πέρα από παράλογο είναι κι ανορθόγραφο: "ΚΑΤΩ ΑΠΟ ΤΑ ΟΡΟΙ"
Λεξάριθμοι
- Thread starter Αντέρωτας
- Start date
Ναι, κι εδώ είναι που παίρνω ανάποδες! Πώς μπορείς κύριε να είσαι λεξαριθμιστής και ταυτόχρονα ανορθόγραφος; Σαν να είσαι ζωγράφος με αχρωματοψία. Τί να πω, αυτό είναι υπόθεση για τον επιθεωρητή Κλουζώ...
Πάντως το συγκεκριμένο λάθος είναι κοινός τόπος: πολλοί νομίζουν ότι τα ουδέτερα σε -ος έχουν πληθυντικό σε -οι, σαν να είναι αρσενικά.
Πάντως το συγκεκριμένο λάθος είναι κοινός τόπος: πολλοί νομίζουν ότι τα ουδέτερα σε -ος έχουν πληθυντικό σε -οι, σαν να είναι αρσενικά.
Νομιζω τα αποτελεσματα που βγαινουν ειναι απο καταχωρησεις διαφορων χρηστών που εκαναν πλακα, οι οποιες αποθηκευονται. Γιαυτο και καποιες ειναι τοσο σουρεαλιστικες (πχ. ΚΙΑΜΟΣ ΟΕ ΟΕ ΟΕ)
Ναι, και νομιζω ειναι καινουργιο φρουτο (η τουλαχιστον το προσεξα εγω προσφατα). Το αναφερω και δω
Last edited:
ναι, αλήθεια είναι, για παράδειγμα αν σας τύχει ΦΤΙΑΝΩ ΣΟΥΠΑ ΚΑΡΟΤΑΚΙ ΜΠΡΟΚΟΛΟ ΠΑΤΑΤΑ ΜΕΤΑ ΘΑ ΤΗΝ ΠΕΡΑΣΩ ΣΤΟ ΜΠΛΕΝΤΕΡ, εγω το ΄χω καταχωρήσει
Γλωσσολάγνε η ιδέα σου είναι τέλεια!
ΓΛΩΣΣΕΣ:=ΑΠΑΤΕΩΝΑΣ = ΑΝ ΗΤΑΝΕ Η ΑΓΚΑΛΙΑ ΣΟΥ ΟΑΣΗ = ΑΞΙΟΘΑΥΜΑΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ = ΓΕΝΕΣΙΟΥΡΓΟΣ ΑΙΤΙΑ = Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ = ΠΕΝΤΑΓΩΝΗ ΛΟΓΙΚΗ = Ο ΔΩΔΕΚΑΘΕΙΣΜΟΣ = ΟΙ ΜΟΝΟΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ = ΣΟΥΜΕΡΙΑ ΓΡΑΦΗ = ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΑΡΙΣΤΟ ΥΛΙΚΟ = ΔΑΣΔΣΑΔΔΣΑΔΣΑΔΣΔΣΑΔΣΑ = ΔΣΔΔΑΑΔΣΔΑΣΑΣΔΣΔΑΣΑΔΣ = ΧΡΙΣΤΙΝΑ ΓΕΡΑΝΗ=ΟΙΚΟΛΟΓΙΑ = ΟΛΥΜΠΙΟΝ = ΧΕΖΩ
αφιερωμενο.. ;)
αφιερωμενο.. ;)
Τα παρακάτω δεν σχετίζονται με τους λεξαριθμους, αλλά με την όλη φιλοσοφία των αρχαιολατρών.
Με αφορμή την ηχητική ομοιότητα δύο ασχετων μεταξύ τους λέξεων σ' ένα ποίημα τού Αμοντιλιάδο, η Φένια παρέπεμψε σ’ ένα έγγραφο όπου παρουσιάζονται βιβλία και απόψεις κάποιας Αλτάνης (προσωπικά δεν την ήξερα μέχρι πριν λίγο). Την είδα και σε γιουτουμπάκια, και είδα ότι αυτοπροσδιορίζεται ως συγγραφέας και ερευνήτρια. Για το πρώτο δεν αμφιβάλλω, για το δεύτερο όμως πάρα πολύ – τουλάχιστον στα γλωσσικά ζητήματα. Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση αρχαιολάτρη που ξεκινάει την όποια έρευνά του με απώτερο στόχο να καταδείξει/αποδείξει την ανωτερότητα της (Αρχαίας) Ελληνικής, την «πρωτογενή σχέση» που έχουν σ’ αυτήν οι σημασίες και οι μορφές των λέξεων, και άλλα πολλά, μεταξύ των οποίων και την μυστικιστική σχέση ανάμεσα σε λέξεις που έχουν κοινά μεταξύ τους γράμματα.
