούρκικα σήριαλ ήταν ένα παράδειγμα οριακό και όχι δεν παρακολουθώ ελληνική τηλεόραση. Έχω να ανοίξω την τηλεόρασή μου από τον Μάρτιο του 2012. Δεν κατακρίνω όσους βλέπουν την συγκεκριμένη κατηγορία τηλεόρασης, γιατί πολύ απλά υπάρχουν και χειρότερα (ειδήσεις, πρωινά, μεσημεριανά κτλ.)
Αν θέλεις, πάντως κάνε έναν κόπο και ξαναδιάβασε την ανάρτησή μου, γιατί δεν είχα σκοπό να θίξω κανέναν και λυπάμαι αν το έκανα. Ζητάω συγγνώμη αν έκανα κάποιον να αισθανθεί έστω και λίγο άσχημα με όσα έγραψα από την καρδιά μου γιατί απλώς θέλησα, λανθασμένα ίσως, αν υποστηρίξω το "δικαίωμα" του καθενός μας να διαβάζει ότι επιθυμεί. Κάτι που, όπως μου φάνηκε, κατακρίνεται βάναυσα σε αυτό το θέμα.
Αυτά μονάχα από μένα, και δεν να θέλω να βγαίνω από το θέμα του νήματος.
Έλνεκ, ξαναδιαβάζω και βλέπω ό,τι είδα πριν. Όπως και να έχει, ζητώ συγνώμη εάν πιστεύεις πως παρεξήγησα αυτά που έγραψες.
Δεν είπα καθόλου αυτό. Τους υποστηρικτές ενός φασιστικού κόμματος θα τους χαρακτήριζα πολύ χειρότερα (με την προϋπόθεση ότι ξέρουν τι υποστηρίζουν και γιατί). Αυτό που είπα είναι ότι με βάση τις ιδέες μας και τον χαρακτήρα μας, οι άλλοι μας χαρακτηρίζουν, μας δέχονται ή μας απορρίπτουν, μας συμπαθούν ή όχι κ.λπ. Ο Δίας εδώ π.χ. χαρακτηρίζει κάποιους από μας κομπλεξικούς, η Μαργαρίτα κάποιους άλλους σνομπ κ.λπ. (δεν είναι κακό, λογικό είναι). Γιατί ο Βιβλιολάτρης (παράδειγμα) να μην θεωρήσει τον Σφακιανάκη γλοιώδη λόγω των θέσεών του; Μου φαίνεται πολύ λογικό και αυτονόητο.
Δεν πειράζει Φαροφύλακα, εμείς να είμαστε καλά 
Τελικά, πάντως ισχύει ότι βλέπουμε με τα μάτια τα δικά μας ο καθένας. Διαφορετικά το καθετί...Εδώ κολλάει και το επιχείρημά μου με τις διαφορετικές οπτικές του καθενός μας σε ένα ίδιο βιβλίο
. Βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε ο καθένας τον κόσμο και δη τον γραπτό κόσμο με τον τρόπο που νομίζουμε εμείς, κι ας έχει δώσει ο "συγγραφέας", άλλο νόημα...Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον για το ανθρώπινο είδος και, όχι, δεν προσεβλήθην.
Ίσως τελικά και η κα Δημουλίδου αλλιώς να ήθελε να εκφραστεί και ο γραπτός λόγος -νομίζω περί δημοσίευσης στο facebook επρόκειτο, αν δεν κάνω λάθος- να παρουσίασε μια άλλη εικόνα εύκολα παρεξηγήσιμη κι αυστηρά "κακεντρεχή". Εγώ αυτό παίρνω σαν μάθημα από την, ας το πω, "παρεξηγημένη ανάγνωση"...Ο καθένας διαβάζει διαφορετικά τις λέξεις. Πολλές φορές κάτι τέτοιο είναι έναυσμα για πρόοδο κι άλλες σπίθα όποιας παρεξήγησης...έχω από το πρωί σήμερα, μια ρομαντική διάθεση τελικά...Σπάνιο για την ιδιοσυγκρασία μου...))
