Κινούμενα σχέδια : μια 2η (ενήλικη) ματιά

[Λορένα]

Με αφορμη αυτο το νημα : κινουμενα σχεδια μιας αλλης εποχης!

Φανταζομαι ολοι θα ξαναδατε καποιο απο τα αγαπημενα μας παλια κινουμενα σχεδια που βλεπαμε μικροι, και αν στην αρχη δακρυσατε απο συγκινηση, με μια δευτερη ματια ισως να προσεξατε και καποια αλλα "περιεργα" που προσεξα και εγω..

Υπαρχει πολυ βια, κακια και αδικο (κυριως στα αμερικανικης προελευσης)

Να ξεκινησω με τον Τομ και Τζερυ; Προσεξα τις εκφρασεις του Τομ οταν καταστρωνει τα σχεδια του, αλλα και του Τζερυ οταν τον εκδικειται, και δεν μου αφησε και την καλυτερη αισθηση

Το καημενο και ατυχο Κογιοτ, που απο μικρη το λυπομουν, αλλα και παλι με την ενηλικη ματια δεν βλεπω καποιο νοημα σ'αυτο το ασκοπο κυνηγι.

Η Ντισνευ απο την αλλη (που κυκλοφορει μια φημη πως ο ιδιο ο Ντισνευ μισουσε τα παιδια), προσεξτε ποσο ακαρδα συμπεριφερεται ο Ντοναλντ στα ανιψια του. Ο Σκρουτζ στον Ντοναλντ και γενικοτερα την συμπεριφορα ολων τους

κτλ κτλ κτλ Ο καταλογος ειναι μαλλον μακρυς, για να μην παω στα σχετικα προσφατα : δες Ποκεμον, Τρανσφορμερ κτλ που εχουν καθαρη βια

Σε ενα παιδι σημερα θα διαλεγα ελαχιστα απο αυτα να δειξω, οπως (το αγαπημενο) Νηλς Χολγκελσον, Μαγια η Μελισσα, Χαιντι, λαγουδενια πολιτεια και καποια αλλα..

Δεν θελω να καταληξω οτι μου εμειναν αποθημενα βλεποντας τα, αλλα.. και τωρα που τα ξαναβλεπω μενω με μια απορια κοιταζοντας τα, και καθε αλλο παρα διασκεδαστικα τα βρισκω, και στο τελος αλλαζω και καναλι απο τα νευρα.

Σημ. ξεχωριστη κατηγορια ειναι τα δακρυβεχτρα Ιαπωνικα (που εκει σιγουρα μας εμειναν απωθημενα), οπως και του ανατολικου μπλογκ που ειχαν και εναν διδακτικο χαρακτηρα

Τα συχρονα παιδικα απο την αλλη, ειναι ομολογουμενως πολυ καλα και διδακτικα (απο τα λιγα που εχω δει). Μηπως εμεις ημασταν τελικα οι ατυχοι, οσο και αν λεμε οτι τοτε ειχαμε τα καλυτερα παιδικα;

 

[Αλίκη]

Να ξεκινησω με τον Τομ και Τζερυ; Προσεξα τις εκφρασεις του Τομ οταν καταστρωνει τα σχεδια του, αλλα και του Τζερυ οταν τον εκδικειται, και δεν μου αφησε και την καλυτερη αισθηση

Άλλωστε αυτό σατιρίζουν εδώ και χρόνια οι Simpsons με το Itchy and Scratchy (εδώ ένα παράδειγμα, λίγο ερασιτεχνικό, μάλλον επειδή δεν αφήνουν τπτ ελεύθερο στο youtube oι Simpsons)

Η Ντισνευ απο την αλλη (που κυκλοφορει μια φημη πως ο ιδιο ο Ντισνευ μισουσε τα παιδια), προσεξτε ποσο ακαρδα συμπεριφερεται ο Ντοναλντ στα ανιψια του. Ο Σκρουτζ στον Ντοναλντ και γενικοτερα την συμπεριφορα ολων τους

Δεν πιστεύω πως ο Ντόναλντ φέρεται άσχημα στα ανίψια του, ούτε και ο Σκρουτζ, κι έχω διαβάσει πάρα πάρα πάρα πολλά κόμιξ με το σινάφι τους!!! Όσο για τον ίδιο τον Ντίσνευ δεν έχω ιδέα τι είχε μέσα στην ψυχή του, δεν μπορεί όμως να ήταν τόσο κακό, ώστε να ανέχεται το ποντικάκι που πήγαινε κάθε μέρα στο γραφείο του και έτρωγε τα ψίχουλα από το φαγητό του, το ίδιο ποντικάκι που τον ενέπνευσε να δημιουργήσει τον Μίκυ.

