Τίτλος: Όρυξ και Κρέικ
Πρωτότυπος τίτλος: Oryx and Crake
Συγγραφέας: Margaret Atwood
Μετάφραση: Έφη Τσιρώνη
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Χρονολογία έκδοσης: 2014
Πρώτη έκδοση: 2003 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 518
ISBN: 978-618-010-518-6
Για την συγγραφέα :
Γεννηθείσα στον Καναδά το 1939 η Άτγουντ έχει ασχοληθεί με την συγγραφή βιβλίων, ποιημάτων, δοκιμίων, αλλά και την διδασκαλία και τον περιβαλλοντικό ακτιβισμό. Για το συγγραφικό της έργο (στο οποίο δεσπόζει η Ιστορία της Θεραπαινίδος και η τριλογία που ξεκίνησε με το υπό παρουσίαση βιβλίο) έχει λάβει σειρά βραβείων (2 φορές το βραβείο Μπούκερ, το βραβείο Άρθουρ Κλαρκ, το βραβείο Φραντς Κάφκα και άλλα που δεν θα τα αναφέρω γιατί υπάρχει περιορισμός λέξεων, αν και τελικά σπατάλησα τόσες λέξεις που ίσως θα μπορούσα να τα είχα γράψει, δεν ξέρω δεν ξέρω). Μου έκανε εντύπωση που για το βιβλίο δεν υπάρχει σχετική παρουσίαση αν και έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για αυτό από πολλά μέλη της λέσχης. Οπότε, τς, αράξτε, αναλαμβάνω.
Για το βιβλίο :
Το ''Όρυξ και Κρέικ'' είναι δυστοπικό βιβλίο, που κινείται στο είδος της Επιστημονικής Φαντασίας. Παρακολουθούμε έναν τυπάκο, τον Χιονάνθρωπο σε ένα μεταποκαλυπτικό κόσμο, ο οποίος, όμως, κάποτε είχε κανονικό όνομα και λεγόταν Τζίμι. Ο κόσμος έχει καταστραφεί, λοιπόν, και ο Χιονάνθρωπος, μόνος του, προσπαθεί να επιβιώσει μέσα στην άγρια και επικίνδυνη φύση, καθώς η τροφή είναι λιγοστή και δυσεύρετη, τα ζώα τον βλέπουν σαν ένα μικρό τιραμισού και υπάρχουν και κάποια ανήλικα που τον βλέπουν σαν τον διερμηνέα του θεού (δηλαδή του Κρέικ).
Ωραία τα λες, βρε Νιλς, αλλά πάμε παρακάτω;
Οκ πάμε παρακάτω. Το μεγαλύτερο τμήμα του βιβλίου αφορά σε εκτενή φλας-μπακς για το πως φτάσαμε ως εδώ. Πως καταστράφηκε ο κόσμος; Γιατί τα ζώα είναι όλα προϊόντα διασταύρωσης και γενετικά μεταλλαγμένα; Αυτά τα παιδάκια πως επιβίωσαν;
Όλα αρχίζουν από την φιλία δύο νεαρών αγοριών, του απλού καθημερινού Τζίμι και του ιδιοφυούς αλαζόνα Κρέικ, τα οποία μεγαλώνουν σε μία κοινωνία, όπου η μία βιολογική επιτυχία διαδέχεται την άλλη. Ζώα που παράγουν όργανα για ανθρώπους, αιώνια νεότητα, άνθρωποι που τρέφονται με χόρτα, γενετικές αλλαγές προς εξάλειψη του ρατσισμού, ανοσία σε μικρόβια, κλπ κλπ. Ωραία (;) όλα αυτά, αλλά υπάρχει και ένα κόστος. Όταν πας κόντρα στην Φύση, πάντα υπάρχει ένα κόστος (copyright Νιλς, 2020).