Τελικά, πάντως ισχύει ότι βλέπουμε με τα μάτια τα δικά μας ο καθένας. Διαφορετικά το καθετί...Εδώ κολλάει και το επιχείρημά μου με τις διαφορετικές οπτικές του καθενός μας σε ένα ίδιο βιβλίο
. Βλέπουμε και αντιλαμβανόμαστε ο καθένας τον κόσμο και δη τον γραπτό κόσμο με τον τρόπο που νομίζουμε εμείς, κι ας έχει δώσει ο "συγγραφέας", άλλο νόημα...Το βρίσκω εξαιρετικά ενδιαφέρον για το ανθρώπινο είδος και, όχι, δεν προσεβλήθην. Ίσως τελικά και η κα Δημουλίδου αλλιώς να ήθελε να εκφραστεί και ο γραπτός λόγος -νομίζω περί δημοσίευσης στο facebook επρόκειτο, αν δεν κάνω λάθος- να παρουσίασε μια άλλη εικόνα εύκολα παρεξηγήσιμη κι αυστηρά "κακεντρεχή". Εγώ αυτό παίρνω σαν μάθημα από την, ας το πω, "παρεξηγημένη ανάγνωση"...Ο καθένας διαβάζει διαφορετικά τις λέξεις. Πολλές φορές κάτι τέτοιο είναι έναυσμα για πρόοδο κι άλλες σπίθα όποιας παρεξήγησης...έχω από το πρωί σήμερα, μια ρομαντική διάθεση τελικά...Σπάνιο για την ιδιοσυγκρασία μου...
))Διαβασα με καθυστερηση το συγκεκριμενο νημα,γελασα πολυ με μερικα σχολια -διαφωνησα με ορισμενα , αλλα επειδη θεωρω οτι απτεται διαχρονικων ζητηματων θα πω τα εξης.Αγαπω το θεσμο της βιβλιοθηκης-ειαι τιμη για ενα δημιουργο να συμπεριλαμβανεται σε μια τετοια λιστα αλλα μιλησω εντελως κυνικα.
1) Η ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ ειναι στο ειδος της μια επιτυχημενη συγγραφεας.
.
2)Ειναι παραλογο και ΑΣΕΒΕΙΑ στον κοπο του δημιουργου να αξιωνουμε δωρεαν αποκτηση του εργου του.
Ειδικοτερα με ενα νεο βιβλιο στην ΠΕΡΙΟΡΙΣΜΕΝΗ σχετικα αγορα μιας μικρης χωρας ,οπως η Ελλαδα που οσοι γραφουν ειναι περισσοτεροι απο οσους αγοραζουν?
Ειδικοτερα βιβλια σαν της Δημουλιδου ειναι αναλωσιμα.Το μεγαλο μπαμ γινεται τα 2 πρωτα χρονια κυκλοφοριας τους.Απο εκει περιμενουν.Αυτο υπονοησε η γυναικα!
3)Επισης καπου ειδα να παραποιουνται τα λογια της.Δεν ειπε οτι ο Καζαντζακης ειναι στα...αζητητα,φυσικα.Ειπε οτι υπαρχουν 2 κατηγοριες-βιβλια οντως στα αζητητα κ βιβλια που μετρουν πολλες δεκαετιες,
4)Η Δημουλιδου εχει γραψει κ αρκετα παιδικα βιβλια,γι αυτο η αναφορα σε σχολεια.
5)Ξερω οτι ενοχλει ,αλλα εμενα μου αρεσε που τα εχωσε τοσο αγριως κι ηταν ειλικρινης χωρις υποκρισιες κ εξωραισμους.
6)Δε συμφωνω απολυτα με τη σταση της.Θεωρω οτι της κανει κακο ο τοσο επιθετικος τονος.
Ομως, η Δημουλιδου ΔΕ θιγει κανενος τη ζωη ,ουτε λεφτα μας κλεβει-ΟΠΟΙΟΣ θελει αγοραζει βιβλια της και μαγκια της που το εχουν κανει τοσοι πολλοι ωστε να ειναι πλουσια,οπως φαινεται.
