Ματ Χεϊγκ (Matt Haig): Μεσάνυχτα στη βιβλιοθήκη



Συγγραφέας/εις:Haig Matt
Κατηγορία:μεταφρασμένη λογοτεχνία
ISBN:9786180140262
Ημερ/νία έκδοσης:21/10/2021
Εκδότης:Ψυχογιός
Εξώφυλλο:Μαλακό εξώφυλλο
Σελίδες:384
Γλώσσα βιβλίου:ελληνικά
Συντελεστές:Άννα Παπασταύρου (Μετάφραση)
Διαστάσεις βιβλίου:14 Χ 21 cm
Ημερομηνία πρώτης έκδοσης:2021

Παρουσίαση μέρος πρώτο μπορεί και τελευταίο, δεν ξέρω

Αυτά που θα γράψω, μου θυμίζουν το ανεκδοτο που λέει ο άνδρας στη γυναίκα του, "πες μου κάτι που θα με κάνει χαρούμενο και δυστυχισμένο ταυτόχρονα" .. Είναι shocking οπότε σε προσωπικό οποίος θέλει να μάθει.

Επιτέλους διαβάζω ένα βιβλίο που δεν μου αρέσει. Δεν υπήρχε περίπτωση να το συνέχιζα αν δεν το διαβάζαμε για τη λέσχη Ηρακλείου. Διαβάζεται πολύ εύκολα και γρήγορα. Δεν καταλαβαίνω πως περνάνε οι σελίδες αλλά πραγματικά είναι από τα χειρότερα βιβλία που διαβάζω. Είναι εμπνευσμένο από τη θεωρία της κβαντικής φυσικής που λέει ότι, για κάθε απόφαση που παίρνουμε δημιουργείται ένας παράλληλος κόσμος που θα είχαμε πάρει την αντίθετη απόφαση.

Η ηρωίδα μας λοιπόν όπως και άλλοι χαρακτήρες του βιβλίου, κάποια στιγμή της ζωής της όταν αυτοκτόνησε, πήγε σε μια βιβλιοθήκη καθένας πάει σε διαφορετικό μέρος π.χ. Βίντεο κλαμπ όπου περιγράφει τις αποφάσεις που θα ήθελε να είχε αλλάξει στη βιβλιοθηκάριο αυτής, η οποία βρίσκει το συγκεκριμένο βιβλίο που είναι γραμμένη εκείνη η ζωή. Διαβάζοντας το η ηρωίδα μας, μεταφέρεται σε αυτή τη ζωή και την ζει. Ο σκοπός απ' ότι έχω καταλάβει, είναι να βρει μια ζωή που θα της αρέσει να ζει σε αυτή. Συνέχεια λοιπόν μεταφέρεται από ζωή σε βιβλιοθήκη βιβλιοθήκη ζωή, μιας και δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα.

Εκτός από τα βιβλία με τις ζωές, υπάρχει ένα βιβλίο των τυψεων, το οποίο αναφέρει τις αποφάσεις που δεν πήρε και το μετάνιωσε. Το χρησιμοποιεί για βοήθεια στην επιλογή της ζωής που θα διαλέξει. Μπορεί και διαμορφώνεται μετά από κάθε ζωή που δοκιμάζει, αν τελικά καταλάβει ότι δεν ήταν καλή η απόφαση που δεν είχε πάρει :χμ:.

Με ξένισε πολύ που χρησιμοποιεί πολύ το τηλέφωνο για επικοινωνία με τη σύγχρονη μορφή του. Με ξενίζει σε κάθε ζωή της ηρωίδας ο τρόπος που προσαρμόζεται. Είναι ημιτελής ιστορίες χωρίς νόημα, αυτό είναι το βιβλίο.

Οι ιστορίες - ζωές είναι μικρές και παρότι οι χαρακτήρες είναι ίδιοι (σχεδόν) σε κάθε ζωή, δεν μπορείς να δεθείς με αυτούς, γιατί είναι διαφορετικοί σαν ιδιοσυγκρασίες και γενικότερα στη ζωή τους.