Νομίζω όταν είσαι παιδί κι έχεις αγαθή ψυχή, καλά και όμορφα τα βλέπεις όλα τα παιδικά, ίσως ακόμη να μη δίνεις και πολύ βάση σε κάποια δυσάρεστα... δεν ξέρω τι είναι πιο σωστό για ένα παιδί, νομίζω το καλύτερο είναι απλά λιγότερη τηλεόραση

 

[Ονειρευτής]

Εγώ όταν ήμουν μικρός, τω καιρώ εκείνω, υπήρχαν μόνο δύο κανάλια όλα κι όλα στην τηλεόραση, που ήτο μαυρόασπρη, και τα οποία άλλαζαν ουχί εξ αποστάσεως μα σε άμεση επαφή με την συσκευή.

Επειδή διάβαζα από μικρός παιδικά κόμιξ, μου έκανε τρομερή εντύπωση όταν πρωτοείδα τους αγαπημένους μου ήρωες όχι στατικούς μέσα στα καρέ των παιδικών περιοδικών της εποχής (Μίκυ Μάους) αλλά να κινούνται στην μικρή οθόνη. Μου είχε φανεί μαγικό. Επειδή όμως τότε η τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα, συνέβαινε το εξής παράδοξο: να διακόπτονται στα καλά καθούμενα πριν τελειώσει η ιστορία, ενώ αίφνης εμφανιζόντουσαν απροειδοποίητα ειδήσεις.

Θυμάμαι λοιπόν χαρακτηριστικά πως σηκωνόμουν σε πλήρη συναισθηματική κατάρρευση και πήγαινα να αλλάξω το κανάλι με την προσδοκία πως ίσως να συνεχιζόταν το κινούμενο σχέδιο που παρακολουθούσα στο άλλο. Ποτέ όμως αυτό δεν συνέβη με αποτέλεσμα τα περισσότερα κινούμενα σχέδια που έχω δει μικρός να τα έχω δει ατελείωτα.

Παρ’ όλα ταύτα όμως, ώρες- ώρες νοσταλγώ εκείνη την εποχή, παρ’ όλο που με έκανε να συνειδητοποιήσω προς μεγάλη μου απογοήτευση και αφού είχα φάει τόνους σπανάκι, πως ο Ποπάυ - που σπάνια κατάφερα να δω μια ολοκληρωμένη ιστορία του - με είχε κοροϊδέψει ασυστόλως!

 

[Διας]

Το πράγμα είναι απλό, προορίζονται για παιδιά! οπότε δεν χρειάζονται κάποια ιδιαίτερη εξήγηση "γιατί" και "πως". Είναι όμως το κλασικό με το "πως βάζεις έναν ελέφαντα στο ψυγείο", αν το γνωρίζεται.

 

[Λευτέρης Λ]

Όταν θέλεις να κρύψεις καλά κάτι, βάλτο σε κοινή θέα...ή αλλιώς, πώς να μπάσετε τα παιδιά στον κόσμο των μεγάλων με συγκαλυμμένες μεθόδους και με το πρόσχημα της αφέλειας των κινουμένων σχεδίων.

Βρίσκω τις παρατηρήσεις της Λορένας πολύ εύστοχες

 

[Διας]

Θεωρίες συνωμοσίας. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω κάνα παιδί που να επηρεάστηκε.

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Δεν πιστεύω πως ο Ντόναλντ φέρεται άσχημα στα ανίψια του, ούτε και ο Σκρουτζ, κι έχω διαβάσει πάρα πάρα πάρα πολλά κόμιξ με το σινάφι τους!!! Όσο για τον ίδιο τον Ντίσνευ δεν έχω ιδέα τι είχε μέσα στην ψυχή του, δεν μπορεί όμως να ήταν τόσο κακό, ώστε να ανέχεται το ποντικάκι που πήγαινε κάθε μέρα στο γραφείο του και έτρωγε τα ψίχουλα από το φαγητό του, το ίδιο ποντικάκι που τον ενέπνευσε να δημιουργήσει τον Μίκυ.

