Τίτλος: Η Κόρη του Βασιλιά της Χώρας των Ξωτικών
Πρωτότυπος τίτλος: The King of Elfland's Daughter
Συγγραφέας: Λόρδος Ντάνσανι (Edward Plunkett, 18th Baron of Dunsany, 1878-1957)
Μετάφραση: Βασίλης Καλλιπολίτης
Εκδόσεις: Αίολος
Έτος έκδοσης: 1992
Πρώτη έκδοση: 1924
Αριθμός σελίδων: 264
ISBN: 960-7267-64-8
Το βιβλίο αυτό είναι η περιπλάνηση ανάμεσα σε δύο κόσμους, ψυχή τε και σωματι, ενός άντρα που θέλει να συνειδητοποιήσει σε ποιον από τους δύο ανήκει. Στον τότε γνωστό κόσμο, στην αποδεκτή πραγματικότητα, ή στον κόσμο Πέρα από τα γνωστά μας λιβάδια (συλλογή διηγημάτων του Ντάνσανι) στον οποίο ανήκει μια γυναίκα, η γυναίκα των ονείρων του, την οποία και ερωτεύεται ολοκληρωτικά, χωρίς μέτρο, απόλυτα.
Η μεγαλύτερη συγγραφική στιγμή του Ντάνσανι, από αυτά που έχω διαβάσει απο αυτόν, είναι η συλλογη διηγημάτων του Οι Θεοί της Πεγκάνα (1905). Η Κόρη του Βασιλιά της Χώρας των Ξωτικών είναι ένα μυθιστόρημα που με έκανε να ξεχάσω για πολύ καιρό τον Τόλκιν, είναι το έργο που σε κάνει να βλέπεις κάτι εντελώς άλλο, απόλυτα καινούργιο, αλλά στο ίδιο είδος.
Σίγουρα, δεν πρόκειται μόνο για μια ιστορία αγάπης, όπως μπορεί να υποθέσατε απο την συντομότατη περιγραφή που έκανα για το θέμα του. Είναι κάτι πέρα από αυτό, και σε πλοκή αλλά και σε βαθύτερο νόημα. Η ιστορία από τη μέση και μετά σε εκπλήσσει, αλλάζοντας τα πάντα στη ροή και στους κεντρικούς ήρωες, σου ξαναμαθαίνει την αλήθεια του από την αρχή. Είναι διάχυτο από την ανθρώπινη απελπισία, η γλώσσα του σε παραπέμπει σε έναν αρχαίο τρόπο γραφής, χαρακτηριστικό του Ντάνσανι, έτσι όπως οι ιστορίες εξιστορούνταν τα πολύ παλιά χρόνια. Βρίθει σε παρομοιώσεις και αλληγορία, μας φέρνει στο νου κάτι που ξεχάσαμε τελείως, ουσιες από έναν μακρινό, ασύλληπτο κόσμο, γεμάτο με παγανιστικά συστατικά, παραλληλίζοντας συνέχεια κάτι το περίεργο και ανοίκειο με κάτι το χειροπιαστό (και το αντίστροφο). Η ιστορία πολλες φορές αντιμετωπίζεται αφηγηματικά με μια αχαλίνωτη παιδικότητα και αφέλεια.
Μια από τις πιο μαγικές μαεστρίες του Λόρδου Ντάνσανι είναι πως μπορεί να αντικρίζει τον έναν κόσμο, τον δικό μας, με τα μάτια του άλλου, του κόσμου τον ξωτικών και το ανάποδο, όλες οι όψεις των πραγμάτων είναι ειδωμένες και με τον μαγικό αλλά και με τον απλό, πεζό τρόπο της εδώ πραγματικότητας. Οι δύο κόσμοι βλέπουν ο ένας τον άλλο με τον δικό τους, εντελώς ξεχωριστό τρόπο.
Δεν γνωρίζω τις θρησκευτικές τάσεις του συγγραφέα, αλλά πολλές φορές το βιβλίο είναι γεμάτο μομφές κατά της Εκκλησίας, μα θεωρώ πως τελικά όλη του αυτή η αναφορά γίνεται για να συμφιλιώσει την αγνή πανανθρώπινη και απλοϊκή (εσωτερική ίσως) ροπή προς την λατρεία της χαράς της φύσης με τις πεποιθήσεις του ύστερου χριστιανισμού, μιας εποχής μάλλον πουριτανικής.
Η γενική εντύπωση που έχω για το βιβλίο είναι εξαιρετική, αν και θα έλεγα πως "στενεύει" λιγάκι από την αστείρευτη μελαγχολία και περισυλλογή που το διέπει. Πάντως μην πιστέψετε πως εδώ βρίσκεται άλλη μια φάνταζι ιστορία, το λέω για σας που δεν είστε του είδους. Είναι πολύ περισσότερα πράγματα. Από την αρχή ως το τέλος. Και μάλιστα, σκεφτείτε και το εξής: ένα τέτοιο έργο, δε μπορεί να μην έχει αριστουργηματικό τέλος...
Πολλοί γνώστες, εδώ θα ανακαλύψετε τις πηγές του Τόλκιν και του Λάβκραφτ. Και είναι πολλές.
Last edited by a moderator:
). Τελικα το πηρα οταν το βρηκα σε μια εκθεση βιβλιου.
)