1) Η ΔΗΜΟΥΛΙΔΟΥ ειναι στο ειδος της μια επιτυχημενη συγγραφεας.
Βιβλια συγχρονα με γοργη εξελιξη,που θιγουν ζητηματα της καθημερινοτητας των σχεσεων και αστυνομικες ιστοριες που σε ταξιδευουν σε παλιοτερες εποχες.Ο,τι πρεπει για χαλαρωση.Δεν εχω παρει πολλα απο εκεινη, ουτε και θελω.Αλλα της αναγνωριζω την επιτυχια της
2)Ειναι παραλογο και ΑΣΕΒΕΙΑ στον κοπο του δημιουργου να αξιωνουμε δωρεαν αποκτηση του εργου του.
Θα αξιωνατε να μπειτε σε ενα θεατρο παρανομα?
Θα αξιωνατε απο ενα καταστημα να σας δανεισει ενα ολοκαινουριο ρουχο μαρκας για μια εξοδο και να το επιστρεφατε μετα?
Ακουγεται παραλογισμος εε?Το ιδιο ισχυει και για τα βιβλια-ειδικοτερα τις νεες κυκλοφοριες πχ διετιας.
Γιατι εχετε,λοιπον, την αξιωση να πραξετε τον ιδιο παραλογισμο με ενα καλλιτεχνικο δημιουργημα?
Θα αξιωνατε απο ενα καταστημα να σας δανεισει ενα ολοκαινουριο ρουχο μαρκας για μια εξοδο και να το επιστρεφατε μετα?
Ακουγεται παραλογισμος εε?Το ιδιο ισχυει και για τα βιβλια-ειδικοτερα τις νεες κυκλοφοριες πχ διετιας.
Γιατι εχετε,λοιπον, την αξιωση να πραξετε τον ιδιο παραλογισμο με ενα καλλιτεχνικο δημιουργημα?
Ειδικοτερα βιβλια σαν της Δημουλιδου ειναι αναλωσιμα.Το μεγαλο μπαμ γινεται τα 2 πρωτα χρονια κυκλοφοριας τους.Απο εκει περιμενουν.Αυτο υπονοησε η γυναικα!
3)Επισης καπου ειδα να παραποιουνται τα λογια της.Δεν ειπε οτι ο Καζαντζακης ειναι στα...αζητητα,φυσικα.Ειπε οτι υπαρχουν 2 κατηγοριες-βιβλια οντως στα αζητητα κ βιβλια που μετρουν πολλες δεκαετιες,
που εχουν δηλαδη κανει τον εμπορικο κυκλο της τουλαχιστον διετιας ,οπου κ δια του νομου προστατευεται η τιμη ενος εργου.Επισης ειναι γεγονος πως οι παλιοι καταξιωμενοι συγγραφεις-στη σφαιρα του...μυθου πια- ΔΕΝ περιμενουν τις πωλησεις μιας χρονιας να αναγνωριστουν ,ουτε βιοποριζονται απο τα βιβλια τους σημερα φυσικα,οπως οι νεοι συγγραφεις...Αυτο θεωρω εννοει.
5)Ξερω οτι ενοχλει ,αλλα εμενα μου αρεσε που τα εχωσε τοσο αγριως κι ηταν ειλικρινης χωρις υποκρισιες κ εξωραισμους.
Δεν το επαιξε καλη,υπερασπιστηκε τον ΚΟΠΟ ΤΗΣ.Γενικα λατρευω αυτον τον τυπο ανθρωπων.Τους θεωρω ντομπρους κ μαχητικους.Κι ας διαφωνω.Εγω με τους comme il faut εμαθα να ειμαι διπλα καχυποπτη παντως...
Ομως, η Δημουλιδου ΔΕ θιγει κανενος τη ζωη ,ουτε λεφτα μας κλεβει-ΟΠΟΙΟΣ θελει αγοραζει βιβλια της και μαγκια της που το εχουν κανει τοσοι πολλοι ωστε να ειναι πλουσια,οπως φαινεται.