Ο λόγος που αναφέρω τον πρόλογο με το ανεκδοτο, είναι διότι είχα πολύ καιρό να διαβάσω βιβλίο που να μην μου αρέσει. Είμαι γενικά ενθουσιώδης και νόμιζα ότι αυτό μου το συναίσθημα καλυβε τα άσχημα στοιχεία ενός βιβλίου με αποτέλεσμα να μην θεωρώ την άποψη μου αντικειμενική.

Οι λόγοι για τους οποίους κάνω παρουσίαση - κακή κριτική πριν τελειώσω το βιβλίο είναι για να προλάβω να σώσω λίγο από τον αναγνωστικό σας χρόνο και γιατί τώρα με το παιδί ο χρόνος που έχω για να διαβάζω έχει περιοριστεί. Αντί να διαβάζω τον πυροσβέστη που μου πήρε δώρο ο Χρυσόστομος ή το ναύτη, κάθομαι και διαβάζω αυτό.

Όταν το τελειώσω, αν υπάρχει κάποιος λόγος, θα το συμπληρώσω. Αν και δεν νομίζω.

Καλημέρα!!!
 
Last edited:
@Ειφφελ και φαντάσου ότι είχα ακούσει πολύ καλή κριτική από τον Κώστα Κατσουλάρη στο podcast του (που γενικά τον εμπιστεύομαι), αλλά λέω κάτι δεν μου αρέσει στην περιγραφή της πλοκής - μου φαινόταν κάπως. Και τώρα εσύ κάπως μου επιβεβαιώνεις τους ενδοιασμούς.
 
Και εγώ έχω ακούσει καλά λόγια. Με ιντριγκάρει γενικά αυτή η ιστορία των παράλληλων κόσμων/ζωών... Η ερώτηση μου ε ει να κανει με το τέλος... Δίνεται κάποιο ουσιαστικό/ικανοποιητικό τέλος; Μου θυμίζει -μόνο αυτό με τις κβαντικές ζωές- το Σκοτεινή ύλη, το οποίο είχε σχετικά μια ουσιαστική ολοκλήρωση.

Γενικά είμαι αρκετά αυστηρή αναγνώστρια και έχω μεγάλο θέμα με τη συνεχόμενη επανάληψη ή την αδικαιολόγητη έκταση βιβλίων. Ένα άλλο στοιχείο που δε μου αρέσει είναι οι ξεκάρφωτες ιστορίες (αν και αυτό έχει σχέση με την έκταση).
 
@Σελεφά, αν ήταν ταινία θα ήταν πολύ καλή. Δεν είναι ξεκάρφωτες οι ιστορίες. Ούτε έχει επανάληψη.

Νιώθω ότι διαβάζω κακή εφηβική λογοτεχνία με ωραίο σενάριο αλλά οι χαρακτήρες είναι έφηβοι που προσπαθούν να συμπεριφέρονται σαν ενήλικες.

Θα μπορούσε να κάνει καλύτερη δουλειά ο συγγραφέας.

Βγάζεις νοήματα από το βιβλίο. Πιστεύω όμως ότι επηρεάζει πολύ η ηρωίδα και οι χαρακτήρες του βιβλίου με αποτέλεσμα τα νοήματα αυτά να μην είναι σωστά.

@Ειφφελ με αυτην την παρουσιαση πετυχες δυο πρωτιές. Εκανες ποδαρικό για το 2022 στις παρουσιάσεις και έκανες και την πρώτη (νομίζω) αρνητική παρουσίαση! :)
Έτσι δυναμικά φέτος.. Μην μας την φέρει αυτή η χρονιά σαν την προηγούμενη 🤣🤣
 
Οι αρνητικές παρουσιάσεις, μπορώ να πω, για μένα είναι οι πιο χρήσιμες γιατί με γλιτώνουν από τον χαμένο χρόνο για την ανάγνωση χαζών βιβλίων (ναι, ναι, όλα είναι υποκειμενικά, κλπ κλπ, αλλά αν την παρουσίαση την κάνει κάποιος που ξέρεις ότι σου ταιριάζει στα γούστα ή αν εκφέρει λογικά επιχειρήματα, σίγουρα μπορεί να σε βοηθήσει να σχηματίσεις μια γνώμη). Τα καλά βιβλία είναι μιλιούνια και έχω πρόβλημα ποιο να πρωτοδιαβάσω, κι έτσι, η αξία της αρνητική κριτική έχει αξία ανεκτίμητη.