Οι χαρακτήρες
Τα δύο αγόρια μεγαλώνοντας έχουν μεταξύ τους μία άτυπη κόντρα. Ο Κρέικ είναι ο τύπος που σκίζονται τα πανεπιστήμια να τον κάνουν δικό τους, που έχει τις απαντήσεις σε όλα τα ερωτήματα, που περιφρονεί τους πάντες και τα πάντα. Ενοχλητικός σαν σπυρί ξέρετε που, αλλά ιδιοφυΐα. Ο Τζίμι τον ανταγωνίζεται σε όλα. Πιο απλός τυπάκος, που θέλει μόνο να *μπιπ* γυναίκες, να έχει τα απαραίτητα, να πίνει τα ποτάκια του και να βρει τι απόγινε η μητέρα του, που μια μέρα έτσι ξαφνικά τον παράτησε (αν και υποψιάζεται ότι λογικά θα ανήκει σε κάποια από τις περιθωριακές ομάδες που εναντιώνονται στην αλματώδη τεχνολογική εξέλιξη και ότι έφυγε υπό τον φόβο της σύλληψης της με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας και κατά συνέπειαν της δημοσίας εκτελέσεως).
Και μέσα σε όλα η Όρυξ. Ένα κοριτσάκι που πουλήθηκε από τους γονείς της σε εμπόρους για να δουλέψει, ανήλικο κοριτσάκι ακόμα, πουλώντας λουλούδια και μετά ως πόρνη και μετά ως ηθοποιός (επίσης ανήλικη ακόμα) σε ταινίες πορνογραφικού περιεχομένου. Η Άτγουντ ξοδεύει/επενδύει ένα σημαντικό κομμάτι του βιβλίου σε αυτό το θέμα, που σου σφίγγει το στομάχι. Ένα ζήτημα υπαρκτό και περιγράφεται τόσο ωμά που προσωπικά με έκανε να νιώσω οργή. Και που κολλάει, λοιπόν, η Όρυξ; Ο ένας την έχει ανάγκη και ο άλλος την ερωτεύεται... Ωραία...
Προσωπική γνώμη του Νιλς
Στο πρώτο μισό του βιβλίου, δεν θα το κρύψω, βαρέθηκα. Δεν είχα ιδέα που το πάει η Μαργαρίτα. Συνέχισα μόνο και μόνο για να δω που το πάει. Συν ότι δεν έχω παρατήσει ποτέ βιβλίο. Το δεύτερο μισό ήταν εντυπωσιακό. Και ειδικά όσο συνέχιζα, γινόταν πιο φανερό που πήγαινε το πράμα. Έπαιρνα τις απαντήσεις μου. Οι τελευταίες εκατό σελίδες ήταν εκπληκτικές. Άρα; Α ναι, άρα. Άρα το βιβλίο θα μπορούσε να είναι πιο σύντομο, αυτό ισχύει.
Η γραφή της είναι μαγική. Πολύ έξυπνη, πολύ βατή, με τρομερή ροή. Διαβάζεις πενήντα σελίδες και δεν το καταλαβαίνεις πως πέρασαν. Σκοτεινό χιούμορ, έξυπνες ιδέες, εξαιρετικά δομημένοι χαρακτήρες και πάνω από όλα ένα (όχι ιδιαίτερα κρυφό) μήνυμα. Σαφώς, οι τρεις αυτοί χαρακτήρες είναι συμβολικοί. Ο καθένας εξ αυτών αντικατοπτρίζει κάτι. Δεν θα ήθελα να επεκταθώ περαιτέρω (ΜΗ ΜΕ ΠΙΕΖΕΤΕ), ώστε ο κάθε αναγνώστης να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
Το βιβλίο αποτελεί μέρος τριλογίας (ακολουθούν τα ''Η χρονιά της Πλημμύρας'' και ''Το τέλος του κόσμου''), αλλά ολοκληρώνεται και μπορεί να μείνει κάποιος εδώ. Όπως, και εγώ. Γιατί; Χωρίς να έχω διαβάσει τα άλλα δύο (σχόλια ευπρόσδεκτα), προσωπικά χόρτασα με την ιστορία αυτή. Δεν γνωρίζω αν έχει κάτι άλλο να μου δώσει. Όχι ότι δεν μου άρεσε, ίσα ίσα. Απλά για μένα, τον Νιλς, τον δικό σας Νιλς που αγαπήσατε και αναδείξατε, το κεφάλαιο έκλεισε.
Βαθμολογία:
Πλοκή 3/5 και γραφή 4,5/5 = 7,5/10
Last edited by a moderator: