Τίτλος: Ο Κόσμος-Δακτύλιος
Πρωτότυπος τίτλος: Ringworld
Συγγραφέας: Λάρρυ Νίβεν (Larry Niven)
Μετάφραση: Αγγελική Βαλαβάνη
Εκδόσεις: Space
σελίδες: 427
Αρκεί μια ματιά στο εξώφυλλο του βιβλίου για να αντιληφθεί κανείς το μέγεθος της σύλληψης του Λάρρυ Νίβεν (γεν. Λος Άντζελες 1938). Ένας «πλανήτης» με δακτυλιοειδές σχήμα, ή καλύτερα ένας δορυφόρος που περιβάλλει τον ήλιο του! ένα κατασκεύασμα, προϊόν μιας εξωφρενικής για τα μέτρα του κοινού νου τεχνολογίας, μια τιτάνια σε μέγεθος και όγκο κατασκευή που ακόμα και η πλήρης εξοικείωση με μονάδες αστρονομικά μεγάλου μεγέθους δε μπορεί να προσεγγίσει…
Κοιτάξτε τη φωτογραφία, και προσπαθήστε να συνειδητοποιήσετε ότι η λαμπερή μάζα στο κέντρο της είναι ένας ήλιος σαν τον δικό μας…ίσως έτσι προσεγγίσετε τις απίστευτα μεγάλες διαστάσεις του δακτύλιου… δέος ή φόβος;
…κι αν μονολογήσει κανείς «οκ, για Ε.Φ. μιλάμε, προς τι ο στόμφος;», θα είχα να αντιπαραθέσω ότι ο Νίβεν τεκμηριώνει με στοιχεία από το χώρο της Φυσικής και των Μαθηματικών τη δυνατότητα – θεωρητική – να κατασκευαστεί κάτι τέτοιο. Καθώς η πλοκή ξετυλίγεται, περιγράφει - όπου υπάρχει σκοπιμότητα- με ακρίβεια τις διαστάσεις του, την ταχύτητα περιδίνησής του για την εξασφάλιση των αναγκαίων συνθηκών βαρύτητας, τον όγκο του, τη μάζα του. Έχει προβλέψει ακόμη και τον τρόπο με τον οποίο θα εναλλασσόταν η μέρα με τη νύχτα, αφού – αν κοιτάξετε προσεκτικά στην περίμετρο του ήλιου - θα δείτε μια σειρά από τετράγωνα τα οποία περιστρέφονται με συγκεκριμένο ρυθμό, ρίχνοντας τη σκιά τους περιοδικά στην επιφάνεια του δακτύλιου (!)
Ίσως λοιπόν τελικά δεν είναι η ακριβής και – μαθηματικά -τεκμηριωμένη αναπαράσταση αυτού του κόσμου που εντυπωσιάζει, όσο η ερώτηση που σχηματίζεται στα χείλη μας …
«Πώς στην ευχή σκέφτηκε κάτι τέτοιο;»
Η επιστημονική φαντασία στην αποθέωσή της…
Το έργο
Η σύλληψη της ιδέας του Δακτύλιου θα συνέθλιβε οποιαδήποτε περαιτέρω προσπάθεια του συγγραφέα να χτίσει μια ιστορία που εκτυλίσσεται σ΄αυτόν τον παράξενο κόσμο, αν ο συγγραφέας αυτός δεν ήταν ο Λάρρυ Νίβεν. Υποθέτω ότι ακόμα και ο ίδιος θα τα χρειάστηκε αρχικά με το δημιούργημά του. Τι παραπάνω άραγε θα μπορούσε να μηχανευτεί για να στρέψει – έστω για λίγο – την προσοχή του αναγνώστη μακριά από την ονειρική αψίδα που στεφανώνει το στερέωμα; ακόμα και οι ήρωές του - αναζητητές που ήρθαν από αλλού σ΄ αυτόν τον σχεδόν έρημο κόσμο - βιώνουν καθώς κινούνται στην επιφάνειά του ένα συναίσθημα που τους οδηγεί σε εκστατικά παραληρήματα και συνειδητά απομακρύνονται από την πραγματικότητα, αιχμάλωτοι του Τυφλού Σημείου που καταργεί τον προσανατολισμό.
Κι όμως, ο Νίβεν ανταπεξέρχεται, ποντάροντας σε μια χειμαρρώδη αλληλοδιαδοχή απίθανων γεγονότων και –πάνω απ’ όλα – στην αρκούντως σκανδαλιστική έως κωμική επιλογή των ηρώων του που εξισορροπούν με μια χιουμοριστική πινελιά την ατμόσφαιρα του δέους που δημιουργεί ο Δακτύλιος: ένα ζευγάρι γήινων - που εξασφαλίζει ανάμεσα στα άλλα το απαραίτητο αλατοπίπερο, ένα υπερμέγεθες δίποδο νοήμον αιλουροειδές και ένας φοβητσιάρης εκπρόσωπος ενός παράξενου είδους, που είναι όμως ο ευφυέστερος όλων, καθώς αποτελεί τον εκπρόσωπο των «Μαριονετιστών», του είδους εκείνου που υποτίθεται ότι κρύβεται πίσω από ένα πρόγραμμα ευγονικής σε κάθε άκρο του γνωστού διαστήματος.
Η ευφυΐα του Νίβεν παρακάμπτει τελικά την τυραννική εξουσία που ασκεί ο Κόσμος – Δακτύλιος στο μυαλό του αναγνώστη, καθώς με μαεστρία καταφέρνει να δώσει χώρο και ρόλο στη Μητέρα Σύμπτωση να δημιουργήσει τις συμπαιγνίες της και στον Έρωτα να δικαιωθεί στην επιφάνεια του αφιλόξενου αυτού κόσμου…και δεν παύει στιγμή να μας υπενθυμίζει με έμμεσο τρόπο, ότι όσο απίστευτα μεγάλο κι αν είναι κάτι, υλικό ή ψυχολογικής υφής, δεν αποτελεί παρά μια ελάχιστη ποσότητα απέναντι στο αχανές Σύμπαν. Άλλωστε, η Ε.Φ. δεν είναι κατά βάθος τίποτε άλλο από αλληγορία, μια προβολή των τρεχουσών συνθηκών σε άλλους, μελλοντικούς, χώρους και χρόνους.
Οποιοσδήποτε φανταστικός κόσμος ύστερης επινόησης από τον Ringworld του Νίβεν, μοιάζει να ωχριά μπροστά του…είναι απορίας άξιο, πώς αυτή η μεγαλοφυής σύλληψη δεν έτυχε ανάλογης με το μέγεθός της ανταπόκρισης και αναφοράς…το έργο κατέκτησε βέβαια τα βραβεία Hugo και Nebula, αλλά είναι σχετικά άγνωστο στους όχι ιδιαίτερα μυημένους στην Ε.Φ.
Ο υπέργηρος μεν, αλλά βιολογικά τριαντάρης Λούις Γου, η πανέμορφη Τήλα Μπράουν, ο δίμετρος γατόμορφος Ομιλητής-Προς-Ζώα (!), και ο δικέφαλος και τρίποδος Μαριονετίστας Νέσους, είναι ίσως η πιο παράδοξη συντροφιά στα χρονικά της Ε.Φ….
...η παρέα των τεσσάρων, διατρέχει τον Δακτύλιο παρασύροντάς μας σε μια δίνη αποκαλύψεων και παραδοξοτήτων, μέχρι το απίθανα ευρηματικό τέλος…
Last edited:
)
καθώς και το πειραμα τους για να δημιουργήσουν πιο "τυχερούς" ανθρώπους.