Όσο για το ίδιο το βιβλίο, είχα αναφέρει τη γνώμη μου σε ένα άλλο νήμα. Ο Ματ Χέιγκ γενικότερα θεωρώ ότι έχει να δώσει σαν συγγραφέας, αλλά αυτό το συγκεκριμένο βιβλίο εμένα με είχε ψιλο-ψυχοπλακώσει και ακόμα και η υποτιθέμενη λύτρωση στο τέλος δεν κατάφερε να ξεπλύνει τη μαυρίλα που ένιωθα όσο το διάβαζα. Το μόνο καλό που αποκόμισα, απ' όσο θυμάμαι, ήταν ότι έκανε τις δικές μου θλίψεις να μοιάζουν σχεδόν σαν αναζωογονητικά διαλείμματα στη χαζοχαρούμενη πορεία της ζωής μου.
 
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου για τις κριτικές... Και με διχάσατε....
Ο ένας είπε για κάτι που δε μου αρέσει -κακό εφηβικό βιβλιο- και άλλος για κάτι που μου αρέσει -ψυχοπλάκωμα...
 
Δεν ξέρω αν επιτρέπονται οι αρνητικές παρουσιάσεις. Πάντως το συγκεκριμένο βιβλίο με έκανε μεταξύ σοβαρού και αστείου, να ψαχτώ αν επιτρέπεται να διαβάσω και να μιλήσω για άλλο βιβλίο στη συνάντηση. 🤣🤣

@Σελεφά, συνδυάζονται 😜. Μια ενήλικας που συμπεριφέρεται σαν έφηβη και δεν είναι ευχαριστημένη με τίποτα, ψυχοπλακωνεται με ατυχίες (ή γεγονότα που παρουσιάζονται σαν ατυχίες) κάθε ζωής. Το αποτέλεσμα είναι να αλλάζει συνεχώς ζωές, πριν καν ολοκληρώσει μέρα σε πολλές από αυτές.

Προσωπικά βέβαια, εμένα με νευρίαζε αυτή η στάση που είχε πάρα με ψυχοπλάκωνε.
 
Last edited:
Παρουσίαση μέρος δεύτερο

Μόλις τελείωσα το βιβλίο. Μιας και πήρα απόφαση να του κάνω παρουσίαση, θεωρώ χρέος μου να συμπληρώσω τις υπόλοιπες σκέψεις μου γι' αυτό.

Είναι ένα βιβλίο αυτοβοήθειας. Σαν σύνολο, αν καταφέρει κάποιος να το διαβάσει παρά τα, κατά τη γνώμη μου πάντα (και άλλων μελών της λέσχης Ηρακλείου σε μια γενική συζήτηση που κάναμε γι΄ αυτό), ενοχλητικά του στοιχεία, όταν το διαβάσει κάποιος, θα μπορέσει να τον βοηθήσει στη ζωή του και στο να έχει μια καλύτερη οπτική για τα πράγματα.

Η βασική ιστορία του βιβλίου είναι πολύ πιασάρικη και ενδιαφέρον. Παρότι δεν μου άρεσε το βιβλίο, αν κάποιος μου έλεγε ότι βρήκε ένα ωραίο βιβλίο με αυτή την ιστορία, χωρίς να μου πει τον τίτλο, θα το ξαναξεκινούσα.

Τα θέματα που αναλύει ο συγγραφέας μου αρέσουν πολύ. Μου αρέσει πολύ να βλέπω ντοκυμαντέρ για κβαντική φυσική και για τη θεωρία των χορδών. Παρότι δεν μπορώ να τα καταλάβω όλα, μιας και η σχέση μου με τη φυσική είχε περιοριστεί στην υποχρεωτική εκπαίδευση του σχολείου, μου προκαλούν δέος και ευχαρίστηση. Το ίδιο και η φιλοσοφία, έχω διαβάσει κάμποσα βιβλία, παρότι δεν έχω συγκρατήσει ποιος είπε τι και βασικά στοιχεία αυτής, μου αρέσει να διαβάζω σχετικά και να βάζω το μυαλό μου σε σκέψεις.

