Σίγουρα έχετε ακούσει πολλά από τη @Βάγγυ για τον Σάντερσον. Ήρθε λοιπόν και η σειρά μου 
Αυτά που κάνουν τον Σάντερσον να ξεχωρίζει για
Όταν ξεκίνησα με τον Σαντερσον δεν είχα ιδέα ότι τα περισσότερα βιβλία του διαδραματίζονται σε ένα κοινό σύμπαν, το Cosmere. Όλοι οι κόσμοι συνδέονται με κάποιον και κάποιοι χαρακτήρες μπορούν να ταξιδεύουν σε όλους τους κόσμους, αυτοί είναι γνωστοί ως Worldhoppers.
Πρώτη επαφή μαζί του ήταν μέσα από τις σελίδες της τριλογία Mistborn Era 1 (Ομιχλογέννητοι). Θα μπορούσες να το πεις νεανικό –λόγω της ηρωίδας- ωστόσο, αν δεν έχετε τέτοια κολλήματα, έχει σχετικά γρήγορη πλοκή, τουλάχιστον το 1ο βιβλίο The Final Empire (Η Ύστατη Αυτοκρατορία). Ήδη από το 1ο βιβλίο στήνει την κοσμοπλασία και μυθοπλασία της ιστορίας και ουσιαστικά μας δείχνει το πως θα ήταν ο κόσμος εάν τελικά κυβερνούσε ο Άρχοντας Εξουσιαστής (δεν είναι σπόιλερ αυτό που γράφω). Αν και η κεντρική ηρωίδα δεν είναι από τις αγαπημένες μου, έχει μυστήριο, ανατροπές, δράση, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι τα συστήματα μαγείας. Το κύριο σύστημα είναι η Κραματομαντεία, στην οποία ανάλογα με το μέταλλο κατάποσης και καύσης (πχ ο κασσίτερος αυξάνει τις σωματικές δυνάμεις), οι ήρωες έχουν διαφορετικές δυνάμεις. Τα άλλα δυο συστήματα μαγείας είναι η Φερειχημεία, Αιμαλουργία. Τα άλλα δυο βιβλία της σειράς The Well of Ascension (Το πηγάδι της Ανάληψης) και το The Hero of Ages (Ο Ήρωας των Αιώνων) έχουν πιο αργό ρυθμό και πηγαίνουν την μυθοπλασία σε άλλο επίπεδο. Τα δυο πρώτα είναι αυτά που μου άρεσαν περισσότερο από τη σειρά.
Το Mistborn Era 2, διαδραματίζεται 300 περίπου χρόνια μετά από την Εποχή 1 και μοιάζει με αστυνομικό μυθιστόρημα. Οπότε, είναι τελείως διαφορετικό το σκηνικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει τη γοητεία του. Η Εποχή 2 μου αρέσει στο σύνολο της, αλλά δεν είναι η αγαπημένη μου.
Δεύτερη επαφή ήταν το βιβλίο Elantris, το οποίο ήταν και το πρώτο του βιβλίο. Η διαδικασία που ακολούθησε μου θύμισε λίγο το Mistborn, ναι μεν η πλοκή της ιστορίας είναι διαφορετική, αλλά παρουσιάζει 1-2 κοινά στοιχεία, όσον αφορά τη φόρμουλα που χρησιμοποιεί για να φτάσει στο σημείο που θέλει. Το βιβλίο περιγράφει την πτώση ενός μεγάλου πολιτισμού από μια ασθένεια, που θυμίζει την λέπρα, και το τι έκαναν όσοι επέζησαν (ίντριγκες και πολιτικά παιχνίδια), καθώς και την προσπάθεια εξιχνίασης της ασθένειας. Δε θεωρώ ότι είναι από τα κορυφαία του βιβλία, αλλά παρόλα αυτά το θεωρώ αξιόλογο, πόσο μάλλον αφού είναι και το πρώτο του βιβλίο. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει σε όλα τα υπόλοιπα βιβλία.
