Τίτλος: Η Δύναμη (Εναλλακτικός τίτλος: Αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο)
Πρωτότυπος τίτλος: The power
Συγγραφέας: Naomi Alderman
Μετάφραση: Χριστίνα Μανιά
Εκδόσεις: Οξύ
Χρονολογία έκδοσης: 2019
Πρώτη έκδοση: 2016 (Αγγλικά)
Αριθμός σελίδων: 494
ISBN: 978-960-436-539-5
Ποια είναι η Ναόμι Άλντερμαν;
Η Ναόμι Άλντερμαν γεννήθηκε στην Αγγλία το 1974. Ασχολήθηκε με την συγγραφή βιντεοπαιχνιδιών (ζηλεύω) και μετά με τη συγγραφή βιβλίων. Η ίδια παραμένει έντονη ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών. Το παρόν βιβλίο είναι το πέμπτο της, μετά τα "Disobedience'', ''The Lessons'', ''Borrowed Time'' και ''The Liar's Gospel''.
Γενικά για το βιβλίο:
Η Δύναμη (εναλλακτικός τίτλος : ''Αν οι γυναίκες κυβερνούσαν τον κόσμο'') είναι ένα βιβλίο επιστημονικής φαντασίας. Από τον εκδοτικό οίκο χαρακτηρίζεται, ως δυστοπικό (αν και δεν καταλαβαίνω, γιατί είναι δυστοπικό σενάριο να κυβερνούν οι γυναίκες τον κόσμο, αλλά συγχωρέστε γιατί η ευφυΐα δεν είναι ένα από τα δυνατά μου σημεία, όπως τονίζει το περιβάλλον μου). Η επιρροή της Μάργκαρετ Άτγουντ είναι κάτι παραπάνω από εμφανής. Θα έλεγα ότι το βιβλίο μου φέρνει στο μυαλό πως θα ήταν αν η Άτγουντ έγραφε σήμερα την ''Φάρμα των Ζώων'' του Τζωρτζ Όργουελ.
Το στόρυ είναι απλό: Τα κορίτσια που σήμερα είναι περίπου δεκαπέντε ετών, εμφανίζουν στην κλείδα τους ένα πηνίο. Ναι, ένα πηνίο. Δεν έχει σημασία το πως ή το γιατί (αν και τα ερωτήματα αυτά απαντώνται). Το πηνίο αυτό παράγει ηλεκτρισμό (αισθάνομαι σαν να κάνω μαθήματα φυσικής) και η ικανότητα παραγωγής ηλεκτρισμού ονομάζεται Δύναμη. Τώρα το ζουμί είναι ότι ο ηλεκτρισμός αυτός μπορεί να προκαλέσει στο θύμα ενόχληση, πόνο, μέχρι και θάνατο (αμάν!). Και επειδή όλες οι γυναίκες σήμερα έχουν το πηνίο αυτό, μπορεί μία άλλη γυναίκα που κατέχει την δύναμη να την ξυπνήσει σε οποιαδήποτε που κατέχει πηνίο (αμαναμαναμάν). Τέλος, το πηνίο αυτό εμφανίζεται και σε αγοράκια που έχουν χρωμοσωμικές ανωμαλίες και αντιθέτως, ελλείπει στα κοριτσάκια με την αντίστοιχη ανωμαλία. Ωραία; Ωραία. Και τώρα οι γυναίκες έχουν το πάνω χέρι.
(Να με συγχωρήσετε αλλά ακόμα και σήμερα στα 36 μου, πιστεύω ότι η γυναίκα έχει το πάνω χέρι απέναντι σε έναν άντρα, από την στιγμή που εμφανίζεται στο ίδιο δωμάτιο με αυτόν, αλλά μπορεί να είμαι απλά ένας ρομαντικός).
Ειδικότερα:
Από την στιγμή που γίνεται το μπραφ (επιστημονικός όρος που επινόησα, ο οποίος συμβολίζει την αποκάλυψη της Δύναμης, μέσω των ΜΜΕ και των σελίδων κοινωνικής δικτύωσης), στον κόσμο επικρατεί πανδαιμόνιο. Έχουμε μία πλήρη ανατροπή της υπάρχουσας κατάστασης. Οι ηγέτες των χωρών χάνουν τον μπούσουλα, φοβούνται τις συζύγους τους, φοβούνται τις γραμματείς τους. Και δικαιολογημένα. Το διαδίκτυο πλημμυρίζει από βίντεο τρομερών εγκλημάτων κατά της ζωής και κατά της αξιοπρέπειας με θύματα άνδρες και αγόρια.