Ο συγγραφέας όμως, έχει κάνει ένα λάθος πάντρεμα όλων αυτών. Όταν διάβαζα το βιβλίο, ένιωθα λες και μιλούσα με κάποιον που κάνει συνεχώς επίκληση στην αυθεντία αναφερόμενος σε φιλοσόφους και σε θεωρίες της φυσικής. Αυτό μου χαλούσε τον ειρμό μιας καλής ανάγνωσης, όπως πιστεύω ότι θα μου χαλούσε και την κουβέντα κάτι αντίστοιχο.

Λάθος πάντρεμα, στο κομμάτι της φιλοσοφίας, βρήκα το ότι τα όμορφα βαθυστόχαστα φιλοσοφικά μηνύματα, έμοιαζαν κάπως παράταιρα, αντίθετα με τον κόσμο της Σοφίας του Gaarder Jostein ο οποίος το έκανε σωστά.

Δεν θα το πρότεινα σε κάποιον να το διαβάσει το βιβλίο, μου αρέσει παρόλαυτα που το διαβάσαμε σαν λέσχη γιατί έχει πολλά θέματα για συζήτηση. Ιδανικά, θα έλεγα σε μια παρέα που θέλει να το διαβάσει, να ρίξει κλήρο να το διαβάσει ένας από αυτούς, να τους πει την περίληψη και να το συζητήσουν μετά.
 
Επειδή έτυχε να διαβάσω το οπισθόφυλλο του βιβλίου, να πω οτι τουλάχιστον στην δικιά μου αντίληψη κάνει μπαμ οτι δεν πρόκειται για κάποιο αξιόλογο βιβλίο,πριν φυσικά ανοίξει αυτό το θέμα και λογικά πριν εγγραφτώ και στο φόρουμ...
 
Για την ώρα δεν πιστεύω ότι δεν είναι αξιόλογο.
Είναι όμως πραγματικά πάρα πολύ καταθλιπτικό.
Θα επανέλθω όμως...
 
Λοιπόν... Ακουλουθεί το Σκέφτομαι και Γράφω :χαχα::χαχα:

Δεν είναι άσχημο ανάγνωσμα. Δεν μπορώ να πω βέβαια ότι ήταν ευχάριστο με την έννοια του «περνάω καλά», οπότε καταλαβαίνω γιατί σε πολλούς δεν άρεσε. Θα μπορούσα μάλιστα να πω ότι το βιβλίο μπορεί να εκτιμηθεί περισσότερο από ανθρώπους που έχουν κατάθλιψη, διαγνωσμένη κατάθλιψη.

Αυτά που μου άρεσαν....
Στην αρχή νιώθεις όλο αυτό το μπούκωμα της Νόρας, την αδυναμία της να προχωρήσει μπροστά, να κάνει κάτι για να αλλάξει της ζωής της (κλασική κατάσταση κάποιου με κατάθλιψη). Και από αυτό το σημείο σταδιακά μπαίνει το λιθαράκι της αισιοδοξίας.

Ένα άλλο στοιχείο που μου «άρεσε» ήταν ότι σε όλες τις ζωές της πάσχει -με μια μορφή ή με άλλη- από κατάθλιψη (εκτός από 1), δείχνοντας ότι παρόλο που μπορούμε να αλλάξουμε την πραγματικότητα που μας περιβάλλει, δεν μπορούμε να αλλάξουμε την ουσιαστική πεμπτουσία του εαυτού μας. Σαφώς, μπορούμε να αλλάξουμε λίγο ή πολύ ένα στοιχείο του εαυτού μας (αν το θέλουμε) αλλά του τι είμαστε παραμένει το ίδιο, γιατί οι γεννηθήκαμε από συγκεκριμένους γονείς, σε μια συγκεκριμένη κοινωνία, που εκείνοι στα πρώτα στάδια της ζωής μας διαμόρφωσαν ως ένα βαθμό τον χαρακτήρα μας. Οι γονείς και η κοινωνία είναι οι σταθερές, γιατί σε αυτά δεν έχουμε δύναμη εμείς (στην κοινωνία έχουμε ως μέρος της, αλλά αναφέρομαι για τα πρώτα χρόνια της ζωής μας που δεν μπορούμε να αλλάξουμε κάποιες καταστάσεις). Λόγω αυτής της πεμπτουσίας το αποκλειστικό βάρος πέφτει σε εμάς για τις επιλογές μας και όχι στους άλλους, που ως συνήθως οι περισσότεροι άνθρωποι προσπαθούν να αποτινάξουν από πάνω τους, κάτι που στο βιβλίο ενστερνίζεται ο συγγραφέας.