Κανεις δεν της τα χαρισε!Οποτε δε μας αφορα ουτε αν ειναι πλουσια,ουτε πως ντυνεται ,ουτε σε τι σπιτι ζει,οπως ειδα να τη χλευαζουν. Αυτο μας αφορα μονο για εκεινους που μας ρουφουν τη ζωη κ πλουτιζουν απο εμας,που νομοθετουν να πεθαινουμε χωρις δικαιωματα κι αξιοπρεπεια- αλλα εκει δε μας βλεπω να αντιδραμε.Που θα ειχαμε κ δικαιωμα κ υποχρεωση...
Last edited:
Η Δημουλίδου και ο εκδότης της δεν πήγαν απλά να αποσύρουν τα βιβλία της από τις δανειστικές βιβλιοθήκες. Εφόσον έκριναν πως είχαν διαφυγόντα κέρδη, θα μπορούσαν να το κάνουν χωρίς να γίνει θέμα, ο νόμος νομίζω είναι με το μέρος τους. Εδώ η κυρία, με ύφος πολύ προκλητικό, καταδικάζει όχι μόνο τις βιβλιοθήκες αλλά και γενικότερα τη συνήθεια του δανεισμού βιβλίων. Οι άνθρωποι ανέκαθεν δανείζονταν βιβλία (και ρούχα και ταινίες και τα πάντα) ο ένας απ' τον άλλον, τι να κάνουμε τώρα; Όσο για τα σχολεία, μια άρνηση εκ μέρους της θα ήταν αρκετή. Ο τρόπος που χειρίστηκε το ζήτημα δεν είχε την παραμικρή αξιοπρέπεια. Το τόσο κράξιμο που έφαγε, κι ακόμα τρώει, ήταν μάλλον αναμενόμενο.
Πραγματι, αν ημουν συγγραφεας ισως θα ηθελα τα βιβλια μου να μπαινουν στις δανειστικες βιβλιοθηκες μετα το "μπαμ". Αλλα το υφος της ειναι λες και ξυπνησε χτες, σαν να εχει αξιωσεις για κατι που γινοταν απο παντα (και σιγουρα θα εκανε και η ιδια πριν γινει συγγραφεας).
Και ναι, αυτο ειναι προκλητικο απο καποιον που ειναι ευκαταστατος και ανηκει στο χωρο του λαιφσταιλ. Κανενας δεν την κατηγορησε οτι τα λεφτα της τα εφαγε απο μας. Το οτι τα κερδισε με τον κοπο της ειναι το μονο φυσιολογικο και αναμενομενο. Ολοι βγαλαμε λεφτα με τον κοπο μας, αλλα απο κει και περα κρινομαστε για το υφος και τη συμπεριφορα μας. Δεν σχολιαζονται μονο οσοι μας τα εχουν φαει.
Και ναι, αυτο ειναι προκλητικο απο καποιον που ειναι ευκαταστατος και ανηκει στο χωρο του λαιφσταιλ. Κανενας δεν την κατηγορησε οτι τα λεφτα της τα εφαγε απο μας. Το οτι τα κερδισε με τον κοπο της ειναι το μονο φυσιολογικο και αναμενομενο. Ολοι βγαλαμε λεφτα με τον κοπο μας, αλλα απο κει και περα κρινομαστε για το υφος και τη συμπεριφορα μας. Δεν σχολιαζονται μονο οσοι μας τα εχουν φαει.
Μόλις το διάβασα, καθώς είμαι τεμπέλα και βήχουσα βλακωδώς ανά πέντε-δέκα λεπτά με πνίξιμο κι όλας. Αλλά διαβάζοντάς το επιδεινώθηκε η κατάστασή μου.
Ποιός πάει να δανείζεται βιβλία στις δανειστικές βιβλιοθήκες; Σίγουρα άνθρωπος που δεν “δύναται” να πάει στο βιβλιοπωλείο να αγοράσει. Δεν το υποθέτω φίλοι. Το ξέρω.
Αν ήμουν συγγραφέας θα ήταν τιμή μου να είμαι απ’ την πρώτη κι όλας μέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου μου στις δανειστικές βιβλιοθήκες, απλά γιατί θα διαβαζόταν το βιβλίο μου κι από ανθρώπους που δεν θα το έπαιρναν αλλιώς.
Επίσης κι επειδή οι καιροί είναι ειλικρινά πολύ δύσκολοι, η δημιουργία ομάδων ανάγνωσης μου είναι κάτι πολύ πολύ αγαπητό σαν ιδέα. Μιλάμε εδώ για εξάπλωση ενός έργου που αλλιώς δεν θα ήταν εφικτή. Δεν μιλάμε για την χασούρα απ’ την τσέπη μας. Έτσι το βλέπω εγώ και μ’ έχει απασχολήσει πολύ. Σκεφτείτε τις αναγνωστικές εταιρείες που αναπτύχθηκαν κύρια ανάμεσα στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Εξαιρετική επίδραση στη διάδοση όχι μόνο της λογοτεχνίας, αλλά και των ιδεών και των ειδήσεων, αφού διαβάζονταν και εφημερίδες εκεί...
Θα μου πείτε για την εποχή του διαδικτύου και τα τοιαύτα. Πείτε το μου όταν θα υπάρχει δωρεάν διαδίκτυο για όλους. Εφ’ όσον δεν υπάρχει, όχι. Αυτός/ή που έχουν χάσει τη γραμμή τηλεφώνου τους δεν έχουν διαδίκτυο. Αυτός/ή που δεν έχουν βασικά πράγματα, γιατί χάσανε τη δουλειά τους, δεν θα πάρουν κανένα βιβλίο καμμιάς κ. Δημουλίδου. Αυτό να το έχουν σίγουρο οι απανταχού Δημουλίδου. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δεν είναι προθήκες τελειωμένων έργων. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες είναι εργαλεία εξάπλωσης του γραπτού λόγου. Ή αν δεν είναι, εύχομαι να είναι.
Κακό πράγμα η αλαζονεία κι ο εμπορευματισμός του έρωτα. Γιατί το γράψιμο είναι έρωτας. Αν δεν είναι έρωτας καλύτερα όχι. Ο αναγνώστης έτσι κι αλλιώς θα το αντιληφθεί αργά ή γρήγορα και τότε θα είναι για όλους αργά. Προσωπικά δεν δίνω ούτε δεκαρίτσα για όσους στήνονται στα πληκτρολόγιά τους για να βγάλουν φράγκα. Σιχαίνομαι τους φραγκοφονιάδες εν γένει. Πολύ δε περισσότερο τους συγγραφείς φραγκοφονιάδες. Αυτοί που κυριολεκτικά γεννάνε σαν κουνέλες τα βιβλία δε μου φέρνουν τεράστια αναγούλα όσο άρτια κι αν είναι τα κείμενά τους. Τρελαίνομαι αντίθετα με κείμενα που φέρνουν πίσω τους ζωή και πραγματικό ζύμωμα μέσα της. Δεν λέω μεγάλες κουβέντες. Νόμιζα ως τώρα πως αυτά ήταν αλφαβητάρι ανάμεσα σε συγγραφείς κι αναγνώστες.
Πείτε με ονειροπαρμένη κι εξωπραγματική. Δεν με πειράζει. Έτσι κι αλλιώς πολλά απ’ τα ήθη αυτής της εποχής μου είναι ξένα. Τα σέβη μου.
Ποιός πάει να δανείζεται βιβλία στις δανειστικές βιβλιοθήκες; Σίγουρα άνθρωπος που δεν “δύναται” να πάει στο βιβλιοπωλείο να αγοράσει. Δεν το υποθέτω φίλοι. Το ξέρω.
Αν ήμουν συγγραφέας θα ήταν τιμή μου να είμαι απ’ την πρώτη κι όλας μέρα της κυκλοφορίας του βιβλίου μου στις δανειστικές βιβλιοθήκες, απλά γιατί θα διαβαζόταν το βιβλίο μου κι από ανθρώπους που δεν θα το έπαιρναν αλλιώς.
Επίσης κι επειδή οι καιροί είναι ειλικρινά πολύ δύσκολοι, η δημιουργία ομάδων ανάγνωσης μου είναι κάτι πολύ πολύ αγαπητό σαν ιδέα. Μιλάμε εδώ για εξάπλωση ενός έργου που αλλιώς δεν θα ήταν εφικτή. Δεν μιλάμε για την χασούρα απ’ την τσέπη μας. Έτσι το βλέπω εγώ και μ’ έχει απασχολήσει πολύ. Σκεφτείτε τις αναγνωστικές εταιρείες που αναπτύχθηκαν κύρια ανάμεσα στα χαμηλά κοινωνικά στρώματα του 19ου αιώνα στην Αγγλία. Εξαιρετική επίδραση στη διάδοση όχι μόνο της λογοτεχνίας, αλλά και των ιδεών και των ειδήσεων, αφού διαβάζονταν και εφημερίδες εκεί...
Θα μου πείτε για την εποχή του διαδικτύου και τα τοιαύτα. Πείτε το μου όταν θα υπάρχει δωρεάν διαδίκτυο για όλους. Εφ’ όσον δεν υπάρχει, όχι. Αυτός/ή που έχουν χάσει τη γραμμή τηλεφώνου τους δεν έχουν διαδίκτυο. Αυτός/ή που δεν έχουν βασικά πράγματα, γιατί χάσανε τη δουλειά τους, δεν θα πάρουν κανένα βιβλίο καμμιάς κ. Δημουλίδου. Αυτό να το έχουν σίγουρο οι απανταχού Δημουλίδου. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες δεν είναι προθήκες τελειωμένων έργων. Οι δανειστικές βιβλιοθήκες είναι εργαλεία εξάπλωσης του γραπτού λόγου. Ή αν δεν είναι, εύχομαι να είναι.
Κακό πράγμα η αλαζονεία κι ο εμπορευματισμός του έρωτα. Γιατί το γράψιμο είναι έρωτας. Αν δεν είναι έρωτας καλύτερα όχι. Ο αναγνώστης έτσι κι αλλιώς θα το αντιληφθεί αργά ή γρήγορα και τότε θα είναι για όλους αργά. Προσωπικά δεν δίνω ούτε δεκαρίτσα για όσους στήνονται στα πληκτρολόγιά τους για να βγάλουν φράγκα. Σιχαίνομαι τους φραγκοφονιάδες εν γένει. Πολύ δε περισσότερο τους συγγραφείς φραγκοφονιάδες. Αυτοί που κυριολεκτικά γεννάνε σαν κουνέλες τα βιβλία δε μου φέρνουν τεράστια αναγούλα όσο άρτια κι αν είναι τα κείμενά τους. Τρελαίνομαι αντίθετα με κείμενα που φέρνουν πίσω τους ζωή και πραγματικό ζύμωμα μέσα της. Δεν λέω μεγάλες κουβέντες. Νόμιζα ως τώρα πως αυτά ήταν αλφαβητάρι ανάμεσα σε συγγραφείς κι αναγνώστες.
Πείτε με ονειροπαρμένη κι εξωπραγματική. Δεν με πειράζει. Έτσι κι αλλιώς πολλά απ’ τα ήθη αυτής της εποχής μου είναι ξένα. Τα σέβη μου.
Δίνω λινκ από δύο βίντεο. Στο ένα έχουμε την πρόσφατη συνέντευξη της Δημουλίδου στην Μενεγάκη για το τελευταίο της βιβλίο (και χρονικά αλλά και γενικώς διότι είπε πως αν δεν λυθούν κάποια θέματα που έχει δεν πρόκειται να ξαναεκδόσει βιβλίο...) και στο άλλο συνέντευξη του συγγραφέα Ισίδωρου Ζουργού (βλ. Αηδονόπιτα, Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο) σε κανάλι της Θεσσαλονίκης. Δείτε τα βίντεο και κάντε σύγκριση μεταξύ του επιπέδου των δύο συγγραφέων. Βέβαια να θυμίσω την ΜΕΓΑΛΗ ΔΙΑΦΟΡΑ τους: η Δημουλίδου έχει την συγγραφή σαν επάγγελμα, ενώ το επάγγελμα του Ζουργού είναι δάσκαλος, άρα ζει κυρίως από αυτήν του την ιδιότητα και όχι από αυτήν του συγγραφέα.
1) Η συνέντευξη της Δημουλίδουhttp://www.alphatv.gr/shows/entertainment/eleni/webtv/hrysiida-dimoylidoy-kelari-tis-ntropis
2) Η συνέντευξη του Ζουργού:http://www.youtube.com/watch?v=MhFp95DV20M
1) Η συνέντευξη της Δημουλίδουhttp://www.alphatv.gr/shows/entertainment/eleni/webtv/hrysiida-dimoylidoy-kelari-tis-ntropis
2) Η συνέντευξη του Ζουργού:http://www.youtube.com/watch?v=MhFp95DV20M
Last edited:
Δεν έχω διαβάσει ποτέ κάποιο βιβλίο της κυρίας Δημουλίδου.
Δεν την γνωρίζω καν φυσιογνωμικά.
Η επαφή μου μαζί της είναι μόνο μέσω μικρών κειμένων στο facebook που την "κοροϊδεύουν". (Αν είναι όλα αληθινά)
Μέχρι εδώ νομίζω το πάμε καλά. Η στάση της δηλαδή λειτουργεί ως "τυφλή" διαφήμιση. Αφού εγώ την γνώρισα λόγω αυτής.
Λόγω της βαρεμάρας της Κυριακής κάθισα και διάβασα την αρχική ανάρτηση στο νήμα αυτό. (Ποτέ δεν έχω διαβάσει τόσο μεγάλη ανάρτηση όσο είμαι εδώ) :χαχαχα:
Δυο πράγματα μου ήρθαν αμέσως στο μυαλό με τα λόγια της:
1) Η Εικόνα φθηνής αιδούς που κάνει επιτυχία και ξαφνικά απαγορεύει τα λουλούδια στο μαγαζί που τραγουδά γιατί έπαθε ποιότητα.
2) Η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη σε επίμονη παράκληση δημοσιογράφου για μια δήλωση σχετικά με την πειρατεία της μουσικής:
Σημασία έχει να διαδίδεται η τέχνη, το πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Τις καλύτερες ευχές μου για μια όμορφη Κυριακή και μια συμβουλή (αν είμαι ικανός να δώσω τέτοια):
Η υπερανάλυση εφευρέθηκε για να κατανοούμε κάτι σημαντικό ή για να δίνουμε αξία σε κάτι ασήμαντο.
Δεν την γνωρίζω καν φυσιογνωμικά.
Η επαφή μου μαζί της είναι μόνο μέσω μικρών κειμένων στο facebook που την "κοροϊδεύουν". (Αν είναι όλα αληθινά)
Μέχρι εδώ νομίζω το πάμε καλά. Η στάση της δηλαδή λειτουργεί ως "τυφλή" διαφήμιση. Αφού εγώ την γνώρισα λόγω αυτής.
Λόγω της βαρεμάρας της Κυριακής κάθισα και διάβασα την αρχική ανάρτηση στο νήμα αυτό. (Ποτέ δεν έχω διαβάσει τόσο μεγάλη ανάρτηση όσο είμαι εδώ) :χαχαχα:
Δυο πράγματα μου ήρθαν αμέσως στο μυαλό με τα λόγια της:
1) Η Εικόνα φθηνής αιδούς που κάνει επιτυχία και ξαφνικά απαγορεύει τα λουλούδια στο μαγαζί που τραγουδά γιατί έπαθε ποιότητα.
2) Η απάντηση του Μίκη Θεοδωράκη σε επίμονη παράκληση δημοσιογράφου για μια δήλωση σχετικά με την πειρατεία της μουσικής:
Σημασία έχει να διαδίδεται η τέχνη, το πως δεν έχει καμία απολύτως σημασία.
