από Καραγάτση έχω διαβάσει μόνο τα "Σέργιος και Βάκχος", "Η μεγάλη Χίμαιρα" και "Ο κίτρινος φάκελος". Πού θα πάει, θα έρθει και η σειρά του Λιάπκιν, αλλά μάλλον μετά τον Γιούγκερμαν.
Μ. Καραγάτσης: "Ο Συνταγματάρχης Λιάπκιν"
- Thread starter Γιωργος Τ
- Start date
Pas mal για κράτος που ιδρύθηκε με Προστάτιδες Δυνάμεις....
Για να δούμε, αυτό θα είναι απο τα επόμενα που θα πιάσω του Καραγάτση. Ακόμα δεν μπορώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ή οχι. Υποθέτω οτι μαρέσει ως συγγραφέας(δηλαδή στο 10 που έχω διαβάσει) αλλα έχει και κάποια πράγματα που με ενοχλούν. Η αντικειμενοποίηση της γυναίκας ας πούμε αλλα και οτι οι περισσότεροι χαρακτήρες στο 10 ήταν έρμαια των σεξουαλικών αναγκών τους. Είναι οκ ως ένα σημείο αλλα απο ένα σημείο και έπειτα καπελώνει την ψυχογράφηση των προσώπων, στερούνται βάθους και μιας πιο σύνθετης υπόστασης.
Κι αυτό έτσι είναι
Πολύ ωραίο βιβλίο, με μόνη αδυναμία την μάλλον απότομη και μαζί κάπως αδικαιολόγητη (από όσα έχουν ειπωθεί μέχρι τότε) ανατροπή στο τέλος.
Ο λογοτεχνικός Λιάπκιν έχει πολύ μικρή σχέση με τον πραγματικό - φυσικά, η λογοτεχνική μορφή είναι πιο ενδιαφέρουσα.
Ο λογοτεχνικός Λιάπκιν έχει πολύ μικρή σχέση με τον πραγματικό - φυσικά, η λογοτεχνική μορφή είναι πιο ενδιαφέρουσα.
Τελείωσα το βιβλίο και πραγματικά δεν μπορώ να βγάλω ένα ξεκάθαρο συμπέρασμα για την αξιολόγηση του. Αυτό μου συμβαίνει σπάνια, αλλά τελικά δεν έχει και τόση σημασία. Θα πω τη γνώμη μου, που θα είναι παντελώς αντιφατική, αναλόγως την πλευρά που εξετάζουμε...
Κατ'αρχήν διαπιστώνουμε μία έντονη εμμονή του συγγραφέα με το σεξ, το οποίο εμφανίζεται ακόμη και σε στιγμές άσχετες. Εδώ θυμίζει αρκετά τους Άγγλους "σύγχρονους" (Γουλφ, Λόρενς) αλλά και το τελευταίο του πόνημα το "10", όπως πολύ εύστοχα παρατήρησαν κι άλλα παιδιά παραπάνω. Στη συνέχεια υπάρχει ένας άκρατος αντικομουνισμός που για να στοιχειοθετηθεί, ο Καραγάτσης κάνει τελείως λανθασμένες αναγωγές (η παρομοίωση του Λένιν με τους ήρωες των "Δαιμονισμένων" του Ντοστογιέφσκι είναι αστήρικτη. Οι Μπολσεβίκοι όπως και όλοι οι πάσης προέλευσης Αριστεροί, πλην Αναρχικών, απορρίπτουν την ατομική τρομοκρατία και προκρίνουν τη συντονισμένη λαική δράση). Ακόμη η μνεία της Ελλάδας του Μεσοπολέμου ως πρότυπο Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. σε αντιδιαστολή με Τσαρικούς και Μπολσεβίκους, μοιάζει βγαλμένη από το Γραφείο Τύπου του τότε κυβερνητικού συντηρητικού "Λαικού Κόμματος" (Τσαλδάρης, Θεοτόκης κλπ.). Άλλωστε η οικογένεια των Ροδόπουλων, που κυριάρχησε στη Θεσσαλία για μισό αιώνα, η οικογένεια του, ήταν μέρος αυτού του πολιτικού συστήματος. Κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από το περιβάλλον του.
Για να μην είμαι όμως άδικος, θα τονίσω πως το βιβλίο γράφτηκε το 1933 και καλό θα είναι να δούμε και το κλίμα της εποχής. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιες παράξενες αναφορές σε "ανώτερες" και "κατώτερες" φυλές, όπως και μία απόλυτη απαξίωση των Ρώσων ανεξαρτήτων πολιτικής τοποθέτησης. Αυτό θυμίζει άλλες καταστάσεις...
Ψάχνοντας, βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που μιλάει για αλλαγή της πλοκής σε ένα καίριο σημείο
Αξίζει να σημειώσω την καταπληκτική γραφή του Καραγάτση που ρέει τόσο φυσικά που δεν καταλαβαίνεις πως φτάνεις στο τέλος. Ειδικά οι διάλογοι είναι πολύ εκφραστικοί και ζωντανοί. Τα στοιχεία θρίλερ στο τελευταίο μέρος είναι επίσης εντυπωσιακά !!!
Κάνοντας μία διαφορετική ανάγνωση, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ, πως ο πραγματικός λόγος συγγραφής του βιβλίου ήταν η γελοιοποίηση των συμπατριωτών του. Η απέχθεια του για όλους, πλούσιους και φτωχούς, αστούς και χωριάτες, ντόπιους και ξενομερίτες, Έλληνες και αλλοδαπούς είναι τόσο έκδηλη που μετά βίας συγκρατείται. Πέρα από τη γυναίκα του Διευθυντή της Σχολής δεν μου έρχεται στο μυαλό άλλος θετικός ήρωας...