Έπειτα διάβασα το The Emperor’s Soul που διαδραματίζεται στον ίδιο πλανήτη με το βιβλίο Elantris. Μπορώ να πω ότι είναι η αγαπημένη ιστορία όσον αφορά το Cosmere. Η Shai, η ηρωίδα της νουβέλας, είναι πλαστογράφος και προσπαθεί να αναδημιουργήσει τη ψυχή του αυτοκράτορα (δεν είναι σπόιλερ). Παρόλο που είναι νουβέλα, η Shai είναι μια ολοκληρωμένη χαρακτήρας και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ανάμεσα σε αυτό και στο Elantris, νομίζω ότι με κερδίζει το The Emperor’s Soul.
Στο Warbreaker (Πολεμοφόρος). Από όλα τα παραπάνω δε το θεωρώ –για μένα- ένα από τα αγαπημένα μου. Βασικά αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, ωστόσο ένα χρόνο μετά, θυμάμαι ακόμα κάποιες σκηνές που μου άρεσαν και πιστεύω ότι τελικά ήμουν αρκετά αυστηρή μαζί του. Ναι μεν πλατειάζει αρκετά, αλλά ο κόσμος είναι τόσο ενδιαφέρον, που προσωπικά δε με ενόχλησε. Αν θυμάμαι καλά είχα θέμα με κάποιους διαλόγους και με του χιούμορ του + του ότι είχε αρκετά γρήγορο τέλος. Η ιστορία έχει να κάνει με την επιστροφή/ανάσταση αυτών που πέθαναν ένδοξα, οι οποίοι πλέον λατρεύονται ως θεοί, με τον πιο ένδοξο από όλους τον θεό-βασιλιά. Ο τελευταίος κατέχει ένα μεγάλο μέρος της Βιοχρωματικής μαγείας (βασίζεται σε μια ουσία που είναι γνωστή ως Αναπνοή και μπορεί να συλλεχθεί τους ανθρώπους). Οι ήρωες αυτοί μαζί με κάποιος άλλους, 2 πριγκίπισσες της διπλανής χώρας και ενός μυστήριου άντρα καλούνται να αποτρέψουν τον επερχόμενο πόλεμο.
Η σειρά The Stormlight Archive (Το Αρχείο του Θυελλόφωτος), είναι μακράν η πιο περίπλοκη και επική από όλες τις παραπάνω. Για την ώρα έχουν κυκλοφορήσει 4 από τα 10 βιβλία Συναντάμε για πρώτη φορά τους ήρωες κατά τη διάρκεια ενός πολύχρονου πολέμου μεταξύ των Αλέθιων και των Παρσέντι. Οι πρώτοι προσπαθούν να εκδικηθούν για τη δολοφονία του βασιλιά τους από τους τελευταίους. Από που να το πιάσεις και από που να το αφήσεις. Όσον αφορά τα βιβλία θα θίξω μόνο δυο στοιχεία τα οποία με ενθουσίασαν. Υπάρχει ένας χαρακτήρας ο Κάλαντιν (δεν είναι σπόιλερ), ο οποίος έχει PTSD και κατάθλιψη. Η περιγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων του έχει τέτοια έκταση και είναι τόσο βαθιά, που απλά πέφτω και εγώ σε κατάθλιψη κάθε φορά που διαβάζω τα περισσότερα κεφάλαιά του. Το δεύτερο που μου άρεσε είναι ότι ο Σάντερσον θίγει θέματα, όπως η διαφορετικότητα, η δουλεία και το μεταναστατευτικό, με τρόπο πάντα που να ταιριάζει στην ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Όλα τα αυτά, περιγραφές, συναισθήματα, κοσμοπλασία, κτλ ο αναγνώστης το νιώθει στο έπακρο. Το πρώτο βιβλίο The Way of Kings (Ο Δρόμος των Βασιλέων), είναι αρκετά βαρύ ανάγνωσμα. Μου πήρε καιρό μέχρι να μπορέσω να φτάσω στη μέση του βιβλίου. Βέβαια θεωρώ ότι ήταν απαραίτητα όλα όσα έγραψε, ώστε να μπορέσουμε να γνωρίζουμε τους χαρακτήρες και τον κόσμο, ο οποίος είναι από μόνος ένας χαρακτήρας. Τα υπόλοιπα 3 βιβλία Words of Radience, Oathbreaker και Rhythm of War είναι εξαιρετικά. Από αυτά τα 4 βιβλία το αγαπημένο μου είναι το Oathbringer, ενώ το Rhythm of War, είχε τις περισσότερες αποκαλύψεις σχετικά με τα γεγονότα τόσο της ιστορίας όσο και του Cosmere, καθώς και πληροφορίες για τους αντιπάλους. Οπότε το 1ο επικεντρώνεται κυρίως στους χαρακτήρες και στον κόσμο, το 2ο στην πλοκή, το 3ο και 4ο είναι μια μίξη πλοκής και χαρακτήρων.
