Συμπαθώ πολύ τις γάτες, με ευχαριστούν. Είναι εγωπαθείς, αυτόνομες, και τόσο περήφανες που απαξιούν από τη φύση τους να υπακούσουν σε εντολές. Οι γάτες δε σου επιτρέπουν να τις εξουσιάζεις -προσαρμόζονται μόνο, όσο πρέπει, για να εξασφαλίζουν την φροντίδα τους από τον -όχι και τόσο- φίλο τους τον άνθρωπο. Κι αυτό έχει αρκετή πλάκα και τις καθιστά ενδιαφέρουσες. Επίσης πάντα με τρέλαινε αυτό που κάνουν με τα πατουσάκια τους όταν τις χαϊδεύεις, όπως επίσης και το ότι γουργουρίζουν όταν περνάνε καλά και μπορείς να το καταλάβεις ακουμπώντας το δάχτυλό σου κάτω από το λαιμό τους και νιώθοντάς τον κάπως να τρέμει.
Αλλά οι σκύλοι είναι ό, τι καλύτερο μπορεί να μου συμβεί. Μεγάλωσα με σκύλους, ζω με σκύλους και πάντα αυτό θα ισχύει. Πανέξυπνος, πιστός, ανιδιοτελής, γενναίος, έτοιμος να παίξει για να σε ευχαριστήσει ή να σε προστατέψει αν χρειαστεί, με απίστευτο ένστικτο και μεγαλειώδη καλοσύνη, ο σκύλος είναι πραγματικός φίλος.
Επομένως, -ακόμη κι αν, σε περίπτωση που ήμουν ζώο, θα ήμουν με απόλυτη βεβαιότητα γάτα, ή ίσως ακριβώς για αυτό-, δηλώνω κυνόφιλη ως το κόκκαλο.