Προφανώς με τα ποντίκια τα πήγαινε καλύτερα απ' ότι με τους ανθρώπους. Μπορεί (αν θεωρήσουμε ότι η ιστορία με το από πού εμπνεύστηκε τον Μίκυ είναι αληθινή) να μην τον ενοχλούσε το ποντίκι που κυκλοφορούσε στο γραφείο του (ενώ κάθε φυσιολογικό άνθρωπο θα τον ενοχλούσε), δεν είχε πρόβλημα όμως να καρφώνει συνεργάτες του που υποψιαζόταν σαν αριστερούς στην Επιτροπή Αντιαμερικανικών Ενεργειών του μακΚάρθι (όπως θα έκανε κάθε φυσιολογικός Αρτέμης Μάτσας)

Εγώ όταν ήμουν μικρός, τω καιρώ εκείνω, υπήρχαν μόνο δύο κανάλια όλα κι όλα στην τηλεόραση, που ήτο μαυρόασπρη, και τα οποία άλλαζαν ουχί εξ αποστάσεως μα σε άμεση επαφή με την συσκευή.

Αν ήσουν στο χωριό μου θα υπήρχε μόνο ένα κανάλι (δεν πιάναμε την ΥΕΝΕΔ/ΕΡΤ2/Ετ2 προ της ελεύσεως των ιδιωτικών καναλιών και ασφαλώς οι αρμόδιοι δεν έδιναν δεκάρα για αυτό) οπότε δεν υπήρχε πρόβλημα που δεν υπήρχε και τηλεκοντρόλ (η ΕΡΤ κοντά στον πολίτη).

Στο θέμα μας τώρα... είναι γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της παιδικής διασκέδασης είναι μάλλον παράλογα βίαιο. Φυσικά όλα τα δημοφιλή αμερικάνικα (αλλά και τα ιαπωνικά) κινούμενα σχέδια (με αυτά της Ντίσνεϊ λιγότερο από τα υπόλοιπα, με εξαίρεση ίσως τους Τσιπ και Ντέιλ), αλλά και τα παραμύθια (με λύκους που τρώνε κατσικάκια και γιαγιάδες, μάγισσες που παχαίνουν παιδάκια προς βρώσιν, κοριτσάκια που στέλνονται να ζήσουν με τέρατα κτλ) αλλά και κάποια παιδικά τραγουδάκια (πχ το ήταν ένα μικρό καράβι που περιγράφει μια ιστορία κανιβαλισμού αν το καλοσκεφτεί κανείς). Το τι φταίει για αυτό δεν μπορώ να το ξέρω εγώ όμως ξέρω ότι και σε παλιότερες εποχές υπήρχε η τρομακτική παιδική ιστορία (αν και ίσως όχι τόσο βίαιη όσο σήμερα, ο ήρωας αρκούσε να σκοτώσει τον δράκο δεν ήταν ανάγκη να κάνει γενοκτονία και σε όλη την περιοχή γύρω από το κάστρο του δράκου). Ίσως τελικά να ισχύει ότι έχουμε ανάγκη να ερχόμαστε σε επαφή με τρομακτικές καταστάσεις με την ασφάλεια της ταύτισης με τον ήρωα που κινδυνεύει χωρίς να κινδυνεύουμε πραγματικά οι ίδιοι.

 

[Ίζι]

Από το σύμπαν του Μίκυ και του Ντόναλντ λείπουν εντελώς οι ερωτικές/σεξουαλικές σχέσεις. Δεν υπάρχουν ζευγάρια, μαμάδες και μπαμπάδες, παρά μόνο θείοι και ανίψια. Οι ερωτευμένοι έχουν αυστηρά πλατωνικές σχέσεις και ζουν σε διαφορετικά σπίτια.

Βέβαια οι εποχές έχουν αλλάξει, και τώρα κάποιοι σύγχρονοι σχεδιαστές κόμιξ, κυρίως ο Ρόσα, παρουσιάζουν οικογενειακές δομές που προϋποθέτουν την ύπαρξη του σεξ (η οικογένεια του Σκρουτζ στη Γλασκόβη π.χ.), καθώς και πραγματικές ερωτικές σχέσεις (για τη σχέση Σκρουτζ-Γκόλντυ λίγα λέγονται και πολλά εννοούνται).

 

[Λευτέρης Λ]

Θεωρίες συνωμοσίας. Εγώ προσωπικά δεν ξέρω κάνα παιδί που να επηρεάστηκε.

Η πρώτη φράση είναι η κλασική απάντηση σε απόψεις σαν αυτή που κατέθεσα...έχει φορεθεί τόσο πολύ που έχει πλέον μικρότερη βαρύτητα ακόμα και απο τις υποτιθέμενες "θεωρίες συνωμοσίας".
Σε ό, τι αφορά τη δεύτερη φράση, θα μπορούσα να αντιπαραθέσω ότι προσωπικά ξέρω πενήντα παιδιά που επηρεάστηκαν...άρα...

 

[Αντέρωτας]

Η πρώτη φράση είναι η κλασική απάντηση σε απόψεις σαν αυτή που κατέθεσα...έχει φορεθεί τόσο πολύ που έχει πλέον μικρότερη βαρύτητα ακόμα και απο τις υποτιθέμενες "θεωρίες συνωμοσίας".
Σε ό, τι αφορά τη δεύτερη φράση, θα μπορούσα να αντιπαραθέσω ότι προσωπικά ξέρω πενήντα παιδιά που επηρεάστηκαν...άρα...

Η παρατήρηση ενός ανεπιθύμητου κοινονιού φαινομένου δεν αποτελεί απόδειξη ύπαρξης συγκαλυμένου σχεδίου, όπως και η ύπαρξη του κόσμου δεν αποτελεί πρωταρχική απόδειξη της ύπαρξης του Θεού. Θέλω να πω οτι θα ήταν πιο λογικό να πιστεψουμε οτι έχουμε να κάνουμε με άσχετους συγγραφείς και δημιουργούς, παρά με κάτι στοχευμένο.

Μπορεί εγώ να είμαι ανωμαλάρας, να γράψω ένα δυνατό βιβλίο με βασανισμούς και ακρωτηριασμούς, να επηρρεαστεί κάποιο παιδί και να κάνει μακελειό στο σχολείο του. Αυτό κάνει το βιβλίο μου μέρος μιας "συγκαλυμμένης μεθόδου";

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

Τα κινούμενα σχέδια λειτουργούν όπως λειτουργούσαν στο παρελθόν τα (προφορικά ή γραπτά) παραμύθια. Και τα παραμύθια προσφέρουν και διαπαιδαγώγηση. Η ύπαρξη όμως παιδικών μύθων με θέματα που εκ πρώτης όψεως είναι ακατάλληλα για ανηλίκους προϋπάρχει του αμερικανικού κινηματογράφου, της Αμερικής γενικά ως τμήμα του "γνωστού κόσμου", προϋπάρχει και του καπιταλισμού.

Δεν πιστεύω λοιπόν ότι υπάρχει κάποιο σχέδιο πίσω από την ενήλικη απεικόνιση του κόσμου στα παιδικά υπάρχει ένα σχέδιο (εκτός αν πάμε σε θεωρίες τύπου κώδικα ντα Βίντσι). Φυσικά η ζωή μιμήται την τέχνη και ιδέες και αντιλήψεις που υπάρχουν στα παιδικά θα περάσουν στα παιδιά που είναι και πιο ευάλωτα. πχ αναπτύσσουν άποψη για "καλά" και "κακά" ζώα ανάλογα με την απεικόνιση τους στα παραμύθια, πάντα ο κακός στα παραμύθια είναι "διαφορετικός" (ξένος, ανάπηρος, ιδιόρρυθμος) και αυτό μας κάνει επιφυλακτικούς με τη διαφορετικότητα. Και υπήρχε πολύ βία (μαχαιρώματα, δηλητηριάσεις, ξεκοιλιάσματα κτλ). Όποιο παιδί έχει δει να σφάζουν κάποιο ζώο (πράγμα αρκετά συνηθισμένο σε μια αγροτική κοινωνία (όπως αυτές που αναπτύχθηκαν αυτά τα παραμύθια) δεν θα έβρισκε εξωπραγματικό το ξεκοίλιασμα του λύκου στην Κοκκινοσκουφίτσα. Αυτού του στιλ οι ιστορίες όμως υπάρχουν από την αρχαιότητα. Σήμερα επικρατούν πιο αποστειρωμένες και πολιτικά ορθές εκδοχές των παραμυθιών, οι οποίες ρίχνουν του τόνους κάπως ως προς τον (εμφανή) ρατσισμό και την (αιματηρή) βια, προωθούν όμως πιο καταναλωτικά-καπιταλιστικά πρότυπα συμπεριφοράς. Και αυτό δεν είναι τυχαίο, δεν είναι όμως και αποτέλεσμα συνωμωσίας.