Θα διαφωνήσω με το μέλος Είφελ στο σημείο για τους χαρακτήρες. Δε θεώρησα ότι έπρεπε να νοιαστώ και ούτε νοιάστηκα στο ότι δεν πρόλαβα να δεθώ με τους υπόλοιπους χαρακτήρες, γιατί απλά με ενδιέφερε το τι νιώθει η Νόρα με τη συγκεκριμένη έκφανση της ζωής της.

Αυτά που δε μου άρεσαν… τα σπόιλερ τα κρύβω...

Η παρουσία του Χιούγκο με χάλασε λίγο, αν και πιστεύω ότι τον έβαλε ο συγγραφέας για να ελαφρύνει την κατάσταση και να κάνει ίσως πιο «ενεργό» το βιβλίο και να προσφέρει κάποιες εξηγήσεις στο τι είναι το βιβλιοθήκη. Νομίζω ψηλό μπερδεύτηκε το πράγμα εκεί...

Λίγο μετά τη μέση και κυρίως στα τελευταία κεφάλαια το βιβλίο σε πλημμυρίζει με συμβουλές. Χείμαρρος… μπαπ μπαπ μπαπ… Ντάξει έλιωσα. Ενώ, αρχικά το βιβλίο μου άρεσε και είχε μια σταδιακή εξέλιξη, στο τέλος αν και φτάνει στο αποκορύφωμα, συνεχίζει να μιλάει και να μιλάει σε σημείο που ένοιωσα πίεση. Παρόλο που δε θεώρησα ότι ήταν βιβλίο αυτοβελτίωσης, σε αυτά τα σημεία έμοιαζε με ένα. Πραγματικά με μπούκωσε. Ήταν λες και προσπαθούσε να μου πουλήσει κάτι. Να σημειώσω ότι δε διαβάζω βιβλία αυτοβελτίωσης, έχω δει κάποια βιντεάκια και νιώθω και εκεί αυτή την πίεση.

Το τέλος της ιστορίας μιλάει για τις σκέψεις που έχουν οι αυτόχειρες λίγο πριν πεθάνουν. Αρκετοί που έζησαν της πράξης λένε ότι τελικά δεν ήθελαν να πεθάνουν κάτι που συμβαίνει και στη Νόρα. Οκ! Καταλάβαμε το μήνυμα δεν χρειάζεται να το επαναλαμβάνεις 100 φορές με διαφορετικά λόγια και περιγραφές.

Σε συνέχεια αυτών η σχέση με τον αδερφό της στο τέλος του βιβλίου ήταν κάπως φανταχτερή. Καθ’ όλη τη διάρκεια του βιβλίου είχα μια εικόνα ότι γενικά δε μιλάνε μεταξύ τους εξαιτίας της διάλυσης του συγκροτήματος, που έγινε όταν ήταν νέοι. Το βιβλίο τους βρίσκει στα 35+ με τον αδερφό της να μη της μιλάει να την αποφεύγει και με το φίλο τους να της λέει ότι και οι δυο την κατηγορούν για αυτό που έκανε. Και φτάνοντας στο τέλος ο αδερφός της, της λέει ότι το τελευταίο διάστημα δεν αισθανόταν καλά και μπλά, μπλα… :ααργκ::ζντόινγκ:Το τελευταίο διάστημα… όλο το προηγούμενο διάστημα από τα 20 (22;) τους και μετά; Δηλαδή, έφυγε από την μπάντα και δε ξανασυζητήθηκε το θέμα για σχεδόν 20 χρόνια; Αφού ο φίλος τους την κατηγορεί πολλές φορές. Άρα συζητήθηκε. Ποιος ο λόγος της εσφαλμένης παρουσίασης; Να νιώσουμε περισσότερη εμπάθεια; Να είναι πιο χαμένη στις σκέψεις της; Σαφώς, όταν είσαι σε τέτοια κατάσταση νιώθεις χαμένος, μόνος και πνίγεσαι, αλλά δεν αλλάζεις μια κατάσταση –σε αυτή την περίπτωση την επαφή- με το να νομίζεις ότι δεν έχει γίνει (αυτό είναι άλλη μορφή πάθησης που η Νόρα δεν την έχει). Λογικά, ο συγγραφέας το χρησιμοποίησε ως μοχλό για να οδηγηθεί στην αυτοκτονία. Αλλά και πάλι αφού διαλέγεις αυτόν τον μοχλό κάνε το μέχρι τέλους και μη το αλλάζεις μετά.