Δεν μιλάμε φυσικά για λέξεις που αποδεδειγμένα έχουν κοινή ρίζα, παρά τα διαφορετικά μεταξύ τους φωνήεντα (π.χ. φεύγω-φυγή, σπείρω-σπορά-σπόρος, πέμπω-πομπή κ.λπ.). Μιλάμε για λέξεις που έχουν κοινά μεταξύ τους γράμματα σε οποιαδήποτε σειρά. Στο συγκεκριμένο έγγραφο που ανέφερα πριν, στη σελίδα 16, η Αλτάνη τονίζει ορισμένες λέξεις μιας παραγράφου, φυσικά όχι τυχαία: δρόμος, τρόμος, μόρος, μορτός, ορμή, δια-δρομή. Φαντάζομαι ότι μας κλείνει το μάτι υποδεικνύοντάς μας ότι δεν είναι τυχαίο που, σε όλες αυτές τις λέξεις, υπάρχουν τα γράμματα ρ και μ. Σύμφωνοι, ο δρόμος και η δια-δρομή βεβαίως σχετίζονται μεταξύ τους, όπως και ο μόρος με τον μόρτο. Αλλά ο δρόμος με τον μόρο; Ο τρόμος με τον δρόμο; Και η ορμή πού κολλάει;
Αναρωτιέμαι, πώς περιμένουν τέτοιοι «ερευνητές» να τους πάρει στα σοβαρά ο επιστημονικός κόσμος όταν, αντί να κατανοήσουν τις αρχές της γλωσσολογίας, κάθονται και παίζουν ντόμινο με τα γράμματα. Και πώς μπορούν να σνομπάρουν τα επιστημονικά συμπεράσματα και τις γλωσσολογικές μεθόδους ως υποταγμένες π.χ. στον Σιωνισμό ή στα συμφέροντα των ανθελλήνων ή των οπαδών τής παγκοσμιοποίησης, όταν οι ίδιοι δεν έχουν τα εφόδια για ν’ αποδείξουν ότι εκείνα τα συμπεράσματα είναι εσφαλμένα. Ας κάνουν πρώτα αυτό, και μετά ας παρουσιάσουν την τόσο καινοτόμο άποψή τους.
Είναι αστείο και λυπηρό μαζί που βλέπω να έχουν αναγάγει τους φθόγγους και τη δομή τής αρχαίας Ελληνικής σε υπέρτατες αξίες, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ τον ανθρώπινο πολιτισμό και φτάνουν μέχρι τον Σείριο ή τον πλανήτη Τατούιν. Αλλά ας μην πηγαίνω τόσο μακριά, εφόσον ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ελληνοκεντρικής θεωρίας είναι ο γνωστός μύθος περί της Ελληνικής ως μοναδικής «νοηματικής» γλώσσας, που μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί (πώς ακριβώς, δεν μας λένε) από Η/Υ.
Κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στο Διαδίκτυο το εξής κείμενο, σε διάφορες, παρόμοιες μεταξύ τους, εκδοχές:
Το «ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες», προς απογοήτευση των συντακτών τού κειμένου, είναι απολύτως υπαρκτό. Αν κάτι είναι ανύπαρκτο για τη γλωσσολογία είναι οι όροι «νοηματική» και «σημειολογική» γλώσσα…
Σ' αυτήν την ιστοσελίδα υπάρχουν τρεις καίριες απαντήσεις για το ζήτημα, από γλωσσολόγους. Τη μία θα ήθελα να την αντιγράψω εδώ, εφόσον με εκφράζει απόλυτα και τη θεωρώ χρησιμότατη. Αποτελείται από μερικά πολύ εύλογα ερωτήματα, διατυπωμένα από τον Παρασκευά Σταυρόπουλο:
Με αφορμή την ηχητική ομοιότητα δύο ασχετων μεταξύ τους λέξεων σ' ένα ποίημα τού Αμοντιλιάδο, η Φένια παρέπεμψε σ’ ένα έγγραφο όπου παρουσιάζονται βιβλία και απόψεις κάποιας Αλτάνης (προσωπικά δεν την ήξερα μέχρι πριν λίγο). Την είδα και σε γιουτουμπάκια, και είδα ότι αυτοπροσδιορίζεται ως συγγραφέας και ερευνήτρια. Για το πρώτο δεν αμφιβάλλω, για το δεύτερο όμως πάρα πολύ – τουλάχιστον στα γλωσσικά ζητήματα. Πρόκειται για χαρακτηριστική περίπτωση αρχαιολάτρη που ξεκινάει την όποια έρευνά του με απώτερο στόχο να καταδείξει/αποδείξει την ανωτερότητα της (Αρχαίας) Ελληνικής, την «πρωτογενή σχέση» που έχουν σ’ αυτήν οι σημασίες και οι μορφές των λέξεων, και άλλα πολλά, μεταξύ των οποίων και την μυστικιστική σχέση ανάμεσα σε λέξεις που έχουν κοινά μεταξύ τους γράμματα.
Δεν μιλάμε φυσικά για λέξεις που αποδεδειγμένα έχουν κοινή ρίζα, παρά τα διαφορετικά μεταξύ τους φωνήεντα (π.χ. φεύγω-φυγή, σπείρω-σπορά-σπόρος, πέμπω-πομπή κ.λπ.). Μιλάμε για λέξεις που έχουν κοινά μεταξύ τους γράμματα σε οποιαδήποτε σειρά. Στο συγκεκριμένο έγγραφο που ανέφερα πριν, στη σελίδα 16, η Αλτάνη τονίζει ορισμένες λέξεις μιας παραγράφου, φυσικά όχι τυχαία: δρόμος, τρόμος, μόρος, μορτός, ορμή, δια-δρομή. Φαντάζομαι ότι μας κλείνει το μάτι υποδεικνύοντάς μας ότι δεν είναι τυχαίο που, σε όλες αυτές τις λέξεις, υπάρχουν τα γράμματα ρ και μ. Σύμφωνοι, ο δρόμος και η δια-δρομή βεβαίως σχετίζονται μεταξύ τους, όπως και ο μόρος με τον μόρτο. Αλλά ο δρόμος με τον μόρο; Ο τρόμος με τον δρόμο; Και η ορμή πού κολλάει;
Αναρωτιέμαι, πώς περιμένουν τέτοιοι «ερευνητές» να τους πάρει στα σοβαρά ο επιστημονικός κόσμος όταν, αντί να κατανοήσουν τις αρχές της γλωσσολογίας, κάθονται και παίζουν ντόμινο με τα γράμματα. Και πώς μπορούν να σνομπάρουν τα επιστημονικά συμπεράσματα και τις γλωσσολογικές μεθόδους ως υποταγμένες π.χ. στον Σιωνισμό ή στα συμφέροντα των ανθελλήνων ή των οπαδών τής παγκοσμιοποίησης, όταν οι ίδιοι δεν έχουν τα εφόδια για ν’ αποδείξουν ότι εκείνα τα συμπεράσματα είναι εσφαλμένα. Ας κάνουν πρώτα αυτό, και μετά ας παρουσιάσουν την τόσο καινοτόμο άποψή τους.
Είναι αστείο και λυπηρό μαζί που βλέπω να έχουν αναγάγει τους φθόγγους και τη δομή τής αρχαίας Ελληνικής σε υπέρτατες αξίες, οι οποίες ξεπερνούν κατά πολύ τον ανθρώπινο πολιτισμό και φτάνουν μέχρι τον Σείριο ή τον πλανήτη Τατούιν. Αλλά ας μην πηγαίνω τόσο μακριά, εφόσον ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ελληνοκεντρικής θεωρίας είναι ο γνωστός μύθος περί της Ελληνικής ως μοναδικής «νοηματικής» γλώσσας, που μάλιστα μπορεί να χρησιμοποιηθεί (πώς ακριβώς, δεν μας λένε) από Η/Υ.
