Νήμα για εφήμερα μηνύματα (που όμως θα μείνουν για πάντα στην καρδιά μας)

[Διχασμένη]

Σκέφτομαι πως με τον Τραμπ ίσως βγει κι άλλο ένα καλό. Με τις ΗΠΑ να παρακάμπτουν πολιτικά την Ευρώπη ως αδιάφορο παίκτη και το ΝΑΤΟ να βλέπεται πιο κριτικά από τις ίδιες τις ΗΠΑ, ίσως η ΕΕ προχωρήσει επιτέλους σε συγκρότηση δικού της στρατού. Πράγμα που θα έφερνε περισσότερη ασφάλεια στα σύνορα. Όχι μόνο στις ροές τις λαθρομετανάστευσης αλλά περισσότερο σε επεκτατικούς-αναθεωρητικούς γείτονες, όπως η Τουρκία. Λέτε να δούμε συγκρότηση ουσιαστικού ευρωπαϊκού στρατού ως side-effect, στην νέα τετραετία Τραμπ;

Και μετά τι θα ακολουθήσει, Φαροφύλακα; Η νόμιμη οπλοκατοχή, όπως στις ΗΠΑ, όπου συνεχώς γίνονται διάφορα ατυχήματα με θύματα μικρά παιδιά;
Δεν ξέρω πολλά από γεωπολιτική, αλλά αυτό που λες κιόλας μου φαίνεται ότι πάει προς τη συγκρότηση ενός μόνο ευρωπαικού κράτους. Η Ευρωπαική Ένωση έχει πολλά καλά, προφανώς, αλλά δεν μου φαίνεται ευοίωνη η εξάλειψη της "ατομικότητας", ας το πω έτσι, κάθε ευρωπαικού κράτους στο παράδειγμα που δίνεις. Μπορεί προφανώς να είμαι λάθος....

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Χθες, έπεσα πάνω σε αυτό

Diversion.—When I have occasionally set myself to consider the different distractions of men, the pains and perils to which they expose themselves at court or in war, whence arise so many quarrels, passions, bold and often bad ventures, etc., I have discovered that all the unhappiness of men arises from one single fact, that they cannot stay quietly in their own chamber. A man who has enough to live on, if he knew how to stay with pleasure at home, would not leave it to go to sea or to besiege a town. A commission in the army would not be bought so dearly, but that it is found insufferable not to budge from the town; and men only seek conversation and entering games, because they cannot remain with pleasure at home.
[...]
Hence it comes that play and the society of women, war, and high posts, are so sought after. Not that there is in fact any happiness in them, or that men imagine true bliss to consist in money won at play, or in the hare which they hunt; we would not take these as a gift. We do not seek that easy and peaceful lot which permits us to think of our unhappy condition, nor the dangers of war, nor the labour of office, but the bustle which averts these thoughts of ours, and amuses us.

Από τις Σκέψεις του Πασκάλ.

Κ θυμήθηκα αυτό

κ συγκεκριμένα τους ακόλουθους στίχους

Now some men like a fishin'
And some men like the fowlin'
And some men like to hear
To hear the cannonball roarin'
Me, I like sleepin'
'Specially in my Molly's chamber

Ο τύπος από τη μία μας λέει ότι μια χαρά είναι όταν μένει σπίτι, όπως απαιτεί ο Πασκάλ, αλλά, συμπληρώνει, όχι στο δικό του, αλλά σε εκείνο της Μόλι (Ρινγκγουολντ;), παραδεχόμενος εν τέλει ότι κ αυτός θέλει το divertissement του, το diversion του.

Ίσως το σημείο τομής είναι το sleepin' βέβαια. Αλλά με τη Μόλι δίπλα, πόσο να κμθείς;

 

[Εστελλ]

Ως Molly δεν είναι απαραίτητο να αναφέρεται σε γυναίκα. Επίσης, η πρώτη εκδοχή του τραγουδιού άλλου συγκροτήματος στα 70s ενισχύει τις υποψίες μου.

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Το είχε ψάξει λίγο πριν κάνω την ανάρτηση. Δεν θυμάμαι τι ακριβώς είχα βάλει, αλλά λογικά έβαλα "Whiskey in the jar lyrics", αφού πρέπει να μου έβγαλε τους στίχους των The Dubliners, όπου το αντικείμενο του πόθου είναι μία Jenny. Ων πεπεισμένος πως για χρόνια άκουγα Molly (τόσο στην εκδοχή των Thin Lizzy, όπου το είχα ακούσει πρώτη φορά, όσο κ στη διασκευή τους σε Lizzy από Metallica) έβαλα "Molly's chamber", κ ω της έκπληξης μου έβγαλε ένα τραγούδι από κάποιους Kings of Leon με τίτλο "Molly's ChamberS", όπου, κοιτάζοντας στο wiki κάπως ανησυχαστικά διαπίστωσα πως "Molly's chambers" is archaic slang for a brothel.

Σχεδόν έντρομος, καθώς δεν μπορούσα να πιστέψω πως το αντικείμενο of affection των Lizzy κ μετέπειτα των Metallica ήταν μία κοινή και όχι κάτι ιδιαίτερο, κάτι που προοριζόταν μόνο γι' αυτούς, πρέπει να έβαλα εν τέλει στη μηχανή αναζήτησης απλώς τον τίτλο "Whiskey in the jar", όπου, αν πιστέψουμε πάλι το wiki, "Whiskey in the Jar" is the tale of a highwayman or footpad who, after robbing a military or government official, is betrayed by a woman; whether she is his wife or sweetheart is not made clear [...] The protagonist's wife or lover is sometimes called Molly, Jenny, Emzy, or Ginny among various other names.

Η αλήθεια είναι πως δεν το μελέτησα περισσότερο, θεωρώντας πως εν τέλει, κατά κάποιον τρόπο βρήκα την Πηνελόπη του πρωταγωνιστή του τραγουδιού, των Lizzy, κ των Metallica, οπωσδήποτε συμπαθέστερη και λιγότερο εγκεφαλική από εκείνη του Τζόυς - σε κάθε περίπτωση πιο ανθρώπινη.

 

[Φαροφύλακας]

Και μετά τι θα ακολουθήσει, Φαροφύλακα; Η νόμιμη οπλοκατοχή, όπως στις ΗΠΑ, όπου συνεχώς γίνονται διάφορα ατυχήματα με θύματα μικρά παιδιά;

Αυτό από πού το συμπεραίνεις; Καταρχήν, κάτι τέτοιο θα ήταν σε επίπεδο αποφάσεων κράτους, δεν υπάρχει καμία διάθεση για κάτι τέτοιο από κανένα κράτος στην Ευρώπη και δεν έχει τίποτα να κάνει με την συγκρότηση Ευρωπαϊκού Στρατού.

Επίσης, σήμερα η Ευρώπη έχει απομακρυνθεί από την Ευρωπαϊκή Ολοκλήρωση και τα συμφέροντα της Ελλάδας, αυτόν τον καιρό, βρίσκονται περισσότερο στις σχέσεις της με τις ΗΠΑ, οι οποίες, ειδικά με την κυβέρνηση Μητσοτάκη και την διμερή συμφωνία (του 2019), βρίσκονται σε ιστορικά υψηλά.

Οι Ελλάδα βρίσκεται σε σταυροδρόμι προκλήσεων και κυρίως λόγω του Τουρκικού αναθεωρητισμού και των αδιάκοπων αδιάκοπων μεταναστευτικών ροών και λιγότερο της οικονομίας, κατά την γνώμη μου, στην οποία όμως εκ των πραγμάτων πάντα επικεντρωνόμαστε διότι καθημερινά συναλλασσόμαστε με χρήμα.

 

[ΜιΛάμπρος]

@Φαροφύλακας καίρο ήθελα να το γράψω αυτό, διαβάζοντας πολύ προσεκτικά τις αναρτήσεις σου: έχω την εντύπωση ότι βλέπουμε το ίδιο think tank στο youtube....

 

[Φαροφύλακας]

Όλοι όσοι έχουν γεωπολιτική κατάρτιση, στην Ελλάδα, είναι πάνω-κάτω συντονισμένοι. Ίσως διαφορετικό ύφος ο ένας από τον άλλον, κι ίσως απόκλιση στις λεπτομέρειες αλλά στα χοντρά όλοι συμφωνούν. Από τους ανταποκριτές στις πρωτεύουσες (Κωστίδη, Ιγνατίου κτλ.) μέχρι τους αναλυτές (Καιρίδη, Μπαλτζώη, Καλεντερίδη κτλ.)

Και μιας και τον ανέφερα να και μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη του Μπαλτζώη στην Ναυτεμπορική, για το Ουκρανικό, που λέγαμε.

Όσοι παρακολουθούμε γεωπολιτικά, μάλλον βλέπουμε πάνω-κάτω τα ίδια. Δεν υπάρχει δεύτερη ανάλυση.
Και παρεμπιπτόντως, η Ναυτεμπορική έχει μια ποιοτική δημοσιογραφία.

 

[Νιικος]

αν και κάπως αργοπορημένα
χρόνια πολλά σε όλες τις όμορφες γυναίκες εκεί έξω
σας αγαπάμε πολύ

και φυσικά όπως κάθε χρονιά περάσαμε την 8η Μαρτίου τιμώντας

την πρώτη κυρία της ανθρωπότητας

και

την δεύτερη

 

[Φαροφύλακας]

Νομίζω πως η Ημέρα της Γυναίκας πρέπει να τις χωράει άπασες! δηλ και τις ασχημούλες!

Εκτός βέβαια αν βλέπεις όλες τις γυναίκες όμορφες.

 

[ΜιΛάμπρος]

Το αφήνω εδώ.

 

[Καστάλια]

Και το είδα όλο!

 

[Πεταλούδα]

Δεν έχω δει stand up comedy, αλλά σίγουρα θα ήθελα να δω τον συγκεκριμένο :

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Μπράβο που καταφέρνετε να γελάτε με Έλληνες στανταπ κωμικούς

 

[Πεταλούδα]

Δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα, έξω από μερικά σκόρπια βιντεάκια. Υστερούν σε σχέση με του εξωτερικού;

 

[Φαροφύλακας]

Αναλόγως τί εννοούμε "εξωτερικού" Αν πεις όλον τον υπόλοιπο πλανήτη, λογικό να μην υπάρχει σύγκριση.


Η αλήθεια είναι πως σπάνια μου φαίνεται αστείο το stand up, ακόμη και το Αμερικάνικο. Ειδικά κάποιους άγνωστους που έβαζε το Netflix, απορούσα..

Όμως! Υπάρχουν κι οι καλοί κι η κορυφή για εμένα είναι ο Louis CK, ο οποίος παρότι είναι στο πάλκο δεκαετίες πια, όχι μόνο δεν παρακμάζει, αλλά μοιάζει να γίνεται όλο και καλύτερος.
Σε αντιδιαστολή με τον Σάινφελντ ο οποίος είναι σε κατιούσα.
Ο Ρίκι Gervais πάντα αστείος, βέβαια.
Α, κι ο Φιλανδός, ο Ίσμο, έχει πλάκα, αν και έχει πολύ λιγότερο υλικό.
Ο Joe Rogan, παρότι μου αρέσει πολύ στην εκπομπή του, δεν τον βρίσκω αστείο στο stand up.

Στις γυναίκες το τοπίο μου φαίνεται άγονο. Η Έλεν ΝτιΤζένερις ήδη με το "Relatable" μου είχε δείξει πως όχι, πλέον δεν ήταν relatable. (Και μετά την χτύπησε το σκάνδαλο για το πώς φέρεται στους συνεργάτες της, αυτή η τόσο... καλούλα και relatable). Ούτε με τις λοιπές, Whitney Cummings κτλ. έχει σπάσει το χείλι μου. Βρίσκω λίγο αστεία την Nikki Glaser, η οποία όμως μου φαίνεται ελαφρώς αντιπαθητική σαν χαρακτήρας.


Επιστρέφω: ο Louis CK <----- απλά κορυφή!

Όσον για τους Έλληνες, μικρή η αγορά, μικρή η χώρα, χαλεπά τα έτη για την σάτυρα, ψιλοσυμφωνώ με Μιζεραμπλ. Οι περισσότεροι stand up (Γιώργος Χατζηπαύλου, Φίσφης, Σίλας Σεραφείμ κτλ.) δεν μου φαίνονται καθόλου αστείοι. Και το ίδιο βέβαια με κωμικούς όπως ο Σεφερλής (τον οποίο μπορώ να κοιτάζω βαθιά σαστισμένος από το αδιανόητα κακό χιούμορ (για εμένα, τέλος πάντων) και γενικά την ελληνική επιθεώρηση).

Ο συγκεκριμένος τώρα, που έβαλε η Πεταλούδα (βλέπω πως λεγεται Ατζαράκης) έχει μερικά τα οποία μου φαίνονται αστεία. Βρίσκω πως έχει κάτι.