Με χάλασε πάρα πολύ το τέλος:γρμβ:, οπότε είμαι κάπου στη μέση. Δεν θεωρώ ότι είναι βιβλίο για όλους.

Και ένα βιντεάκι που ταιριάζει στην περίπτωση...

 
Last edited by a moderator:
Νιώθω ότι υπάρχει ένα ελαφρυντικό όσον αφορά τον συγγραφέα. Ο Ματ Χέιγκ είναι ένας άνθρωπος που έχει παλέψει με πολύ σοβαρή κατάθλιψη ο ίδιος - και συνεχίζει να δίνει καθημερινά αυτή τη μάχη. Όσο διάβαζα, μου φαινόταν σαν να εξιστορούσε τη μάχη με τους δικούς του δαίμονες και τους τρόπους να διαχειριστεί τα αδιέξοδα που έβλεπε παντού γύρω του. Το ότι τώρα έχει καταφέρει, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, να φτάσει στο σημείο να λειτουργεί (σχετικά) φυσιολογικά, δεν τον έχει κάνει να ξεχάσει πώς ήταν η ζωή του παλιά και ως εκ τούτου νομίζω ότι από κει πηγάζει η επαναληπτικότητα ορισμένων μοτίβων και ιδεών - προσπαθεί αφενός να δείξει το πώς ο ίδιος μπόρεσε να το ξεπεράσει, στον βαθμό που το έχει ξεπεράσει, και αφετέρου, να τονίσει ότι όντως υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ και να δώσει κουράγιο στους άλλους που βρίσκονται στη θέση του πως αν επιμείνουν, μπορούν να ζήσουν φυσιολογικά και να χαρούν τη ζωή τους. Η περίπτωσή του μου θυμίζει πολύ τον Αύγουστο Κορτώ και τον Wil Wheaton που κάνουν (λίγο πολύ δημόσιο) τον ίδιο αγώνα και για μένα είναι αξιέπαινοι που από τη θέση επιτυχημένων ανθρώπων δε διστάζουν να δείχνουν το μαύρο πρόσωπο της κατάθλιψης που βίωναν ή και που εν μέρει ακόμα βιώνουν, μόνο και μόνο για να μη νιώθουν τόσο μόνοι όλοι οι υπόλοιποι (ίσως πιο αφανείς) συνάνθρωποί τους με το ίδιο πρόβλημα.
 
Ναι έχω διαβάσει κάτι λίγα για τον συγγραφέα. Τον Wheaton τον ακολουθώ, οπότε κατά καιρούς διαβάζω τι γράφει ή λέει και καλά κάνουν και προσπαθούν να δείξουν ότι υπάρχει φως.
Το βιβλίο μου άρεσε, μέχρι που έγινε υπερβολικό. Είχε περάσει το μήνυμα που ήθελε, αλλά συνέχισε και από ένα σημείο και μετά μου δημιούργησε άγχος και πίεση. Αυτός είναι ο λόγος που είμαι στη μέση. Ωστόσο, δε μετάνιωσα καθόλου που το διάβασα, γιατί παρόλο που με χάλασαν κάποια σημεία του είχε να προσφέρει πράγματα και σίγουρα δεν είναι ρηχό. Απλά δε το λάτρεψα.
 
Top