@ Ιζυ και που να δεις τα Γαλλικά κόμιξ με ντουέτα μαντράχαλων που περνάνε όλο τους τον χρόνο μαζί και οι γυναίκες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα (τουλάχιστον Ο Μίκυ, ο Ντόναλντ, ο Ποπάυ έχουν αρραβωνιαστικιές, άρα υπάρχει το ενδεχόμενο κάποια στιγμή στο μέλλον του ήρωα να υπάρξει σεξ)

 

[Ίζι]

@ Ιζυ και που να δεις τα Γαλλικά κόμιξ με ντουέτα μαντράχαλων που περνάνε όλο τους τον χρόνο μαζί και οι γυναίκες δεν υπάρχουν ούτε για δείγμα

Μήπως κρύβεται κάτι άλλο εδώ;

 

[Λευτέρης Λ]

Έχω κάνει αυτή τη συζήτηση - όπως οι περισσότεροι απο εμας νομίζω - άπειρες φορές.
Συνοπτικά λοιπόν, για να μην αναμασάμε τα ίδια.
Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που πιστεύει ότι ο κόσμος είναι αυτός ακριβώς που φαίνεται, χωρίς δηλαδή καμιά ανάμιξη κάποιων άδηλων κινήτρων που διαμορφώνουν - ως ένα βαθμό - τις εξελιξεις. Το πιστεύουν και πολύ καλά κάνουν.
Κάποιοι άλλοι, αναρωτιούνται αν πίσω απο κάποια (όχι όλα) φαινομενικά τυχαία γεγονότα βρίσκεται μια γενικότερη προσπάθεια που στοχεύει στη χειραγώγηση κάποιων τομέων δραστηριοτήτων της κοινωνίας.

Ούτε οι μεν ούτε οι δε μπορούν να αποδείξουν τη θέση τους. Ανταλλάσουμε επιχειρήματα, αυτό είναι όλο. Δεν ανήκω στη χορεία εκείνων που πιστεύουν ότι οι Έλληνες κατάγονται απο το Έψιλον του Βοώτη, αλλά ούτε και μπορώ να δεχτώ ότι τα πάντα είναι τυχαία και καθόλου, μα καθόλου ελεγχόμενα. Στηρίζω την επιφύλαξή μου σε κάτι που - προσωπικά - θεωρώ δεδομένο: η Εξουσία, οποιαδήποτε μορφή και να έχει, ενίοτε στοχεύει σε κατευθύνσεις αποπροσανατολισμού και ποδηγέτησης. Αν μάλιστα καταφέρει να τσουβαλιάσει στις συνειδήσεις των υπολοίπων, αυτούς που απλά αναρωτιούνται, μαζί μ' αυτούς που μιλάνε για Νεφελίμ και διάφορα άλλα ευτράπελα, τόσο το καλύτερο...μπαίνει η ρετσινιά του γραφικού συνωμοσιολόγου και απο δω πάνε και οι άλλοι

over and out

 

[Κόρτο Μαλτέζε]

χαχαχα!!!
και όχι μόνο:
Οι Μπλέικ και Μόρτιμερ, Αλίξ και Ένακ, Σπιρού και Φαντάζιο, Μπερνάρ Πρινς, Μπλούμπερι, Στρουμφάκια...

 

[Αντέρωτας]

Θα μπορούσαν να υπάρξουν διάφοροι λόγοι για τους οποίους θα μπορούσαν να μπουν διάφορα ξένα στοιχεία σε μια ιστορία, παιδική ή μη.

