Για τα παλαίτυπα και τα μυστικά τους...μεγάλη κουβέντα...εξαρτάται απ’ την γωνία που τα προσεγγίζεις...Οι σύγχρονοι Άγγλοι Βιβλιογράφοι, που την φιλοσοφία τους ενστερνίζομαι θεωρήθηκαν παράλλογοι, γιατί ανέτρεψαν την λογική της λιστογράφησης και της εμμονής με την πιστότητα του κειμένου...αποδεικνύοντας πως αυτή η πιστότητα και η ταυτοποίηση ακόμα μπορούν να βασίζονται μόνο στην παρατήρηση και καταγραφή των φυσικών χαρακτηριστικών του υπό μελέτη βιβλίου...Ήταν μαγικό...ως εκ τούτου τι να πει κανείς για τα παλαίτυπα...άλλη μια εργασία μου ήταν αυτή η μετάθεση του κέντρου βάρους της μελέτης του βιβλίου από την επικέντρωση και ταξινόμηση με βάση τα κείμενα στην διερεύνηση της ιστορικότητας του αντικειμένου μέσα απ’ τα ίδια τα φυσικά του χαρακτηριστικά κι έτσι έχουμε σαν προϋπόθεση μιαν αναλυτική αξιολόγηση των σταδίων παραγωγής του βιβλίου, μια διερεύνηση των τεχνικών και των υλικών που ενεπλάκησαν σ’ αυτήν, αλλά και μια αξιολόγηση του φυσικού ρόλου των υποκειμένων που ενεπλάκησαν σ’ αυτήν...και λέω υποκείμενα επεκτείνοντας τους παράγοντες πέραν του έμψυχου δυναμικού της παραγωγής...Άρα όπως φαντάζεται κανείς στην μελέτη των παλαιτύπων εμπλέκονται αρκετές ειδικότητες. Κι επειδή τα παλαίτυπα συνιστούν το σύνορο ανάμεσα στο χειρόγραφο και το έντυπο βιβλίο, άρα είναι φορείς μιας μικτής τεχνολογίας άλλοτε σε μικρό άλλοτε σε μεγάλο βαθμό, εκεί κανείς εμπλέκει και εξειδίκευση στο χειρόγραφο ή το έντυπο βιβλίο ταυτόχρονα...Υπέροχη κατηγορία...πιονιέροι!
Η εργασία για τις Ανατομίες ήταν να δημοσιευθεί σε ένα περιοδικό με αντικείμενο τις τέχνες του βιβλίου και γενικότερα την γλώσσα της γραφικής επικοινωνίας και το design. Λίγο πριν πέσει ο ουρανός στο κεφάλι της γράφουσας...Έχει κάπου τρία χρόνια που πέφτει ο ουρανός στο κεφάλι της...Στο παράξενο σπίτι μου υπάρχει μια βιβλιοθήκη με όλα όσα θα έπρεπε να δημοσιευθούν και δεν έχω το χρόνο να κάνω τις κινήσεις που πρέπει και πάνω απ’ όλα να κρατήσω την πειθαρχία που πρέπει. Αν υποθέσουμε πως έχω ένα μικρό, αλλά ίσως ενδιαφέρον υλικό, αυτό κοιμάται προσώρας... Έπειτα όλα αυτά είναι γραμμένα στα αγγλικά και ντρέπομαι που το λέω, δεν έχω τη ζέση να τα κάνω ελληνικά. Το κοινό που νοιάζεται είναι διεθνές παρά ελληνόφωνο. Εννοώ όχι το κοινό που ίσως νοιάζεται για εγκυκλοπαιδική γνώση...εννοώ τον κόσμο που καταπιάνεται ερευνητικά με την ιστορία του βιβλίου... Το είχα πει και σε ένα άλλο μέλος της λέσχης που σπουδάζει Ιατρική και έδινε ανατομία και ανέσυρε αυτόν το έρωτά μου τέλος πάντων...
Κατά βάση το πώς εγώ σ’ ένα μάθημα που λεγόταν Look of the Book, διάλεξα αυτό το θέμα ενώ υπήρχε μια πληθώρα άλλων, φαντάζομαι καταδεικνύει την πετριά μου με την Ιατρική που δεν κατάφερα να σπουδάσω για ένα σωρό λόγους και θα ήθελα πολύ, απ’ τη μια το μυστήριο του μικρόκοσμού μας, απ’ την άλλη το να δίνεις ανακούφιση που μέσα μου είναι όχι ιδεολόγημα, αλλά ανάγκη φυσική, λειτουργία φυσική...
Έκανα όλη την έρευνα στη Βιβλιοθήκη της Welcome Library, μια βιβλιοθήκη που αγαπώ όσο δεν λέγεται και έχω στην καρδιά μου μαζί με τη βιβλιοθήκη του London School of Economics, ακριβώς γιατί με βγάλανε από τα τυπικά στέκια μελέτης, σε άλλους κόσμους με άλλους αναγνώστες απ’ ότι στις βιβλιοθήκες που το αντικείμενό μου εύρισκε καταφύγιο και ήμουν λίγο η περίεργη που διαλέγει θέματα για να δραπετεύει απ’ αυτό που όφειλε να κάνει κι έκαναν όλοι...
Το ζήτημα μ’ αυτά είναι οι εικόνες. Μεγάλος αριθμός εικόνων, είναι κάτι που με στοιχειώνει σε ό,τι γράφω...τεκμηρίωση στην τρίχα...ακριβώς γιατί εκεί είναι η γοητεία της απόδειξης...ο αναγνώστης της εργασίας πρέπει να μπορεί να δει ιδίοις όμμασι τις αισθητικές διαφορές απ’ τη μια και το πώς αυτές οι αισθητικές διαφορές οικοδομούν άλλη βάση μελέτης για τους νέους γιατρούς και την αποτύπωση του αντικειμένου τους με πιο αναλυτικό κι ακριβή τρόπο κι αυτό ήταν συνάρτηση βέβαια των κοινωνικών συνθηκών που η ανατομία συντελείτο...Από την απόλυτη παρανομία στην ελεγχόμενη διάθεση σωμάτων και ημιπαρανομία όμως πάλι. Η αισθητική διαφορά ανάμεσα στις μονοκοντυλιές που λέει ο λόγος και στη χαρτογράφηση των λειτουργιών, απέναντι στην εικαστική λατρεία της λεπτομέρειας στις εικόνες του Βεσάλιους αυτά με ξετρέλαναν πραγματικά...επίσης στα frontispiece τους που ήταν πάντα μια σκηνή ανατομίας έβλεπε κανείς τα κοινωνικά δεδομένα αυτής της πράξης με τις ιεραρχείες και τις δεοντολογίες να παίζουν καταπληκτικά απ’ την μία περίοδο στην άλλη...
Σταματώ...μ’ έπιασε λογοδιάρροια λόγω πάθους...και τείνω εκτός θέματος...Απλά ερωτευμένη με τα βιβλία εκείνα...και τις εικόνες...αυτό όπου ας πούμε ένας άντρας κοιτάει τον ουρανό σε ένα βουκολικό τοπίο και όλο του το σώμα είναι σε στάση κίνησης και οι μυς του σε πλήρη έκθεση (muscle man) είναι ένας σουρρεαλιστικός ρεαλισμός που με μεθάει...Διαστροφή; Πιθανόν!
)) 