Τέλος, έχω διαβάσει τις δυο νουβέλες του The Stormlight Archive, Edgedancer και Dawnshard, εκ των οποίων το 1ο με έχει αφήσει παντελώς αδιάφορη και δε νιώθω να είμαι αυστηρή σχετικά με αυτό
Τα βιβλία του στα ελληνικά. Θέλει να ανανεωθεί η σελίδα γιατι το 2020-2021 κυκλοφόρησαν άλλα δυο του βιβλία, το 12ο βιβλίο της σειράς ο Τροχός του Χρόνου (Robert Jordan και Brandon Sanderson) και Τα Παιδιά της Άγνωστης Αγγέλου.
Αυτά που κάνουν τον Σάντερσον να ξεχωρίζει για
- τα πρωτότυπα συστήματα μαγείας που χρησιμοποιεί
- την περιγραφή της μάχης, που για αυτούς που λατρεύουν τα RPG νομίζω είναι ο ιδανικός και
- την εξέλιξη των χαρακτήρων του
Όταν ξεκίνησα με τον Σαντερσον δεν είχα ιδέα ότι τα περισσότερα βιβλία του διαδραματίζονται σε ένα κοινό σύμπαν, το Cosmere. Όλοι οι κόσμοι συνδέονται με κάποιον και κάποιοι χαρακτήρες μπορούν να ταξιδεύουν σε όλους τους κόσμους, αυτοί είναι γνωστοί ως Worldhoppers.
Πρώτη επαφή μαζί του ήταν μέσα από τις σελίδες της τριλογία Mistborn Era 1 (Ομιχλογέννητοι). Θα μπορούσες να το πεις νεανικό –λόγω της ηρωίδας- ωστόσο, αν δεν έχετε τέτοια κολλήματα, έχει σχετικά γρήγορη πλοκή, τουλάχιστον το 1ο βιβλίο The Final Empire (Η Ύστατη Αυτοκρατορία). Ήδη από το 1ο βιβλίο στήνει την κοσμοπλασία και μυθοπλασία της ιστορίας και ουσιαστικά μας δείχνει το πως θα ήταν ο κόσμος εάν τελικά κυβερνούσε ο Άρχοντας Εξουσιαστής (δεν είναι σπόιλερ αυτό που γράφω). Αν και η κεντρική ηρωίδα δεν είναι από τις αγαπημένες μου, έχει μυστήριο, ανατροπές, δράση, αλλά αυτό που ξεχωρίζει είναι τα συστήματα μαγείας. Το κύριο σύστημα είναι η Κραματομαντεία, στην οποία ανάλογα με το μέταλλο κατάποσης και καύσης (πχ ο κασσίτερος αυξάνει τις σωματικές δυνάμεις), οι ήρωες έχουν διαφορετικές δυνάμεις. Τα άλλα δυο συστήματα μαγείας είναι η Φερειχημεία, Αιμαλουργία. Τα άλλα δυο βιβλία της σειράς The Well of Ascension (Το πηγάδι της Ανάληψης) και το The Hero of Ages (Ο Ήρωας των Αιώνων) έχουν πιο αργό ρυθμό και πηγαίνουν την μυθοπλασία σε άλλο επίπεδο. Τα δυο πρώτα είναι αυτά που μου άρεσαν περισσότερο από τη σειρά.