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Υπό μία έννοια δεν υστερούν τρομακτικά οι Έλληνες κωμικοί από τους αλλοδαπούς, μόνο σε μία μικρή λεπτομέρεια διαφέρουν

οι δεύτεροι σε κάνουν να γελάς, οι πρώτοι όχι

οκ, βέβαια, κάπου κατανοητό αφού αν ας πούμε θεωρήσουμε ότι καμιά φορά σε αυτόν τον κόσμο πρέπει να σφίγγεις το χέρι που σε ταΐζει, όπως λέει κ ο Von, ε οι Έλληνες κωμικοί το τιμούν αυτό. Εννοώ πού να πάνε κόντρα σε μια τόσο μικρή χώρα όπου το επάγγελμά σου συχνά εξαρτάται από αυτόν ο οποίος θα έπρεπε να είναι στόχος της σάτιράς σου ;

Πρόσφατα μάλιστα, διάβαζα, συνέβη κ το ακόλουθο. Μαζεύτηκαν καμιά ντουζίνα άντρες κωμικοί να κάμουν μια παράσταση κ το έμαθαν οι γυναίκες κωμικοί κ τους την είπαν. Κ εκείνοι αποφάσισαν να ματαιώσουν την παράσταση, διότι αν δεν έχουμε affirmative action στο γέλιο, πού αλλού θα έχουμε; (Από μια μεριά βέβαια ευτυχώς ακυρώθηκε, όταν δεν μπορείς να γελάς με έναν, πώς να γελάς με καμιά δεκαριά;).

Τώρα περιμένουμε να μαζευτούν οι γυναίκες κωμικοί να πάμε να γελάσουμε.

Από αυτούς που λέει ο Φαροφύλακας, τον Φισφή ψιλοσυμπάθησα σε αυτό που δείχνει το μέγκα (Έχω παιδιά) όπου δεν νομίζω να υποκρίνεται, απλώς παίζει τον εαυτό του.

Κ από αλλοδαπούς κωμικούς, δεν έχω παρακολουθήσει ιδιαίτερα, αλλά ο Ιρλανδός που έκανε τον βιβλιοπώλη στο Black Books καλός ήταν κάποτε που χάζευα.

 

[Πεταλούδα]

Ενδιαφέρουσες οι τοποθετήσεις σας σχετικά με την εγχώρια στανταπ σκηνή, από ότι κατάλαβα δεν υπάρχει κάποιο όνομα που να ξεχωρίζει, θα ψάξω να παρακολουθήσω και αυτά τα ονόματα που είπε ο Φαροφύλακας να σχηματίσω γνώμη.

Μίζεραμπλ, με την ευκαιρία, πολύ πρώτη η σειρά Black Books!

 

[Μίζεραμπλ λάη]

Ναι, καλό το BB.

Κ είχε κ ωραίο επάγγελμα στο συγκεκριμένο ο Moran. Υποθέτω όλοι θα θέλαμε να έχουμε βιβλιοπωλείο.

 

[Καστάλια]

Εγώ με πάσα ειλικρίνεια μπορώ να πω ότι γέλασα αρκετά με τον Στέλιο Ανατολίτη, ένας Σαλονικιός που μου φάνηκε πολύ relatable ως άτομο κι ως κωμικός.

 

[Εστελλ]

Εγώ με πάσα ειλικρίνεια μπορώ να πω ότι γέλασα αρκετά με τον Στέλιο Ανατολίτη, ένας Σαλονικιός που μου φάνηκε πολύ relatable ως άτομο κι ως κωμικός.

Τον έχω παρακολουθήσει και εγώ. Γενικά παρακολουθώ κωμωδία, περισσότερο ξένη από ότι ελληνική, επειδη υπάρχουν περισσότερες επιλογές. Αυτό που μου αρέσει στους Έλληνες κωμικούς (όσους έχω παρακολουθήσει) είναι ότι δεν χρειάζεται να προσβάλουν ή να βρίσουν κάποιον για να γελάσει ο κόσμος. Τελευταία παρακολουθώ τον Jimmy Carr από περιέργεια επειδη είναι αρκετά γνωστός στην Αμερική. Μέχρι στιγμής δεν έχω γελάσει πραγματικά με τα αστεία του. Αυτό που του αναγνωρίζουν είναι οι γρήγορες απαντήσεις του στο κοινό, το λεγόμενο croud work. Απαντήσεις που συνήθως είναι προσβλητικες από ότι αστείες. Αλλά νομίζω ότι έγινε γνωστός πριν μια δεκαετία πάνω κάτω (μπορεί και λιγότερο) όταν ήταν σε μια εκπομπή όπου από ότι κατάλαβα τα αστεία ήταν scripted. Ήταν πολύ καλύτερα από όσα κάνει τελευταία. Βέβαια η κωμωδία, όπως και πολλά άλλα, είναι θέμα γούστου.