Κατ'αρχήν διαπιστώνουμε μία έντονη εμμονή του συγγραφέα με το σεξ, το οποίο εμφανίζεται ακόμη και σε στιγμές άσχετες. Εδώ θυμίζει αρκετά τους Άγγλους "σύγχρονους" (Γουλφ, Λόρενς) αλλά και το τελευταίο του πόνημα το "10", όπως πολύ εύστοχα παρατήρησαν κι άλλα παιδιά παραπάνω. Στη συνέχεια υπάρχει ένας άκρατος αντικομουνισμός που για να στοιχειοθετηθεί, ο Καραγάτσης κάνει τελείως λανθασμένες αναγωγές (η παρομοίωση του Λένιν με τους ήρωες των "Δαιμονισμένων" του Ντοστογιέφσκι είναι αστήρικτη. Οι Μπολσεβίκοι όπως και όλοι οι πάσης προέλευσης Αριστεροί, πλην Αναρχικών, απορρίπτουν την ατομική τρομοκρατία και προκρίνουν τη συντονισμένη λαική δράση). Ακόμη η μνεία της Ελλάδας του Μεσοπολέμου ως πρότυπο Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας. σε αντιδιαστολή με Τσαρικούς και Μπολσεβίκους, μοιάζει βγαλμένη από το Γραφείο Τύπου του τότε κυβερνητικού συντηρητικού "Λαικού Κόμματος" (Τσαλδάρης, Θεοτόκης κλπ.). Άλλωστε η οικογένεια των Ροδόπουλων, που κυριάρχησε στη Θεσσαλία για μισό αιώνα, η οικογένεια του, ήταν μέρος αυτού του πολιτικού συστήματος. Κανένας καλλιτέχνης δεν μπορεί να μείνει ανεπηρέαστος από το περιβάλλον του.
Για να μην είμαι όμως άδικος, θα τονίσω πως το βιβλίο γράφτηκε το 1933 και καλό θα είναι να δούμε και το κλίμα της εποχής. Υπάρχουν ωστόσο και κάποιες παράξενες αναφορές σε "ανώτερες" και "κατώτερες" φυλές, όπως και μία απόλυτη απαξίωση των Ρώσων ανεξαρτήτων πολιτικής τοποθέτησης. Αυτό θυμίζει άλλες καταστάσεις...
Ψάχνοντας, βρήκα αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο που μιλάει για αλλαγή της πλοκής σε ένα καίριο σημείο
Στις μετά του 1955 εκδόσεις, όπως αυτή που διάβασα εγώ, η κόρη του Λιούμπα εμφανίζεται ως καιροσκόπος που συμβιβάζεται με το καθεστώς για να μπορέσει να ξεφύγει κάποια στιγμή, ενώ στις παλαιότερες ήταν συνειδητή κομουνίστρια. Αυτή η αλλαγή ίσως επιβλήθηκε από τον εκδότη ή την οικογένεια του συγγραφέα με βάση τις νέες πολιτικές συνθήκες.
https://atexnos.gr/μ-καραγατσησ-ο-συνταγματάρχης-λιάπκ/
https://atexnos.gr/μ-καραγατσησ-ο-συνταγματάρχης-λιάπκ/
Αξίζει να σημειώσω την καταπληκτική γραφή του Καραγάτση που ρέει τόσο φυσικά που δεν καταλαβαίνεις πως φτάνεις στο τέλος. Ειδικά οι διάλογοι είναι πολύ εκφραστικοί και ζωντανοί. Τα στοιχεία θρίλερ στο τελευταίο μέρος είναι επίσης εντυπωσιακά !!!
Κάνοντας μία διαφορετική ανάγνωση, μπαίνω στον πειρασμό να σκεφτώ, πως ο πραγματικός λόγος συγγραφής του βιβλίου ήταν η γελοιοποίηση των συμπατριωτών του. Η απέχθεια του για όλους, πλούσιους και φτωχούς, αστούς και χωριάτες, ντόπιους και ξενομερίτες, Έλληνες και αλλοδαπούς είναι τόσο έκδηλη που μετά βίας συγκρατείται. Πέρα από τη γυναίκα του Διευθυντή της Σχολής δεν μου έρχεται στο μυαλό άλλος θετικός ήρωας...
Καλημερα και καλως σας βρήκα.
Η αλήθεια ειναι οτι αυτός ο αντικομμουνισμος με παραξένεψε κι εμένα δεδομένου ότι δεν τον είχα εντοπίσει στα αλλα δύο βιβλία του Μ.Καραγάτση που εχω διαβάσει (Το χαμένο νησί, η μεγαλη χίμαιρα).
Πολλές φορές δε, αισθανόμουν οτι τα αισθήματα του Λιάπκιν είναι αισθήματα του ίδιου του συγγραφέα (ίσως με επηρέασε οτι το εξώφυλλο της έκδοσης μου έχει μια φωτογραφία τον Μ.Καραγάτση ντυμένο Λιάπκιν).
Από την άλλη, μιλάμε για το έργο ενος 25χρονου εν έτει 1933. Δεν μπορώ να ξέρω πώς έφταναν στα αυτιά των Ελλήνων οι θεωρίες των Σοβιετικών και τα νέα της ΕΣΣΔ. Σίγουρα την έβλεπαν με πολύ διαφορετική οπτική απ ότι εγω που δεν την έζησα χωροχρονικά (κατέρρευσε οταν ημουν 6 χρονών).