Το Mistborn Era 2, διαδραματίζεται 300 περίπου χρόνια μετά από την Εποχή 1 και μοιάζει με αστυνομικό μυθιστόρημα. Οπότε, είναι τελείως διαφορετικό το σκηνικό, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν έχει τη γοητεία του. Η Εποχή 2 μου αρέσει στο σύνολο της, αλλά δεν είναι η αγαπημένη μου.
Δεύτερη επαφή ήταν το βιβλίο Elantris, το οποίο ήταν και το πρώτο του βιβλίο. Η διαδικασία που ακολούθησε μου θύμισε λίγο το Mistborn, ναι μεν η πλοκή της ιστορίας είναι διαφορετική, αλλά παρουσιάζει 1-2 κοινά στοιχεία, όσον αφορά τη φόρμουλα που χρησιμοποιεί για να φτάσει στο σημείο που θέλει. Το βιβλίο περιγράφει την πτώση ενός μεγάλου πολιτισμού από μια ασθένεια, που θυμίζει την λέπρα, και το τι έκαναν όσοι επέζησαν (ίντριγκες και πολιτικά παιχνίδια), καθώς και την προσπάθεια εξιχνίασης της ασθένειας. Δε θεωρώ ότι είναι από τα κορυφαία του βιβλία, αλλά παρόλα αυτά το θεωρώ αξιόλογο, πόσο μάλλον αφού είναι και το πρώτο του βιβλίο. Έχει όλα εκείνα τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει σε όλα τα υπόλοιπα βιβλία.
Έπειτα διάβασα το The Emperor’s Soul που διαδραματίζεται στον ίδιο πλανήτη με το βιβλίο Elantris. Μπορώ να πω ότι είναι η αγαπημένη ιστορία όσον αφορά το Cosmere. Η Shai, η ηρωίδα της νουβέλας, είναι πλαστογράφος και προσπαθεί να αναδημιουργήσει τη ψυχή του αυτοκράτορα (δεν είναι σπόιλερ). Παρόλο που είναι νουβέλα, η Shai είναι μια ολοκληρωμένη χαρακτήρας και ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Ανάμεσα σε αυτό και στο Elantris, νομίζω ότι με κερδίζει το The Emperor’s Soul.
Στο Warbreaker (Πολεμοφόρος). Από όλα τα παραπάνω δε το θεωρώ –για μένα- ένα από τα αγαπημένα μου. Βασικά αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, ωστόσο ένα χρόνο μετά, θυμάμαι ακόμα κάποιες σκηνές που μου άρεσαν και πιστεύω ότι τελικά ήμουν αρκετά αυστηρή μαζί του. Ναι μεν πλατειάζει αρκετά, αλλά ο κόσμος είναι τόσο ενδιαφέρον, που προσωπικά δε με ενόχλησε. Αν θυμάμαι καλά είχα θέμα με κάποιους διαλόγους και με του χιούμορ του + του ότι είχε αρκετά γρήγορο τέλος. Η ιστορία έχει να κάνει με την επιστροφή/ανάσταση αυτών που πέθαναν ένδοξα, οι οποίοι πλέον λατρεύονται ως θεοί, με τον πιο ένδοξο από όλους τον θεό-βασιλιά. Ο τελευταίος κατέχει ένα μεγάλο μέρος της Βιοχρωματικής μαγείας (βασίζεται σε μια ουσία που είναι γνωστή ως Αναπνοή και μπορεί να συλλεχθεί τους ανθρώπους). Οι ήρωες αυτοί μαζί με κάποιος άλλους, 2 πριγκίπισσες της διπλανής χώρας και ενός μυστήριου άντρα καλούνται να αποτρέψουν τον επερχόμενο πόλεμο.
