Μ' αρέσει… Δεν μ' αρέσει…
- Thread starter Φαροφύλακας
- Start date
Μου αρέσουν οι «ξεκούραστοι» άνθρωποι-παρεες, δηλαδή αυτοί με τους οποίους δε χρειάζεται και πολλά πολλά να συνεννοηθείς ούτε για το πού θα πάς, ουτε για το τι θα κάνεις, ούτε να διαπραγματεύεσαι αδιάκοπα το παραμικρό, ούτε να σου παρoυσιάζουν άλλες δέκα εναλλακτικές, αφού έχει ήδη ληφθεί μιαν αποφαση. Για να είμαι ειλικρινής, με αποφορτίζουν τόσο ώστε μπορώ να τους κάνω (σχεδόν) όλα τα χατίρια, χωρίς να με ενδιαφέρει να εχω άποψη στην ερώτηση: Ελλιτσα τι να κάνουμε; Η απάντηση πάντα είναι: Όοοο,τι θέλετε, σε όλα ναι.
Εξίσου μου αρέσει πάρα πάρα πολύ η οικειότητα που αποκτάται σταδιακά με κάποιους άλλους, αλλά και τους ίδιους, να αποκαλούμαστε με τα επώνυμά μας ως ένδειξη αλληλοαναγνώρισης, άνεσης και σεβασμού. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι, από την αρχή, έχουν θεσει σαφείς (μακρινές) αποστάσεις και όρια όταν τους πρωτογνωρίζεις (όπως εγώ), σοβαροί, μετρημένοι και απόμακροι (ε, περίπου όπως εγώ) και σταδιακά, αργά, μειώνονται οι αποστάσεις κι ο ένας εκχωρεί στον άλλον χώρο ικανό ώστε να μπορούμε να συνυπάρχουμε σε διάφορες περιστάσεις –πολύωρες, ολιγοήμερες κλπ- χωρίς να ψυχαναγκάζομαι στο παραμικρό. Μεγάλη αρετή αυτή.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίος διαφωνείς σε πολλά πράγματα χωρίς να ανεβαίνουν οι τόνοι ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ο ένας ακούει τον άλλον και καταλαβαίνει πράγματι, εξίσου φοβερό, βρε παιδί μου! Να ακούς, να μην διεκπεραιώνεις και να σκέφτεσαι τι θα ανταπαντήσεις. Ακόμη μεγαλύτερη αρετή.
Ε, ναι, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους αξίζει να περνάς χρόνο και να σχεδιάζεις πράγματα.
Κατα τα άλλα, με τετοια ζεστη, ζήτω η καραντίνα.
Εξίσου μου αρέσει πάρα πάρα πολύ η οικειότητα που αποκτάται σταδιακά με κάποιους άλλους, αλλά και τους ίδιους, να αποκαλούμαστε με τα επώνυμά μας ως ένδειξη αλληλοαναγνώρισης, άνεσης και σεβασμού. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι, από την αρχή, έχουν θεσει σαφείς (μακρινές) αποστάσεις και όρια όταν τους πρωτογνωρίζεις (όπως εγώ), σοβαροί, μετρημένοι και απόμακροι (ε, περίπου όπως εγώ) και σταδιακά, αργά, μειώνονται οι αποστάσεις κι ο ένας εκχωρεί στον άλλον χώρο ικανό ώστε να μπορούμε να συνυπάρχουμε σε διάφορες περιστάσεις –πολύωρες, ολιγοήμερες κλπ- χωρίς να ψυχαναγκάζομαι στο παραμικρό. Μεγάλη αρετή αυτή.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι με τους οποίος διαφωνείς σε πολλά πράγματα χωρίς να ανεβαίνουν οι τόνοι ενώ ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ ο ένας ακούει τον άλλον και καταλαβαίνει πράγματι, εξίσου φοβερό, βρε παιδί μου! Να ακούς, να μην διεκπεραιώνεις και να σκέφτεσαι τι θα ανταπαντήσεις. Ακόμη μεγαλύτερη αρετή.
Ε, ναι, είναι οι άνθρωποι με τους οποίους αξίζει να περνάς χρόνο και να σχεδιάζεις πράγματα.
Κατα τα άλλα, με τετοια ζεστη, ζήτω η καραντίνα.
Δε μ' αρέσουν οι άνθρωποι. Γενικά. Όλο το είδος. Ούτε εγώ μ' αρέσω τώρα που το σκέφτομαι...Τσάμπα πήγε η ψυχανάλυση, πάλι στο μηδέν γύρισα...
Έχω ξαναδεί να φιλάνε γαρίδες! (στο 0:32)Και τους έδινε και φιλάκι στο τέλος!
Δεν τον ήξερα, είδα τώρα ένα μικρό βιντεάκι κι έμεινα έκπληκτη με το ότι τα παράσιτα που ζουν στις γαρίδες είναι σχετικά μεγάλα.
Πολύ μου αρέσουν weirdos τέτοιου είδους 
Μου αρέσει να μαθαίνω πληροφορίες, που φαινομενικά μου είναι άχρηστες. Για παράδειγμα, κανένα πνεύμα δεν εμφανίζεται (duh) σε σεανς με τον πίνακα ουίτζα. Νομίζεις ότι ο Κασπερ μετακινεί το μαραφέτι που κρατάς, αλλά στην ουσία το κουνάς εσύ, κι αυτό λέγεται: ideomotor effect.