Κυκλοφορεί εδώ και χρόνια στο Διαδίκτυο το εξής κείμενο, σε διάφορες, παρόμοιες μεταξύ τους, εκδοχές:
Το ενδιαφέρον για την Ελληνική προέκυψε από τη διαπίστωση των επιστημόνων πληροφορικής και υπολογιστών ότι οι Η/Υ προχωρημένης τεχνολογίας δέχονται ως “νοηματική” γλώσσα μόνον την Ελληνική. Όλες τις άλλες γλώσσες τις χαρακτήρισαν “σημειολογικές”. “Νοηματική γλώσσα” θεωρείται η γλώσσα στην οποία το “σημαίνον” δηλαδή η λέξη και το “σημαινόμενο” δηλαδή αυτό που η λέξη εκφράζει (πράγμα, ιδέα, κατάσταση), έχουν μεταξύ τους πρωτογενή σχέση. Ενώ “σημειολογική” είναι η γλώσσα στην οποία αυθαιρέτως ορίζεται ότι το α’ “πράγμα” (σημαινόμενο) εννοείται με το α’ (σημαίνον). Με άλλα λόγια, η Ελληνική γλώσσα είναι η μόνη γλώσσα της οποίας οι λέξεις έχουν “πρωτογένεια”, ενώ σε όλες τις άλλες, οι λέξεις είναι συμβατικές, σημαίνουν κάτι απλά επειδή έτσι συμφωνήθηκε μεταξύ εκείνων που τη χρησιμοποιούν. Π.χ. στην Ελληνική, η λέξη ενθουσιασμός = εν-Θεώ, [...]. Έχουμε δηλαδή αιτιώδη σχέση μεταξύ λέξεως- πράγματος, πράγμα ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες.
Το «ανύπαρκτο στις άλλες γλώσσες», προς απογοήτευση των συντακτών τού κειμένου, είναι απολύτως υπαρκτό. Αν κάτι είναι ανύπαρκτο για τη γλωσσολογία είναι οι όροι «νοηματική» και «σημειολογική» γλώσσα…
Σ' αυτήν την ιστοσελίδα υπάρχουν τρεις καίριες απαντήσεις για το ζήτημα, από γλωσσολόγους. Τη μία θα ήθελα να την αντιγράψω εδώ, εφόσον με εκφράζει απόλυτα και τη θεωρώ χρησιμότατη. Αποτελείται από μερικά πολύ εύλογα ερωτήματα, διατυπωμένα από τον Παρασκευά Σταυρόπουλο:
Ας υποθέσουμε ότι τα πράγματα έχουνε “φυσικά” και όχι συμβατικά ονόματα. Τότε πρέπει να σκεφτούμε το εξής:
– Τα ονόματα υπήρχαν και στην εποχή των δεινοσαύρων (και περίμεναν τους ανθρώπους να τα προφέρουν και να τα γράψουν);
– Οι δεινόσαυροι σίγουρα δεν θα μιλούσαν. Να υποθέσω ότι όλο το Σύμπαν φτιάχτηκε και είχε από την αρχή “φυσικά” ονόματα για το καθετί και ότι έπρεπε να περάσουν 15 δισεκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθεί νοημοσύνη σε αυτή τη γωνιά ενός από τα δισεκατομμύρια γαλαξιών και να προφέρει αυτά τα ονόματα; (Προσοχή, μιλάμε μόνο για τους Έλληνες, γιατί φαίνεται ότι οι γλώσσες των άλλων λαών δεν κατάφεραν να “διαβάσουν” τα αληθινά ονόματα... του Σύμπαντος).
– Μήπως τελικά όλη αυτή η ιστορία με τα “αληθινά” ονόματα είναι αφελέστατα ανθρωποκεντρική σε ένα σύμπαν που δεν φτιάχτηκε για μας και του οποίου δεν είμαστε το κέντρο;
– Αν μόνο η Ελληνική έχει το προνόμιο να ξέρει τα “φυσικά” ονόματα, τότε αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική δεν είναι η μητέρα όλων των γλωσσών, έτσι; (Γιατί αν ήταν έτσι, τότε όλες οι γλώσσες θα είχαν “πρωτογενή” σχέση ανάμεσα στα ονόματα και στα πράγματα!)