Σε αυτήν την έκρυθμη κατάσταση παρακολουθούμε σε πρωταγωνιστικούς ρόλους την Άλι (μία 15χρονη μιγάδα που ζούσε σε ανάδοχες οικογένειες γινόμενη αντικείμενο κακοποίησης και βιασμού), την Ρόξι (μία πιτσιρίκα του υποκόσμου που είδε την μητέρα της να δολοφονείται μπροστά της), την Μάργκο (μία Δήμαρχο που σκοπεύει να γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ) και τον Τούντε (ένα εξαιρετικά ταλαντούχο έφηβο που γυρίζει τον κόσμο με την κάμερά του απαθανατίζοντας ότι μπορεί).
Ακόμα πιο ειδικότερα:
Ειπώθηκε νωρίτερα ότι το βιβλίο θυμίζει πολύ την γραφή της Άτγουντ (εξάλλου η συγγραφέας αφιερώνει το βιβλίο σε αυτήν και τον σύντροφό της). Πρόκειται για ένα καλογραμμένο βιβλίο. Οι ιστορίες που περιγράφονται είναι τόσες πολλές και τόσο ενδιαφέρουσες, που το βιβλίο θα μπορούσε να έχει διπλάσια έκταση. Αλλά η Ναόμι κρατήθηκε και δεν έπεσε στην παγίδα. Συγκέντρωσε την προσοχή της στους χαρακτήρες τους οποίους αναπτύσσει μεστά, σημειουμένου ότι δεν μιλάμε για βιβλίο χαρακτήρων, αλλά καταστάσεων, στους διαλόγους που χαρακτηρίζονται από ευθύτητα και χωρίς πολλά φρου-φρου (συγχωρήστε με για την εξεζητημένη λογοτεχνική ορολογία) και στο μήνυμα που περνάει. Α! Μιας και είπαμε μήνυμα. Μην νομίσετε ότι μιλάμε για ένα βιβλίο γυναικείο. Εδώ έχουμε ένα βιβλίο που κάνει λόγο για ισότητα, για το φόβο του διαφορετικού, για τη συνεργασία των διαφορετικών. Εξάλλου για αυτό ίσως το είχε χαρακτηρίσει ο φίλος ο Μπαράκ ο Ομπάμα το 2016, ως το καλύτερο βιβλίο της χρονιάς. Οκ, οκ, καταλαβαίνω. Ίσως υπήρχαν και άλλοι, (εμπορικοί) λόγοι. Α, σας είπα κιόλας ότι εξαγοράστηκαν τα δικαιώματα του βιβλίου, ώστε να γίνει σειρά;
Ένα τελευταίο σχόλιο, γιατί μας έπρηξες Νιλς!
Οκ, κλείνουμε. Πολύ ενδιαφέρον βιβλίο. Βασικά μία πολύ ενδιαφέρουσα ματιά στο σενάριο ''και αν;''. Ωραίοι οι χαρακτήρες, δέθηκα με αρκετούς από αυτούς (περισσότερο με τους γυναικείους...). Το βιβλίο δεν θα έχει συνέχεια. Καλύτερα, γιατί θα ξεχείλωνε. Θα ήθελα βέβαια ένα πιο ξεκάθαρο τέλος γιατί αυτό που διάλεξε η Ναόμι αφήνει παρά πολλά στην φαντασία.
Αν θα πρότεινα το βιβλίο;
Χαίρομαι που με ρωτάτε. Εμένα ναι μου άρεσε. Το βιβλίο ενδείκνυται για μια πολύ συγκεκριμένη ομάδα ανθρώπων. Έχουμε δει και κατά το παρελθόν λογοτεχνικές προσπάθειες των γυναικών να πάρουν το πάνω χέρι. Ποτέ όμως με τόσο ριζοσπαστικό τρόπο. Να βλέπουμε διαχωρισμό των σχολικών τάξεων ανάλογα με το φύλο των μαθητών; Να βλέπουμε την θρησκεία να αλλάζει στη δομή της; Ενώ μάλιστα το βιβλίο αυτό συστήνεται ως ιστορικό;
Οι γυναίκες (και εγώ θεωρώ ότι η συγγραφέας εννοεί όλους τους αδικημένους) περνούν το μήνυμα: Ή είστε με το μέρος μας ή, εξ ορισμού, είστε εναντίον μας. (Και όχι, αν είστε άντρες/καταπιεστές, δεν είστε με το μέρος μας).
Βαθμολογία:
Πλοκή 3,5/5 + Γραφή 3,5/5 = 7/10
Last edited by a moderator:
