Καινούριο, γυαλιστερό κυκλομυθάκι!!
- Thread starter Ωρείθυια Χάμιλτον
- Start date
Συμφωνώ με τη Λορένα! Δεν νομίζω να υπάρχει λόγος να αισθάνεται κανείς αδικημένος! Εξάλλου με τις μικρές λέξεις είναι που προσανατολίζεται το κείμενο πολλές φορές!Αλλά δεν έχω πρόβλημα όπου και να καταλήξουμε.
Συνήθως ανακεφαλαιώνουμε στο τέλος κάθε σελίδας για να έχουμε πληρέστερη εικόνα του έργου.
Στην προκειμένη περίπτωση αισθάνομαι ότι πρόκειτα να "χτιστεί" κάποιο ποίημα, γι' αυτό δίνω μια οπτική μορφή που του πάει περισσότερο:
Ο κάμπος που κοιτάς,
μια ομορφιά, που δεν περιγράφεται με λόγια απλά!
Κόκκινα πρόβατα
ξεπροβάλλουν από τα στάχυα,
τα κίτρινα στάχυα,
χορτασμένα.
Οι άνεμοι λυσσομανούν
και τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό,
κρύβοντας έτσι τη ντροπή κι τη χλομάδα του ήλιου.
Μια ακόμα πρόταση είναι να δώσουμε μια σελίδα ή ημερομηνία λήξης, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί και να μη μείνει στη μέση όπως κάποια άλλα έργα.
Άντε να δούμε πού θα πάει...
(Σχετικά με τα προηγούμενα, δεν έχω αντίρρηση. Δεν κατάλαβα όμως τι τελικά θα ισχύσει)
Στην προκειμένη περίπτωση αισθάνομαι ότι πρόκειτα να "χτιστεί" κάποιο ποίημα, γι' αυτό δίνω μια οπτική μορφή που του πάει περισσότερο:
Ο κάμπος που κοιτάς,
μια ομορφιά, που δεν περιγράφεται με λόγια απλά!
Κόκκινα πρόβατα
ξεπροβάλλουν από τα στάχυα,
τα κίτρινα στάχυα,
χορτασμένα.
Οι άνεμοι λυσσομανούν
και τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό,
κρύβοντας έτσι τη ντροπή κι τη χλομάδα του ήλιου.
Μια ακόμα πρόταση είναι να δώσουμε μια σελίδα ή ημερομηνία λήξης, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί και να μη μείνει στη μέση όπως κάποια άλλα έργα.
Άντε να δούμε πού θα πάει...
(Σχετικά με τα προηγούμενα, δεν έχω αντίρρηση. Δεν κατάλαβα όμως τι τελικά θα ισχύσει)
Last edited:
Ξάφνου από
()
(
)χωρίς φτερά
Ανακεφαλαιώνω και συνεχίζω
Ο κάμπος που κοιτάς,
μια ομορφιά, που δεν περιγράφεται με λόγια απλά!
Κόκκινα πρόβατα
ξεπροβάλλουν από τα στάχυα,
τα κίτρινα στάχυα,
χορτασμένα.
Οι άνεμοι λυσσομανούν
και τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό,
κρύβοντας έτσι τη ντροπή κι τη χλομάδα του ήλιου.
Ξάφνου,
από τη βρεμένη γη,
το πουθενά,
ξεπρόβαλε ένα τεράστιο, καφεκόκκινο,
κάτι σαν πουλί χωρίς φτερά, μα ράμφος κυρτό
και μ’ ένα μάτι γεμάτο θλίψη,
που αναστάτωνε όποιον το έβλεπε.
Προχωρούσε αργά,
Ο κάμπος που κοιτάς,
μια ομορφιά, που δεν περιγράφεται με λόγια απλά!
Κόκκινα πρόβατα
ξεπροβάλλουν από τα στάχυα,
τα κίτρινα στάχυα,
χορτασμένα.
Οι άνεμοι λυσσομανούν
και τα σύννεφα σκεπάζουν τον ουρανό,
κρύβοντας έτσι τη ντροπή κι τη χλομάδα του ήλιου.
Ξάφνου,
από τη βρεμένη γη,
το πουθενά,
ξεπρόβαλε ένα τεράστιο, καφεκόκκινο,
κάτι σαν πουλί χωρίς φτερά, μα ράμφος κυρτό
και μ’ ένα μάτι γεμάτο θλίψη,
που αναστάτωνε όποιον το έβλεπε.
Προχωρούσε αργά,
αλλά σκόνταψε