– Η “πρωτογενής σχέση” τι συνδέει; Την ακουστική πλευρά της λέξης με το πράγμα ή τη γραπτή μορφή της λέξης με το πράγμα που αυτή δηλώνει; Αν συνδέει την οπτική πλευρά, τότε γιατί αλλάζουμε αλφάβητα; (Γραμμική Β’, προευκλείδειο αλφάβητο, μεγαλογράμματη γραφή, μικρογράμματη κ.λπ.; ) Αν συνδέει την ακουστική πλευρά, τότε γιατί η προφορά μιας λέξης αλλάζει με τα χρόνια; (π.χ., ποια είναι η “φυσική” λέξη, το κουμπί ή το κομβίον, το κουτί ή το κυτίον; ).
– Ποιος τα δημιούργησε τα ονόματα;
(Απλές ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε, όταν μας πουλάνε φούμαρα οι εφημερίδες. Είμαστε Έλληνες και δεν είναι κακό να είμαστε περήφανοι για την παράδοση και τον πολιτισμό μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν θεωρούμε τους άλλους κατώτερους. Ο Έλληνας έχει έναν “ορίζοντα προσδοκίας” όσον αφορά θέματα που αναφέρονται στην εθνική και θρησκευτική του ταυτότητα και έτσι υιοθετεί άκριτα ό,τι επαινεί την ιστορία, τη λογοτεχνία και τη γλώσσα του και υποβάλλει σε έντονη κριτική ό,τι δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα μεγαλείου που έχει για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Βλέπουμε το τυρί και δεν βλέπουμε τη φάκα).
– Τα ονόματα υπήρχαν και στην εποχή των δεινοσαύρων (και περίμεναν τους ανθρώπους να τα προφέρουν και να τα γράψουν);
– Οι δεινόσαυροι σίγουρα δεν θα μιλούσαν. Να υποθέσω ότι όλο το Σύμπαν φτιάχτηκε και είχε από την αρχή “φυσικά” ονόματα για το καθετί και ότι έπρεπε να περάσουν 15 δισεκατομμύρια χρόνια για να δημιουργηθεί νοημοσύνη σε αυτή τη γωνιά ενός από τα δισεκατομμύρια γαλαξιών και να προφέρει αυτά τα ονόματα; (Προσοχή, μιλάμε μόνο για τους Έλληνες, γιατί φαίνεται ότι οι γλώσσες των άλλων λαών δεν κατάφεραν να “διαβάσουν” τα αληθινά ονόματα... του Σύμπαντος).
– Μήπως τελικά όλη αυτή η ιστορία με τα “αληθινά” ονόματα είναι αφελέστατα ανθρωποκεντρική σε ένα σύμπαν που δεν φτιάχτηκε για μας και του οποίου δεν είμαστε το κέντρο;
– Αν μόνο η Ελληνική έχει το προνόμιο να ξέρει τα “φυσικά” ονόματα, τότε αυτό σημαίνει ότι η Ελληνική δεν είναι η μητέρα όλων των γλωσσών, έτσι; (Γιατί αν ήταν έτσι, τότε όλες οι γλώσσες θα είχαν “πρωτογενή” σχέση ανάμεσα στα ονόματα και στα πράγματα!)
– Η “πρωτογενής σχέση” τι συνδέει; Την ακουστική πλευρά της λέξης με το πράγμα ή τη γραπτή μορφή της λέξης με το πράγμα που αυτή δηλώνει; Αν συνδέει την οπτική πλευρά, τότε γιατί αλλάζουμε αλφάβητα; (Γραμμική Β’, προευκλείδειο αλφάβητο, μεγαλογράμματη γραφή, μικρογράμματη κ.λπ.; ) Αν συνδέει την ακουστική πλευρά, τότε γιατί η προφορά μιας λέξης αλλάζει με τα χρόνια; (π.χ., ποια είναι η “φυσική” λέξη, το κουμπί ή το κομβίον, το κουτί ή το κυτίον; ).