Η σειρά The Stormlight Archive (Το Αρχείο του Θυελλόφωτος), είναι μακράν η πιο περίπλοκη και επική από όλες τις παραπάνω. Για την ώρα έχουν κυκλοφορήσει 4 από τα 10 βιβλία Συναντάμε για πρώτη φορά τους ήρωες κατά τη διάρκεια ενός πολύχρονου πολέμου μεταξύ των Αλέθιων και των Παρσέντι. Οι πρώτοι προσπαθούν να εκδικηθούν για τη δολοφονία του βασιλιά τους από τους τελευταίους. Από που να το πιάσεις και από που να το αφήσεις. Όσον αφορά τα βιβλία θα θίξω μόνο δυο στοιχεία τα οποία με ενθουσίασαν. Υπάρχει ένας χαρακτήρας ο Κάλαντιν (δεν είναι σπόιλερ), ο οποίος έχει PTSD και κατάθλιψη. Η περιγραφή των σκέψεων και των συναισθημάτων του έχει τέτοια έκταση και είναι τόσο βαθιά, που απλά πέφτω και εγώ σε κατάθλιψη κάθε φορά που διαβάζω τα περισσότερα κεφάλαιά του. Το δεύτερο που μου άρεσε είναι ότι ο Σάντερσον θίγει θέματα, όπως η διαφορετικότητα, η δουλεία και το μεταναστατευτικό, με τρόπο πάντα που να ταιριάζει στην ιστορία που θέλει να αφηγηθεί. Όλα τα αυτά, περιγραφές, συναισθήματα, κοσμοπλασία, κτλ ο αναγνώστης το νιώθει στο έπακρο. Το πρώτο βιβλίο The Way of Kings (Ο Δρόμος των Βασιλέων), είναι αρκετά βαρύ ανάγνωσμα. Μου πήρε καιρό μέχρι να μπορέσω να φτάσω στη μέση του βιβλίου. Βέβαια θεωρώ ότι ήταν απαραίτητα όλα όσα έγραψε, ώστε να μπορέσουμε να γνωρίζουμε τους χαρακτήρες και τον κόσμο, ο οποίος είναι από μόνος ένας χαρακτήρας. Τα υπόλοιπα 3 βιβλία Words of Radience, Oathbreaker και Rhythm of War είναι εξαιρετικά. Από αυτά τα 4 βιβλία το αγαπημένο μου είναι το Oathbringer, ενώ το Rhythm of War, είχε τις περισσότερες αποκαλύψεις σχετικά με τα γεγονότα τόσο της ιστορίας όσο και του Cosmere, καθώς και πληροφορίες για τους αντιπάλους. Οπότε το 1ο επικεντρώνεται κυρίως στους χαρακτήρες και στον κόσμο, το 2ο στην πλοκή, το 3ο και 4ο είναι μια μίξη πλοκής και χαρακτήρων.
Τέλος, έχω διαβάσει τις δυο νουβέλες του The Stormlight Archive, Edgedancer και Dawnshard, εκ των οποίων το 1ο με έχει αφήσει παντελώς αδιάφορη και δε νιώθω να είμαι αυστηρή σχετικά με αυτό
Τα βιβλία του στα ελληνικά. Θέλει να ανανεωθεί η σελίδα γιατι το 2020-2021 κυκλοφόρησαν άλλα δυο του βιβλία, το 12ο βιβλίο της σειράς ο Τροχός του Χρόνου (Robert Jordan και Brandon Sanderson) και Τα Παιδιά της Άγνωστης Αγγέλου.
Αλλά να σου πω, καλύτερα γιατί η Σελεφα τα είπε πολύ καλύτερα απ' ότι θα τα έλεγα. 
