We don't talk about the Fight Club.
Κι εγω, θα προτιμουσα οχι. (Πςςςς... όταν ο Μπαρτλεμπυ συναντησε το fight club)
* * *
Τι καλοκαιρι ηταν κι αυτο.
Τις τελευταιες 2 ημερες στο νησι, τις περασα παιζοντας αποτυχημενο κρυφτο με τον 60+, πολυτεκνο, και προσφατως παππου, "θαυμαστη" μου.
Ξεκινησα να γραφω αυτην την αναρτηση στις σημειωσεις του κινητου, απο την ασφαλεια του μπαλκονιου, ανετη πως δεν θα με δει απο εκει (αθωο μου πλασμα, εσυ!) περασε απο μπροστα μου, εσκυψα και εβαλα το κινητο στο αυτι για να κανω οτι μιλαω. (Διπλωμενη στα δυο, οξυγονωνεται καλυτερα ο εγκεφαλος).
Ειμαι τοσο βόιδι, (ή μαλλον αρκετα ασεξουαλ) που οταν η πεσιματικη εχει στοχο εμενα.
1. Καταλαβαινω οτι ο αλλος μου τραγουδαει Αμαντα Ληρ, οταν ειναι πια πολυ αργα.
2. Τα χανω, στελνοντας το λαθος μηνυμα: "Ντρεπεται, της αρεσω".
Παραδειγμα:
(Αφου εχει χτισει την εικονα του, με το ποιους διασημους ξερει (
), για την οικογενεια του, κι εγω το ζωον τον ακουω γιατι σκεφτομαι πως ανθρωπος για να μιλαει τοσο πολυ για τον εαυτο του, παει να πει οτι εχει αναγκη να τον ακουσει καποιος)
Εγω: Δεν μου αρεσει το καλοκαιρι, ειμαι χειμωνακιας.
Αυτος: Δηλαδη, εισαι χοτ γυναικα.
Εγω: *
Γελακι ξαφνιασματος και παγωμενο χαμογελο στα χειλη* Τι;
Αυτος: *
Σοβαρος, βλεμμα εντονο* Εισαι χοτ γυναικα.
Εγω: *
Γρατζουνανε τα δοξαρια. Οχι, δεν εννοουσα αυτο, μια χαρα ακουσα και με την 1η. Αμαν, τι με βρηκεεε. Ε, ναι, λοιπον. Το ομολογω. Εγω λιωνω τους παγους. Γυριζω βλεμμα προς τη θαλασσα* Παρολο που εχει αερα, δεν εχει πολυ κυμα.
Αυτος: *
δεχεται την αλλαγη κουβεντας και ξεφυσαω*
Αυτος: Τι θα πιεις;
Εγω: Τιποτα, ηπια πριν λιγο νερο. (ΕΛΕΟΣ, ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ).
Αυτος: Να κερασω εναν καφε;
Εγω: Οχι, ευχαριστω.
Αυτος: Εναν χυμο; Κατι;
Εγω: Οχι, οχι, εχω ηδη νερουλιασει.
Καπου εδω να πω οτι το 15χρονο αγοροκοριτσο στον ωμο μου ψιθυρισε στο αυτι μου: Πες του ενα φραπε με γαλα, γιατι απο την ημερα που ηρθες εχεις παει τουαλετα μονο δυο φορες, να ξενερωσει, να γινει ο γιος του ανεμου στο αψε σβησε, αλλα η Μισελ (Ομπαμα) στον αλλο ωμο, ειπε οτι καποιοι ανθρωποι ειναι σαν τα αντικολλητικα τηγανια. Ο,τι και να τους πεταξεις, γλιστραει και πεφτει. Δεν αποθαρρυνονται.
Με τα πολλα και με τα λιγα, σηκωθηκα, ευχηθηκα "καλο υπολοιπο", εκεινος μου απαντησε, "εγω δεν σε αποχαιρετω ακομη, γιατι ειμαι σιγουρος οτι θα σε ξαναδω", απο μεσα μου ειπα: "με την ατυχια που με δερνει, κι εγω ειμαι σιγουρη οτι θα με ξαναδεις", κι εφυγα.
Εντωμεταξυ, ειχα και τον αλλον, που απο την στιγμη που του ειπα τον πονο μου, μου ελεγε:
-Θα του πω οτι η σχεση σου περναει κριση.
-Θα του πω οτι ηρθες εδω για να βρεις τον εαυτο σου.
Να ευχαριστησω τα καταμαυρα γυαλια μου, για την καλυψη των βολβων μου, το κινητο μου που το εβαζα στο αυτι για να δειχνω μη διαθεσιμη, και τον χυδαιο Ροδιτη, με στυλ μαστροπου (καμια σχεση με τον τελευταιο), που με εμαθε να μην δεχομαι κερασματα, διοτι αν πεις ναι, δινεις το πρασινο φως για να σου ζητησει ο αλλος ανταλλαγμα (αξεχαστη η ημερα εκεινη και για τον μπαρμαν, καθως βρισκομουν με φιλη σε κλασατο/κουλτουρέ μπαρ).