Μου αρέσει να μαθαίνω πληροφορίες, που φαινομενικά μου είναι άχρηστες. Για παράδειγμα, κανένα πνεύμα δεν εμφανίζεται (duh) σε σεανς με τον πίνακα ουίτζα. Νομίζεις ότι ο Κασπερ μετακινεί το μαραφέτι που κρατάς, αλλά στην ουσία το κουνάς εσύ, κι αυτό λέγεται: ideomotor effect.
Μου αρέσει η λέξη relatable (η οποια νομιζω δεν εχει ελληνικη μετάφραση; ) και μου αρεσει πολυ να βρισκω relatable εικονες, memes και κομικς στο Ινσταγκραμ. Δειχνουν μεγαλη ενσυναισηση απο αυτους που τα νιώθουν και τα εφτιαξαν, και αποτυπωνουν ιδιαιτερες, σπανιες στιγμες και σκεψεις που νομιζεις οτι μονο εσυ τις εχεις και οτι εγιναν για σενα (Truman Show τυπου)
Και ναι, τα περισσοτερα relatable memes αφορουν γκαφες, ανασφαλειες, εσωστρεφεια, υπαρξιακες ανησυχιες και προσωπικους δαιμονες το οποιο και εξηγει την ενσυναισθηση των ατομακιων που τα φτιαχνουν.
Και δυστυχως παροτι relatable, δεν θα μπορεσουν ποτε να τα αντιληφθουν τα φυσιολογικα alpha fe/male ατομα που δεν παλευουν με προσωπικους δαιμονες.
Και ναι, τα περισσοτερα relatable memes αφορουν γκαφες, ανασφαλειες, εσωστρεφεια, υπαρξιακες ανησυχιες και προσωπικους δαιμονες το οποιο και εξηγει την ενσυναισθηση των ατομακιων που τα φτιαχνουν.
Και δυστυχως παροτι relatable, δεν θα μπορεσουν ποτε να τα αντιληφθουν τα φυσιολογικα alpha fe/male ατομα που δεν παλευουν με προσωπικους δαιμονες.
Last edited:
Κτηνωδη δύναμη ογκώδη άγνοιαείσαι και εσύ στους επίλεκτους ε;
οτι συχνά πυκνά βρισκεσαι στην αγκαλια του Κρισγιαούρτι κι αρέσκεσαι σε ταχυδράματα y historias περιεργες.
Μου αρέσει να περιφέρομαι το μεσημέρι και να απολαμβάνω τη ζέστη και την ηρεμία της πόλης
-όχι υπερβολές,απλά το μεσημέρι που επιστρέφω στο σπίτι μου παρκάρω ένα τετράγωνο παρακάτω-
αλλά αυτό το λίγο μου αρέσει πολύ
Δε μου αρέσει να πιάνει ψιλόβροχο και να τρέχω να κλείσω τα παράθυρα του αυτοκινήτου
-όχι υπερβολές,απλά το μεσημέρι που επιστρέφω στο σπίτι μου παρκάρω ένα τετράγωνο παρακάτω-
αλλά αυτό το λίγο μου αρέσει πολύ
Δε μου αρέσει να πιάνει ψιλόβροχο και να τρέχω να κλείσω τα παράθυρα του αυτοκινήτου
Μου αρεσουν τα μεγαλα σπιτια, αλλα με κανουν να νιωθω ανασφαλεια. Δεν θα πω για εξοχικα στις ερημιες. Προσφατα χρειαστηκε να μεινω μονη μου σε μεζονετα φιλης (καρακεντρο), και με το παραμικρο που ακουγα, ανεβοκατεβαινα για ελεγχο. Ασε που αν πρεπει να κανω πανω απο 10 βηματα, για να παω απο το ενα δωματιο στο αλλο, ξεχναω τι ηθελα να κανω/παρω, και ετσι στεκομαι σε καποιο δωματιο λες και διακτινιστηκα, και πρεπει να ξαναπαω πισω, απο εκει που ξεκινησα, μπας και θυμηθω.
Γι' αυτο το πηρα αποφαση, δεν ειμαι για πολλα τετραγωνικα. 20-30, δηλαδη, απο τον καναπε μου με το ενα χερι να ανοιγω το ψυγειο, με το αλλο την πορτα. Κι αν ακουσω τιποτα περιεργο, γερνω λιγο απο εκει που καθομαι, τσεκαρω και τελειωσε η υποθεση.
Γι' αυτο το πηρα αποφαση, δεν ειμαι για πολλα τετραγωνικα. 20-30, δηλαδη, απο τον καναπε μου με το ενα χερι να ανοιγω το ψυγειο, με το αλλο την πορτα. Κι αν ακουσω τιποτα περιεργο, γερνω λιγο απο εκει που καθομαι, τσεκαρω και τελειωσε η υποθεση.
Δεν μου αρέσουν οι αναρτήσεις στο facebook που σε καλούν να κάνεις like & share αν συμφωνείς με το περιεχόμενό τους - γιατί αν το κάνεις αυτό θα αισθανθείς ότι ανήκεις σε αυτή την ομάδα των ανθρώπων και θα πάρει το πρόσωπό σου ένα ηλίθιο χαμόγελο με αυτή τη διαπίστωση. Ομοίως και τα "amen ή prayers ή αύριο π.χ. δίνω για δίπλωμα οδήγησης και σας παρακαλώ προσευχηθείτε για μένα ή όταν μου λένε ότι προσεύχονται για μένα και άλλα τέτοια "άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε".