Τις καλύτερες ευχές μου για μια όμορφη Κυριακή και μια συμβουλή (αν είμαι ικανός να δώσω τέτοια):
Η υπερανάλυση εφευρέθηκε για να κατανοούμε κάτι σημαντικό ή για να δίνουμε αξία σε κάτι ασήμαντο.
Last edited:
Μπράβο στον Μίκη για αυτήν του δήλωση. Αυτό θα πει πραγματικός καλλιτέχνης.
Αγαπητέ Άγγελε, δεν θα μπορούσα να διαφωνήσω σε τίποτα απ’ όσα γράφεις. Ομολογουμένως αυτό το νήμα υπήρχε καιρό. Κι εγώ στο κρεβάτι είμαι, αλλιώς δεν θα το έβλεπα...Εσύ στην Κυριακάτικη βαρεμάρα κι εγώ στη βαρεμάρα ενός κρυώματος κάπως βαριάς μορφής...Θα μας περάσει πού θα πάει.
Να πω την αμαρτία μου; Γιατί ότι κεντρίστηκε η περιέργειά μου, κεντρίστηκε. Έλεγα μέσα μου, όσο έγραφα την άποψή μου για τις δανειστικές βιβλιοθήκες κυρίως, πως θα πάω από περιέργεια να ρίξω μια ματιά στο βιβλιοπωλείο στα βιβλία της...αλλά τίποτε παρά πάνω...άρα να ένα καλό θύμα της έμμεσης διαφήμισης...
Της εύχομαι ένα, δυό, τρία, τέσσερα, χίλια-τέσσερα τσουβάλια λεφτά να βγάλει απ’ τα γραπτά της.
Εκεί που θα στενοχωρηθώ όμως ειλικρινά, έως να τα βάψω μαύρα, θα είναι για το αν θα τα θυμάται κανείς σε δέκα χρόνια.
Γιατί, αν το κριτήριό μας για έναν “επιτυχημένο” συγγραφέα είναι, πόσα λεφτά έχει βγάλει, εγώ δεν έχω να πω τίποτα...
Κοιτάξτε, μπορεί η κυρία να είναι “πλουσιοτέρα” άρα και πλέον "επιτυχημένη" ενός Σεφέρη κι ενός Ελύτη, για να μην πω ενός Στρατή Τσίρκα ή ίσως μιάς Μαρώς Δούκα, τάχατες;;; Γιατί να το αμφισβητήσω άλλωστε;
Να πω την αμαρτία μου; Γιατί ότι κεντρίστηκε η περιέργειά μου, κεντρίστηκε. Έλεγα μέσα μου, όσο έγραφα την άποψή μου για τις δανειστικές βιβλιοθήκες κυρίως, πως θα πάω από περιέργεια να ρίξω μια ματιά στο βιβλιοπωλείο στα βιβλία της...αλλά τίποτε παρά πάνω...άρα να ένα καλό θύμα της έμμεσης διαφήμισης...
Της εύχομαι ένα, δυό, τρία, τέσσερα, χίλια-τέσσερα τσουβάλια λεφτά να βγάλει απ’ τα γραπτά της.
Εκεί που θα στενοχωρηθώ όμως ειλικρινά, έως να τα βάψω μαύρα, θα είναι για το αν θα τα θυμάται κανείς σε δέκα χρόνια.
Γιατί, αν το κριτήριό μας για έναν “επιτυχημένο” συγγραφέα είναι, πόσα λεφτά έχει βγάλει, εγώ δεν έχω να πω τίποτα...
Κοιτάξτε, μπορεί η κυρία να είναι “πλουσιοτέρα” άρα και πλέον "επιτυχημένη" ενός Σεφέρη κι ενός Ελύτη, για να μην πω ενός Στρατή Τσίρκα ή ίσως μιάς Μαρώς Δούκα, τάχατες;;; Γιατί να το αμφισβητήσω άλλωστε;