– Ποιος τα δημιούργησε τα ονόματα;
(Απλές ερωτήσεις που πρέπει να κάνουμε, όταν μας πουλάνε φούμαρα οι εφημερίδες. Είμαστε Έλληνες και δεν είναι κακό να είμαστε περήφανοι για την παράδοση και τον πολιτισμό μας. Το πρόβλημα ξεκινά όταν θεωρούμε τους άλλους κατώτερους. Ο Έλληνας έχει έναν “ορίζοντα προσδοκίας” όσον αφορά θέματα που αναφέρονται στην εθνική και θρησκευτική του ταυτότητα και έτσι υιοθετεί άκριτα ό,τι επαινεί την ιστορία, τη λογοτεχνία και τη γλώσσα του και υποβάλλει σε έντονη κριτική ό,τι δεν ανταποκρίνεται στην εικόνα μεγαλείου που έχει για την Ελλάδα και τον πολιτισμό της. Βλέπουμε το τυρί και δεν βλέπουμε τη φάκα).
Last edited:
Παρόμοια παιχνίδια κάνουν πολλοί εθνολάτρες, προσπαθώντας να συνδέσουν για παράδειγμα τους πολιτισμούς της λατινικής Αμερικής με τον ελληνικό. Συχνά βλέπω στην τηλεόραση έναν που ασχολείται με παρεμφερή θέματα. Κάποτε αγόρασα από περιέργεια ένα βιβλίο που πρότεινε και που προσπαθούσε να τεκμηριώσει ετυμολογικά τέτοιες γλωσσικές συγγένειες, αλλά δε με έπεισε.
Υπάρχουν επίσης και διαφορετικού τύπου γλωσσομελετητές, μη εξαρτημένοι από τέτοιου είδους φανατισμούς, αλλά που διαθέτουν πλούσια φαντασία και παρουσιάζουν δικές τους εκδοχές για να συνδέσουν ετυμολογικά λέξεις που απέχουν πολύ μεταξύ τους.
Μια ακόμα κατηγορία είναι εκείνοι για τους οποίους άνοιξε το νημάτιο, οι λεξαριθμιστές, που μπορούν να "χτίσουν" ολόκληρες θεωρίες συνδυάζοντας γράμματα και αριθμούς (τυχαίο; δε νομίζω...)
Υπάρχουν επίσης και διαφορετικού τύπου γλωσσομελετητές, μη εξαρτημένοι από τέτοιου είδους φανατισμούς, αλλά που διαθέτουν πλούσια φαντασία και παρουσιάζουν δικές τους εκδοχές για να συνδέσουν ετυμολογικά λέξεις που απέχουν πολύ μεταξύ τους.
Μια ακόμα κατηγορία είναι εκείνοι για τους οποίους άνοιξε το νημάτιο, οι λεξαριθμιστές, που μπορούν να "χτίσουν" ολόκληρες θεωρίες συνδυάζοντας γράμματα και αριθμούς (τυχαίο; δε νομίζω...)
Χμ...θα σας αποκαλύψω ένα μυστικό. Την εποχή που έγραφα το σενάριό μου (μεγάλου μήκους), με σκοπό να λάβω μέρος σε διαγωνισμό του ΕΚΕΒΙ, έτυχε να διαβάσω βιβλίο περί λεξαρίθμων. Μην έχοντας τίποτε να χάσω, αποφάσισα να ακολουθήσω μία προτροπή του συγγραφέα και να φροντίσω ο τίτλος του πονήματός μου να έχει λεξαριθμικό άθροισμα "1", ώστε να βγει πρώτο! Ετσι το βάφτισα "Εκ του Φωτός", με τό εξής σκεπτικό.
1. Βασίζεται στο διήγημα του Καβάφη "Εις το Φως της Ημέρας".
2. Το βαφτιστικό μου όνομα είναι Φωτεινή.
3. Το άθροισμα των γραμμάτων του εν λόγω τίτλου δίνει τον αριθμό ένα.
Ακολούθησα όλα αυτά τα μεταφυσικά και... δεν απέσπασα κανένα βραβείο!
1. Βασίζεται στο διήγημα του Καβάφη "Εις το Φως της Ημέρας".
2. Το βαφτιστικό μου όνομα είναι Φωτεινή.
3. Το άθροισμα των γραμμάτων του εν λόγω τίτλου δίνει τον αριθμό ένα.
Ακολούθησα όλα αυτά τα μεταφυσικά και... δεν απέσπασα κανένα βραβείο!