Όπως λέει ο Λευτέρης, υπάρχει η μη αμελητέα πιθανότητα να υπάρχουν σκοτεινά κέντρα εξουσίας. Εαν υπάρχουν τί πιο λογικό να υποθέσουμε οτι έχουν άκρες σε κέντρα παραγωγής των μίντια και να περνάνε κάποια γραμμή.

Κατά τα άλλα υπάρχει όμως και ο παράγων χαβαλές. Τί εννοώ:

Σε όλους μας έχει τύχει στο σχολείο, στη σχολή, στη δουλειά ή στο χομπυ να πρέπει να δημιουργήσουμε κάτι. Για αδιευκρίνιστους λόγους νιώθουμε την ανάγκη να αφήσουμε ένα σημάδι φόρο τιμής σε αυτό για να ταξιδέψει μαζί με το έργο μας. Μια κρυφή υπογραφή που χάνεται στο σχέδιο, ένα μικροσκοπικό Α+Β=LFE, ένα μικροσκοπικό Metallica, ενας διακριτικός φαλλός και πάει λέγοντας.

Γράφω μια ιστορία και θέλω να βάλω ένα χαρακτήρα να μένει κάπου; Θα τον βάλω στη διεύθυνση Θερμοπυλών 26, επειδή τη στιγμή που γράφω την ιστορία οι 300 είναι μια απο τις αγαπημένες μου ταινίες και επειδή είμαι 26 ετών.

Πραγματικό παράδειγμα: Στο πρώτο τεύχος του Ελληνικου κόμικ φαντασίας "Τα Χρονικά του Δρακοφοίνικα" του Γιάννη Ρουμπούλια, περιγράφεται η ιστορία του κόσμου και υπάρχει ένα φοβερό δισέλιδο με απίστευτες λεπτομέρειες οπου απεικονίζεται μια επική μάχη. Μια φορά που είχα συναντήσει το Ρουμπούλια μου έδειξε μερικές λεπτομέρειες που έβαλε ο ίδιος και δεν φαίνονται: κάπου χαμένος στη μάχη υπάρχει ο Μπομπ Σφουγγαράκης και ο Καλαμάρης (όντας φαν του καρτούν) ενώ σε ένα άλλο σημείο ένας πολεμιστής που μοιάζει με τον Κόναν (ο αγαπημένος του ήρωας) σκοτώνει μια φιγούρα που μοιάζει με τον Έλρικ (που δεν του αρέσει καθόλου).

Στις ταινίες της Ντίσνεϋ, πολλές φορές εμφανίζεται σε ανύποπτες θέσεις ένα σχήμα με 3 κυκλάκια, που είναι η σκιά του Μίκυ (το κεφάλι και τα αυτιά) σαν φόρος τιμής.

Οι σχεδιαστές όμως είναι παιδιά της ηλικίας μας, 20-30 χρονών που σε ένα φορτισμένο περιβάλλον γιατί να μη θέλουν να κάνουν μια παρεμβολή; Γιατί να μη καμουφλάρουν κάπου ένα φαλλό ή ένα αιδοίο, να το δείχνουν στους γνωστούς τους και να σπάνε πλάκα που έκαναν τέτοιο κατόρθωμα χωρίς να το καταλάβει κανένας; Οπότε αυτή πιστεύω και οτι είναι η εξήγηση για διάφορα σεξουαλικά κρυφά μηνύματα που φαίνονται σε κάποια κινούμενα σχέδια (αφού βέβαια δεις το καθένα 100 φορές, καρέ-καρέ ).

Απο την άλλη θα μπορούσε να μην είναι ο Ρουμπούλιας αλλά κάποιος άλλος, μέλος κάποιας σκοτεινής συνωμοσίας που θα εμπλούτιζε τα σχέδιά του με άλλα όχι τόσο χαβαλεδιάρικα και αθώα "κρυμμένα μηνύματα"; Ναι θα μπορούσε!

 

[Μπιατριξ Κιντο]

Λορενα, στα σημερινα παιδικα (οπως και στα παραμυθια) επικρατει πολυ η βια, η κακια και το αδικο επειδη δυστυχως ετσι ειναι και ο κοσμος σημερα. Δεν μπορουν τα παιδια να ζουν σε ενα "ροζ συννεφακι" οπου ολα κυλουν ηρεμα, ομαλα και πολιτισμενα, αυτο δυστυχως ειναι μια ψευδαισθηση....