Δεν μου αρεσει καθόλου όταν αντιμετωπίζουμε τους ανθρώπους σαν ξενοδοχεία, όπου το ξενοδοχείο, σύμφωνα με τη σχεση που διατηρεις με τον αλλον, κυμαινεται από απλη επίσκεψη, ημιδιαμονη εως μόνιμη κατοικία και ό,τι συνεπάγεται η κάθε κατηγορία. Νομίζω ότι οι άνθρωποι είναι σαφως πιο πολύμορφα πλάσματα για να τους φερόμαστε με σχετική ελαφρότητα και θα πρεπει να σεβόμαστε περισσότερο τα ενδιαιτήματά μας.
Δεν μου αρεσει η κατηγορηματική, αδιαπραγματευτη κι αδικαιολογητη άρνηση από ανθρώπους που εχουν συνηθισει να δέχονται το ακριβώς αντιθετο. Δε μπορώ ευκολά να τη διαχειριστώ, μπορω όμως να την καταπιώ και να τη σεβαστώ μέχρι κεραίας, χωρίς αντιδραση ή ιχνος δυσαρέσκειας.
Δεν μου αρέσουν τα παιδικά πάρτυ. Να πηγαίνω ή να διοργανώνω. Ούτε οι κουνιες, ούτε τα λουνα παρκ, ούτε ο συγχρωτισμός με παιδάκια και δεν μπορώ τη συναναστροφή με ανθρωπους που ούτε γνωρίζω, ούτε πολυσυμπαθω και εκτιμω καθόλου. Βεβαια, δεν μου αρεσει και ότι δυσκολα δινω ευκαιρία στον άλλον, αλλα το δουλευω με τον γιατρό μου αυτό. Ειμαστε μακριά ακόμη. Δηλαδή, χιλιόμετρα μακριά.
Εκτιμώ πολύ τη διάθεση να ικανοποιήσεις και να ευχαριστήσεις κάποιον, χωρίς την απόλυτη βεβαιότητα του τρόπου με το οποίο θα το επιτύχεις, αλλά εχοντας κρατήσει σε μια άκρη του μυαλού σου κάτι που τον χαροποιεί, μια μικρή λεπτομέρεια, μια μισοξεχασμένη πληροφορία. Δηλαδή, είναι κάτι που με συγκινεί.
Μου αρέσει να ακούω (και να λέω, να παραδέχομαι) τις εξης δυο λεξούλες: «Δεν ξέρω». Δηλαδή, ναι, δεν ξερω, βρε αδερφέ, και δεν πειράζει που δεν ξέρω, κι αν θέλω, θα μάθω. Ομοίως και για το ζευγος «Εχεις δίκιο». Πραγματικά δεν είναι κακό να αποδώσεις ευσημα ή δικιο σε κάποιον άλλον ή να παραδεχτείς το λάθος σου (φυσικά μιλάω για μένα). Τεινω να πιστεψω ότι είναι ενδειξη ωριμανσης, αν και υποθετω ότι δεν ωριμάζουν όλα τα φρούτα με τον ιδιο ρυθμο, την ειπα την κρυάδα μου για σημερα, καλημέρα σας και καλή βδομάδα να εχετε!
